บทที่ 2

จางเมิ่งหย่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและเลิกร้องไห้ "ผู้อำนวยการหลิว อย่าลืมว่าการเจรจาและแผนการร่วมมือกับบริษัทอสังหาซินเต๋อล้วนเป็นงานของฉัน ถ้าไม่มีฉัน พวกคุณก็จะไม่มีอะไร"

โอ้ ใช่แล้ว ยังมีเรื่องนี้อีก ฉันวิ่งเหยาะๆ ไปข้างหน้าผู้อำนวยการหลิว "ผู้อำนวยการหลิวคะ หัวหน้าหวังให้ฉันและจางเมิ่งหย่าจัดทําแผนการตั้งถิ่นฐานใหม่สําหรับซินเต๋อ แผนการชุดนี้ของฉันเพิ่งเสร็จสิ้น คุณดูสิคะ..."

จางเมิ่งหย่าจ้องมองฉันด้วยความโกรธแค้น ฉันกะพริบตาโตๆ มองเธออย่างไร้เดียงสา “อ้อ เมิ่งหย่า ได้ยินพวกเธอพูดเรื่องแผนอยู่ฉันจึงรีบมา มีอะไรหรือ?”

"เธอ... เธอ......"

“จางเมิ่งหย่า คุณรีบไปเถอะ ถ้ามีอะไรไม่พอใจก็ไปคุยกับในเทศบาลเมืองละกัน” ผู้อำนวยการหลิวออกปากไล่จางเมิ่งหย่า

ภาพลักษณ์ของผู้กํากับหลิวในสายตาของฉันดูยิ่งใหญ่และทรงพลังขึ้นมาทันที สมกับเป็นผู้กํากับหลิวจริงๆ โยนปัญหาเป็นที่หนึ่ง

" แยกย้าย แยกย้าย กลับไปที่หน่วยงานซะ" ผู้อำนวยการหลิวตะโกนด้วยความโกรธ

เหตุการณ์ยังคงพัฒนาไปในทิศทางนี้ แต่ก็มีการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน คราวนี้จางเมิ่งหย่าไม่มีเหตุผลที่จะตําหนิฉันอีกแล้ว

ตอนเช้าหลังจากที่จางเมิ่งหย่าถูกไล่ออก อารมณ์ของฉันดีตลอดทั้งวัน เพียงแต่ว่าในตอนบ่ายจางเมิ่งหย่ากลับกลับมาอีกครั้ง

ฉันกับพี่โจวกําลังคุยเรื่องซุบซิบกันอยู่ในออฟฟิศ “ลู่ลู่ เธอว่าคนแบบนี้เป็นปลาเน่าในหน่วยงานของเรา ทําอะไรก็ไม่เป็น ทํางานกะกลางคืนก็ออกจากงานโดยไม่ได้รับอนุญาต ถ้าไม่ไล่เธอออกจะไล่ใครออกกัน”

พี่โจวไม่เคยชินกับท่าทางกระแดะของจางเมิ่งหย่า เธอบอกฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าจางเมิ่งหย่าไม่ใช่แฟนที่จริงจังแน่นอน บางทีอาจจะเป็นเมียน้อยก็ได้

ขณะที่กําลังคุยกันอยู่ ประตูห้องทํางานก็ถูกเตะเปิดดังปัง จางเมิ่งหย่าพาเจ้าหน้าที่ตํารวจหลายคนเข้ามา

จางเมิ่งหย่าชี้มือข้างหนึ่งมาที่ฉันพลางพูดว่า"คุณตํารวจ ก็คือเธอ ก็คือเธอที่ขโมยเงินสด 250,000 หยวนของฉัน"

ทําไมในชาตินี้จางเมิ่งหย่าถึงยังโทษฉันอยู่ จางเมิ่งหย่ายืนยันว่าเธอเก็บเงินสดไว้ในลิ้นชักออฟฟิศ ตอนเช้ามีเพียงฉันเท่านั้นที่มีเวลาก่อคดี

“คุณตํารวจ ตอนเช้าเธอเก็บข้าวของและออกไป เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ก็ไม่อยากสนใจเธอไปที่ออฟฟิศอื่นแล้ว มีแต่ฉันที่ทํางานเยอะ ยังเขียนเอกสารอยู่ที่โต๊ะทํางาน แม้ว่าฉันจะอยู่ในออฟฟิศกับเธอ แต่ฉันก็ไม่มีเวลาและไม่มีโอกาสขโมยของเลยนะคะ”

หลังจากอธิบายไปซักพัก คุณตํารวจก็พากลับไปที่ที่สถานีตํารวจ ระหว่างทาง ฉันโทรหาฟางเยว่ซึ่งเป็นเพื่อน ฟางเยว่เป็นทนายความ

ฉันเพิ่งมาถึงที่สถานีตํารวจและกําลังจดบันทึกอยู่ ฟางเยว่ก็มาถึงแล้ว

ฟางเยว่ได้รับกล้องวงจรปิดของหน่วยงาน วันนี้ฉันไม่ได้ออกจากหน่วยงานทั้งวัน กล้องวงจรปิดในทางเดินของฉันแสดงให้เห็นว่าฉันไม่ได้เอาอะไรเลย ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถย้ายอะไรได้ทั้งนั้น

ถ้าฉันขโมยไป เงินน่าจะยังอยู่ในออฟฟิศ

ตํารวจทั้งสองกลับไปที่หน่วยงานเป็นครั้งที่สองและค้นหาจนทั่วก็ไม่พบเงินสด 250,000 หยวนที่จางเมิ่งหย่าหายไป

ฟางเยว่พูดกับเจ้าหน้าที่ตํารวจสองคนที่กลับมาจากที่สถานีตํารวจว่า "ตํารวจไม่สามารถฟังเพียงด้านเดียวได้ เธอบอกว่าหายไปก็หายไป แล้วถ้าเธอแจ้งความเท็จล่ะครับ"

ใช่สิ ทําไมฉันคิดไม่ถึงนะ ฉันชูไลค์ให้ฟางเยว่

ตํารวจถามจางเมิ่งหย่าอีกครั้งว่าทําไมถึงมีเงินสดจํานวนมากในหน่วยงาน จางเมิ่งหย่าเพียงบอกว่าเธอถอนเงินจากบัตรธนาคาร

“งั้นก็จัดการง่ายแล้ว แค่ตรวจสอบว่าเธอไปรับมาเมื่อไหร่ และเอาไปที่หน่วยงานของลู่ลู่จริงหรือเปล่าก็ได้แล้ว” ฟางเยว่พูดอย่างมีเหตุผล

“ครับ คุณหยางลู่ เราจะตรวจสอบให้ คุณเซ็นชื่อตรงนี้แล้วก็ไปได้แล้วครับ” เจ้าหน้าที่ตํารวจเสี่ยวหวังกล่าว

ฉันมองฟางเยว่แวบหนึ่ง ฟางเยว่เข้าใจในไม่กี่วินาที การสอดรู้เรื่องสนุกๆ ก็ต้องอยู่ในแนวหน้าสิ

“คุณตํารวจครับ จางเมิ่งหย่าได้ทําลายชื่อเสียงของคุณหยางลู่อย่างรุนแรง คุณหยางลู่มีสิทธิ์ที่จะรู้ความจริงของเรื่องนี้”

ตํารวจก็ไม่สนใจเราแล้ว พวกเขาไปที่ธนาคารเพื่อปรับบันทึกการถอนเงินของจางเมิ่งหย่า ฉันกับฟางเยว่สั่งอาหารเดลิเวอรี่ที่ล็อบบี้ของหน่วยงานตํารวจ กินไปพลางรอไปพลาง

ไม่รู้ว่าจางเมิ่งหย่าอยู่ในห้องไหน

เจ้าหน้าที่ตํารวจหวังทํางานตั้งแต่ต้นจนจบ และหลังจากกลับมาก็แจ้งให้เราทราบถึงสถานการณ์ของคดี

ตํารวจสงสัยว่าไม่มีเงินสด 250,000 หยวนเลย และธนาคารก็ไม่สามารถหาเงินสด 250,000 หยวนที่จางเมิ่งหย่ากล่าวออกมาได้

เจ้าหน้าที่ตํารวจหวังได้พาจางเมิ่งหย่าไปสอบถามเป็นการส่วนตัวแล้ว ดูเหมือนว่าเงินสด 250,000 หยวนนั้นน่าจะเป็นวิธีที่จางเมิ่งหย่าคิดหาเรื่องฉัน

อยู่ที่ที่สถานีตํารวจต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว ฉันกับฟางเยว่เลยออกจากที่สถานีตํารวจไป

แต่จางเมิ่งหย่าจะอธิบายเรื่องเงินสด 50,000 หยวนให้ตํารวจฟังอย่างไรล่ะ?

จางเมิ่งหย่ากล่าวหาฉันเป็นเท็จ หรือมีเงินสด 250,000 หยวนจริงๆ ให้ฟางเยว่ไปสืบดูทีหลังละกัน

ฟางเยว่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน แต่หลังจากแต่งงานกับเฉิงจื้อ ฉันก็ติดต่อกับฟางเยว่น้อยลง

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่ฉันจะตื่นนอน โทรศัพท์ของฟางเยว่ก็โทรมา "หยางลู่ หยางลู่ เงินสด 250,000 หยวนของจางเมิ่งหย่าไม่ได้มาจากบัตรธนาคารของเธอจริงๆ ด้วย เธอรู้ไหมว่ามันมาจากไหน?"

ฟางเยว่คนนี้ยังคงเหมือนตอนเด็กๆ มีนิสัยชอบขี้เล่นแบบนี้

ฉันหาวหวอดหนึ่ง "นายรู้แล้วก็รีบพูดเถอะ คงไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาเองจริงๆ หรอกนะ"

“เฮ้ย มีเงินสด 250,000 หยวนจริงๆ แต่ก็นะ”

"แต่อะไร"

“เป็นค่าขายตัวต่างหาก เป็น ”แฟน” ของเธอที่ให้เธอสำหรับนอนด้วยคืนหนึ่ง ไม่ใช่ค่าขายตัวแล้วจะเป็นอะไรไปได้”

“ยังมี ยังมี อดีตเพื่อนร่วมงานของเธอคนนี้นะ เขาก็แต่งงานแล้ว เธอไม่รู้ใช่ไหม?”

“งั้น 250,000 นั้นล่ะ?”

“ไม่ใช่สามีเขาให้มาแน่นอน นี่ไม่ใช่ฉันพูดเองนะ เพื่อนในที่สถานีตํารวจของฉันสืบมา”

จางเมิ่งหย่าคิดจะใส่ร้ายฉัน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะรู้ความลับอันยิ่งใหญ่นี้ของเธอเข้า ในขณะที่กําลังคิดอยู่ว่าเอาคืนมันจางเมิ่งหย่าอย่างไรดี ก็มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นในบ้านของฉัน

ตอนที่ฉันซักเสื้อผ้าให้สามีของฉัน ฉันก็เก็บใบถอนเงินจากธนาคารใบเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา เงินไม่มากไม่น้อย 250,000 หยวนพอดี เวลาไม่เร็วไม่ช้าก็บ่ายวันที่ 25 กรกฎาคมพอดี

คําตอบที่ไร้สาระและคลุมเครือปรากฏขึ้นในสมอง

ฉันมักจะรู้สึกว่าฉันมองข้ามอะไรไปตลอดเวลา ทําไมจางเมิ่งหย่ามักจะขอให้ฉันเปลี่ยนกะกลางคืน

ทําไมเธอถึงถูกไล่ออก แต่โทษความผิดให้ฉันรับทั้งหมด

ความคิดที่ทําให้คนรู้สึกหนาวสั่นกําลังจะปรากฏขึ้น

แฟนในตํานานของจางเมิ่งหย่าจะเป็นสามีของฉันหรือเปล่า