21.ต่างคนต่างเจ็บปวด

กว่าหมิงหลันจะฟื้นขึ้นมาก็ล่วงเลยไปจนถึงบ่ายวันที่สอง นางลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ ป่านนี้มิใช่ว่าคนที่เผ่ามารจะตามหาตัวนางจนวุ่นไปหมดหรอกใช่ไหม

หมิงหลันลงจากเตียงพร้อมกับรีบสวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกเปิดออกพอดี เทียนจุนยกถาดข้าวและกาน้ำชาเดินเข้ามาเพราะหมิงหลันยังมิได้ทานสิ่งใดลงท้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

“ขอบคุณท่านเทียนจุนที่ช่วยเหลือ เพียงแต่ข้าหายจากบ้านมานานแล้ว เกรงว่าป่านนี้คนที่บ้านจะเป็นห่วงไม่อาจรั้งรอทานอาหารเหล่านี้ที่ท่านจัดเตรียมไว้ให้ได้"

หมิงหลันก้มหน้าลงเพื่อขอโทษเขาจากใจจริง ใบหน้าของเทียนจุนมิได้มีท่าทีโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย

“แม่นางไป๋มิต้องเป็นกังวล ข้าไม่ได้คิดเล็กนิดน้อยถึงกับจะโกรธเคืองเรื่องเพียงแค่นี้ เอาไว้วันหน้าเราค่อยพบเจอกันใหม่ก็ยังไม่สาย มาเถิดข้าจะไปส่ง”

หมิงหลันส่งยิ้มให้ท่านเทียนจุน ไม่ว่าเมื่อใดท่านพี่เทียนจุนก็เป็นพี่ชายที่แสนดีกับนางเสมอเลย ครั้งนี้ก็เช่นกัน..ข้าจะต้องหาทางตอบแทนท่านด้วยการช่วยท่านผ่านด่านเคราะห์นี้ไปให้ได้ถึงแม้ว่าจะผิดธรรมเนียมของเทพเซียนก็ตาม..

เทียนจุนเดินมาส่งหมิงหลันที่ประตูเมือง เขายังไม่ลืมส่งห่อผ้าให้นางซึ่งด้านในบรรจุไปด้วยขนมดอกกุ้ยฮวา ขนมถั่วกวนเอาไว้ให้นางได้เดินทางไปกินไป

“วันนี้ข้าต้องกล่าวคำอำลาแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านเทียนจุนที่ช่วยเหลือ”

“มิต้องคิดมากไป ข้ายินดีช่วยแม่นางด้วยใจจริง...”

“ตู้ม!!”

เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นมา ซุ้มประตูเมืองขนาดใหญ่พลันล้มลง หมิงหลันยิ่งนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ทว่ามีมือมาฉุดรั้งแขนของนางด้วยความรวดเร็วเพื่อให้นางหลบให้พ้นการโค่นล้มของซุ้มประตู..ภาพเบื่องหน้าเคลื่อนที่เชื่องช้าราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ แผ่นไม้ขนาดใหญ่หล่นลงมาทับร่างกายของท่านพี่เทียนจุนจนมองด้วยสายตาไม่อาจมองเห็นร่างของเขาได้เพราะกองเศษไม้และเหล็กที่ทับถมอยู่

ร่างกายชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หมิงหลันทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเมื่อนางไม่ได้ยินเสียงลมหายใจจากร่างของท่านพี่เทียนจุนเลย..เมื่อครู่เรายังยืนคุยกันอยู่แท้ๆ แล้วเหตุใดซุ้มประตูถึงได้ระเบิดออกมาได้..

ความสงสัยของหมิงหลันถูกแทนที่ด้วยคนจากเผ่ามารที่มารายล้อมนางเอาไว้ ข้างกายของนาง เจ้าของมือที่ฉุดรั้งนางออกมาจากการถูกซุ้มประตูทับคือท่านจอมมาร..

นี่มัน..เรื่องอะไรกัน หวังว่านี่คงจะไม่ใช่ฝีมือของเขาหรอกใช่ไหม?

ดาบสีเงินวางพาดมาบนลำคอของหมิงหลัน สายตาของเขาที่มองมาที่เธอนั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง สีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึกราวกับว่านี่คือท่านจอมมารที่นางไม่เคยรู้จักมาก่อน

“ข้าบอกกับเจ้าไปแล้วว่าข้าเกลียดชังการนอกใจเป็นที่สุด!! เจ้าจะทอดกายให้ชายใดก็ได้ทั้งนั้นหลังจากที่เจ้าให้กำเนิดองค์รัชทายาทเผ่ามารสำเร็จลุล่วงไปแล้ว แต่นี่เจ้ากล้าหนีไปหาเขา..คงนัดหมายกันเอาไว้ล่วงหน้าแล้วอย่างนั้นสิว่าจะมาพบกันที่เมืองมนุษย์ เทพเทียนจุนถึงได้ลงมาเผชิญด่านเคราะห์หลังจากที่เจ้าลงมาที่เผ่ามาร..ร้ายกาจนักเทพบุปผาเจ้าช่างร้ายกาจ”

เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่ ตอนนี้ในใจของหมิงหลันกำลังบอบช้ำอย่างหนักเพราะนางพึ่งเคยเห็นคนตายต่อหน้าต่อตา อีกทั้งคนผู้นั้นคือท่านพี่เทียนจุนในร่างมนุษย์อีกต่างหาก

นัดแนะมาพบเจออะไรกัน? นางได้พบเจอท่านพี่เทียนจุนโดยบังเอิญอีกทั้งเมื่อคืนนั้น..ไม่ใช่เขาหรอกหรือที่ช่วงชิงพรหมจรรย์ของนางไป..แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เป็นตัวนางเองที่ยินยอมส่งมอบครั้งแรกให้เขา

“พอข้ารู้ถึงแผนการของเจ้าถึงกับพูดไม่ออกหรืออย่างไร? ไสหัวกลับไปที่ดินแดนบุปผาซะไป๋หมิงหลัน เจ้าในยามนี้ไม่ใช่สตรีที่ถือครองพรหมจรรย์แล้ว เจ้าหักหลังข้าอีกทั้งยังลับลอบมีความสัมพันธ์กับเทียนจุน ไม่มีความยับยั้งชั่งใจเลยหรืออย่างไร..”

หมิงหลันกอดความอัปยศอดสูเอาไว้กับตัวเอง นางก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้เขาได้มีโอกาสเห็นใบหน้าที่แสนเจ็บปวดของนาง

“เจ้าค่ะท่านจอมมาร ข้าจะกลับไปที่แดนบุพผาแล้วไม่มาให้ท่านเห็นหน้าอีก..”

วาสนาของนางและเขา ดูท่าว่าจะสิ้นสุดในวันนี้เสียแล้ว คำพูดของเขาคล้ายคมมีดที่กรีดแทงหัวใจของนางซ้ำๆ

“ดี ฝากไปบอกเทพม่อเกวียนด้วยว่าเผ่ามารไม่ต้องการเทพีองค์ใดของดินแดนสวรรค์มาให้กำเนิดองค์รัชทายาทอีก ข้าจะหาสตรีเมืองมนุษย์มาให้กำเนิดลูกของข้าเอง จะไม่หลงเชื่อสตรีชั่วช้าแดนสวรรค์อีกแล้ว”

หัวไหล่ของเขาสะท้าน เส้นเลือดผุดขึ้นที่หน้าผากด้วยความเดือดดาล เขาเหมือนคนโง่ที่หลงเชื่อคำหวานของสตรีซ้ำๆ ส่วนพวกนางก็มองเห็นเขาเป็นไอ้โง่ที่หลอกลวงได้ง่ายดาย..

เขาเชื่อใจ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเสียใจ..จากนี้ไปไม่ว่าสตรีใดก็ตาม จะไม่มีวันได้ความไว้ใจของหลี่เจ๋อเชี่ยนคนนี้ไปอีกไม่ว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น!!

..........

หมิงหลันไม่รู้เลยว่านางกลับมาที่แดนบุปผาได้อย่างไร พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอน เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ ก็เห็นข้าวของของตัวเองกองอยู่เต็มห้อง ใครกันนะที่มีน้ำใจเก็บข้าวของเครื่องใช้ส่งคืนมาให้นาง เห็นทีว่ามีโอกาสจะต้องไปขอบคุณสักหน่อยแล้ว

“หมิงหลันเจ้าฟื้นแล้ว มาดื่มชาดอกไม้นี่ก่อนเถิด”

พี่ไป๋เฉียนเดินเข้ามาพร้อมกับกาน้ำชาในมือ นางรินใส่ถ้วยแล้วส่งชาให้แก้วมาให้หมิงหลันที่นอนอยู่

“ข้ากลับมาได้อย่างไรกันเจ้าคะท่านพี่..”

ไป๋เฉียนขบเม้มริมฝีปากเบาๆ นางบังคับให้น้องสาวดื่มชาในมือให้หมดก่อน ถึงจะตอบคำถาม

“ท่านเทพม่อเกวียนไปรับเจ้ามา ยังโชคดีที่ท่านเทพลงไปหาท่านสัจจะเทพเทียนจุนพอดี เมื่อพบเห็นเจ้าถูกจอมมารไล่ออกมาท่านเทพม่อเกวียนก็รับเจ้ากลับมาด้วย ทว่าในระหว่างเดินทางมาเจ้าเผลอหลับไป..หมิงหลันเผ่ามารมีไอขุ่นมัวมาก ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพของเจ้าในระยะยาวเลย ดีแล้วที่ท่านจอมมารประกาศก้องว่าเขาไม่ต้องการเทพพีบนสวรรค์ลงไปให้กำเนิดลูกของเขาอีก ไม่อย่างนั้นพวกเราชาวสวรรค์ต้องเดือดร้อนหาคนลงไปอีกเป็นแน่”

ไป๋เฉียนยกมือขึ้นมาลูบผมของหมิงหลันเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“พี่ไม่รู้ว่าเจ้าลงไปด้านล่างพบเจอสิ่งใดมาบ้างแต่หมิงหลัน ยามนี้เจ้ากลับมาที่แดนบุปผาแล้ว อีกทั้งท่านเทพเทียนจุนก็กลับขึ้นมาพร้อมกับเป็นสัจจะเทพแล้วด้วย สิ่งเลวร้ายที่เจ้าพบเจอขอให้เจ้าทิ้งมันเอาไว้ที่โลกเบื้องล่างเถอะนะ กลับมาเป็นเทพบุปผาหมิงหลันคนเดิมที่ยิ้มแย้มมากกว่าใครๆ เถอะ..”