30.อวยพร

หมิงหลันกำลังจัดข้าวของทั้งหมดของนางเข้าชั้นด้วยใบหน้าที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ส่วนเซียนน้อย เขากำลังนั่งดื่มชากับขนมที่นางจัดเตรียมเอาไว้ให้

“ในระหว่างที่ข้ากำลังจัดของ เหตุใดเจ้าไม่เล่าเรื่องพี่ชายของเจ้าให้ข้าฟังต่อเล่า”

เซียนน้อยยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่มก่อนที่เขาจะวางขนมในมือลงบนจาน

“หลังจากที่เซียนน้อยคนงามกลับขึ้นไปบนดินแดนสวรรค์ชั้นฟ้า พี่ชายของข้าทนพิษความเจ็บปวดไม่ไหว เขาจึงได้ทำสงครามกับชาวสวรรค์เพื่อทวงคืนสตรีที่ควรจะเป็นของเขา”

หมิงหลันที่กำลังพับผ้าอยู่ถึงกับชะงักในคำเล่าขานของเซียนน้อย

“ก่อสงครามเลยอย่างนั้นหรือ? ..”

“ด้วยพลังของพี่ชายข้า ท่านสามารถเอาชนะเทพสงครามของสวรรค์ได้อย่างง่ายๆ แต่ที่ท่านต้องถอยทัพกลับเพราะเซียนน้อยผู้นั้นมาร้องขอท่านพี่ของข้าว่าให้ท่านพี่กลับไปเสีย นางรักและเลือกที่จะอยู่กับเทพเซียนบนสวรรค์ เซียนน้อยผู้นั้นอยากจะเป็นเทพีมิได้อยากเป็นภรรยาของพี่ชายข้า”

หมิงหลันเก็บผ้าใส่ตู้เรียบร้อยแล้วนางจึงเดินมานั่งข้างๆ กับเด็กน้อยที่กำลังเคี้ยวขนมจนแก้มพองออกมา เขาดูน่ารักและเดียงสามากเลย

นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดที่มุมปากของเขาเบาๆ

“ดูเหมือนว่าพี่ชายของเจ้าจะได้พบเจอเรื่องราวที่หนักหนาสาหัสมาเหมือนกันนะเซียนน้อย”

เซียนน้อยกลืนขนมลงท้องพร้อมกับยกน้ำชาร้อนๆ ขึ้นมาดื่ม

“ในตอนนี้พี่ชายของข้าก็กำลังพบเจอปัญหาอยู่เช่นกัน หลังจากเจ็บปวดจากความรักครั้งแรกแล้ว พี่ชายของข้าก็พบเจอเทพเซียนอีกตนหนึ่งที่ทำให้ท่านพี่ละสายตาไปจากใบหน้าของนางมิได้..”

“แสดงว่าเทพตนนั้นจะต้องงดงามมากแน่ๆ”

เซียนน้อยมองหน้าของหมิงหลันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา

“งดงาม..มากที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมาเลยล่ะ”

หมิงหลันรินน้ำชาใส่ถ้วยให้เซียนน้อยพร้อมกับเปิดกล่องขนมหวานอีกกล่อง เซียนน้อยผู้นี้ดูเหมือนจะชอบขนมหวานมากเพราะว่าเขาหยิบกินไม่หยุดเลย หมิงหลันไม่ค่อยชอบของหวานสักเท่าไหร่ ขนมมากมายพวกนี้ก็มีเทพหนุ่มมากมายที่เอามามอบให้นาง

“กินให้มากหน่อยสิ”

เซียนน้อยหยิบขนมมากมายพวกนั้นใส่ปาก

“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ ว่าแต่ท่านเทพบุปผาเอาขนมมากมายเหล่านี้มาจากที่ใดกัน”

เพราะบางอย่างคือขนมหายากในเมืองมนุษย์ด้วยซ้ำ แต่เทพบุปผาหมิงหลันกลับมีมากมายหลายกล่องเลยทีเดียว

“ขนมพวกนี้ เทพเซียนบนสวรรค์มักจะนำมาให้ข้า ข้าไม่ค่อยชอบทานของหวานสักเท่าไหร่ เห็นเจ้าชื่นชอบเช่นนี้ก็ดีแล้ว ทานเยอะๆ เลยสิ”

เซียนน้อยถึงกับชะงัก ขนมเหล่านี้เทพเซียนที่ชื่นชอบเทพบุปผาหมิงหลันให้มาอย่างงั้นเรอะ

แต่ด้วยใบหน้างามล้ำเช่นนั้น ไม่น่าแปลกใจหรอกหากว่าจะมีเทพเซียนมากมายมาชื่นชอบนาง

“แล้วรักครั้งใหม่ของพี่ชายเจ้า เป็นอย่างไรเขาสมหวังหรือไม่?”

เซียนน้อยส่งยิ้มจางๆ

“ยามนี้ท่านพี่ของข้าคงกำลังตามง้อสตรีงดงามผู้นั้นอยู่ ดูเหมือนว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาท่านพี่ของข้าจะเข้าใจนางผิดเพี้ยนไป”

หมิงหลันพยักหน้าเบาๆ

“เช่นนั้นข้าขออวยพรให้ความรักในครั้งนี้ของพี่ชายเจ้า ได้สมหวังก็แล้วกันนะเซียนน้อย”

“ข้าเองก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน ช่างน่าเศร้าที่ยามนี้ต้องกล่าวคำอำลาแล้วท่านเทพบุปผาหมิงหลัน ข้ามีความสุขมากๆ ที่ได้พบเจอท่าน”

ในใจพลันรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อถึงเวลาที่เซียนน้อยต้องกลับแล้ว เสียงเจื้อยแจ้วของเขาในยามที่เขาเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้นางฟัง มันทำให้นางรู้สึกสงบลงอย่างน่าประหลาด

“ข้าจะไปส่ง”

“ไม่เป็นไร ท่านจัดของต่อเถิด ข้าจะมาหาท่านอีกครั้งอย่างแน่นอน ข้าให้คำมั่นสัญญา”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ กับคำพูดจริงจังที่ตรงข้ามกับหน้าตาไร้เดียงสาของเขา

“เช่นนั้นข้าจะรอก็แล้วกัน เดินทางปลอดภัยนะเซียนน้อย”

เซียนน้อยเดินออกจากประตูบ้านหลังน้อยของหมิงหลันไป ภายในบ้านก็เกิดความเงียบเหงาขึ้นมา หมิงหลันเก็บกาน้ำชาและถ้วยไปล้างก่อนที่นางจะเดินไปในครัวเพื่อจัดการหุงข้าว

“หิวแล้วละสิ..”

เพราะเจ้าก้อนแป้งในท้องของนางใช่ไหมถึงได้ทำให้หมิงหลันรู้สึกหิวเร็วเช่นนี้

ทว่าในยามที่หมิงหลันกำลังก่อไฟอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา

“เซียนน้อยสินะ เจ้าลืมอะไรไว้...”

หมิงหลันเดินไปเปิดประตูพร้อมกับส่งยิ้มให้กับผู้มาใหม่ที่นางคิดว่าเป็นเซียนน้อย เพราะว่าที่นี่ ที่บ้านหลังน้อยแห่งนี้ไม่มีใครรู้จักนอกจากท่านเทพม่อเกวียนและเซียนน้อยที่พึ่งออกไปเมื่อครู่ ท่านเทพม่อเกวียนกำลังยุ่งอยู่กับงานแต่งของท่านพี่ไป๋เฉียนไม่มีทางมาที่นี่ได้ เพราะอย่างนั้นเสียงเคาะประตูนี้จะต้องเป็นเซียนน้อยอย่างแน่นอน

ทว่าเมื่อนางเปิดประตูออกไป รอยยิ้มที่มุมปากของหมิงหลันกลับหุบยิ้มลงในทันที

เขาคือผู้ที่ไม่ควรมายืนอยู่ที่บ้านหลังนี้เลยด้วยซ้ำ!! หมิงหลันพยายามกะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้แน่ใจว่านางไม่ได้ตาฝาดไป

“ท่านจอมมาร...?”

............

ไป๋เฉียนเดินทางกลับมาที่แดนบุปผาเพราะว่างานวันนี้นางไม่เห็นแม้แต่เงาของน้องสาว และพอเข้ามาในบ้านไป๋เฉียนก็ไม่เห็นใครอยู่ในนี้เลย แถมข้าวของเครื่องใช้ของหมิงหลันก็พลันหายไปหมด

ใจคอของไป๋เฉียนเริ่มไม่สู้ดีสักเท่าไหร่ และเมื่อนางเดินเข้าไปในห้องนอนของหมิงหลันก็พบกับจดหมายฉบับหนึ่งที่ถูกทิ้งเอาไว้

“ท่านพี่ไป๋เฉียน ข้าต้องขออภัยที่ทำให้ท่านพี่ต้องเจ็บปวดเพราะการหายตัวไปของข้า แต่ข้าอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองสักพักเจ้าค่ะ พี่ไม่ต้องตามหาข้าเพราะว่าข้าจะกลับมาหาท่านเองเมื่อถึงเวลาที่หัวใจของข้านั้นแข็งแรงขึ้น ข้าขอแสดงความยินดีกับท่านพี่ด้วย เรื่องการแต่งงาน ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าแต่ช่วยมีความสุขมากๆ กับการได้แต่งงานกับชายที่ท่านรักเถอะเจ้าค่ะ ข้ามีความสุขดีหวังว่าท่านพี่เองจะมีความสุขเช่นกัน”

นี่มัน..อะไรกัน?

หมิงหลันคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงได้หลบหนีออกไปในวันเช่นนี้ เรื่องการหลบหนีนางไม่สามารถทำได้เพียงคนเดียวหรอกจะต้องมีผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เป็นแน่!!

และคนผู้นั้นจะต้องเป็นท่านเทพม่อเกวียน!!!

ไป๋เฉียนใช้เวลาไม่นานนางก็ตามหาเทพม่อเกวียนจนพบ

“ท่านเทพมีอะไรจะพูดคุยกับข้าหรือไม่เจ้าค่ะ”

ม่อเกวียนวางกาสุราลง ดูจากท่าทางของไป๋เฉียนแล้วการที่นางโกรธเกรี้ยวเช่นนี้หมายความว่าหมิงหลันหนีไปแล้วสินะ

“ไป๋เฉียน งานในวันนี้เจ้าคือสตรีที่ควรจะมีความสุขมากที่สุดในสวรรค์ชั้นฟ้า ทำหน้าเช่นนั้นได้ที่ไหนกัน”

“อย่ามามัวเล่นลิ้นอยู่เลยเจ้าค่ะ น้องสาวของข้าอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ว่าท่านพานางหนีไปจากแดนบุปผาอย่างนั้นหรือ?”