ตอนที่ 13 คุณคือชีวิต คือจิตใจ

หลายวันแล้วที่เธอไม่ได้เจอคิริน หลังจากวันนั้นเขาก็มีเหตุต้องเดินทางไกลไปต่างประเทศร่วมสัปดาห์ คีตาลดายอมรับว่าเธอรู้สึกคิดถึงเขาอย่างไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แม้แต่กับทัชกรซึ่งเธอรักปักใจกับเขามานานถึง 7 ปี แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกพะว้าพะวงคิดถึงแบบนี้

คีตาลดายังไม่อาจยอมรับได้เต็มหัวใจว่าเธอหลงรักท่านประธานใหญ่แห่ง เค.เค. กรุ๊ป เข้าแล้ว เธอได้แต่บอกตัวเองว่าอาจเป็นเพราะความอบอุ่นอ่อนโยนของเขาที่ทำให้เธออิ่มอุ่นในหัวใจจนเริ่มเสพติดความรู้สึกนี้ พอไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆเธอจึงรู้สึกเหมือนคนไข้กำลังขาดยา

‘คุณเหงาไหม คิดถึงผมบ้างหรือเปล่า’

เขาถามเธอแบบนี้ทุกครั้งที่โทรมาหา แล้วเธอเองก็ตอบกลับแบบคนปากแข็งทุกครั้งว่าเธอไม่รู้ว่าคำว่า ‘เหงา’ สะกดอย่างไร เธอรู้ว่าเขารู้ทันว่านั่นเป็นเพียงคำพูดเฉไฉของเธอเท่านั้น เธอรู้ว่าเขาเองก็คงรับรู้ได้ว่าเธอเองก็เหงาและคิดถึงเขาไม่น้อย

‘ถ้าคุณเหงาจะมาหาผมก็ได้นะผมจะให้ชินโยจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้’

‘ลดามีงานต้องทำนะคะ จะทิ้งงานไปเที่ยวตามใจได้ยังไง’

‘ถ้าอย่างนั้นผมเลิกจ้างคุณดีไหม คุณจะได้ไม่ต้องทิ้งงานเพื่อมาหาผม’

‘ถ้าเคเคจะเลิกจ้างลดาเมื่อไรก็บอกล่วงหน้าด้วยนะคะ ลดาจะได้เตรียมหาที่ทำงานใหม่’

เธอจำได้ว่าพอเธอพูดออกไปแบบนั้นเขาก็เสียงฉุนทันที คิรินดูร้อนรนยามตัดพ้อเธอ

‘คุณไม่สนใจเลยเหรอว่าถ้าคุณไม่อยู่แล้วผมจะรู้สึกยังไงคีตาลดา’

‘เคเคเองยังคิดจะเลิกจ้างไม่สนใจลดาเลยนี่คะว่าลดาจะใช้ชีวิตต่อยังไง ลดาต้องกินต้องใช้นะคะ ไหนจะค่ารักษาที่เคเคออกให้ก่อน ถ้าเคเคเลิกจ้างลดาแล้วลดาไม่หางานใหม่ ลดาจะเอาเงินที่ไหนคืนเคเคล่ะคะ ไหนยังจะต้องเลี้ยงดูตัวเองอีก’

‘ก็ไม่ต้องคืนสิครับ แล้วก็มาอยู่กับผมให้ผมเลี้ยงดูคุณเอง’

คีตาลดาอมยิ้มเมื่อคิดถึงคำพูดของเขา ปากก็บอกว่ารอเธอได้เสมอ แต่ก็พยายามหาทางต้อนเธอเข้ากรงทองทุกครั้งที่มีโอกาส บางครั้งเธอเองก็กลัวว่าเขาจะหาว่าเธอเล่นตัวจนเกินงาม แต่เขาไม่เป็นเธอไม่เข้าใจหรอกคนเคยบาดเจ็บสาหัสเพราะความรักความไว้เนื้อเชื่อใจ พอจะเปิดใจเริ่มต้นความรักครั้งใหม่กับใครสักคนมันไม่ง่ายเลยสักนิด

ตื๊ดดดด... ตื๊ดดดด...

คีตาลดาหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋าเสื้อออกมาดูพอเห็นว่าใครโทรหาก็ยิ้มกว้าง เขารู้หรือไงนะว่าเธอกำลังคิดถึงเขา

“คีตาลดา”

หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียกเมื่อได้ยินเสียงทักแทรกขึ้นมาก่อนที่เธอจะทันได้รับสายคิริน พอเห็นว่าเป็นทัชกรรอยยิ้มค้างก็พลันหายไป

“คุณจะรีบไปไหนล่ะคีตาลดาไม่คิดจะทักทายคนเคยรักกันอย่างผมบ้างเหรอ หรือว่าตอนนี้กลายเป็นผู้หญิงลับๆของท่านประธานใหญ่เค.เค.กรุ๊ปแล้วเลยถือตัว”

“พูดบ้าอะไรของคุณ”

“จนป่านนี้ยังทำใสซื่อไร้เดียงสาอยู่อีกเหรอคีตาลดา เสียดายจริงๆที่ผมโง่มาตั้งนานมองคนอย่างคุณไม่ออกว่าหิวเงินมากแค่ไหน”

คีตาลดาเงื้อมือหมายจะฟาดลงบนใบหน้ายียวนของ ทัชกรให้สาแก่ความโกรธ แต่พลาดท่าถูกทัชกรคว้าแขนแล้วกระชากเธอเข้าไปกอด คีตาลดาหวีดลั่นอย่างโมโห แต่ทัชกรกลับหัวเราะอย่างสมใจ

“ปล่อยนะทัชกร ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

“ปล่อยให้โง่เหรอ กว่าจะเข้าถึงตัวคุณได้ คุณคิดว่าผมจะยอมพลาดโอกาสงามๆแบบนี้เหรอ”

“คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็นผู้หญิงของคิริน ถ้าคุณทำร้ายฉัน คุณคิดว่าเขาจะปล่อยให้คุณลอยนวลเหรอ”

“จุ๊ๆ คุณมั่นอกมั่นใจเกินไปหรือเปล่าคีตาลดา คนอย่างคิรินเนี่ยนะจะให้ความสำคัญคุณมากขนาดนั้น”

“คุณก็รู้เห็นด้วยตัวเองแล้วนี่ว่าเขาให้ความสำคัญกับฉันมากแค่ไหน หรือว่าคุณลืมรสชาติหมัดหนักๆของเขาไปแล้ว”

ทัชกรขบกรามกรอด ดวงตาสีน้ำตาลวาววับบ่งบอกความโกรธ เพราะเขาจดจำรสชาติกำปั้นทายาทคุปต์อนันต์ได้น่ะสิ เขาถึงได้แค้นฝังหุ่นอยากกระชากหัวใจของมันมาสับให้แหลกคามือ

“ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีอีกครั้งนะทัชกร ปล่อยฉัน อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก ถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อน”

“คุณเป็นใครคีตาลดา ผู้หญิงบ้านๆอย่างคุณก็เป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราวที่จะถูกเขี่ยทิ้งเมื่อไรก็ได้อย่าสำคัญตัวมากนักเลย”

“ผู้หญิงบ้านๆ ฮึ! คุณคิดแบบนี้สินะทัชกร ตลอดเวลาที่คุณคบกับฉันคุณคิดแบบนี้มาตลอด เพราะงั้นคุณถึงคิดว่าจะทำยังไงกับฉันก็ได้” คีตาลดาสบถสุดเสียง หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บแค้นคับแน่นอกไหลพราก

ทัชกรเห็นแล้วถึงกับใจอ่อนยวบ วงแขนที่รึงรัดร่างอ้อนแอ้นของคีตาลดาตกลงข้างกายทันที

คีตาลดาฉวยจังหวะนั้นผลักทัชกรเต็มแรงแล้วถอยหนีออกมาเร็วๆ ทัชกรได้สติรีบคว้าแขนดึงเธอเอาไว้ แต่คราวนี้ไม่ได้ง่ายเหมือนครั้งก่อน คีตาลดาสลัดแขนสุดกำลังพร้อมกับถีบเต็มแรงเข้ากลางท้องของทัชกร

“คีตาลดามันจะมากเกินไปแล้วนะ” ทัชกรสบถรีบหยัดกายลุกขึ้นถลาเข้าไปคว้าแขนฉุดกระชากคีตาลดา แต่จู่ๆเขาก็ถูกกระชากไหล่อย่างแรงจากด้านหลัง ทัชกรหันมาตะคอกใส่หมายข่มขู่คนเข้ามาวุ่นวาย

“มึงเป็นใครมาเสือกเรื่องกู”

ผัวะ!

กำปั้นหนักๆซัดเข้าครึ่งปากครึ่งจมูกแทนคำตอบ

คีตาลดาเห็นว่าคนมาช่วยเป็นใครหญิงสาวก็โผกายเข้าหาด้วยความดีใจ

“เคเคเป็นคุณจริงๆ”

“ผมขอโทษคีตาลดา ผมมาช้าไปคุณถึงถูกรังแกแบบนี้”

คีตาลดาโอกอดคิรินแน่น เขาคือที่พึ่งที่พักพิงแสนอบอุ่น หากไม่ใช่เขาคีตาลดาไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอในค่ำคืนนั้นจนถึงวันนี้จะเป็นเช่นไร

“ขอบคุณค่ะเคเค ขอบคุณที่มา”

“ผมบอกแล้วว่าคุณคือชีวิต คือจิตใจผมจะไม่ยอมให้ใครรังแกคุณ”

ทัชกรเขม้นมองคิรินโอบกอดคีตาลดาด้วยความแค้นเคือง เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนใช้มือปาดเช็ดหยดเลือดมุมปาก พอเห็นคิรินตวัดสายตาคมดุจ้องมองมาก็ยิ้มเยาะยียวน

“ฮ่าๆๆ ไม่คิดว่าคิรินผู้ยิ่งใหญ่จะยอมกินของเหลือเดนที่คนอื่นคายทิ้งแบบนี้”

คิรินกัดกรามกรอด ดวงตาดำสนิทวาววับโกรธเคือง เขาตวัดสายตาสั่งบอดี้การ์ดที่ยืนคุมเชิงอยู่ก่อนกระชับอ้อมกอดแกร่งแน่นเข้าอย่างหวงแหนแล้วกระซิบบอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“กลับบ้านกันนะคีตาลดา” เขาบอกแล้วโอบกอดพาเธอเดินจากไปราวกับไม่สนใจในคำพูดเย้ยหยันของทัชกร พอคล้อยหลังบอดี้การ์ดก็ลงมือสั่งสอนคนปากดีตามคำสั่งเจ้านายทันที คีตาลดาขยับจะหันไปมองด้านหลัง แต่เสียงของคิรินก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน

“อย่าหันไปมองอะไรที่ไม่จรรโลงใจเลยคีตาลดา”

“แต่ว่า...”

“ห่วงเขาเหรอ”

คีตาลดาส่ายหน้าพร้อมกับแก้ต่างโดยเร็ว

“ลดาเป็นห่วงเคเคต่างหาก ถ้าเขาเป็นอะไรไป เคเค...”

“ชู่ว...อย่าคิดมากเลยคนดี แค่นั้นไม่ถึงตายหรอก ก็แค่จัดการสั่งสอนผู้ชายปากหมานั่น มันจะได้ไม่กล้ามาตอแยคุณอีก”

คีตาลดาเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เห็นเขายิ้มละมุนทอดสายตาอบอุ่นมองมาความเจ็บปวดในหัวใจดวงเล็กๆก็เบาบางลง

---------------------------------------

เคเคมาทันตลอดกาล ฮ่าๆๆๆ ถึงตอนนี้รู้สึกสงสารทัชกรบ้างแล้ว เข้าฉากทีไรโดนเตะต่อยน่วมทุกตอนเลย ฮ่าๆๆ