16.ไม่ยอม

“ข้าได้ยินมาว่าท่านม่อเกวียนส่งเทพบุปผาไปให้จอมมารอย่างนั้นหรือ?”

ม่อเกวียนเงยหน้าขึ้นมาจากม้วนกระดาษมากมายเบื้องหน้า เมื่อเขามองเห็นเทพีเสวียนม่านที่กำลังเดินเข้ามาเขาก็ก้มหน้าลงเพื่อตวัดพู่กันลงไปบนกระดาษ มิชายตามองหรือสนใจในคำถามของเทพีเสวียนม่านเลยแม้แต่น้อย

เสวียนม่านขบเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

“ท่านเทพม่อเกวียนข้าเพียงอยากรู้เรื่องของเทพบุปผาผู้นั้น อย่างน้อยครั้งหนึ่งข้าก็เคยอาศัยอยู่ที่เผ่ามาร ข้าจะได้แนะนำนางถูกว่าจะต้องทำเช่นไร..”

“เสวียนม่าน กลัวผู้อื่นมิรู้หรืออย่างไรว่าก่อนมาเป็นเทพีเจ้าเคยอยู่ที่ใดมาก่อน งานของข้านั้นยุ่งยากยิ่งนัก มิได้มีเวลามาเสวนาเรื่องไม่เป็นเรื่องกับเจ้าหรอกนะ”

เสวียนม่านกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก นางเพียงต้องการรู้ข่าวคราวของท่านจอมมารก็เท่านั้นเอง

“เช่นนั้นม่านม่านมิรบกวนท่านม่อเกวียนแล้วเจ้าค่ะ”

แต่ไหนแต่ไรท่านเทพม่อเกวียนไม่ค่อยชอบนางสักเท่าไหร่ เพราะเขายังคิดว่าสงครามเมื่อสองร้อยปีก่อนมีฉนวนเหตุมาจากนาง ทั้งๆ ที่เสวียนม่านบอกกล่าวท่านจอมมารไปแล้วว่านางเลือกองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวมิใช่เขา

นางอยากเป็นสตรีที่ทรงอำนาจมากที่สุดในสวรรค์ชั้นฟ้า มิใช่นางมารที่ต้องอยู่เผ่ามารไปชั่วชีวิต รักในวัยเยาว์นั้นทำให้นางหลงผิดคิดว่าหลี่เจ๋อเชี่ยนคือบุรุษที่นางรัก แต่ทว่าความรักมันไม่ใช่ทุกสิ่ง

อำนาจต่างหากที่คงอยู่ตลอดไป..เพราะอย่างนั้นเสวียนม่านจริงปล่อยมือจากหลี่เจ๋อเชี่ยนแล้วเดินเข้าไปหาจงจิ้งโหวแทน

แต่ทว่าเมื่อได้ยินข่าวคราวจากเซียนน้อยว่าเทพบุปผาไป๋หมิงหลันถุกส่งไปยังเผ่ามารเพื่อให้กำเนิดองค์รัชทายาทเผ่ามาร ในใจของเสวียนม่านก็มีเส้นความขัดแย้งพาดผ่าน

นางร้อนรนไปหมดเพราะว่านางเคยเห็นใบหน้าของเทพบุปผาไป๋หมิงหลันมาก่อนแล้ว สตรีผู้นั้นงดงามยากจะหาสิ่งใดเปรียบเทียบ นางที่ไม่เคยเป็นรองผู้ใดยังต้องจำใจเป็นรองเทพบุพผาทั้งสองนาง

เช่นนั้นแล้ว..เจ๋อเชี่ยนจะหวั่นไหวไปกับหมิงหลันรึเปล่านะ สตรีผู้นั้นจะสั่นคลอนหัวใจที่ปิดตายของเขาได้หรือไม่?

ถึงแม้ว่านางจะเลือกจงจิ้งโหวแล้ว แต่ทว่าในใจยังมีสายใยรักหลงเหลือให้หลี่เจ๋อเชี่ยนอยู่ไม่น้อย ไม่ได้การ เรื่องนี้เห็นทีว่าจะต้องส่งคนไปสืบให้แน่ชัด ว่าท่าทีที่หลี่เจ๋อเชี่ยนมีต่อเทพบุพผาหมิงหลันเป็นเช่นไร

ไม่นานนักสาวใช้ของเสวียนม่านก็ได้นำข่าวมารายงานนาง ความสัมพันธ์ของท่านจอมมารและเทพบุปผาไม่สู้ดีนัก อีกทั้งคนทั้งสองยังมิได้เข้าหอกันเลย

ไม่มีพิธีแต่งงานหรือว่างานเลี้ยงใดๆ ถูกจัดขึ้นมาในเผ่ามาร เช่นนั้นเทพบุปผาคนงามคงมีหน้าที่แค่ใช้ความงดงามบนใบหน้านั้นประดับตกแต่งอยู่ในเผ่ามารเพื่อเป็นอาหารตาแก่มารน้อยทั้งหลาย ไม่มีเรื่องใดให้ต้องเป็นกังวลอีกแล้ว

หลี่เจ๋อเชี่ยนนั้นยังคงรักข้าอยู่ ไม่ว่าเมื่อใดบุรุษผู้นั้นก็ยังคงปักใจในตัวข้า ต่อให้มีเทพบุปผาอีกสักกี่นางถูกส่งลงไปที่เผ่ามารเขาก็ไม่มีทางจะปันใจให้สตรีใด

ริมฝีปากของเสวียนม่านแย้มยิ้มออกมาด้วยความเอียงอาย นางควรจะได้ครอบครองทั้งหมดสิ ทั้งสวรรค์ชั้นฟ้าและเผ่ามาร สตรีที่ทรงอำนาจที่สุดในสี่ทะเลแปดดินแดนควรจะเป็นเสวียนม่านผู้นี้

.........

“หมิงหลัน คืนนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงมิใช่หรือ เหตุใดเจ้ายังมานั่งพรวนดินอยู่ตรงนี้อีก”

หมิงหลันเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้กับท่านเทพซื่อมิ่ง

“ข้าชื่นชอบการปลูกดอกไม้เป็นที่สุด อีกทั้งนี่พึ่งจะช่วงสาย ยังมีเวลาในการเตรียมตัวอีกนานเจ้าค่ะท่านเทพซื่อมิ่ง”

เทพซื่อมิ่งนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อมองดูสาวงามปลูกดอกไม้ด้วยท่าทีคล่องแคล่ว

“ข้าเคยได้ยินมาว่าเจ้าเกิดมาจากดอกสาลี่อย่างนั้นหรือ ดอกไม้ที่สวยงามและบริสุทธิ์เช่นนั้นเหมาะสมกับเจ้ายิ่งแล้ว”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ

“ดอกไม้ล้วนแล้วแต่สวยงามทุกชนิด ในสายตาของข้าไม่ว่าจะดอกไม้ชนิดไหนก็ล้วนสวยงามทั้งนั้นเจ้าค่ะ”

หมิงหลันวาดมือไปมาในอากาศเกิดเป็นดอกมู่ตาลสีชมพูอ่อนดอกใหญ่เท่าชามข้าว ร่วงหล่นลงมาในมือของนาง นางเดินเข้าไปหาท่านเทพซื่อมิ่งก่อนจะส่งดอกมู่ตานขนาดใหญ่นี้ให้

“สองมือของเจ้า โอบอุ้มเพียงแต่ดอกไม้สินะ หมิงหลันดอกสาลี่นั้นหมายถึงความรักอันบริสุทธิ์..เช่นเดียวกันกับความรู้สึกของเจ้าที่มีต่อเจ๋อเชี่ยนเลยใช่หรือไม่”

เทพซื่อมิ่งยื่นมือมารับดอกมู่ตานในมือของหมิงหลันด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“ความรักของข้านั้นล้วนแล้วแต่บริสุทธิ์ เพียงแต่ในบางครั้งเจตนาของข้าที่มีต่อท่านจอมมารไม่ค่อยจะบริสุทธิ์สักเท่าไหร่เจ้าค่ะ”

เทพซื่อมิ่งหัวเราะเสียงดังกับคำกล่าวของหมิงหลัน

“ข้าชอบเจ้านะเด็กน้อย ถึงแม้จะอยากร้องขอให้เจ้าอยู่ที่นี่ตลอดไปแต่ข้าก็ไม่มีอำนาจที่จะกระทำเช่นนั้น เจ้ารู้ดีกว่าใครว่าข้าคือเทพที่ขีดเขียนโชคชะตาให้กับมนุษย์ แต่ครั้งนี้โชคชะตาความรักของลูกชายข้า ข้ามิอาจแตะต้องได้ พยายามให้มากเข้าใจไหมหมิงหลัน เจ๋อเชี่ยนเคยพบเจอความรักที่ไม่ค่อยสวยงามสักเท่าไหร่ ต้องใช้เวลาอย่างมากในการเยียวยาจิตใจของเขาและต้องใช้ความรักความเอาใจใส่ของเจ้าควบคู่กันไปด้วย”

ไม่ยักรู้ว่าท่านจอมมารเคยมีความรักที่ไม่ดีมากก่อน เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ตั้งกำแพงสูงชันเทียมฟ้าเพื่อไม่ให้นางเข้าไปในหัวใจของเขาได้สินะ

เมื่อได้รับกำลังใจจากท่านเทพซื่อมิ่งมันเหมือนกับว่าในใจของหมิงหลันนั้นมีความหวังขึ้นมาเลย เช่นนั้นนางควรจะพยายามมากกว่านี้อีกหน่อยเพื่อพิชิตใจของเขา

เริ่มจากคืนนี้เลยเป็นยังไง

เทพซื่อมิ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นท่าทีความมั่นใจของหมิงหลันที่ดูเหมือนจะมากกว่าเดิม

“ตัวข้านั้นก็แก่ชราไปทุกวัน ความหวังสูงสุดของข้าคือการได้มองเห็นเจ๋อเชี่ยนเป็นฝังเป็นฝาและได้อุ้มหลานตัวน้อยสักสองสามคน คำขอของหญิงชราเช่นข้าไม่ถือว่ามากมายไปใช่ไหมหมิงหลัน”

หญิงชราอะไรกัน ท่านเทพซื่อมิ่งยังไม่มีร่องรอยของวัยชราเลยแม้แต่น้อย บนใบหน้านั้นยังงดงามไม่มีผิดเพี๊ยนจากรูปวาดที่หมิงหลันเคยเห็นในทำเนียบเซียนเลย

ส่วนหนึ่งที่ท่านจอมมารหล่อเหลาจะแทบลืมหายใจก็เป็นเพราะว่าท่านแม่ของเขาคือหญิงงามแห่งยุคยังไงล่ะ

“เรื่องนั้นตัวข้าเองก็ไม่สามารถรับปากท่านเทพได้ โชคชะตาในวันข้างหน้าสุดแล้วแต่สวรรค์จะกำหนด”

สายตาสีนิลของหลี่เจ๋อเชี่ยนมองไปยังสวนดอกไม้ที่ท่านแม่ของเขาและหมิงหลันกำลังพูดคุยกันเสียงดัง ดูเหมือนว่านางจะเข้ากับคนง่ายมากๆ เลยสินะ ทั้งท่านแม่และเจ๋อฮั่นล้วนแล้วแต่ชื่นชอบหมิงหลันไปซะหมด