28.ดีไม่น้อย

ดวงตาของเซียนน้อยที่มองแผ่นหลังของหมิงหลันพลันทอประกายลึกล้ำขึ้นมา

เขาเดินตามหมิงหลันเข้าไปในบ้านหลังเล็กของนาง สายตาของเซียนน้อยมองเห็นข้าวของที่ถูกจัดใส่กล่องไม้อย่างเป็นระเบียบของหมิงหลัน มันชวนให้เขารู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย

“ท่านจัดของใส่กล่องเอาไว้เช่นนี้ จะออกเดินทางไปที่ไหนกัน จะไปหาท่านจอมมารอย่างนั้นหรือขอรับ”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ

“จริงอยู่ที่ข้ารักเขา แต่ข้าไปหาเขาไม่ได้หรอกเซียนน้อย ท่านจอมมารกำลังโกรธข้าอยู่ล่ะ แล้วของพวกนี้ข้าจัดเตรียมเอาไว้เพื่อที่จะย้ายที่อยู่ชั่วคราว”

เซียนน้อยมองหน้าของหมิงหลันอย่างไม่เข้าใจ เขายื่นมือไปรับผ้าห่มมาจากมือของนาง

“โกรธเรื่องอะไรกันขอรับ ท่านจอมมารผู้นั้นโกรธเคืองที่ท่านงดงามเกินไปอย่างนั้นหรือ?”

หมิงหลันนั่งลงบนเก้าอี้นางค่อยๆ ปิดหีบไม้พวกนั้นลง

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกเซียนน้อยท่านจอมมารเข้าใจข้าผิดไปเล็กน้อย"

เซียนน้อยนั่งลงข้างๆ หมิงหลัน

“แล้วเหตุใดท่านเทพบุปผาไม่ไปหาท่านจอมมารเพื่ออธิบายเรื่องที่เขาเข้าใจท่านผิด ท่านรักเขาไม่ใช่หรืออย่างไร..”

หมิงหลันส่งยิ้มเศร้าๆให้กับเซียนน้อย

“เพราะว่าข้าไม่ต้องการทำแบบนั้น กับบางเรื่องรื้อฟื้นไปก็ไร้ประโยชน์ ต่างคนต่างเดินเช่นนี้ดียิ่งแล้ว เจ้าอย่าลืมสิว่าท่านจอมมารไม่ได้รักข้า แต่เขารักเทพีเสวียนม่านต่างหาก”

เซียนน้อยหลับตาลงช้าๆ

“อ่า ข้าไม่เข้าใจสักนิดทั้งเรื่องของท่านแล้วก็เรื่องความรัก เหตุใดพอโตขึ้น ชีวิตถึงได้ยากเย็นเช่นนั้น”

เพราะว่านางกำลังตั้งครรภ์รึเปล่าถึงได้มองว่าเซียนน้อยผู้นี้น่ารักน่าชังยิ่งนัก

หมิงหลันปูที่นอนในห้องว่าง เดิมทีห้องนี้เป็นห้องของท่านเทพสงครามอันฉีที่มักมาพักที่ดินแดนบุปผาอยู่บ่อยๆ ให้เซียนน้อยพักที่นี่ไม่น่าจะเป็นอะไร

“เจ้าไปนอนเถิด เอาไว้เจ้าตื่นมาข้าจะพาเจ้าไปดูดอกมู่ตานที่พึ่งแย้มบานดีหรือไม่ ดอกมู่ตานสีม่วงเข้มจะบานในทุกๆ ห้าร้อยปี..”

เซียนน้อยล้มตัวนอนลงบนพื้นที่หมิงหลันปูผ้าเอาไว้ เขาจับมือของนางไว้เพื่อฉุดรั้งไม่ให้นางออกไปจากห้องนี้

“ท่านอยู่กล่อมข้าจนกว่าจะหลับได้หรือไม่ ข้ารู้สึกสบายใจเมื่อได้กลิ่นหอมของดอกไม้ที่มันฟุ้งกระจายออกมาจากร่างกายของท่าน”

หมิงหลันหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความเอ็นดู นางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวของเซียนน้อยเอาไว้

“วันนี้เจ้าฟังเรื่องของข้ามากไปแล้ว ข้าไม่เห็นว่าเซียนน้อยจะเล่าถึงเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังบ้างเลย”

เซียนน้อยมองหน้าของหมิงหลันก่อนที่เขาจะค่อยๆ หลับตาลง

“ข้ามีพี่ชายอยู่ผู้หนึ่ง เขาเป็นคนที่ดูภายนอกคล้ายจะไร้หัวใจและเย็นชายิ่งนัก แต่ทว่าในใจของเขากลับอ่อนโยนและหวั่นไหวง่ายจนคาดไม่ถึงเลยล่ะ.. เขาคือผู้ที่ใครต่อใครต่างก็ด่าทอว่าเขาโหดเหี้ยม จนวันหนึ่งพี่ชายของข้าได้พบเจอกับสตรีผู้หนึ่ง นางคือเซียนน้อยที่หลงทางอยู่บนเมืองมนุษย์”

หมิงหลันพยักหน้าเบาๆ

“แล้วพี่ชายของเจ้าก็รักสตรีผู้นั้นเหรอ?”

“ช่างน่าขำที่พี่ชายของข้านั้นไม่รู้จักในสิ่งที่เรียกว่าความรักอย่างถี่ถ้วน เซียนน้อยผู้งดงามได้สั่งสอนและทำให้พี่ชายของข้าเข้าใจถึงเรื่องของการอยากได้..มาครอบครองมากกว่าการอยากได้ความรัก ความสับสนก่อเกิดในใจของพี่ชายข้า เขาคิดว่าเซียนน้อยผู้นั้นเกิดมาเพื่อให้เขารักและเป็นของเขา เพราะแบบนั้นในช่วงเวลาที่เซียนน้อยผู้งดงามต้องกลับไปยังสวรรค์ชั้นฟ้า พี่ชายของข้าถึงได้คลุ้มคลั่งขึ้นมา”

หมิงหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แล้วพี่ชายของเจ้าทำอย่างไรหลังจากนั้น”

เซียนน้อยส่งยิ้มให้หมิงหลัน

“หากอยากฟังต่อท่านเทพบุปผาต้องให้ข้านอนที่นี่อีกคืนสิ ข้าไม่ชอบงานเลี้ยงที่มีผู้คนมากมายอยู่แล้ว การได้อยู่ในดินแดนบุปผาที่สงบสุขเช่นนี้ ข้าชื่นชอบไม่น้อยเลย”

เมื่อกล่าวจบเซียนน้อยก็ฉุดรั้งแขนของหมิงหลันแรงมากยิ่งขึ้นเพื่อให้นางล้มตัวนอนลงข้างๆ เขา

“ท่านนอนกับข้าได้หรือไม่ ปกติแล้วข้างกายของข้าจะมีแม่นมที่คอยดูแลไม่ห่าง ต้องนอนเพียงผู้เดียวเช่นนี้ข้าไม่ชินเอาซะเลย”

เจ้าเซียนน้อยผู้นี้ได้คืบจะเอาศอก หมิงหลันยกมือขึ้นมาลูบผมที่นุ่มลื่นของเขาเบาๆ

“ได้สิ คืนนี้ข้าจะนอนเป็นเพื่อนเจ้าก็ได้ แต่พรุ่งนี้เจ้าจะค้างที่นี่ไม่ได้แล้ว เพราะว่าข้าจะต้องเดินทางไปอยู่ที่อื่น..”

เซียนน้อยพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อหันหน้ามามองท่านเทพบุปผา

“ท่านทำราวกับว่ากำลังหลบหนีใครอยู่อย่างนั้นแหละ ทั้งๆ ที่วันพรุ่งนี้คืองานแต่งของพี่สาวท่าน การจะหลบหนีออกไปกลางคันเช่นนี้ดีแล้วอย่างนั้นหรือขอรับ หรือว่าท่านกำลังหลบหนีท่านจอมมาร หากเป็นเช่นนั้นข้าจะไปจัดการเขาให้ท่านเอง”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ

“ที่เจ้ากล่าวมาก็ไม่ผิดหรอกเซียนน้อย ข้าไม่ได้หลบหนีท่านจอมมารซะทีเดียว แต่ข้าอยากจะไปอยู่กับตัวเองในที่เงียบๆ ที่ไม่ต้องวุ่นวายกับใครทั้งนั้น”

เซียนน้อยหลับตาลงช้าๆ

“น่าเสียดายจังเลยนะขอรับ ข้าพึ่งจะพบเจอกับพี่สาวที่ดีอย่างท่านแท้ๆ กลับต้องมาแยกจากกันโดยที่ไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่ไหน”

หมิงหลันเองเมื่อนางเห็นว่าเซียนน้อยกำลังจะหลับ นางก็หลับตาลงเหมือนกัน

การมีเซียนน้อยอยู่ข้างกายเช่นนี้ดีไม่น้อย เขาเป็นเด็กพูดเก่งแถมยังมีความสามารถที่ทำให้นางลืมเลือนเรื่องเศร้าหมองที่เกิดขึ้นไปจนหมด วันนี้มีเรื่องดีๆ มากเกินไปแล้ว ท่านพี่ไป๋เฉียนแต่งงาน ส่วนตัวนางได้ปรับความเข้าใจกับหลี่เจ๋อฮั่น แล้วยังได้พบเจอกับเซียนน้อยจอมพูดมากนี้อีก

“ข้าจะไปอยู่ที่กระท่อมหลังน้อยของเทพีจันทรา เขตรอยต่อระหว่างเมืองมนุษย์กับดินแดนสวรรค์ หากว่าเจ้าอยากพบข้าก็ไปหาข้าที่นั่นได้นะเซียนน้อย”

ริมฝีปากของเซียนน้อยแสยะยิ้มออกมาพร้อมๆ กับดวงตาที่จ้องมองไปที่ใบหน้าของหมิงหลันด้วยแววตาสีดำสนิท แววตาของเขาค่อยๆฉายแววลึกล้ำมากยิ่งขึ้น

“วางใจเถิดท่านเทพบุปผาหมิงหลัน เพราะว่าข้าจะไปหาท่านอย่างแน่นอน..”

หมิงหลันยกยิ้มทั้งๆ ที่ดวงตาของนางยังคงปิดสนิทอยู่

“หากได้พบเจ้าอีกครั้งคงจะดีมากๆเลยเซียนน้อย เจ้าช่วยทำให้ข้าลืมเลือนความทุกข์ที่เกิดขึ้นในใจไปจนหมดสิ้น..ข้าชอบที่ได้พูดคุยกับเจ้านะ”

หลังจากนั้นเซียนน้อยก็ไม่ตอบคำถามของหมิงหลัน ความเงียบปกคลุมเราทั้งสองคนเอาไว้ จนหมิงหลันหลับสนิท..

ลมหายใจของนางส่งเสียงดังสม่ำเสมอ บ่งบอกได้ว่านางได้เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว อาจจะเพราะว่าวันนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมามากมายทำให้หมิงหลันเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน ประจวบกับนางกำลังอยู่ในช่วงตั้งครรภ์อ่อนๆ จึงทำให้นางเหนื่อยล้ามากกว่าปกติ

เซียนน้อยใช้ปลายนิ้วของเขาไล้ไปบนแก้มของหมิงหลัน ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะจุมพิตลงไปเบาๆ บนแก้มสีชมพูระเรื่อของนาง