8

“คุณเนี่ยนะ มาเดินเล่นที่สวนลุม”

        มณีรัชดาเริ่มสีหน้าไม่พอใจบ้างนี่มันเรื่องของหล่อน  แล้วแววตาของหล่อนบึ้ง ทำไมล่ะเขามากักกันสิทธิ์ของหล่อนหรือยังไง จึงย้อนถาม

        “ทำไมคะผู้หญิงเข้ามาเดินสวนลุมเป็นยังไงหรือ ผิดด้วยหรือคะ”

        “มันดูไม่ดี เขาจะกล่าวหาว่ามาอ่อยเหยื่อล่อเอ้อ ดักผู้ชายแถวนี้ไงครับ”

เขาต้องหนีบความสุภาพเอาไว้ก่อนวาจาร้ายแดกดันคอยเอาไว้ใช้เฉพาะยามที่ต้องการแค่นี้ ต้องการให้นางสมันน้อยตายใจก่อน 

        มณีรัชดาแปลกใจกับผู้ชายคนนี้ เหมือนเขาประชดหล่อน หากแต่หล่อนไม่สนใจหรอก แค่คนแปลกหน้าที่เผอิญมาพบเจอกันครั้งที่สอง

        “คุณคงทำงานอยู่แถวนี้ แต่มีเวลาเหลือเฟือมาเดินเล่นหรือคะ”

        “เป็นเพราะผมนัดลูกค้าเอาไว้ แต่ยังไม่ถึงเวลานัดครับ”

เขาจำใจปดหล่อน 

มณีรัชดาก็มีสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อนักหรอก หากแต่ก็พยักหน้า

        “ค่ะคุณเลยมีเวลาว่างถมเถ”

        วาจาหล่อนย้อนเหน็บก็ไม่เบานี่

        “แล้วคุณล่ะ ทำงานที่ไหนครับ”

        “เอ้อฉันตกงานอยู่ค่ะ”มณีรัชดาหันมาตอบเขา“

        “ยังหางานทำไม่ได้”ตอบแล้วก็เบือนหน้าไปทางอื่น

ชายหนุ่มทราบแต่เขาก็เอ่ย

        “สนใจไหมครับถ้าผมจะช่วยหางานให้คุณทำ”

ย่อมทำให้มณีรัชดาแปลกใจและตาโตอย่างแน่นอน ด้วยเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อที่หล่อนจะเจอลูกฟลุ้กอย่างนี้ แต่หล่อนก็ต้องชั่งใจก่อน ไม่ผลีผลามเพราะกลัวเหลี่ยมเล่ห์อีกฝ่าย

        

ก็หล่อนรู้นี่ว่าผู้ชายยุคนี้อันตรายจะตายยิ่งหล่อรวยสง่างามอย่าคิดว่าหล่อนไม่รู้ทันแววตาที่พราวกริ่มของเขา

ถ้ามณีรัชดาโง่ หล่อนคงถูกผู้ชายหลอกไปตั้งนานแล้วละ แต่นี่หล่อนไม่โง่

        “ว่าแต่งานอะไรล่ะคะฉันยังไม่รู้ว่างานที่ทำเกี่ยวกับอะไร”      หากชายหนุ่มยิ้มให้เมื่อหล่อนสนใจอีกครั้งดวงตาของเขาพราวยิบหยีเมื่อเอ่ย

        “อ๋อ มีแน่ครับ เรื่องงาน เอ แต่ว่าผมขอเบอร์โทร.ของคุณเอาไว้ก่อน แล้วผมจะให้นามบัตรของเพื่อนผมนี่ไป”

เขาขอข้อแลกเปลี่ยน ซึ่งมณีรัชดาชั่งใจ หากว่าใจอยากได้งานก็อยากได้.. อีกใจหนึ่ง ก็แค่ลองให้เบอร์โทร.คงไม่เป็นไรมั้ง คงไม่มีอะไรเสื่อมเสียนี่  จึงพยักหน้า 

        “ได้ค่ะ” คิดว่าไม่ลองก็ไม่รู้ แต่ถ้ารู้แล้วหล่อนยังเฉลียวใจทันว่าจะอยากเดินเข้าไปในหลุมกับดักที่เขาพยายามจะขุดหรือเปล่า

        เพราะมณีรัชดาไม่ใช่คนโง่ที่หล่อนพอจะรู้ว่าจุดประสงค์ของเขาไม่ใช่คนดีนัก หากแต่หน้าตาเขาดีเท่านั้น หล่อนคิดว่าเขามีเล่ห์เลศนัยซ่อนอยู่

 เมื่อเขายิ้มรับ

        “นี่ครับนามบัตรของเพื่อนผม” 

เพราะว่าเขาฉลาดพอไม่เอาเบอร์ของตัวเอง  เพราะว่าน้องชายของเขาต้องสงสัย เพราะเขาตั้งใจจะโทร.หาหล่อนด้วยเบอร์สาธารณะ  ซึ่งยากแก่การสืบทราบ

        และถือว่าหล่อนพลาดไปแล้วไม่ใช่เรื่องอื่นแค่ให้เบอร์มือถือเขาไป ทั้งที่มณีรัชดาคิดแล้วว่า มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ขอบคุณที่เขาตั้งใจดิบดีหยิบยื่นไมตรีที่จะหางานทำให้แก่หล่อน  

ในแง่นี้มณีรัชดาย่อมคิดว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง แง่มีน้ำใจให้หล่อน  คนที่เพิ่งจะรู้จักกันแค่ครั้งสองครั้ง

แล้วโชคชะตาก็ซัดเหวี่ยงให้หล่อนได้เจอกับเขาอีกครั้ง  กำนามบัตรของเขาติดมา เหลือบมองดูข้อความที่ตัดสินใจพลิกดูข้อความช้าๆ  

        “จราดลแอนด์แซคโปรโมชั่น”

ข้อความระบุถัดไปบอกว่าเขารับจัดงานอีเว้นท์เป็นออแกไนเซอร์ระดับอาชีพ จัดเตรียมศิลปินดาราและเป็นโมเดลลิ่งที่ค้นคว้าปั้นดาวเข้าสู่วงการบันเทิง..

แค่นี้ความรู้สึกของหล่อนก็เพ้อเคลิ้มไปว่า มันคงสวยสดงดงามอย่างที่คิดเอาไว้ แต่เปล่าหรอก หล่อนชะงักเอาไว้ ไม่ใช่หลุมเล่ห์อำพรางด้วยหรือไง งานการพวกนี้

หล่อนคิดว่าน่าจะต้องเอาอะไรบางสิ่งเข้าแลกด้วยต่างหาก  เคยอ่านข่าวซุบซิบในวงการบันเทิง หญิงสาวใจกล้าเหล่านั้นมีเปอร์เซ็นต์ส่วนมากที่จะได้อวดโฉมบทบาทในวงการบันเทิง 

คงเป็นเพราะหล่อนคงทั้งกล้าได้กล้าเสียกระมัง

ถึงมณีรัชดาเป็นคนสวยแต่หล่อนไม่เลือกความเสื่อมเสียเป็นของรางวัลให้แก่ตัวเองหรอก  เก็บหย่อนนามบัตรใส่กระเป๋าตามเดิม  

        ในเวลานั้น ใครว่าชายหนุ่มรีบกลับ เขาซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้นั่นนานพอ ที่จะเห็นความพึงพอใจจากดวงตาของหล่อน

ถึงกับดีดนิ้วเปาะ งั้นแสดงว่าหล่อนเริ่มเดินเข้ามาหลงเป็นเหยื่อในกับดักที่เขาพยายามวางต้อนให้เต็มที่

        ต่อมา มณีรัชดาได้นั่งรถเมล์เพื่อกลับไปบ้านอีกครั้ง ไม่อยากให้ค่ำมืด กลับก่อนเวลาที่ผู้คนส่วนมากจะเลิกงานด้วย เพราะหล่อนกลัวรถติด 

หลังจากเสร็จธุระในสวน

        หากเขานั้น เมื่อได้พบเจอหล่อนเสร็จเรียบร้อย กับแผนการขั้นที่หนึ่งจากนั้นจอมภูก็โผล่หน้าเข้าไปในออฟฟิศฝั่งตรงกันข้ามของเพื่อน

        “เฮ้ย ไอ้เสือ บอกว่าจะเข้ามาตั้งนาน แกไม่โผล่มาซักที โทร.มาบอกแค่ครั้งเดียวแล้วหายต๋อม”

เพื่อนรักบ่น

คำทักของสหายเพื่อนสนิทที่มีออฟฟิศอยู่ย่านสุรวงศ์พระรามสี่ชื่อจตุทิศเขามีเพื่อนเป็นเจ้าของบริษัทอีกคนชื่อสถากรไม่ได้ไปหา

แต่ตั้งใจมาหาจตุทิศมากกว่า เขายิ้มเพื่อน 

        “เผอิญฉันเจอผู้หญิงที่น่าติดตามคนเดิมว่ะ ถือว่าหล่อนก็สวยนะ แต่ไม่รู้ว่าต้องการอะไรกันแน่ กับการที่มาคบกับน้องชายของฉัน” 

        เขาคิดว่าผู้หญิงประเภทนี้ ฐานะก็ดูออก หล่อนอาจจะเห็นเงินแล้วรีบกระโดดใส่

เพราะมณีรัชดาตั้งหวังในการมองครั้งแรกสำหรับเขา ถึงยังไงหล่อนก็ดูไม่สวยโสภาอยู่แล้ว ในแง่มุมของจอมภู