27.เป็นใครกันแน่

หลังจากกล่าวจบเสวียนม่านก็เดินจากไปทิ้งให้หมิงหลันยืนแข็งค้างอยู่ตรงนั้น

เซียนน้อยยื่นมือมาจับมือของหมิงหลันเอาไว้

“ท่านเทพบุปผา หากว่าท่านไม่ไหวข้าคิดว่าเรานั่งพักกันตรงนี้ก่อนดีไหมขอรับ”

ความเจ็บปวดที่ถูกกระทำซ้ำๆ มันทำให้หมิงหลันเริ่มจะรู้สึกชินชาซะแล้ว นางเจ็บปวดมาไม่รู้กี่ครั้งเพียงเพราะได้ยินว่าท่านจอมมารรักเทพีเสวียนม่าน

“ท่านรักจอมมารอย่างนั้นหรือครับ?”

เซียนน้อยพาหมิงหลันมานั่งพักที่ศาลาริมน้ำ เขารินน้ำชาให้พร้อมๆ กับมองหน้าของนางด้วยสีหน้าแห่งความเป็นห่วง

“ไม่ปิดบังเจ้า ข้ารักท่านจอมมาร”

“เหลือเชื่อจริงๆ เลย ท่านคือเทพที่งดงามที่สุดในสวรรค์ชั้นฟ้า แต่กลับหลงรักจอมมารอัปลักษณ์ผู้นั้น”

หมิงหลันยกแก้วน้ำชาร้อนๆ ขึ้นมาดื่ม

“อันที่จริงความรักของข้ามันไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอกหรอกนะ แต่ท่านจอมมารตัวจริงไม่ได้อัปลักษณ์เลยสักนิด ข่าวลือที่เจ้าได้ยินมานั้นผิดพลาดแล้วเซียนน้อย”

เซียนน้อยหัวเราะเบาๆ

“แล้วป้าคนเมื่อครู่ เป็นคนรักของท่านจอมมารอย่างนั้นหรือ?”

หมิงหลันก้มมองน้ำชาในถ้วยก่อนที่นางจะหมุนวนข้อมือไปมาเบาๆ

“เคยเป็นคนรักละมั้ง เรื่องนั้นข้าเองก็ไม่ได้รู้เรื่องสักเท่าไหร่ เท่าที่ข้ารู้คือท่านจอมมารหลงรักสตรีผู้นั้นจนหมดหัวใจ”

ใบหน้าในยามที่หมิงหลันกล่าวถึงท่านจอมมารในประโยคสุดท้ายมันเศร้าจนจับใจของเซียนน้อยเลย

“ดูเหมือนว่าท่านจะรักท่านจอมมารมากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ ไม่รักเขาไม่ได้หรือขอรับ ข้าคิดว่าในยามที่ข้าอายุสักหนึ่งพันปีข้าน่าจะหล่อเหลาไม่แพ้ใครเหมือนกัน”

ความเศร้าของหมิงหลันถูกปลอบโยนด้วยท่าทีซื่อตรงของเซียนน้อย

“ข้าเกิดมาจากดอกสาลี่ ความรักของข้าถูกส่งมอบให้บุรุษเพียงผู้เดียวเท่านั้น ซึ่งข้าได้ส่งมอบให้ท่านจอมมารไปจนหมดแล้ว ข้าปันใจไปรักเจ้าอีกไม่ได้แล้วเซียนน้อย”

เขายู่ปากเล็กน้อย

“ในเมื่อท่านรักเขาแล้วเหตุใดถึงยังอยู่ที่สวรรค์ชั้นฟ้าอีกล่ะ ทำไมท่านเทพบุปผาไม่ลงไปหาท่านจอมมารที่เผ่ามาร..”

หมิงหลันถอนหายใจเบาๆ

“เอาไว้เจ้าโตอีกนิดข้าจะบอกเจ้าก็แล้วกันเซียนน้อย แต่ในยามนี้เราควรจะเข้าไปในงานได้แล้ว พี่สาวของข้าคงกำลังมองหาข้าอยู่เป็นแน่”

หมิงหลันลุกขึ้นพร้อมกับพยักหน้าเพื่อให้เซียนน้อยเดินตามนางมา

วันนี้เป็นงานแต่งของท่านพี่ไป๋เฉียน เพราะอย่างนั้นหมิงหลันจึงไม่แต่งกายด้วยอาภรณ์ที่ดูโดดเด่นมากจนเกินไป นางสวมเพียงผ้าฝ้ายสีเรียบๆ และประดับตกแต่งมวยผมด้วยปิ่นไม้เพียงอันเดียวเท่านั้น หมิงหลันอยากจะให้ท่านพี่ไป๋เฉียนงดงามมากที่สุดในวันที่น่ายินดีเช่นนี้

นางพาเซียนน้อยเดินเข้ามานั่งด้านใน เบื้องหน้ามีเทพเซียนตัวน้อยยกกาสุราผลไม้มาวางเอาไว้พร้อมกับขนมถั่วกวน

เพราะเป็นงานพิธีของเทพบุปผา ที่แห่งนี้จึงหอมตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นของดอกไม้นานาพรรณ

ไป๋เฉียนหยักยิ้มขึ้นมาเมื่อหางตาของนางมองเห็นหมิงหลันที่กำลังนั่งอยู่ ข้างกายของนางคือเทพสงครามอันฉี ชายผู้ซึ่งสาบานว่าจะครองรักกันจนกว่าวงตะวันจะเปลี่ยนสีไป..

“เฉียนเฉียน วันที่ข้ารอคอยได้เดินทางมาถึงแล้ว ต้องขอบคุณหมิงหลันที่ทำให้เรามีวันนี้”

ไป๋เฉียนกุมมือของเทพสงครามอันฉีเอาไว้แน่น

“แน่นอน เรื่องนี้ข้าจะตอบแทนหมิงหลันด้วยการดูแลนางจนกว่านางจะแต่งงาน หากว่านางไม่รักชอบเทพองค์ใดก็ช่างปะไร ข้ายินดีจะเลี้ยงดูน้องสาวไปจนกว่าสวรรค์จะพรากเราจากกัน”

“อย่ากล่าวเช่นนั้นสิเฉียนเฉียน สวรรค์ไม่พรากเจ้าไปจากหมิงหลันหรอก แต่นางเองก็ควรจะได้พบเจอความรักที่หวานล้ำเหมือนกับลูกท้อพันปีเช่นเรา มีเทพมากมายที่จ้องมองน้องสาวของเจ้าดวงตาเป็นประกายแต่คนที่ข้าชอบที่สุดก็คงหนีไม่พ้น สัจจะเทพเทียนจุน ท่านรักหมิงหลันจริงๆ เรื่องนี้ข้าเป็นพยานรักให้ได้”

ไป๋เฉียนหัวเราะเบาๆ

“เพราะท่านสัจจะเทพเทียนจุนคือสหายร่วมรบของท่านก็เลยสนับสนุนเขาอย่างนั้นหรือ? เรื่องความเพียบพร้อมทุกอย่างข้าก็คิดว่าท่านสัจจะเทพไม่ขาดตกบกพร่องเลย เพียงแต่เรื่องการแต่งงานข้าสัญญากับหมิงหลันไปแล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่ง หากท่านสัจจะเทพเทียนจุนรักนางจริงก็ไปบอกให้ท่านพยายามมากขึ้นอีกหน่อยก็แล้วกัน”

.............

หมิงหลันล้มตัวนอนลงบนทุ่งดอกไม้ในแดนบุปผา งานเลี้ยงยังไม่จบลงง่ายๆ แต่ว่านางหลบหนีมากก่อนเพราะทนเทพมากมายที่เข้ามาพูดคุยด้วยไม่ไหว

“ข้าตามหาท่านซะทั่ว หากจะกลับก็ควรบอกกล่าวกับข้าก่อนสิ เรามาด้วยกันนะขอรับ”

เซียนน้อยล้มตัวนอนข้างๆ หมิงหลัน

“เข้างานพร้อมกันน่ะใช่ แต่ข้าไม่ได้มากับเจ้าสักหน่อยเซียนน้อย ว่าแต่เจ้าเข้ามาที่ดินแดนบุปผาได้อย่างไรกัน?”

ที่นี่ไม่ได้เข้าออกง่ายๆ เพราะที่ประตูจะมีเซียนเฝ้าอยู่ ดินแดนบุปผานั้นถือเป็นสถานที่งดงามที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด คราแรกท่านพี่ไป๋เฉียนจะแต่งงานที่นี่แต่เง็กเซียนไม่ยินยอม เทพสงครามอันฉีเติบโตมาพร้อมๆ กับองค์รัชทายาทจงจิ้งโหว ทั้งสองคือสหายคนสนิทกันและท่านเง็กเซียนก็มองท่านเทพสงครามอันฉีเป็นบุตรชายอีกคนด้วย

“ข้ามุดประตูรั้วเข้ามาเพราะว่าข้าได้กลิ่นหอมของดอกไม้และมั่นใจว่าท่านจะต้องอยู่ที่นี่เป็นแน่”

หมิงหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ประตูรั้วของดินแดนบุปผาสามารถมุดเข้ามาได้ด้วยอย่างนั้นหรือ? ประหลาดเกินไปแล้ว

หมิงหลันลุกพรวดพราดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเซียนน้อยอีกครั้งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“เซียนน้อยเจ้าเป็นใครกันแน่!”

จะเข้ามาในแดนบุปผานั้นจะต้องใช้พลังปราณมากมายในการพังทลายรั้วเข้ามา..

“ข้าก็เป็นเซียนน้อยของท่านไง ข้าสามารถพาท่านไปดูรูเล็กๆ ที่ข้าลอดเข้ามาได้เลยหากว่าท่านไม่เชื่อ”

หรือว่าจะเป็นตัวของนางเองที่คิดมากเกินไป

“อ่า..ข้าคงจะคิดมากเกินไป ว่าแต่คืนนี้เจ้าจะพักที่ไหนให้ข้าไปส่งเจ้าเถิด”

เซียนน้อยส่งยิ้มให้กับหมิงหลัน

“ข้าจะนอนที่นี่กับท่านเทพบุปผา ไหนๆ ท่านข้าก็ลักลอบเข้ามาได้สำเร็จแล้วเช่นนั้นก็ควรให้ข้าชื่นชมความงดงามของที่นี่ให้มากหน่อย ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

มันก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เขายังเป็นเด็กอีกทั้งดูเหมือนว่าเขาจะกำลังหลงทาง..

“ข้าให้เจ้านอนพักที่บ้านของข้าเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้นนะ วันพรุ่งนี้เจ้าจะต้องไปนอนยังห้องรับรองที่ท่านเทพสงครามอันฉีจัดเตรียมเอาไว้สำหรับแขกที่มาร่วมงานแต่ง..”

“แค่คืนเดียวก็พอแล้วท่านเทพบุปผา ว่าแต่ข้าไม่เห็นสัจจะเทพเทียนจุนมาที่นี่เลย”

หมิงหลันลุกขึ้นพร้อมกับปัดเศษหญ้าออกจากกระโปรง

“ท่านสัจจะเทพจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ข้าไม่ได้เป็นอะไรกับท่านสัจจะเทพสักหน่อย มาเถิดข้าจะไปจัดห้องให้เจ้านอน ตามมาสิ”