24.เกิดเรื่องใหญ่

ดวงตาคู่สวยของหมิงหลันพลันเบิกกว้างขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนางได้ทอดสายตามองออกไปยังบ้านหลังน้อยที่ท่านเทพม่อเกวียนพานางมา

ที่นี่ตั้งอยู่ตรงเขตรอยต่อของเมืองมนุษย์กับสวรรค์ชั้นฟ้า เดิมทีที่นี่คือบ้านของเทพีจันทรา แต่ทว่าเทพีจันทราย้ายไปอยู่กับอารักษ์เสิ่น เทพผู้บันทึกเรื่องราวต่างๆ บนสวรรค์ แถมเขายังเป็นบิดาผู้มากความสามารถของเทพม่อเกวียนด้วย

“หากว่าเทียนจุนล่วงรู้ เขาจะต้องโกรธข้าจนไม่ยอมพูดด้วยเป็นแน่”

ถึงแม้จะตัดพ้อออกไปเช่นนั้นแต่บนใบหน้าของเทพม่อเกวียนกับยกยิ้มขึ้นมาอย่างเอ็นดู ดอกสาลี่น้อยดอกนี้เขามองเห็นนางมาตั้งแต่ที่นางยังไม่ได้เป็นเซียน เฝ้ามองการเติบโตของดอกไม้สีขาวนวลจนบัดนี้นางกลายเป็นเทพบุปผาที่งดงามเสียยิ่งกว่าเทพีองค์ใดบนสวรรค์ชั้นฟ้าแห่งนี้เสียอีก

ในใจของม่อเกวียนนั้นมองหมิงหลันเหมือนกับน้องสาวคนหนึ่ง และในยามที่น้องสาวของเขามีเรื่องราวอึดอัดใจ แน่นอนว่าเขาย่อมต้องยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือนาง ถึงแม้การให้ความช่วยเหลือนั่นจะทำให้เขาผิดใจกับเทียนจุนก็ตามที

“ข้าเชื่อว่าท่านสัจจะเทพเทียนจุนจะต้องเข้าใจข้า และเข้าใจท่านเทพม่อเกวียนด้วย.."

ใบหน้างามหมองคล้ำยิ่งนัก ม่อเกวียนไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับเทพบุปผาที่มีรอยยิ้มงดงามประดับอยู่บนใบหน้าของนางเสมอ แต่ทว่าในยามนี้นางกลับไม่แม้แต่จะแย้มยิ้มออกมา

“หมิงหลัน ช่วงระยะเวลาที่เจ้าอยู่เผ่ามาร เจ้าได้ร่วมเตียงกับท่านจอมมารหรือไม่?”

บอกตามตรงว่าม่อเกวียนเองก็ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้เขากล่าวถามออกไปเช่นนั้น แต่เพราะท่าทีความเหนื่อยล้าของหมิงหลัน อีกทั้งเสียงชีพจรเซียนของนางยังมีจังหวะการเต้นที่แตกต่างจากปกติ

หากไม่ใช่เพราะว่านางคิดมากจนเป็นไข้ใจ ม่อเกวียนคิดว่า..ในบางทีหมิงหลันอาจจะกำลัง..ตั้งครรภ์อยู่

หมิงหลันส่งยิ้มเนือยๆ ให้กับท่านเทพม่อเกวียน นางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรงก่อนจะยกมือขึ้นมากุมหน้าของตัวเองเอาไว้..

ตลอดระยะเวลาที่นางอยู่ที่แดนบุปผา มีอาการผิดปกติบางอย่างเกิดขั้นมากับหมิงหลัน นางไม่สามารถหมักสุราหรือว่าลิ้มรสสุราที่หมักเอาไว้ได้เลย เพียงแค่ได้กลิ่นก็พานจะอาเจียนคลื่นไส้ มิหนำซ้ำช่วงนี้นางไม่ได้แตะอาหารอะไรเลย ไม่ได้กินอะไรดื่มเพียงน้ำชาเท่านั้นเอง

นางปลอบใจตัวเองคิดว่าอาการแปลกประหลาดเหล่านั้นมันเกิดขึ้นมาเพราะว่านางมีเรื่องให้ต้องใช้ความคิดมากพอสมควร แต่เมื่อได้ยินท่านเทพม่อเกวียนกล่าวถามเช่นนี้ออกมา มันกลับทำให้หมิงหลันที่หลอกตัวเองมาโดยตลอดต้องยินยอมรับความจริง

เพราะว่าในคืนนั้นพระจันทร์เต็มดวง การร่วมเตียงกับเขา..จึงทำให้นางตั้งครรภ์ขึ้นมา

ดวงตาคลอเคลียไปด้วยหยดน้ำ ความรู้สึกแสบร้อนผุดขึ้นมาที่ดวงตาทำให้หมิงหลันต้องกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาเหล่านั้นไป

แต่ทว่าท่านเทพม่อเกวียนกลับนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัว เขายกมือขึ้นมาดึงรั้งร่างกายของหมิงหลันไปโอบกอดเอาไว้ พร้อมๆ กับลูบหลังเพื่อปลอบโยนนาง

“หมิงหลันนะหมิงหลัน ข้ามองเห็นเจ้าตั้งแต่ที่เจ้าเป็นดอกสาลี่ที่แย้มบาน เพียงแค่มองหน้าเจ้าเหตุใดข้าจะไม่รู้ว่าเจ้ากำลังกังวลเรื่องใด แต่เรื่องที่เจ้ากำลังกังวลนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเพราะว่าพี่จะช่วยเจ้าอีกแรงหนึ่ง ยามนี้เจ้าไม่ต้องคิดสิ่งใดทั้งนั้นหากว่าเจ้าอยากร้องไห้..ก็ร้องมันออกมาเถิดพี่คนนี้จะปลอบโยนเจ้าเอง”

น้ำใสๆ พรั่งพรูออกมาจากดวงตา นางยกมือขึ้นมาจับแขนของท่านเทพม่อเกวียนก่อนจะปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร ความสับสนและเจ็บปวดกลั่นกรองออกมาเป็นหยดน้ำตา

ม่อเกวียนหลับตาลงช้าๆ มือของเขายังคงทำหน้าที่ลูบหลังของหมิงหลันเพื่อปลอบโยนในทุกความเจ็บปวดของนาง

หลังจากร้องไห้ไปสักพักในที่สุดหมิงหลันก็สงบลง นางช้อนสายตามองหน้าของท่านเทพม่อเกวียนด้วยดวงตาที่แดงช้ำ

“ตามความคิดของข้า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กเลยหมิงหลัน อยู่ที่เจ้าแล้วว่าจะเอาเช่นไร จะให้ข้าพาเจ้าไปที่เผ่ามารเพื่อบอกกล่าวกับท่านจอมมารว่าเจ้าตั้งครรภ์ หรือเจ้าจะเก็บซ่อนเด็กคนนี้เอาไว้ให้สุดกำลังไม่ให้ท่านจอมมารตามหาเจอ..”

หมิงหลันกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาด ท่านเทพม่อเกวียนนั้นมีสายตามองการณ์ไกลมากกว่านางหลายเท่ายิ่งนัก

นางจะบากหน้าอุ้มท้องไปที่เผ่ามารได้อย่างไรในเมื่อท่านจอมมารเข้าใจผิดเช่นนั้น เขาอาจจะตราหน้าว่าเด็กในท้องของนางไม่ใช่ลูกของเขา หากเป็นเช่นนั้นมิใช่ว่านางจะต้องแบกรับทั้งความอับอาย และเมื่อลูกของนางเกิดขึ้นมาเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยย่อมต้องแบกรับตราบาปนั้นไปชั่วชีวิต

มือของหมิงหลันลูบลงบนท้องตัวเองไปมา

“ข้าจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ จะไม่หลบซ่อนจากท่านจอมมารด้วยเพราะว่าข้าเหนื่อยกับการโกหกและข้าไม่ถนัดกระทำเรื่องที่เป็นการเสแสร้ง..”

ม่อเกวียนลูบผมของหมิงหลันเบาๆ

“หากว่าเจ้าจะเอาเช่นนั้น เจ้าจะต้องแต่งงานกับเทพสักองค์บนสวรรค์หมิงหลัน เพื่อความปลอดภัยของเด็กคนนี้เจ้าจะต้องหาพ่อให้เขา”

ความจุกตื้ออัดแน่นในอกจนหมิงหลันแทบจะหายใจไม่ออก

“ข้าจะอยู่ที่นี่เจ้าค่ะท่านเทพม่อเกวียน จะอยู่ที่โลกมนุษย์แห่งนี้กับลูกของข้า”

“มันง่ายอย่างนั้นซะที่ไหน ร่างกายของเทพเติบโตช้ามากกว่ามนุษย์หลายเท่า อยู่ที่เมืองมนุษย์ใช่ว่าจะปลอดภัย ทำตามที่ข้าแนะนำเถิดข้าจะหาเทพสักองค์มาแต่งงานกับเจ้าให้เขารับเด็กคนนี้เป็นลูก เพื่อที่เจ้าจะได้เลี้ยงเขาให้เติบโตขึ้นมาบนดินแดนที่สวยงามอย่างดินแดนบุปผา”

แต่ในใจของหมิงหลันไม่อยากแต่งงานกับใครทั้งนั้นนี่นา นางยังอยากซื่อสัตย์กับความรักของตัวเองที่มีต่อท่านจอมมาร ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจนางแม้แต่หางตา แต่นางก็ยังอยากรักเขา..

ดอกสาลี่น้อยดอกนี้เบ่งบานก็เพื่อท่านจอมมาร ร่วงโรยก็เพื่อท่านจอมมารเช่นกัน

“ข้าไม่อยากทำให้เทพองค์นั้นลำบากเพราะข้า อีกทั้งไม่มีเทพองค์ไหนอยากจะมาแต่งงานกับข้าที่กำลังตั้งครรภ์อยู่หรอกเจ้าค่ะ เพราะอย่างนั้นท่านเทพม่อเกวียนอย่าทำให้มีใครต้องลำบากเพราะข้าเลย”

เทียนจุนนะเทียนจุน ข้าได้ทำเพื่อเจ้าอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ดอกสาลี่น้อยกลับมั่งคงในความรักของนางอย่างน่าหวาดหวั่นมากทีเดียว นางไม่ชายตาแลชายใดนอกจากท่านจอมมารที่นางปักใจตั้งแต่เมื่อหลายร้อยปีก่อน

“เช่นนั้นก็ไปกับข้าไปหาท่านจอมมารเพื่อพูดคุยให้รู้แล้วรู้รอดกันไป”

หมิงหลันส่ายหน้าเบาๆ

“ข้าไม่ต้องการให้ท่านจอมมารมาอยู่กับข้าเพียงเพื่อรับผิดชอบลูกในท้อง หากท่านจอมมารจะหันมาสนใจในตัวข้า ข้าก็อยากให้ท่านจอมมารรักข้าเพราะว่าข้าคือหมิงหลัน..”