บทที่ 1

ฉันมองทุกอย่างรอบตัว รู้สึกทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย แล้วเดินมาถึงหน้าที่ทำงานอย่างใจลอย ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันย้อนเวลากลับใหม่มาอีกครั้ง

อาการจุกเสียดของมดลูกเตือนฉันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน และตรงหน้าฉันไม่ใช่คราบเลือดที่หนาทึบอีกต่อไป แต่เป็นสถานที่ที่ฉันทํางานทุกวัน

ฉันยังคงจมอยู่กับความตายที่น่าสังเวชของตัวเองในชาติที่แล้ว ทันใดนั้น เพื่อนร่วมงานของฉันจางเมิ่งหย่าก็เดินมาหาฉัน

ฉันมองเวลาในโทรศัพท์ ฉันก็รู้ว่าเธอจะพูดอะไรแล้ว

เนื่องจากฤดูร้อนเป็นฤดูน้ำท่วม ทางเทศบาลเมืองจึงกําหนดให้ทุกหน่วยงานเข้าเวรตลอด 24 ชั่วโมง

หน่วยงานของเราก็ไม่มีข้อยกเว้น

แต่คืนนั้น ทีมตรวจสอบของเทศบาลเมืองกลับลงมาตรวจสอบ

คืนนั้นจางเมิ่งหย่าไม่ได้อยู่ที่ทํางานเพราะกําลังอินเลิฟอยู่ จึงถูกจับได้คาหนังคาเขา วันรุ่งขึ้นก็ถูกไล่ออก

นี่เป็นครั้งเดียวที่ทีมตรวจสอบของเทศบาลเมืองลงมาตรวจสอบในตอนกลางคืน ดังนั้นฉันจึงจําวันที่ 25 กรกฎาคมได้อย่างชัดเจน

หลังจากจางเมิ่งหย่าถูกไล่ออก เธอรู้สึกเกลียดชังฉันและคิดว่ามันเป็นเพราะฉันไม่ยอมเปลี่ยนกะกับเธอ

เธอจงใจมาบ้านฉันตอนที่ฉันท้องใกล้คลอด ล่อฉันไปที่บันได ก่อนจะผลักฉันลงไปอย่างไร้ความปราณี

เพราะฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วย กว่าสามีฉันจะกลับบ้านมาหาฉันและพาฉันส่งโรงพยาบาลก็ผ่านไปเจ็ดแปดชั่วโมงแล้ว

พอถึงโรงพยาบาลก็ตกเลือดอย่างหนักแล้ว สุดท้ายตายหนึ่งศพสองชีวิต

แต่สวรรค์มีตา ทําให้ฉันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

แถมยังย้อนเวลากลับไปตอนที่ทุกอย่างยังไม่เกิดขึ้น

ครั้งนี้ฉันไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองมีอันตรายได้อีกต่อไปแล้ว

ขณะที่กําลังคิดอยู่ จางเมิ่งหย่าก็เดินมาหยุดตรงหน้าฉัน ฉันจะไม่ให้จางเมิ่งหย่าเอ่ยปากพูดเรื่องเปลี่ยนกะกลางคืนก่อนเด็ดขาด

ดังนั้นฉันจึงเป็นคนแรกที่เอ่ยปากพูด "เมิ่งหย่า ฉันมีเรื่องอยากปรึกษากับเธอหน่อยน่ะ"

จางเมิ่งหย่าพูดอย่างระมัดระวัง "ลู่ลู่ เธอจะมีเรื่องอะไรได้ล่ะ?"

“เมิ่งหย่า ฉันจะซื้อบ้านน่ะ ให้ฉันยืมสักล้านหนึ่งสิ ฉันรู้ว่าเธอมีเงินแน่นอน จะต้องช่วยฉันแน่ๆ !”

เมื่อมองดูสีหน้าของจางเมิ่งหย่า มันช่างมีหลากหลายอารมณ์ยิ่งนัก

ก่อนที่จางเมิ่งหย่าจะทันได้พูดอะไร ฉันก็หยิบกระเป๋าที่อยู่บนโต๊ะแล้วเดินออกไปพลางพูดว่า “เมิ่งหย่า เธอต้องช่วยฉันนะ เธอรู้หมายเลขบัตรของฉัน โอนเข้าบัตรฉันโดยตรงเลยนะ ฉันต้องไปยืมเงินที่บ้านแม่ฉันก่อน ไปสายแล้วเดี๋ยวแม่จะไม่ดีใจ ไม่ยอมยืมฉัน”

ฉันได้ยินเสียงโจวปินเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งที่อยู่ฉันงหลังฉัน “เมิ่งหย่า คนอะไรเนี่ย กล้าพูดจริงๆ ล้านหนึ่ง ยากจนจนเป็นบ้าแล้วมั้ง อย่าไปสนใจเธอเลย”

โจวปิน หมาที่ซื่อสัตย์อันดับหนึ่งของจางเมิ่งหย่า

กลับไปที่บ้านแม่ของฉัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่า เฉิงจื้อ สามีของฉันก็มาด้วย เมื่อเห็นแม่ของฉันและเฉิงจื้อกําลังยุ่งอยู่ในครัว น้ำตาของฉันก็เริ่มปรี่ล้น นี่ต่างหากคือชีวิตของฉัน

ครั้งนี้ฉันไม่เพียงแต่จะให้คนที่ทําร้ายฉันชดใช้ด้วยเลือดและเนื้อเท่านั้น แต่ยังต้องใช้ชีวิตที่มีค่าของฉันให้ดียิ่งขึ้น เพื่อชดเชยในส่วนของชาติที่แล้ว

วันรุ่งขึ้นมาถึงที่ทํางาน มันก็ฮือฮาระเบิดจริงๆ ด้วย

“ลู่ลู่ เธอรู้ไหม เมื่อคืนทีมกํากับดูแลในเทศบาลเมืองมาตรวจสอบ มีคนออกจากตําแหน่งโดยไม่ได้รับอนุญาตจริงๆ” พี่โจวที่อยู่ในห้องทํางานเดียวกันกระซิบกระซาบกับฉัน

ในเวลานี้ ฉันเห็นจางเมิ่งหย่ากําลังดึงแขนของผู้อำนวยการหลิวอยู่ที่ทางเดิน “ผู้อำนวยการหลิว คุณอธิบายให้เทศบาลเมืองฟังหน่อยสิคะ เมื่อคืนฉันป่วยจนต้องเข้าแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลจริงๆ เลยออกไปแป๊บหนึ่ง”

ผู้อำนวยการหลิวผู้มีพุงใหญ่ตุ้ยนุ้ยพูดอย่างหงุดหงิดว่า "จางเมิ่งหย่า คุณถูกไล่ออกแล้ว คุณร้องไห้กับผมที่นี่ไม่มีประโยชน์หรอก มีเวลาแบบนี้รีบไปหางานดีกว่า"

ฉันมองไปที่ทางเดิน แต่ละออฟฟิศก็มีหัวหลายหัวยื่นกันออกมาดู อย่างไรเสียการมุงเรื่องชาวบ้านก็เป็นสิ่งทีทุกคนชอบอยู่แล้ว