ตอนที่ 14 ด้วยรักและหวงแหน

“ยังไม่ครบกำหนดเดินทางกลับไม่ใช่เหรอคะ แล้วเคเคกลับมาได้ยังไงคะ” คีตาลดาถามเมื่อเขาพาเธอกลับมาส่งที่คอนโดมิเนียม แม้คิรินจะหว่านล้อมสารพัดให้เธอย้ายไปอยู่คอนโดฯของเขา แต่คีตาลดาก็ยังยืนกรานจะอยู่ที่นี่ดังเดิม คิรินจึงจำยอมอย่างไม่เต็มใจนัก

“มีพรายกระซิบบอกว่าคุณตกอยู่ในอันตรายผมเลยต้องรีบกลับมา” เขาตอบยิ้มๆ คีตาลดาค้อนขวับพร้อมกับดันตัวออกจากอ้อมกอดเขา แต่คิรินไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เขากระชับวงแขนแน่นเข้าแล้วรั้งร่างเธอขึ้นนั่งบนตักแกร่ง

“เคเค”

“เชื่อใจผมคีตาลดา ผมบอกแล้วว่าจะรอจนกว่าคุณจะพร้อมเปิดใจรับ”

คีตาลดาเม้มปาก ใช่ว่าเธอจะไม่อยากเปิดใจให้เขา แต่ระยะเวลาในความสัมพันธ์ขั้นนั้นมันยังเร็วเกินไป และวันนี้คำพูดของทัชกรก็ตอกย้ำเตือนให้เธอรู้ว่าอดีตแสนเจ็บปวดยังคงติดตรึงในหัวใจและมันยากเหลือเกินที่จะพาตัวเองก้าวออกมา

‘ผู้หญิงบ้านๆอย่างคุณจะเขี่ยทิ้งเมื่อไรก็ได้’

“คิดอะไรอยู่ครับ”

คีตาลดาสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิด หญิงสาวช้อนสายตามองคิรินนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงลังเล

“เคเคคะ อย่ารอลดาอีกเลยค่ะ ลดาคิดว่า...”

“คุณยังรักไอ้หมอนั่นอยู่เหรอ” น้ำเสียงของเขาดูเครียดขึง สีหน้าแววตาดูนิ่งเรียบ ความอารมณ์ดีขี้เล่นเหมือนจะหายวับทันทีที่ได้ฟัง

คีตาลดาส่ายหน้าปฏิเสธ หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกฝืดเฝื่อนยามลำดับความคิดว่าจะกลั่นกรองคำพูดบอกเขาอย่างไร

“ความรู้สึกรักที่เคยมีมันจบไปแล้วค่ะ แต่ลดาปฏิเสธไม่ได้ว่าลดายังเจ็บปวดกับมัน ทุกครั้งที่เจอหน้าทัชกร ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องพวกนั้นก็หเมือนจะยิ่งเจ็บปวดหนักกว่าเดิม”

คิรินนิ่งฟังเงียบๆ ไม่เอ่ยขัดใดๆ เขาปล่อยให้คีตาลดาได้ระบายความรู้สึกรวดร้าวซึ่งอัดแน่นในอกออกมา

“ลดายอมรับว่าลดาอดไม่ได้ที่คิดมากกับคำพูดของทัชกร คำพูดของเขามัน...”

“ชู่ว...หยุดคิดได้แล้ว คำพูดพร่อยๆของผุ้ชายปากหมานั่นไม่ควรค่าให้คุณเก็บมาคิด”

“เคเคจะบอกว่าเคเคไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของทัชกรเลยอย่างนั้นเหรอคะ”

“รู้สึกสิ ทำไมจะไม่รู้สึก”

คีตาลดาหน้าถอดสี คิดว่าเขาเชื่อปักใจกับคำพูดของ ทัชกรที่ว่าเธอเป็นของเหลือเดน คิรินพอจะเดาความคิดของ     คีตาลดาออก เขาถอนหายใจแล้วจูบหนักๆกลางหน้าผากมน

“คิดมากอีกแล้ว ฟังผมพูดให้จบก่อนแล้วค่อยคิดมากก็ไม่สายนะ”

คีตาลดานิ่งฟัง ดวงตาคู่กลมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของคิรินราวกับจะจ้องให้ลึกถึงซึ่งกลางหัวใจ คิรินสอดประสานสายตาไม่เลี่ยงหลบ เขาวางมือลงบนศีรษะสวยลูบเรือนผมสวยอย่างทะนุถนอมก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง

“ตอนที่ไอ้หมอนั่นพูดพร่อยๆให้ร้ายคุณ ผมแทบอยากจะฆ่ามันให้ตายดับนัก แต่คุณรู้ไหมลดาว่าเพราะอะไรผมถึงไม่ทำแบบนั้น”

คีตาลดาส่ายหน้าแทนคำตอบ คิรินเลื่อนฝ่ามือมาประคองดวงหน้าหวาน ไล้ปลายนิ้วกับริมฝีปากอิ่มระเรื่อ ดวงตาคมกริบหลุบต่ำลงมองปลายนิ้วของตัวเองที่ลากไล้ริมฝีปากคู่สวยนิ่งนาน

“ผมรู้คีตาลดา คุณสะอาดและเลอค่าเกินกว่าผมจะเอาคุณไปเกลือกกลั้วกับคำพูดหยาบโลนของมัน”

“เคเค”

“คุณเองก็รู้แก่ใจคีตาลดาว่าผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณ”

คำพูดของเขาราวเอาค้อนหนักๆมาทุบกำแพงแห่งความอัดอั้นในใจจนพังทลาย

“ผมขอใช้สิทธิ์คนแรก...ให้ผมเป็นคนสุดท้ายในชีวิตคุณได้ไหมคีตาลดา”

คีตาลดาโผกอดเขาแนบแน่นแทนคำตอบ คิรินกอดกระชับตอบรับ เขาถ่ายทอดความรู้สึกลึกซึ้ง ความอุ่นซ่านจากหัวใจให้ค่อยๆแทรกซึมขับไล่ความเหน็บหนาวในหัวใจเธอ

“ตกลงคุณจะให้สิทธิ์นั้นกับผมได้ไหมนะ” เขาถามแล้วจูบศีรษะสวยของเธอหนักๆอย่างแสนรัก คีตาลดาขบกัดริมฝีปากอิ่มอย่างใช้ความคิดก่อนตอบพึมพำกับแผงอกกว้างดังพอให้เขาได้ยิน

“ถ้าลดาบอกว่าไม่... เคเคก็จะปล่อยมืออย่างนั้นเหรอคะ”

“ไม่มีทาง กว่าจะหาคุณเจอไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จะให้ผมปล่อยมือจากคุณผมบอกเลยว่าไม่!”

“แล้วจะถามลดาทำไมคะ ไม่ว่าลดาจะตอบยังไงเคเคก็ทวงสิทธิ์อยู่ดี”

“ก็จะได้มั่นใจว่าคุณยินดีมอบสิทธิ์นั้นด้วยความเต็มใจ”

คีตาลดาดันตัวเองออกจากอ้อมอกเงยหน้าขึ้นมองสบประสานสายตาคม คิรินเลิกคิ้วมองคาดคั้นแทนคำถาม

“คุณได้สิทธิ์นั้นค่ะเคเค” พูดออกไปแล้วคีตาลดาเหมือนยกเอาก้อนหินหนักๆออกจากอก แม้วันนี้เธอจะยังไม่อาจเปิดรับรักจากเขาได้สุดหัวใจ แต่หวังว่าสักวันความรักความอบอุ่นความจริงใจของเขาจะช่วยให้ความเจ็บปวดรวดร้าวในใจเธอเลือนหายไป

“ผมขอใช้สิทธิ์นั้นตอนนี้เลยได้ไหม” เขาถามแต่ไม่รอคำตอบ คิรินโน้มใบหน้าเข้าหาจรดจูบริมฝีปากอิ่มระเรื่อหนักๆอย่างแสนรัก คีตาลดาทำราวจะเบี่ยงหน้าหนีแต่คิรินรั้งศีรษะสวยตรึงเอาไว้ด้วยฝ่ามือแกร่งข้างหนึ่งส่วนอีกข้างรั้งเอวคอดกอดกระชับมั่น

“ผมจะอดใจรอต่อไปไม่ไหวแล้วคีตาลดา” เขาพึมพำเสียงแหบโหยด้วยพาเสน่หา

“ให้ผมไปต่อได้ไหม”

คีตาลดากลืนน้ำลายเสียงดังอึก เขาไม่ได้เว้าวอนเพียงวาจา แต่ยังออดอ้อนด้วยสายตาและฝ่ามือร้อนๆ คีตาลดาใจเต้นระทึก เธอรู้ว่าเขากำลังยับยั้งใจอย่างสุดกำลัง คำถามของเขาคือการยื้อยุดไม่ปล่อยให้ตัวเองผลีผลามทำอะไรตามใจ แต่หากเขาไม่คิดยับยั้งรั้งรอจริงๆ เธอจะต้านแรงปรารถนานั้นได้หรือ

“ไม่ได้เหรอ”

‘ไปต่อเหรอ’ เธอทวนถามตัวเองในใจ เขาอยากไปต่อแล้วเธอล่ะจะไปต่อหรือพอเท่านี้ คิรินอาการอึกอักของคีตาลดาก็เข้าใจ เขาถอนหายใจผ่อนลมหายใจยาวก่อนรั้งศีรษะสวยให้ซุกซบลงตรงไหล่กว้าง มืออีกข้างกอดกระชับ

“ผมรอได้คีตาลดา ...ผมรอได้”

“ขอบคุณนะคะเคเค ขอบคุณจากหัวใจ”

“เปลี่ยนคำพูดขอบคุณเป็นจูบหวานๆอีกสักครั้งได้ไหมนะ”

คีตาลดาหยิกหมับเข้าที่ต้นแขนแกร่ง คิรินแสร้งทำเป็นสะดุ้ง เขาหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเอค้อนวงเล็กด้วยความหมั่นไส้ พอเห็นเธอทำท่าจะเปลี่ยนมาทุบแผงอกกว้างของเขาคิรินก็รวบมือเล็กสองข้างพ่ายไว้ด้านหลังของเธอพร้อมกับกระชับอ้อมกอดดันร่างอ้อนแอ้นเข้าแนบกาย สายตาคมกริบพริบพราวยามหลุบลงจ้องริมฝีปากอิ่มระเรื่อละเรื่อยต่ำลงไปยังทรวงอกอิ่มที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ

“แค่จูบเท่านั้นจริงๆคีตาลดา ผมสัญญาผมจะหยุดแค่จูบเท่านั้น” เขาบอกหนักแน่นแล้งบรรจงจูบริมฝีปากอิ่มระเรื่อผะแผ่วก่อนค่อยๆลงน้ำหนักบดจูบหนักหน่วงเร่าร้อนตามแรงอารมณ์ปรารถนา คีตาลดาจูบตอบเขาอย่างเผลอไผลทำเอาท่านประธานใหญ่คลั่งไคล้ในความหวามหวานซาบซ่านตราตรึงใจ

-------------------------------

ปากบอกรอได้ๆ แต่ใจจ้องเขมือบตลอดเวฯ ฮ่าๆๆๆ