26.แตกต่าง

การเดินทางไปที่เมืองบาดาลที่แสนยากลำบากนั้นคุ้มค่ามากจริงๆ วันที่เขาทะเลาะกับหมิงหลัน หลี่เจ๋อฮั่นก็มานั่งคิดทบทวนเรื่องของเขาและนาง

ผลปรากฏว่าคนผิดตั้งแต่แรกมันคือเขาที่อยากเอาชนะพี่ใหญ่จนหูตามืดบอดไป

หากจะถามว่าเขารู้สึกอย่างไรกับหมิงหลัน แน่นอนว่าเขาชอบนาง..มากๆ เลยล่ะ

เพียงแต่หากเขาดึงดันต่อไป มันไร้ประโยชน์อย่างที่ท่านแม่พูดจริงๆ หมิงหลันไม่มีทางหันกลับมาชอบเขาเพราะว่านางอุทิศชีวิตในการรักพี่ใหญ่

เช่นนั้นสิ่งเดียวที่คนเช่นเขาจะทำได้ และให้เรากลับมามองหน้ากันอีกครั้งอย่างไม่ตะขิดตะขวงในใจก็คือ การเป็นเพื่อนกัน

“ขอบคุณหมิงหลัน เจ้าเองก็เป็นสหายคนแรกของข้าเช่นกัน อ่า..เรื่องที่หนักอึ้งในใจของข้ามานานก็คลี่คลายออกไปแล้ว เช่นนั้นกลับเผ่ามารด้วยกันไหม? ไปในฐานะสหายของข้าก็ได้”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ

“ข้าจะกลับไปที่นั่นแน่ แต่ยังไม่ใช่วันนี้เจ๋อฮั่น..”

หลี่เจ๋อฮั่นมองหน้าของหมิงหลันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะกล่าวอำลา เขาใช้เวลากับนางมามากพอแล้ว

“เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ พอดีมีนัดกับเทพีคนงามที่ศาลาด้านนั้น”

หลี่เจ๋อฮั่นชี้ไปที่เทพีผู้หนึ่งซึ่งกำลังมองมาที่เขาอย่างใจจดใจจ่อ หมิงหลันส่งยิ้มที่แสนยินดีให้กับหลี่เจ๋อฮั่น

“สุราดอกท้อพันปีของข้า ยังเก็บเอาไว้รอเจ้าเสมอนะเจ๋อฮั่น”

หลี่เจ๋อฮั่นโบกมือลาหมิงหลัน

“สุราดอกท้อที่เราหมักด้วยกัน ก็ยังคงเก็บเอาไว้รอคอยเจ้ามาดื่มด้วย พี่สะใภ้ของข้าต้องเป็นเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้นนะรู้ไหม ข้าชอบที่เจ้าหมักสุราเก่งหรอกนะถึงได้ยกตำแหน่งนี้ให้”

หลังจากกล่าวจบหลี่เจ๋อฮั่นก็เดินจากไปทิ้งให้หมิงหลันยืนอยู่ริมสระบัว

นางแย้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจจริงๆ ที่สามารถปรับความเข้าใจกับหลี่เจ๋อฮั่นได้ เหมือนในหัวใจสามารถยกภูเขาออกไปจากอกได้ยังไงอย่างนั้นเลย

หมิงหลันยกมือขึ้นมาลูบท้องเบาๆ ก่อนที่นางจะหันไปหาดอกบัวขนาดใหญ่ในสระบุพชาติต่อ..

ทว่าเมื่อนางหันกลับไปกับพบกับเด็กชายผู้หนึ่งที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังของนาง ใบหน้าของเทพผู้นี้ไม่คุ้นตามาก่อนเลย เขาน่าจะเป็นเทพเซียนน้อยที่พึ่งจะผ่านพ้นการเป็นเซียนมา

“เซียนน้อย ทางเข้างานแต่งของท่านเทพอันฉีอยู่ทางด้านนั้น ข้าคิดว่าเจ้าเดินมาผิดทางแล้วล่ะ”

เขาส่งยิ้มให้กับหมิงหลันก่อนจะเดินเข้ามาหานาง

“ข้ามาเข้าร่วมงานแต่งที่น่ายินดีของเทพสงครามอันฉีก็จริงแต่ข้ามีเรื่องที่สนใจมากกว่าการมาร่วมงาน มีคำกล่าวเล่าขานถึงเทพบุปผาหมิงหลันคนน้องว่านางงดงามหยดย้อยไม่แพ้เทพบุปผาไป๋เฉียนคนพี่เลย คราแรกที่ข้าพบเห็นเทพบุปผาไป๋เฉียนในใจของเซียนน้อยไม่คิดว่าจะมีสตรีใดที่งดงามล้ำเลิศเช่นนั้นอีกแล้ว แต่วันนี้คำกล่าวเล่าขานพวกนั้นกลับประจักษ์ต่อสายตาของเซียนน้อยยิ่งแล้ว..หากข้าเดาไม่ผิดท่านก็คือเทพบุปผาไป๋หมิงหลันใช่หรือไม่?”

หมิงหลันส่งยิ้มจางๆ ให้เซียนน้อย เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มที่หากเทียบกับมนุษย์ก็คงอยู่ในวัยสิบห้า สิบหกปี

“เซียนน้อย ข้าคือเทพบุปผาที่เจ้าว่า แต่ข้ามิได้งดงามถึงเพียงนั้น มาเถอะข้าจะพาเจ้าเข้าไปในงานเลี้ยง”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเมื่อหมิงหลันเห็นเด็กน้อยผู้นี้นางถึงได้รู้สึกถูกชะตายิ่งนัก เขามีใบหน้าที่งดงามเหมือนกับสตรีแต่กลับมีดวงตานุ่มลึกที่ดูเจ้าเล่ห์และมากแผนการ

แต่ยังไม่ทันได้ออกจากสระบัว หมิงหลันก็พบเจอกับใบหน้าของสตรีที่นางไม่อยากพบเจอมากที่สุด

เทพีเสวียนม่านเดินเข้ามาหาหมิงหลันด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“ไป๋หมิงหลัน ช่างน่าเศร้าที่เจ้ากลับขึ้นมาที่สวรรค์ชั้นฟ้าก่อนกำหนด ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าท่านจอมมารจะต้องยังลืมความรักที่มีต่อข้ามิได้..”

“ข้าเทพบุปผาไป๋หมิงหลัน ขอทำความเคารพแด่องค์เทพีเสวี่ยนม่าน..”

หมิงหลันก้มหน้าลงพร้อมกับย่อตัว นางไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเทพีเสวี่ยนม่านด้วยซ้ำ นางไม่อยากพบเจอสายตาที่เย้ยหยันและดูถูก

“หวังว่าเจ้าคงจะไม่ได้รักท่านจอมารของข้าหรอกใช่ไหม เทพบุปผานั่นคือการกระทำที่ไร้ประโยชน์ยิ่ง ท่านจอมมารหลี่เจ๋อเชี่ยนกล่าวคำสาบานต่อหน้าเทพีจันทราว่าเขาจะรักข้าแค่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เขายินยอมทำสงครามกับองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวเพื่อข้า แต่ช่างน่าเศร้าที่ข้าไม่ได้เลือกเขา เจ้างดงามถึงเพียงนี้คงมิได้คิดอะไรกับชายที่มั่นรักในตัวข้าถึงเพียงนั้นหรอกใช่ไหม?”

หัวใจของหมิงหลันจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ ในอ่างน้ำที่เย็นเฉียบ นางกำมือแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเทพีเสวียนม่าน

“แล้วอย่างไรองค์เทพี หากว่าข้ารักท่านจอมมารแล้วท่านจะเป็นเดือดเป็นร้อนไปทำไมกันในเมื่อท่านไม่ได้เลือกเขา ที่มาตักเตือนข้าเช่นนี้มิใช่ว่าท่านกำลังกังวลเรื่องของข้ากับท่านจอมมารหรอกใช่ไหม?”

เสวียนม่านขบเม้มริมฝีปากด้วยความเดือดดาล ก่อนที่นางจะแค่นหัวเราะออกมา

“หมิงหลัน เจ้าลักลอบเป็นชู้กับมนุษย์ สูญเสียพรหมจรรย์ให้กับสัจจะเทพเทียนจุนในร่างมนุษย์ แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเจ้ารักท่านจอมมารอีกอย่างนั้นหรือ ช่างไม่รู้จักละอายจริงๆ”

หมิงหลันมองหน้าของเสวียนม่านนิ่งๆ ก่อนที่มุมปากของนางจะยกสูงขึ้นมา เมื่อได้เริ่มจับเรื่องราวมากมายมาหลอมรวมกันแล้ว มิใช่ว่าเทพีเสวี่ยนม่านอยู่เบื้องหลังความโกรธเคืองของท่านจอมมารอย่างนั้นหรือ?

คืนนั้นไม่มีใครรู้ว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นอกจากตัวของหมิงหลันเอง

“องค์เทพีกล่าวราวกับว่าท่านจับตาดูข้าอยู่ตลอด รู้ได้อย่างไรว่าในค่ำคืนนั้นข้านอนกับใครในเมื่อท่านไม่ได้อยู่ในห้องนั้นกับข้าสักหน่อย...ยิ่งได้ฟังคำกล่าวของท่าน ข้าก็ยิ่งแน่ใจว่าท่านไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลับไปยุยงท่านจอมมารให้ไล่ข้าออกไป ประเสริฐยิ่งแล้วองค์เทพีการกระทำของท่านมันคือการหักหลังองค์รัชทายาทที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัย”

“หมิงหลัน!!”

“ท่านทำทีเป็นว่าไม่สนใจท่านจอมมารแต่ที่แท้ท่านกำลังเสียดายเขาอยู่..พอจะเสียเขาไปกลับหาทางทำทุกทางเพื่อเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ ข้ากล่าวผิดพลาดตรงไหนไหมเจ้าคะ?”

เสวี่ยนม่านกำมือแน่น ก่อนจะแสร้งยิ้มออกมาเหมือนกับว่าไม่เป็นอะไรทั้งๆ ที่ความคับแค้นในใจกำลังทับถมลึก

“วันนี้ข้าจะพอเท่านี้ แต่หมิงหลันเจ้าและข้ามันไม่เหมือนกัน ท่านจอมมารรักข้า ในขณะที่เจ้าเอาแต่รักเขาแต่หัวใจของเขามันเป็นของข้ามาตั้งแต่แรกโดยที่ข้าไม่ต้องพยายามอะไรเลย..เราถึงได้แตกต่างกันยังไงล่ะ”