เพื่อนร่วมงานขอเปลี่ยนกะกลางคืนกับฉันเพื่อไปเดทกับสามีฉัน

ฉันมองทุกอย่างรอบตัว รู้สึกทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย แล้วเดินมาถึงหน้าที่ทำงานอย่างใจลอย ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันย้อนเวลากลับใหม่มาอีกครั้งอาการจุกเสียดของมดลูกเตือนฉันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน และตรงหน้าฉันไม่ใช่คราบเลือดที่หนาทึบอีกต่อไป แต่เป็นสถานที่ที่ฉันทํางานทุกวันฉันยังคงจมอยู่กับความตายที่น่าสังเวชของตัวเองในชาติที่แล้ว ทันใดนั้น เพื่อนร่วมงานของฉันจางเมิ่งหย่าก็เดินมาหาฉันฉันมองเวลาในโทรศัพท์ ฉันก็รู้ว่าเธอจะพูดอะไรแล้วเนื่องจากฤดูร้อนเป็นฤดูน้ำท่วม ทางเทศบาลเมืองจึงกําหนดให้ทุกหน่วยงานเข้าเวรตลอด 24 ชั่วโมง หน่วยงานของเราก็ไม่มีข้อยกเว้นแต่คืนนั้น ทีมตรวจสอบของเทศบาลเมืองกลับลงมาตรวจสอบคืนนั้นจางเมิ่งหย่าไม่ได้อยู่ที่ทํางานเพราะกําลังอินเลิฟอยู่ จึงถูกจับได้คาหนังคาเขา วันรุ่งขึ้นก็ถูกไล่ออกนี่เป็นครั้งเดียวที่ทีมตรวจสอบของเทศบาลเมืองลงมาตรวจสอบในตอนกลางคืน ดังนั้นฉันจึงจําวันที่ 25 กรกฎาคมได้อย่างชัดเจนหลังจากจางเมิ่งหย่าถูกไล่ออก เธอรู้สึกเกลียดชังฉันและคิดว่ามันเป็นเพราะฉันไม่ยอมเปลี่ยนกะกับเธอเธอจงใจมาบ้านฉันตอนที่ฉันท้องใกล้คลอด ล่อฉันไปที่บันได ก่อนจะ

ชาติที่แล้วฉันถูกจางเมิ่งหย่าหลอกไปที่บันได และถูกจางเมิ่งหย่าผลักลงบันได เฉิงจื้อใช้เวลาเจ็ดแปดชั่วโมงกว่าจะกลับถึงบ้านและพบฉัน วันนั้นเขาควรจะกลับมาหลังเลิกงาน ถ้าเขากลับมาส่งฉันที่โรงพยาบาลตามปกติ ฉันก็จะได้รับการช่วยเหลือเป็นแบบนี้เอง เป็นแบบนี้นี่เองฉันโง่จริงๆ เฉิงจื้อเป็นหมาป่าที่ชั่วร้าย ในชาติที่แล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันถูกเขาหลอกโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสวรรค์มีตาจริงๆ สวรรค์ปล่อยฉันกลับมาเพื่อให้ฉันรู้ว่าฉันโง่แค่ไหนใช่ไหมฉันเช็ดน้ำตาและโยนใบถอนเงินของธนาคารลงในชักโครกเพื่อทำลายฉันเข้าใจเฉิงจื้อทันที ฉันมาจากครอบครัวที่ดีตั้งแต่เด็ก แม่เป็นฉันราชการ พ่อทําธุรกิจเล็กๆ ตอนที่ฉันแต่งงานกับเฉิงจื้อ บริษัทของพ่อก็เป็นธุรกิจชั้นนําในเมืองแล้ว หลังจากแต่งงานพ่อก็ให้เฉิงจื้อทํางานกับเขาเฉิงจื้อก็ไม่ทําให้พ่อแม่ผิดหวัง ขยันเรียนทําธุรกิจ พ่อเคยแสดงออกมาหลายครั้งแล้วว่าท่านเห็นแววในตัวเฉิงจื้อ พอฉันคลอดลูกแล้วก็จะมอบบริษัทให้เฉิงจื้อ ส่วนตัวเองจะตั้งใจดูแลหลานให้ฉันแต่เฉิงจื้อนั้นเป็นหมาป่าที่ชั่วร้าย ทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ในการคํานวณของเฉิงจื้อ เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลังจากฉันตายอ

บ่ายวันนั้น ฉันมอบหมายให้ฟางเยว่ส่งใบสมัครหย่าให้เฉิงจื้อ และเปลี่ยนกุญแจที่บ้านด้วยฉันมาที่บ้านของพ่อแม่โดยไม่หยุดพักเพื่ออธิบายสถานการณ์ของเฉิงจื้อ แค่บอกว่าเฉิงจื้อนอกใจ ไม่กล้าพูดว่าเฉิงจื้อเคยทําร้ายฉันจนตาย กลัวว่าพ่อแม่จะทนไม่ไหวแต่พ่อก็ยังแก่และแข็งแรง เฉันยึดอํานาจของเฉิงจื้อในบริษัทอย่างรวดเร็ว และไล่คนที่ถูกเฉิงจื้อดึงมาเป็นพวกส่วนเฉิงจื้อ ฉันล่ะนับถือเขาจริงๆ ตอนนี้หายตัวไปแล้ว นี่ไม่ใช่เวลาชักดาบในฝักกันหรือไงแต่ฉันคาดไม่ถึงว่า อีกสองวันเฉิงจื้อจะมาคุกเข่าที่หน้าประตูบ้านฉัน ขอร้องให้ฉันให้อภัย“ลู่ลู่ ผมผิดไปแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะจางเมิ่งหย่ายั่วยวนผม เพราะเขาเป็นเพื่อนร่วมงานของคุณ ผมถึงไม่สามารถเพิกเฉยต่อเขาได้ เขาถึงได้โอกา ทั้งหมดเป็นเพราะเขานะ” เขาคุกเข่าและเคาะประตูพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา“ลู่ลู่ ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่หลงกลผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว ในชาตินี้ผมจะรักคุณเท่านั้น ลู่ลู่ ลูกของเรากำลังจะเกิดนะ อย่าปล่อยให้เขาไม่มีพ่อเลย ลู่ลู่”บางทีในสายตาของเขาฉันอาจจะหลอกง่ายขนาดนี้ก็ได้ เขาแค่ทําผิดพลาดที่ผู้ชายทั้งโลกก็ทําได้ ขอแค่เขากลับใจอย่างจริงใจ ฉันรักเขามา

ฉันเปิดไลน์ของจางเมิ่งหย่าขึ้นมา "เมิ่งหย่า มีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องบอกเธอ ฉันกลัวว่าเฉิงจื้อจะโกหกเธอ ก่อนหย่าเราสองคนเคยไปตรวจร่างกายด้วยกัน วันนี้ฉันเพิ่งได้ผลการตรวจร่างกายกลับมา เฉิงจื้ออาจจะติดเชื้อ HIV แล้ว"จางเมิ่งหย่าตะโกนใส่ฉันในไลน์ว่า"หยางลู่ เธอบ้าไปแล้วหรือ สาปแช่งเฉิงจื้อเป็น HIV..." 56 วินาที"เฉิงจื้อไม่ออกไปหาผู้หญิงตามอําเภอใจหรอก ผู้หญิงบ้าอย่างเธอทนเห็นฉันกับเฉินจื้อดีไม่ได้......" 57 วินาที"ถ้าเฉิงจื้อได้ เธอก็หนีไม่พ้นเหมือนกัน..."52 วินาทีจนถึงข้อสุดท้าย "หยางลู่ จริงไหม เธอตรวจออกมาแล้วใช่ไหม เธอก็ติดเชื้อด้วยใช่ไหม...”ฉันตอบแค่ประโยคเดียวว่า"ผลการตรวจของฉันคือฉันไม่ได้ติด แนะนําให้เธอตรวจสอบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พบเจอเร็วจะได้รักษาเร็ว"ไม่กี่วันต่อมา ฉันก็ได้รับจดหมายจากฟางเยว่“หยางลู่ เธอรู้ได้ยังไงว่าเฉิงจื้อติดเชื้อ HIV ผลการตรวจของโรงพยาบาลออกมาแล้ว เฉิงจื้อติดเชื้อจริงๆ ส่วนจางเมิ่งหย่าไม่ได้ติดเชื้อ”“ตอนนี้เฉิงจื้อยืมเงินอย่างบ้าคลั่งเพื่อรักษาโรค เดิมทีญาติของเขาก็มีไม่มากอยู่แล้ว คนที่สามารถยืมเงินเพื่อรักษาโรคให้เขายิ่งไม่มีเข้