29.ด้ายแดงพัวพัน

หลังจากที่ตื่นเช้ามา หมิงหลันก็จัดเตรียมอาหารมื้อเช้าแบบง่ายๆ ให้กับเซียนน้อย

“ไม่คิดเลยว่าท่านเทพบุปผาจะทำอาหารอร่อยมากขนาดนี้นะขอรับ ข้าได้ยินว่าท่านถนัดเรื่องการหมักสุรามากที่สุด”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางถ้วยน้ำแกงให้กับเซียนน้อย

“เรื่องการหมักสุราของข้า เอาไว้เจ้าโตมากกว่านี้อีกหน่อยข้าจะให้เจ้าชิมก็แล้วกัน”

“อ่า ท่านกล่าวออกมาเช่นนี้ ทำให้ข้าอยากโตไวๆ ซะแล้ว ว่าแต่ข้าวของมากมายในหีบไม้นั่นท่านจะขนย้ายไปเพียงผู้เดียวอย่างนั้นหรือขอรับ ไหนๆ ข้าก็ว่างแล้ววันนี้ให้ข้าช่วยท่านเทพบุปผาขนย้ายข้าวของไปเถิด คิดซะว่าเป็นการตอบแทนค่าข้าวมื้อนี้ก็แล้วกัน”

หมิงหลันส่งยิ้มให้กับเขาก่อนที่นางจะยกมือขึ้นมาลูบผมสีดำที่ยาวสลวยของเขาด้วยความเอ็นดู

“เจ้าเป็นเด็กดีมากจริงๆ ด้วยสินะเซียนน้อย เพียงแต่ข้าไม่กล้ารบกวนเจ้าหรอก”

“รบกวนอะไรกัน ข้าต่างหากที่มารบกวนท่าน อีกไม่นานข้าจะต้องกลับไปยังเผ่าวิหคของข้าแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบเจอท่านเทพบุปผาอีก ให้ข้าช่วยท่านเถอะ”

นางมิอยากรบกวนแต่ทว่าก็ทนความน่ารักกับลูกอ้อนของเซียนน้อยไม่ไหวเหมือนกัน

“เช่นนั้น..ก็ขอรบกวนเจ้าแล้วเซียนน้อย”

เซียนน้อยยกถ้วยน้ำแกงขึ้นมาซดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับหมิงหลันด้วยรอยยิ้มที่เจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวัน

“รบกวนอะไรกัน ข้าเต็มใจเป็นสุภาพบุรุษที่คอยช่วยเหลือหญิงงามอย่างท่านเทพบุปผา”

หลังจากเก็บของเสร็จแล้วหมิงหลันก็เขียนจดหมายเอาไว้หนึ่งฉบับเพื่อบอกกล่าวแก่ท่านพี่ไป๋เฉียน นางจำเป็นต้องเขียนจดหมายเพราะหากไปบอกต่อหน้าแล้วล่ะก็ท่านพี่ไป๋เฉียนไม่มีทางยินยอมให้นางไปเป็นแน่

เรื่องราวหลังจากนี้ก็ต้องโยนให้เป็นหน้าที่ของท่านเทพม่อเกวียนที่จะต้องอธิบายเพื่อให้ท่านพี่ไป๋เฉียนเข้าใจ

หมิงหลันกวาดสายตามองความสวยงามในดินแดนบุปผาอีกครั้ง นางอยู่ที่นี่มานาน เมื่อครั้งที่ต้องจากไปยังเผ่ามารกลับมิได้อาลัยอาวรณ์ถึงเพียงนี้เพราะว่านางรู้ว่าตัวเองจะต้องได้กลับมา แต่การเดินทางกลับไปครั้งนี้มิรู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ เพราะนางไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว..

“ไปกันเถอะเซียนน้อย”

...........

หลี่เจ๋อฮั่นกลับมาที่เผ่ามารด้วยสภาพที่ยังไม่ค่อยสร่างเมาสักเท่าไหร่

บนสวรรค์ชั้นฟ้าก็นับเป็นสถานที่ดีๆ ที่ควรค่าให้ไปเยือนอีกหลายๆ ครั้งเลย เทพีที่นั่นงดงามมากกว่ามนุษย์อีกทั้งแต่ละนางยังช่ำชองเรื่องอย่างว่าจนเขาไม่ต้องเอ่ยปาก ทุกอย่างมันดีไปหมดเพียงแต่ว่าหางตาของเขากลับไม่เห็นแม้เงาของพี่ใหญ่ ไม่ใช่ว่าพี่ของเขานั้นคือบุรุษโง่งมขนาดที่มองเห็นบัตรเชิญที่ได้มาอย่างยากลำบากของเขาเป็นเพียงเศษกระดาษหรอกใช่ไหม?

เขาต้องกลับมาก่อนงานเลิกตั้งหลายวันเพื่อที่จะลงมาด่าทอพี่ใหญ่ ไม่อย่างนั้นป่านนี้เขาคงกำลังล้มตัวนอนลงไปบนปุยเมฆแล้วเริงรักกับเทพีผู้งดงามอยู่เป็นแน่

เจ๋อฮั่นเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของพี่ใหญ่ เขาไม่เห็นใครอยู่ในห้องเลย และเมื่อเหลือบไปมองดูบนโต๊ะที่เขาวางบัตรเชิญเอาไว้ ก็พบว่าบัตรเชิญของเขานั้นหายไป..

หลี่เจ๋อฮั่นส่งเสียงร้องหึ ออกมาเบาๆ

“ไปสินะ ไปหาหมิงหลันแล้วสินะ ปลอมตัวไปรึไงกัน ข้าถึงมองหาท่านไม่เจอ ช่างร้ายกาจจริงๆ ท่านพี่”

เสียเวลาชะมัดเลย เขาเสียเวลาในการเป็นห่วงพี่ใหญ่ไปโดยเปล่าประโยชน์แท้ๆ

และเมื่อหลี่เจ๋อฮั่นเดินออกมาด้านหน้าห้องของพี่ใหญ่เขาก็พบเจอท่านแม่ที่กำลังยืนเท้าเอวมองเขาอยู่

“เจ๋อฮั่น!! นี่เจ้ากล้าลักลอบไปที่เมืองสวรรค์มาอย่างนั้นหรือ แล้วกลิ่นหอมบนตัวของเจ้ามันคืออะไรกัน มิใช่ว่าเจ้า...”

อ่า..ท่านแม่กำลังโกรธเขาอยู่เป็นแน่ หลี่เจ๋อฮั่นไม่รอช้าเขารีบเดินเข้าไปหาท่านแม่ก่อนจะยกมือขึ้นมาโอบกอดท่านแม่เอาไว้

“ข้าไปปรับความเข้าใจกับหมิงหลันต่างหาก ข้ากับหมิงหลันในยามนี้คือสหายกันเท่านั้น และข้าได้มอบตำแหน่งพี่สะใภ้ให้นางไปแล้ว..กลิ่นสุราและกลิ่นหอมของสตรีที่ติดอยู่บนร่างกายของข้ามันคือหนทางบรรเทาทุกข์ โอ๊ย!!”

เทพซื่อมิ่งใช้พัดในมือตีลงไปบนศีรษะของเจ้าลูกชายตัวดี ที่วันๆ เอาแต่ร่ำสุราและหยอกเย้ากับหญิงงามไปทั่ว

นางมิรู้ว่าในยามนี้ผู้ที่ควรจะห่วงใยคือใครกันแน่ คือเจ๋อเชี่ยนผู้ไม่ยอมเปิดใจรักใครหรือว่าคือเจ๋อฮั่นที่เล่นสนุกกับสตรีไปเรื่อยๆ เช่นนี้

เหตุใดลูกทั้งสองคนของนางถึงไม่มีความพอดีอยู่เลย หากเจ๋อฮั่นแบ่งความมากรักของเขามาให้เจ๋อเชี่ยนสักหน่อย เทพซื่อมิ่งคิดว่านางจะต้องสบายใจมากกว่านี้เป็นแน่

“เรื่องที่เจ้าไปปรับความเข้าใจกับหมิงหลัน แถมยังไปตามหาบัตรเชิญมาให้ท่านพี่ของเจ้า เรื่องนั้นนับว่าเจ้าเติบโตขึ้นมากแล้วจริงๆ เจ๋อฮั่น เพียงแต่การที่เจ้าไปเที่ยวเล่นกับเทพีบนสรวงสวรรค์เช่นนั้น ในอนาคตอันใกล้ยามที่เจ้าต้องแต่งงาน จะไม่มีสตรีใดทำใจรับรักบุรุษเจ้าชู้หลายใจเช่นเจ้าได้”

หลี่เจ๋อฮั่นขมวดคิ้ว

“ใครจะแต่งงานกัน ท่านแม่ ให้พี่ใหญ่กับหมิงหลันแต่งงานกันก่อนเถิด ส่วนตัวข้านั้นยังไม่รีบร้อน..ไม่รีบร้อน อีกสักพันปีหมื่นปีค่อยว่ากัน”

หลังจากกล่าวจบหลี่เจ๋อฮั่นก็หอมแก้มของท่านเทพซื่อมิ่งเบาๆ

“เจ๋อฮั่นเจ้าจะไปไหน!!”

“ข้ามีนัดกับเทพีนางหนึ่งเอาไว้ ท่านแม่อย่าขัดขวางความสุขของข้าเถิด ข้าสาบานเลยว่าอีกหมื่นปีข้าจะทำตัวดีขึ้นและตามหาลูกสะใภ้มาให้ท่านอย่างแน่นอน”

หลังจากกล่าวจบหลี่เจ๋อฮั่นก็เร่งรีบวิ่งหนีไปในทันที ทิ้งให้ท่านเทพซื่อมิ่งยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ด้วยอาการปวดหัว

“ฮูหยิน ปล่อยเขาไปเถอะน่า”

ท่านอดีตจอมมารเดินเข้ามาหาภรรยาที่รักของเขา

“ข้าก็ทำได้เพียงมองเท่านั้น ลูกชายสองคนของเรา เหตุใดถึงเลี้ยงยากเลี้ยงเย็นเช่นนี้กันท่านพี่”

อดีตจอมมารหัวเราะร่า

“หน้าที่ของพ่อแม่ คือการเฝ้ามองดูพวกเขาอยู่ห่างๆ เวลาและผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของพวกเขาจะทำหน้าที่เป็นอาจารย์ในการสอนสั่งประสบการณ์ในเรื่องที่เราสอนไม่ได้ให้พวกเขาเอง เจ๋อเชี่ยนในยามนี้กำลังอยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้ามิใช่หรือ เช่นนั้นเรื่องลูกสะใภ้เจ้าก็สามารถคลายกังวลไปได้อีกหน่อยแล้ว คนอย่างเจ๋อเชี่ยนหากเขาไม่สนใจ เขาไม่มีทางเดินทางไปหาหมิงหลันหรอกน่า”

เทพซื่อมิ่งถอนหายใจเบาๆ

“ด้ายแดงพัวพันเป็นปมทบไปทบมา มิรู้ว่าเจ๋อเชี่ยนไปทำกรรมอันใดไว้ วาสนาความรักของเขาในชาตินี้ถึงได้ยากเย็นยิ่งนัก”