2.2 ขอโทษ

ดวงตาเรียวหมองลงมากกว่าเดิม หมิงหลันหยักยิ้มขึ้นมาพร้อมๆ กับเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองใบหน้าของท่านจอมมาร

“ข้าไม่รู้ว่าจะกลับไป..ยังเผ่ามารด้วยเหตุผลเช่นไรดี ข้าคือสตรีที่เดินทางไปยังเผ่ามารเพื่อให้กำเนิดลูกของท่าน แต่ทว่าข้าไม่อาจกระทำตามหน้าที่ได้ เป็นเรื่องสมควรแล้วที่ท่านจอมมารขับไล่ข้าออกมา แล้วจะให้ข้ากลับไปที่เผ่ามารอีกครั้งในครานี้..เพื่อการใดกันเล่าเจ้าคะ”

หลี่เจ๋อเชี่ยนพูดไม่ออก หมิงหลันกล่าวออกมาได้เสียดแทงหัวใจของเขายิ่งนัก และท่าทีอาการดื้อดึงของนางในยามนี้ มันบ่งบอกกับเขาได้เลยว่านางไม่ยอมเขาง่ายๆ เช่นเคยเป็นแน่

เขาไม่โทษนางเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเขาคือคนผิด และดูเหมือนว่าเขาควรจะเริ่มต้นด้วยการกล่าวคำขอโทษออกไปก่อน ถึงจะถูกต้องและเหมาะสมมากกว่าการมากล่าวชวนนางกลับไปยังเผ่ามารเช่นนี้

“หมิงหลัน..ข้าขอ..”

“ผลัวะ!!!”

ประตูไม้ถูกถีบออกอย่างแรงจนบานประตูแตกกระจายเป็นเศษไม้ชิ้นเล็กชิ้นน้อย หมิงหลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อนางเห็นผู้ที่เดินเข้ามาด้านใน

“ท่านพี่ไป๋เฉียน..”

ไป๋เฉียนยังคงอยู่ในชุดแต่งงาน นางสวมชุดสีขาวและมงกุฎหงส์บนศีรษะ ทว่าใบหน้างามล้ำกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา

“หมิงหลัน เจ้าเห็นพี่เป็นตัวอะไร ถึงได้เหยียบย่ำหัวใจของพี่เช่นนี้ พี่ดูเหมือนคนที่เจ้าจะไม่สามารถพึ่งพิงได้อย่างนั้นหรือ เจ้าถึงได้หนีมาเช่นนี้”

หมิงหลันขบเม้มริมฝีปากจนห้อเลือด ใบหน้าของนางกำลังเต็มไปด้วยความสับสนและเมื่อนางเห็นท่านเทพสงครามอันฉีเดินมาพร้อมกับท่านเทพม่อเกวียนที่กำลังทำหน้าสำนึกผิด หมิงหลันก็เข้าใจได้ในทันที

นางไม่โกรธเคืองท่านเทพม่อเกวียนเลยสักนิด เพราะหมิงหลันรู้ดีว่าท่านพี่ไป๋เฉียนในยามโกรธนั้นน่ากลัวมากกว่าใครทั้งหมด

“ไม่ใช่แบบนั้นนะเจ้าคะ..”

ดวงตาของไป๋เฉียนในยามนี้มิได้ให้ความสนใจน้องสาวอีกต่อไป เมื่อนางมองเห็นท่านจอมมารที่กำลังยืนอยู่เคียงข้างหมิงหลัน

บุรุษสารเลวที่ทำให้หมิงหลันผู้งดงามและน่ารัก อยู่ในสภาพเจียนตายมาหลายเดือน

ไอ้คนสารเลวผู้นี้ยังมีหน้ามาอยู่ที่นี่อีกอย่างนั้นหรือ? แถมหมิงหลันในยามนี้นางกำลังตั้งครรภ์ มิใช่ว่าจอมมารล่วงรู้ว่าหมิงหลันตั้งครรภ์ถึงได้มาตามหมิงหลันกลับไปที่เผ่ามาร..?

มารดามันเถอะ!!! ใครจะยินยอมให้เขาพรากหลานที่แสนน่ารักและน้องสาวของนางไปกัน ข้ามศพของข้าไปก่อนเถิด!!!

“ข้าไม่ยักรู้ว่าท่านจอมมารมาร่วมงานแต่งของข้าด้วย ล่วงเกินแล้วที่มิได้ต้อนรับท่านให้ดี”

บางอย่างกำลังบอกกล่าวหลี่เจ๋อเชี่ยนว่าเทพบุปผาไป๋เฉียนไม่มีทางยินยอมส่งมอบหมิงหลันให้กับเขาเป็นแน่

เรื่องยุ่งยากเกิดขึ้นมาแบบที่เขาเองก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว

“ข้าเพียงแค่ผ่านมา ไม่ต้องมากพิธี”

“ท่านจอมมารคงมิได้ผ่านมาที่นี่เพื่อพาน้องสาวของข้ากลับไปที่เผ่ามารหรอกใช่ไหมเจ้าคะ ข้าเองก็เดินทางมาที่นี่เพื่อมารับนางกลับไปยังดินแดนบุปผาเหมือนกัน และนางจะต้องกลับไปกับข้า..เท่านั้น!!”

หมิงหลันเดินเข้าไปหาท่านพี่ไป๋เฉียน นางยกมือขึ้นมาจับแขนของพี่สาวเอาไว้เพื่อเป็นการบอกกล่าวว่าให้ท่านพี่ใจเย็นๆ นางรีบออกหน้าเพื่อทำให้บรรยากาศตึงเครียดเหล่านี้คลี่คลายลง

“หากจะมองหาผู้ที่กระทำผิดในวันนี้ มันผู้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นข้าที่ไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อน วันนี้ยังคงเป็นวันแต่งงานของพี่กับพี่เขย พี่จะให้ข้าทำให้งานสำคัญของพี่พังลงมาไม่ได้นะเจ้าคะ..”

ไป๋เฉียนเบนสายตามามองหน้าของหมิงหลัน

“ในชีวิตของพี่ เจ้าสำคัญที่สุดหมิงหลัน แน่นอนว่าการแต่งงานของพี่ก็สำคัญแต่เทพบนสรวงสวรรค์ต่างรับรู้ว่าพี่และอันฉีแต่งงานกันแล้ว เพราะอย่างนั้นในยามนี้เจ้าถือเป็นเรื่องสำคัญอันดับหนึ่งของพี่”

อ่า..พี่สาวของนางดื้อดึงมากกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก หมิงหลันหันไปมองหน้าของท่านจอมมาร นางปรายตามองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด

“ข้าจะกลับไปที่แดนบุปผากับพี่เพราะอย่างนั้นท่านพี่ให้เวลาข้าได้พูดคุยกับท่านจอมมารเป็นการส่วนตัวสักครู่ได้ไหมเจ้าคะ”

น้ำเสียงของหมิงหลันไม่แจ่มใสอีกทั้งยังมัวหมอง แม้ไป๋เฉียนที่กำลังโกรธยังมองเห็นถึงความผิดปกตินั้น

“ก็ได้..พี่ไม่ได้ใจร้ายขนาดจะฝืนใจของเจ้าหรอกนะ”

ไป๋เฉียนยินยอมเดินออกไปด้านนอกบ้านหลังน้อยแห่งนี้เพื่อให้  หมิงหลันและท่านจอมมารได้พูดคุยบอกลากันเสียก่อน

“อาเฉียน..เจ้าควรจะให้หมิงหลันนางได้มีโอกาสในการตัดสินใจและเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองบ้าง”

เทพสงครามอันฉีกล่าวออกมาพร้อมๆ กับมองหน้าของม่อเกวียน

“ที่นางต้องทนทุกข์ทรมานตลอดเวลาเช่นนี้มิใช่ว่ามันเป็นเพราะว่าข้าให้นางเลือกทางเดินของนางเองไม่ใช่หรือ ข้าต้องทนดูน้องสาวแตกสลายเพราะความรัก..”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหมิงหลันทุกข์ทรมาน นางมาหาข้าและร้องขอด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ในบางทีการที่นางมาอยู่ที่นี่ นางอาจจะมีความสุขมากกว่าในยามอยู่ที่สวรรค์ชั้นฟ้าก็เป็นได้ ไป๋เฉียนเจ้าจะต้องให้หมิงหลันเลือกทางเดินชีวิตของนางเอง”

ไป๋เฉียนเงยหน้าขึ้นมามองดอกเหมยสีแดงที่กำลังร่วงหล่นโปรยปรายลงมาสายลม ดอกแล้วดอกเล่าที่ร่วงหล่นลงมาบนพื้น

ผู้คนมักจะไม่ชายตามองดอกเหมยที่หล่นกระจายอยู่บนพื้นแต่พวกเขามักจะมองดูดอกเหมยที่งดงามในยามที่พวกมันเบ่งบานอยู่บนต้นที่สูงชัน

ดอกเหมยที่ร่วงหล่นลงมาอย่างไร้ค่าพวกนั้นมีความสุขมากกว่าในยามที่พวกมันเบ่งบานอย่างงดงามบนกิ่งก้านอย่างนั้นหรือ?

“ข้าไม่ได้ทำหน้าที่ที่ดีของพี่สาวสักเท่าไหร่..และดูเหมือนว่าในยามนี้ข้าก็ไม่ได้เป็นพี่สาวที่ดีเท่าไหร่นัก”

เทพสงครามอันฉียกมุมปากขึ้นมาเมื่อมองเห็นท่าทีที่อ่อนลงของภรรยา เขายกมือขึ้นจับไหล่ของไป๋เฉียนเบาๆ ด้วยความรัก

“หมิงหลันไม่ได้มองเจ้าแบบนั้นอย่างแน่นอนข้ามั่นใจ ในสายตาของนางเจ้าคือพี่สาวที่ดีที่สุด ชีวิตของนางให้นางเป็นผู้กำหนดเถิดไป๋เฉียน พวกเราทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆ และคอยโอบกอดนางเอาไว้ในยามที่นางเจ็บปวดก็พอ”

ไป๋เฉียนมองไปยังดอกเหมยที่อยู่บนต้นพวกนั้นอีกครั้งก่อนที่นางจะนั่งลงแล้วเก็บดอกเหมยที่ร่วงหล่นลงมาเต็มพื้นดินบริเวณโคนต้น

“จะดอกเหมยที่อยู่บนต้นหรือว่าดอกเหมยที่ร่วงหล่นลงมา..ก็ล้วนแล้วแต่งดงามทั้งนั้น”

เทพม่อเกวียนถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก

“หากพวกเจ้าทั้งสองคิดได้แล้วว่าต้องทำเช่นไร ยามนี้มิใช่ว่าพวกเจ้าควรจะกลับไปที่สวรรค์ชั้นฟ้าเพื่อจัดงานแต่งต่ออย่างนั้นหรือ เรื่องของหมิงหลันให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง มีงานแต่งที่ไหนบ้างที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวหายไป..กลับไปกันก่อนเถอะน่า”

ม่อเกวียนกล่าวพร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อเป็นการไล่ไป๋เฉียนและอันฉีกลับไป