22.ไม่ดีขึ้นเลย

หมิงหลันไล้ปลายนิ้วลงไปบนกลีบดอกไม้ที่นางปลูกเอาไว้ ช่วงนี้นางอยู่คนเดียวบ่อยขึ้นเพราะว่าท่านพี่ไป๋เฉียนมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่ง ในที่สุดพี่สาวของนางก็จะได้แต่งงานกับคนที่รักแล้ว ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก..

นางกลับมาที่แดนบุปผาได้สองเดือนกว่าแล้ว สองเดือนแล้วที่ไร้เงาของท่านจอมมาร แต่ทว่าเขากลับปรากฏเด่นชัดอยู่ในความฝันของนาง ทุกครั้งที่หลับตายังคงมีแต่ใบหน้าของเขา ทั้งๆ ที่คิดว่าตัวเองจะดีขึ้นเมื่อกลับมาอยู่ในแดนบุปผาที่คุ้นเคย ทว่าไม่เลยสักนิด..

เคยรักเขาอย่างไรก็ยังคงรักเขาเช่นนั้น คำนึงถึงเขาอย่างไรก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปสักนิดเดียว..

อีกเรื่องคือนางยังมิได้พบเจอท่านสัจจะเทพเทียนจุนเลย ทั้งๆ ที่เขาเขียนจดหมายมาขอพบนางมากมายนับไม่ถ้วน แต่นางไม่แม้แต่จะเปิดอ่านจดหมายของเขาสักฉบับ

ในใจยังคงมีความรู้สึกผิดอัดแน่นเต็มหัวใจ ที่ท่านสัจจะเทพเทียนจุนต้องขึ้นมาที่สวรรค์ชั้นฟ้าก่อนเวลาอันควร ล้วนแต่เป็นความผิดของนางทั้งสิ้น

เขาจำเรื่องที่ไปเผชิญด่านเคราะห์มิได้ แต่ว่านางจดจำได้ถึงการตายของเขาที่ยังคงติดตรึงอยู่ในสายตา ท่านจอมมารในยามนั้นไร้ความปรานีอีกทั้งเขายังมองที่ใบหน้าของหมิงหลันด้วยสายตาเย็นชาจนแทบอยากจะฆ่านางให้ตายตรงนั้น

ช่วงเวลาที่อยู่คนเดียวในดินแดนบุปผาแห่งนี้ไม่ได้ทำให้นางดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ในใจยังคงสับสนวุ่นวาย

สตรีที่ท่านจอมมารรักคือเทพีเสวียนม่าน จะว่าไปแล้วก่อนที่จะกลับมาบนดินแดนบุปผานางทะเลาะกับหลี่เจ๋อฮั่นอย่างรุนแรงมากซะด้วย..

หมิงหลันล้มตัวนอนลงบนหญ้าที่ใต้ต้นท้อพันปี นางหลับตาลงช้าๆ ด้วยความเจ็บปวดที่อัดแน่นในหัวใจ นางกำลังจมอยู่กับความคิดเงียบๆ เพียงลำพัง

หากแต่ยามนี้มีมือที่ถูกยกขึ้นมาเพื่อบดบังแสงแดดให้นาง และพอหมิงหลันลืมตาขึ้นมา นางก็เห็นใบหน้าที่คุ้นตาของท่านสัจจะเทพเทียนจุน

รอยยิ้มของเขายังคงอ่อนโยนเหมือนเคย ใบหน้าที่หล่อเหลาจนแทบลืมหายใจ เทพผู้เป็นที่หมายปองของเทพีบนสรวงสวรรค์

“เจ้าเมินเฉยจดหมายของข้า เทพบุปผาตัวน้อยๆ อยากถูกสัจจะเทพเช่นข้าลงโทษให้ไปเฝ้าสระบัวที่วังของข้าหรืออย่างไร?”

หมิงหลันรีบดีดตัวขึ้นมาลุกนั่งในทันที นางก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพท่านสัจจะเทพเทียนจุน ใบหน้าเดียวกันกับบุรุษที่นางพบเห็นที่เมืองมนุษย์แต่ทว่ากลิ่นอายรอบๆ ตัวนั้นให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันลิบลับเลย

เพราะได้เลื่อนขั้นเป็นสัจจะเทพรึเปล่านะ หมิงหลันถึงได้รู้สึกว่าท่านพี่เทียนจุนมีบางอย่างที่แปลกไป

“ยินดีกับท่านสัจจะเทพด้วยเจ้าค่ะ”

“หมิงหลัน ต่อให้เป็นสัจจะเทพ แต่สำหรับเจ้าข้ายังคงเป็นท่านพี่เทียนจุนของเจ้าอยู่นะ ข้าลงไปเผชิญด่านเคราะห์ที่เมืองมนุษย์สามร้อยปี เวลานานเช่นนั้นกลับดูเหมือนเป็นเพียงแค่พริบตาเดียวเพราะในเวลาที่ข้ากลับมาเป็นสัจจะเทพ เจ้าเองก็กลับมาที่ดินแดนบุปผาเช่นกัน นี่ไม่เรียกว่าเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมอย่างนั้นหรือ? ..”

สามร้อยปีที่เมืองมนุษย์นั้นดูเหมือนจะยาวนานแต่ทว่าเวลาที่หมิงหลันอยู่ที่เผ่ามารแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้นเอง

แต่มันก็เป็นช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่ทำให้ในใจของนาง จดจำไปตลอดชีวิต..

ความคิดของนางดำดิ่งลึกลงไปจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง เทียนจุนจับปอยผมที่หลุดลุ่ยของนางขึ้นไปทัดบนใบหูเบาๆ

“คิดเรื่องใดอยู่ ถึงได้ไม่สนในข้าที่นั่งอยู่ข้างๆ เจ้าเช่นนี้”

หมิงหลันสะดุ้งเล็กน้อย นางขยับถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างเขากับนาง

“ขะ..ขอโทษเจ้าค่ะ ข้ากำลังคิดถึงเหล้าดอกท้อพันปีที่หมักเอาไว้ ท่านพี่เทียนจุนได้เลื่อนขั้นเช่นนี้ ข้าควรจะต้องมอบสิ่งของเพื่อแสดงความยินดี ตัวข้าเป็นเพียงแค่เทพบุปผาเท่านั้น ไม่อาจเสาะหาสิ่งของล้ำค่ามาให้ท่านได้ ข้ามีเพียงเหล้าดอกท้อพันปีนี้เท่านั้นที่จะมอบให้ท่านพี่..”

หมิงหลันลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ด้านหลังเพื่อไปยังกระท่อมหลังน้อยที่มีเอาไว้สำหรับหมักสุรา นางยกไหสุราดอกท้อพันปีขึ้นมาแล้ววิ่งกลับไปหาสัจจะเทพเทียนจุน

ไม่ว่าจะดูอย่างไร สัจจะเทพเช่นเขาไม่เหมาะสมกับดินแดนบุปผานี้เลย จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้เราเป็นพี่น้อง แต่ยามนี้เขาเป็นถึงสัจจะเทพ เรื่องระยะห่างที่เหมาะสมเห็นทีว่าหมิงหลันจะต้องระมัดระวังมากกว่านี้เสียแล้ว

“ข้ามิได้มาที่นี่เพื่อขอสิ่งของแสดงความยินดีจากเจ้าสักหน่อย หมิงหลันที่พี่มาที่นี่เพราะพี่อยากเห็นหน้าเจ้า ในช่วงเวลาที่ผ่านมาพี่คิดถึงเจ้ามาเพียงใดเจ้ามิรู้หรอก..”

อีกแล้ว ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว

หมิงหลันกำมือแน่น คำกล่าวของท่านจอมมารยังคงก้องอยู่ในหูอยู่เลย เขากล่าวหาว่านางลักลอบคบหาและสูญเสียพรหมจรรย์ให้กับท่านพี่เทียนจุน ทั้งๆ ที่นางภักดีและส่งมอบความรักให้ท่านจอมมารเพียงผู้เดียวเท่านั้น

นางโกรธเขา แต่ทว่ากลับโกรธเคืองตัวเองมากกว่าที่ไม่สามารถเกลียดหรือว่าตัดใจจากท่านจอมมารได้..

“ข้าขอบคุณในไมตรีที่ท่านพี่หยิบยื่นให้ แต่ท่านพี่เทียนจุน ข้าคือสตรีที่ถูกส่งไปเผ่ามารเพื่อให้กำเนิดองค์รัชทายาทของเผ่ามาร ถึงแม้ข้าจะถูกส่งกลับมาก่อนเวลา แต่ชื่อเสียงของข้านั้นได้แปดเปื้อนไปหมดแล้ว บนสวรรค์ชั้นฟ้ายังมีเทพีอีกมากมายที่เหมาะสมกับฐานะสัจจะเทพของท่าน เพราะอย่างนั้นได้โปรดเถิดท่านสัจจะเทพเทียนจุน ได้โปรดอย่ามาที่ดินแดนบุปผาที่แสนต่ำต้อยนี้อีกเลยเจ้าค่ะ”

เพื่อท่านพี่เทียนจุน หมิงหลันจะไม่ยอมให้จุดจบความสัมพันธ์พี่น้องของเรา ลงเอยแบบหลี่เจ๋อฮั่นอีก นางยินยอมสูญเสียเขาไปตั้งแต่ยามนี้ดีกว่าปล่อยให้ความรู้สึกในจิตใจของเขามันเลยเถิดมากขึ้นไปเรื่อยๆ

เทียนจุนนิ่งอึ้งไปหลายนาทีกับคำกล่าวที่ดูเหมือนกับว่ามันคือคำปฏิเสธของหมิงหลัน เขายังไม่ทันได้เริ่มเลย ยังไม่ทันได้บอกกล่าวความรู้สึกในใจที่เก็บงำเอาไว้อย่างเนิ่นนาน แต่นางกลับชิงบอกปัดเขาเสียแล้ว

“หมิงหลัน เพราะข้าเป็นสัจจะเทพอย่างนั้นหรือ ข้าถึงไม่สามารถเป็นท่านพี่เทียนจุนของเจ้าได้อีกแล้ว? หากเป็นเช่นนั้นข้าจะกลับไปหาเง็กเซียนเพื่อร้องขอการลดขั้นของการเป็นเทพ จะให้ข้าทำอย่างไรหรือข้าควรทำผิดกฎสวรรค์เพื่อที่จะได้เป็นเทพธรรมดาๆ ที่สามารถ..เป็นท่านพี่เทียนจุนของเจ้าได้”

เหตุใดเส้นทางความรักของเขามันถึงได้ยากเย็นเพียงนั้น?

หมิงหลันส่ายหน้าเบาๆ

“ข้าไม่เหมาะสมแม้แต่จะเป็นน้องสาวของท่านสัจจะเทพ เพราะอย่างนั้นเพื่อชื่อเสียงของท่านแล้ว..”

“ช่างชื่อเสียงอะไรพวกนั้นปะไร!!! ข้าทำทุกอย่างนี้เพื่อสวรรค์ชั้นฟ้า เป็นสัจจะเทพก็เพื่อทำให้เผ่ามารหรือว่าเผ่าอื่นที่คิดจะทำสงครามกับสวรรค์เกิดความยำเกรง หมิงหลันข้าเสียเวลาไปสามร้อยปีที่เมืองมนุษย์เพื่อให้ได้เป็นสัจจะเทพ และในยามนี้ข้ากำลังทำเพื่อตัวเองอยู่ สิ่งเดียวที่ข้าต้องการทำเพื่อตัวเองก็คือการรักเจ้า..”