LOGINShare
18.โกรธเคือง
Last Updated:
2024-12-11 20:06:01หมิงหลันเงยหน้ามองพระจันทร์ที่กำลังเต็มดวง นางรอคอยวันนี้มานานนับสี่เดือน แต่ทว่ามันกลับว่างเปล่ามากกว่าที่คิดเอาไว้ ท่านจอมมารมีงานด่วน ทำให้ต้องรีบเดินทางไปตรวจตราเขตแดน ไม่รู้ว่าจะเดินทางกลับมาที่นี่อีกเมื่อไหร่..
ทั้งที่คิดว่าเมื่อวานนี้เธอได้เดินเข้าไปใกล้เขาอีกก้าวหนึ่งแล้ว แต่วันนี้มันกลับไกลออกไปเท่าเดิมหรืออาจจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ในอกรู้สึกเหมือนถูกบดขยี้เลย หมิงหลันคิดว่าคืนนี้ตัวเองอยู่ที่นี่ไม่ได้เสียแล้วเธอจะเดินทางออกไปที่เมืองมนุษย์สักหน่อย.. ........... “เทพซื่อมิงเดินทางขึ้นมาพบเทพีจันทราอย่างนั้นหรือ? นี่จะต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเป็นแน่” เสวียนม่านกล่าวพร้อมกับใช้ความคิด ในความรู้สึกส่วนลึกเกิดเป็นความร้อนรนขึ้นมา “ไม่ได้การแล้วข้าจะเดินทางไปที่เผ่ามารสักหน่อย” เสวียนม่านปลอมตัวเป็นสาวใช้เพื่อเดินทางเข้าไปในเผ่ามารที่นางแสนคุ้นเคย นางรู้ดีว่าที่นี่มีทางลับที่สามารถเข้าออกได้โดยไม่ถูกจับได้และในขณะที่เสวียนม่านเดินเข้ามาในทางลับ..นางกลับพบเจอใบหน้าของสตรีผู้หนึ่งที่กำลังจะเดินสวนทาง เสวียนม่านรีบไปหลบด้านหลังก้อนหินในทันที และเมื่อมองดูดีๆ ใบหน้านั้นงานล้ำแม้จะอยู่ในที่มืดมิดเช่นนี้ สตรีที่เดินมาคือเทพบุปผาไป๋หมิงหลันไม่ผิดแน่ จะไปไหนกันนะ จะหนีไปจากที่นี่อย่างนั้นหรือ? ถึงแม้จะสนใจใคร่รู้แต่เสวี่ยนม่านก็มิได้คิดตามไป นางมาที่เผ่ามารเพราะต้องการรู้ว่าคืนวันพระจันทร์เต็มดวงมันมีความพิเศษใดซ่อนอยู่ ท่านเทพซื่อมิ่งถึงได้ร้องขอให้เทพพีจันทร์เคลื่อนรถม้าพระจันทร์ผ่าน “น่าเสียดายที่วันนี้ท่านจอมมารออกไปตรวจตราเขตแดน ไม่อย่างนั้นทางเผ่ามารอาจจะได้จัดงานเลี้ยงฉลองไปแล้ว เพราะกำหนดการเข้าหอของท่านจอมมารและเทพบุปผาคือคืนวันพระจันทร์เต็มดวง..” สาวใช้มากมายจับกลุ่มคุยกันเสียงดัง นี่นางรู้เรื่องที่ต้องการรู้โดยไม่ต้องเปลืองเรี่ยวแรงถามเลยหรือนี่ วันนี้คือกำหนดวันเข้าหอของเทพบุปผากับจอมมาร แต่ทว่าท่านจอมมารกลับหาข้ออ้างในการหนีไป.. เดิมทีนิสัยของหลี่เจ๋อเชี่ยนไม่ใช่คนชอบหนีปัญหาเช่นนั้น แถมเขาไม่น่าจะรับปากเรื่องการเข้าหอกับเทพบุพผาตั้งแต่แรก แต่เขากลับ..รับปากนาง เรื่องนี้เห็นทีว่าเทพบุปผาคนงามจะสามารถสั่นคลอนความรู้สึกของท่านจอมมารได้แล้วสินะ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่คิดร่วมหอกับนาง แต่ดูเหมือนทั้งสองจะมีปัญหากัน ปัญหาที่ว่านั่น..ข้าจะต้องทำให้มันใหญ่โตมากขึ้น ต้องทำยังไงก็ได้ให้ท่านจอมมารส่งตัวของหมิงหลันกลับไปที่แดนบุปผาก่อนที่เขาจะรักนางมากกว่านี้ ได้ยินมาว่าท่านเทพเทียนจุนลงมาเผชิญด่านเคราะห์ทีเมืองมนุษย์..และทางเดินที่เทพบุปผาเดินทางไปนั้นมันคือเมืองมนุษย์สินะ จะต้องทำให้นางสูญเสียพรหมจรรย์ เพื่อที่นางจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้อีก!! .......... หมิงหลันนั่งลงที่ริมแม่น้ำ นางยกไหสุราขึ้นมาดื่มโดยมองทอดสายตาออกไปยังวิวแม่น้ำเบื้องหน้า คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เดินทางมาที่นี่ เพราะการมองวิวทิวทัศน์ที่แสนงดงามพวกนี้สามารถทำให้หัวใจสงบลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่มีปัญหานิดหน่อยตรงนี้สุราของเมืองมนุษย์ช่างมาฤทธิ์เบาบางยิ่งนัก ไม่รู้ว่าจะต้องดื่มสักกี่ไหถึงจะสามารถทำให้นางเมาได้ พอเวลาเริ่มดึกมากขึ้น ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้กลับเต็มไปด้วยนักเดินทางมากมาย หมิงหลันอยากจะได้ความสงบนางจึงยินยอมจ่ายเงินเพื่อขึ้นไปยังห้องส่วนตัวด้านบน ห้องด้านบนนั้นราคาถือว่าสูงมาก เป็นห้องนอนที่มีหน้าต่างบานใหญ่สามารถมองเห็นวิวแม่น้ำเบื้องล่างได้อย่างสะดวก แถมเป็นส่วนตัวมากทีเดียว หมิงหลันยกมือขึ้นมาเท้าคางเพื่อมองไปยังแม่น้ำ รสชาติชีวิตของนางในยามนี้ขมปร่ายิ่งกว่าสุราที่กำลังดื่มซะอีก นางไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ กำลังรอคอยให้เขามองมาที่นางหรือกำลังทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอยู่กันแน่ ปากบอกว่าไม่คาดหวังความรักจากเขา แต่พอหลี่เจ๋อฮั่นพูดแทงใจดำถึงกับยืนไม่อยู่..ไม่ว่ามนุษย์หรือว่าเทพเซียนต่างก็มีความโลภด้วยกันทั้งนั้น นางเองก็ไม่ต่างกับคนพวกนั้น ยิ่งอยู่ใกล้เขาก็ยิ่งโลภมาก ยิ่งได้สัมผัสเขาก็ยิ่งอยากสัมผัสเขาอีกครั้งหนึ่ง..เสียงประตูห้องของหมิงหลันถูกเปิดออก พร้อมกับบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังเมามายไม่ได้สติ.. หมิงหลันลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเดินไปหาเขาด้วยใบหน้าที่ซีดจนไร้สีเลือด.. นางยกมือขึ้นมากุมใบหน้าของหลี่เจ๋อเชี่ยนเอาไว้ “นี่คือภาพลวงตาหรืออย่างไรกัน?” “...ข้าจองห้องนี้เอาไว้แล้ว เจ้าเป็นใคร ไสหัวออกไปซะ!!” เขาดื่มไปมากขนาดไหนกันถึงได้มีสภาพดูไม่ได้เช่นนี้ หมิงหลันพาท่านจอมมารเดินไปที่เตียงก่อนจะประคองให้เขานอนลงบนนั้น “ไหนว่าออกไปตรวจตราเขตแดน แล้วเหตุใดถึงได้เมามายอยู่เช่นนี้กันเล่า” หลี่เจ๋อเชี่ยนยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ เขาออกไปตรวจตราเขตแดนได้พักหนึ่ง ในใจรู้สึกว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูกจึงเดินทางมาที่เมืองมนุษย์เพื่อมาหาสุราดีดื่ม เขาดื่มไปมากเท่าไหร่ไม่รู้ พอรู้สึกตัวอีกทีภาพเบื้องหน้าก็พร่ามัวไปหมด..เป็นแบบนี้นับว่าดีไม่น้อยเพราะมันทำให้หัวใจของเขาไม่ว้าวุ่นอีกทั้งภาพใบหน้าของสตรีงามผู้หนึ่งก็ไม่อาจมารบกวนเขาได้อีก เขารู้สึกว่าตัวเองสงบลงเมื่อได้ดื่มสุรามากมายพวกนั้น.. “ข้าไปตรวจเขตแดนมาแล้ว จะพูดมากไปจนถึงเมื่อไหร่ ใยเจ้ายังไม่ออกไปจากห้องนอนของข้า” ห้องนอนของเขาที่ไหนกัน นางเป็นคนจ่ายเงินชัดๆ จะเป็นของเขาไปได้อย่างไรกัน “ที่นี่เป็นห้องของข้าต่างหาก หากท่านอยากนอนด้วยข้าก็ไม่ว่าอะไร แต่ข้าไม่ยอมออกไปด้านนอกหรอกนะเพราะว่าข้าเป็นผู้จ่ายเงิน” เขาปรือตาขึ้นมามองหน้าสตรีที่กำลังพูดเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุดหย่อน.. อ่า..ขนาดเขาเมามายถึงเพียงนี้ใบหน้างามล้ำของเทพบุพผายังตามมาหลอกหลอนเขาอีกอย่างนั้นหรือ? นางช่างร้ายกาจยิ่งนัก “อยากนอนกับข้าขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?” หมิงหลันขมวดคิ้ว เรื่องที่นางอยากนอนกับเขาก็นับว่าอยากจริงๆ นั่นแหละ แต่วันนี้นางไม่อยากลดศักดิ์ศรีไปง้องอนเค้าที่ใช้ข้ออ้างเรื่องงานเพื่อหนีการเข้าหอกับนางหรอกนะ คราวนี้พูดได้เลยว่านางโกรธท่านจอมมารจริงๆ เขาเป็นฝ่ายหลบหนีทั้งๆ ที่นางมิได้ทำอะไรผิด “ข้าจะนอนในห้องนี้แต่ไม่ได้หมายความว่าจะนอนับท่านสักหน่อย” “ต่างกันตรงไหน ถึงอย่างไรเราต่างก็จะต้องนอนร่วมห้องกันอยู่ดี” เขาโยนถุงเงินมาให้นาง “ค่าตัวของเจ้าในคืนนี้เท่าไหร่กัน ข้าจะจ่ายเอง..” หลังจากนั้นริมฝีปากของเขาก็ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็วจนหมิงหลันไม่ทันได้ตั้งตัวRelated chapters
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 19.อดทนหน่อยสิ NC
ไป๋หมิงหลัน ก้มหน้าลงไปมองถุงเงินในมือโดยที่ริมฝีปากของนางยังคงถูกเขาช่วงชิงไปอยู่ ในใจเกิดโทสะขึ้นมาสายหนึ่ง นี่เขาเห็นนางเป็นคณิกาหรืออย่างไรถึงได้โยนถุงเงินให้เช่นนี้อาการเมามายของเขานั้นทำให้หมิงหลันปวดใจยิ่งนัก เพราะมันทำให้นางรู้ว่าต่อให้สตรีที่อยู่เบื้องหน้ามิใช่นาง แต่ท่านจอมมารก็จะกระทำเช่นนี้เช่นกัน เขาไม่สนใจว่าเป็นใครเขาสนใจแค่เพียงสตรีสักนางที่ช่วยบรรเทาความปรารถนาในใจของเขาได้เท่านั้นเองในสายตาของเขาแล้ว..ล้วนมิได้ให้ความสำคัญอันใดกับนางเลยสักนิดเดียวปลายลิ้นถูกดุนหนักๆ จนเจ็บแปลบแต่มันดันเป็นความเจ็บปวดที่หวานล้ำยากจะต้านทานได้ ในหัวใจเกิดความสลับซับซ้อนขึ้นมาไม่แพ้ในความคิดที่กำลังกลั่นกลองการกระทำของเขาแน่นอนว่านางมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ สามารถยกมือขึ้นมาเพื่อผลักไสเขาออกไปได้อย่างง่ายดายเพราะว่าเขาอยู่ในสภาวะเมามายไร้สติอยู่ แต่ทว่าในหัวใจไม่รักดีของหมิงหลันกลับสั่งให้ยกมือขึ้นมาเพื่อโอบกอดและประคองใบหน้าของเขาเอาไว้หยาดน้ำตาแวววาวไหลรินลงมาพร้อมๆ กับจุมพิตที่มีแต่รสข่มปร่าของสุรา นางมิได้เมาเลยสักนิดเพราะสุราเหล่านั้นทำอันใดกับนางมิได้แต่ทำให้ท่านจอมมารขาดสติได้หม
Last Updated : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 20.หักหลัง
หมิงหลันใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดของนางหลบหนีออกมาจากห้องนั้นก่อนที่ท่านจอมมารจะตื่น นางจัดการทำให้ห้องนอนอยู่ในสภาพเดิม ทั้งผ้าปูเตียงที่ขาวสะอาดและไหสุราที่มีจำนวนเท่ากับท่านจอมมารที่ดื่มเข้าไป ถุงเงินที่เขาโยนให้นางก็มิได้นำมาด้วยหมิงหลันพาตัวเองเดินไปยังประตูเมืองเพื่อจะกลับไปที่เผ่ามาร แต่ทว่านางกลับพบเจอกับท่านพี่เทียนจุน..เขาอยู่ในชุดผ้าแพร ดูแล้วน่าจะเป็นทหารที่มียศยิ่งใหญ่พอสมควร“หมิงหลัน เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย ทำไมสีหน้าของเขาถึงได้ซีดเซียวเช่นนั้น..”เขายกมือขึ้นมาเพื่อจะสัมผัสลงไปที่ใบหน้าของนาง แต่ทว่าหมิงหลันรีบยกมือขึ้นมาเพื่อปัดมือของเขาออกไป“ข้าไม่ค่อยสบายเจ้าค่ะ จึงกำลังจะเดินทางกลับบ้าน”เทียนจุนสั่งลูกน้องของเขาในเฝ้าประตูเมืองต่อไปก่อนที่เขาจะประคองหมิงหลันโดยไม่รอให้นางได้อนุญาต“ข้าจะพาเจ้าไปส่งเอง บ้านของแม่นางไป๋อยู่ที่ไหนกัน?”หมิงหลันกำลังจะอ้าปากปฏิเสธเขา แต่ทว่าความเหนื่อยล้าเข้าโจมตีนางอย่างหนักทำให้นางสลบลงในอ้อมแขนของเทียนจุน เขารีบพานางไปที่สำนักตรวจการซึ่งเป็นที่ทำงานของเขาและเรียกหมอเทวดามาตรวจดูอาการ..“ลมปราณของแม่นางผู้นี้นับว่าแปลกมายิ่
Last Updated : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 21.ต่างคนต่างเจ็บปวด
กว่าหมิงหลันจะฟื้นขึ้นมาก็ล่วงเลยไปจนถึงบ่ายวันที่สอง นางลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ ป่านนี้มิใช่ว่าคนที่เผ่ามารจะตามหาตัวนางจนวุ่นไปหมดหรอกใช่ไหมหมิงหลันลงจากเตียงพร้อมกับรีบสวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกเปิดออกพอดี เทียนจุนยกถาดข้าวและกาน้ำชาเดินเข้ามาเพราะหมิงหลันยังมิได้ทานสิ่งใดลงท้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว“ขอบคุณท่านเทียนจุนที่ช่วยเหลือ เพียงแต่ข้าหายจากบ้านมานานแล้ว เกรงว่าป่านนี้คนที่บ้านจะเป็นห่วงไม่อาจรั้งรอทานอาหารเหล่านี้ที่ท่านจัดเตรียมไว้ให้ได้"หมิงหลันก้มหน้าลงเพื่อขอโทษเขาจากใจจริง ใบหน้าของเทียนจุนมิได้มีท่าทีโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย“แม่นางไป๋มิต้องเป็นกังวล ข้าไม่ได้คิดเล็กนิดน้อยถึงกับจะโกรธเคืองเรื่องเพียงแค่นี้ เอาไว้วันหน้าเราค่อยพบเจอกันใหม่ก็ยังไม่สาย มาเถิดข้าจะไปส่ง”หมิงหลันส่งยิ้มให้ท่านเทียนจุน ไม่ว่าเมื่อใดท่านพี่เทียนจุนก็เป็นพี่ชายที่แสนดีกับนางเสมอเลย ครั้งนี้ก็เช่นกัน..ข้าจะต้องหาทางตอบแทนท่านด้วยการช่วยท่านผ่านด่านเคราะห์นี้ไปให้ได้ถึงแม้ว่าจะผิดธรรมเนียมของเทพเซียนก็ตาม..เทียนจุนเดินมาส่งหมิงหลันที่
Last Updated : 2024-12-14เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 22.ไม่ดีขึ้นเลย
หมิงหลันไล้ปลายนิ้วลงไปบนกลีบดอกไม้ที่นางปลูกเอาไว้ ช่วงนี้นางอยู่คนเดียวบ่อยขึ้นเพราะว่าท่านพี่ไป๋เฉียนมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่ง ในที่สุดพี่สาวของนางก็จะได้แต่งงานกับคนที่รักแล้ว ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก..นางกลับมาที่แดนบุปผาได้สองเดือนกว่าแล้ว สองเดือนแล้วที่ไร้เงาของท่านจอมมาร แต่ทว่าเขากลับปรากฏเด่นชัดอยู่ในความฝันของนาง ทุกครั้งที่หลับตายังคงมีแต่ใบหน้าของเขา ทั้งๆ ที่คิดว่าตัวเองจะดีขึ้นเมื่อกลับมาอยู่ในแดนบุปผาที่คุ้นเคย ทว่าไม่เลยสักนิด..เคยรักเขาอย่างไรก็ยังคงรักเขาเช่นนั้น คำนึงถึงเขาอย่างไรก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปสักนิดเดียว..อีกเรื่องคือนางยังมิได้พบเจอท่านสัจจะเทพเทียนจุนเลย ทั้งๆ ที่เขาเขียนจดหมายมาขอพบนางมากมายนับไม่ถ้วน แต่นางไม่แม้แต่จะเปิดอ่านจดหมายของเขาสักฉบับในใจยังคงมีความรู้สึกผิดอัดแน่นเต็มหัวใจ ที่ท่านสัจจะเทพเทียนจุนต้องขึ้นมาที่สวรรค์ชั้นฟ้าก่อนเวลาอันควร ล้วนแต่เป็นความผิดของนางทั้งสิ้นเขาจำเรื่องที่ไปเผชิญด่านเคราะห์มิได้ แต่ว่านางจดจำได้ถึงการตายของเขาที่ยังคงติดตรึงอยู่ในสายตา ท่านจอมมารในยามนั้นไร้ความปรานีอีกทั้งเขายังมองที่ใบหน้าของห
Last Updated : 2024-12-14เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 23.เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ดวงตาของหมิงหลันเบิกกว้างอย่างตกใจ นางยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน“หมิงหลัน หากว่าเจ้ามิได้รักข้า ไม่เป็นไรเลยเพราะว่าข้าจะดูแลเจ้าเองนับจากนี้ ไม่ต้องเอาชื่อเสียงของข้ามากล่าวอ้างเพราะว่าข้าไม่สนใจมันเลยสักนิดเดียว..”หมิงหลันรู้สึกอึดอัดจนไม่รู้ว่าจะเอาตาไปไว้ที่ไหนดี“ขะ..ข้ามิคิดว่าท่านพี่จะกล่าวเรื่องนั้นออกมา”ความกระอักกระอ่วนเจือปนอยู่ในน้ำเสียง พร้อมกับฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินถอยหลังเทียนจุนยกยิ้มด้วยความเจ็บปวด เขาเอื้อมมือไปรับไหสุราดอกท้อพันปีที่หมิงหลันส่งให้ ไม่เป็นผลดีเลยสักนิดที่เขากล่าวออกไปเช่นนั้น มันยิ่งสร้างความอึดอัดให้กับหมิงหลันและเขา การตัดสินใจทำอะไรไปตามอารมณ์นั้น..ไม่สมเป็นเขาเลย“สุราดอกท้อนี่ ข้าจะดื่มมันให้ดีเลยล่ะ พี่ไปก่อนนะหมิงหลัน เอาไว้เจอกันอีกครั้งวันงานแต่งของไป๋เฉียนและอันฉี”เทียนจุนยกมือขึ้นมาลูบผมของหมิงหลันเบาๆ ด้วยความเอ็นดู“อย่าลำบากใจกับคำกล่าวของข้าเลย หากเจ้าทำแบบนี้มันยิ่งสร้างความเจ็บปวดในใจให้ข้ายิ่งนัก เช่นนั้นเรากลับไปเป็นพี่น้องเหมือนเดิม เหมือนกับว่าคำเมื่อครู่ที่ข้ากล่าวออกไป เจ้าไม่ได้ยินก็แล้วกัน”
Last Updated : 2024-12-14เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 24.เกิดเรื่องใหญ่
ดวงตาคู่สวยของหมิงหลันพลันเบิกกว้างขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนางได้ทอดสายตามองออกไปยังบ้านหลังน้อยที่ท่านเทพม่อเกวียนพานางมาที่นี่ตั้งอยู่ตรงเขตรอยต่อของเมืองมนุษย์กับสวรรค์ชั้นฟ้า เดิมทีที่นี่คือบ้านของเทพีจันทรา แต่ทว่าเทพีจันทราย้ายไปอยู่กับอารักษ์เสิ่น เทพผู้บันทึกเรื่องราวต่างๆ บนสวรรค์ แถมเขายังเป็นบิดาผู้มากความสามารถของเทพม่อเกวียนด้วย“หากว่าเทียนจุนล่วงรู้ เขาจะต้องโกรธข้าจนไม่ยอมพูดด้วยเป็นแน่”ถึงแม้จะตัดพ้อออกไปเช่นนั้นแต่บนใบหน้าของเทพม่อเกวียนกับยกยิ้มขึ้นมาอย่างเอ็นดู ดอกสาลี่น้อยดอกนี้เขามองเห็นนางมาตั้งแต่ที่นางยังไม่ได้เป็นเซียน เฝ้ามองการเติบโตของดอกไม้สีขาวนวลจนบัดนี้นางกลายเป็นเทพบุปผาที่งดงามเสียยิ่งกว่าเทพีองค์ใดบนสวรรค์ชั้นฟ้าแห่งนี้เสียอีกในใจของม่อเกวียนนั้นมองหมิงหลันเหมือนกับน้องสาวคนหนึ่ง และในยามที่น้องสาวของเขามีเรื่องราวอึดอัดใจ แน่นอนว่าเขาย่อมต้องยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือนาง ถึงแม้การให้ความช่วยเหลือนั่นจะทำให้เขาผิดใจกับเทียนจุนก็ตามที“ข้าเชื่อว่าท่านสัจจะเทพเทียนจุนจะต้องเข้าใจข้า และเข้าใจท่านเทพม่อเกวียนด้วย.."ใบหน้างามหมองคล้ำยิ่งนัก ม่อเกวียนไม่รู้ว
Last Updated : 2024-12-14เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 25.รับผิดชอบตัวเอง
ม่อเกวียนยกมือขึ้นมานวดที่บริเวณหว่างคิ้วเบาๆ เหมือนกับว่าเขากำลังคุยกับดอกไม้ ไม่ใช่คุยกับเทพบุปผา..นางคุยไม่รู้เรื่องหรือว่าเขากำลังไม่รู้เรื่องกันแน่“หมิงหลัน ข้าบอกไปแล้วว่าเด็กคนนี้ ลูกในท้องของเจ้าจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีพ่อของเขา หากว่าเขาไม่มีพ่อ ท่านจอมมารจะต้องสงสัยเมื่อถึงเวลานั้น เรื่องที่เจ้ามองว่าในยามนี้มันอาจจะเล็กน้อยมันจะกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นนำพาไปสู่สงครามระหว่างเผ่ามารและเผ่าสวรรค์เลยก็ได้”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับท่านเทพม่อเกวียน“ท่านเทพให้คุณค่ากับข้ามากเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านจอมมารไม่มีทางทำสงครามเพราะข้าเหมือนกับที่ท่านจอมมารทำสงครามกับองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวหรอก เพราะว่าท่านจอมมารไม่ได้รักข้าอย่างที่ท่านรักเทพีเสวียนม่าน ข้าจะอยู่ที่นี่กับลูกของข้า ขอบคุณที่ท่านเทพม่อเกวียนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ หากว่าไม่มีท่านข้าก็ไม่รู้จะอยู่ที่ไหนแล้วเจ้าค่ะ”รอยยิ้มของหมิงหลันมันทำให้ม่อเกวียนพูดไม่ออก นางส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองในแบบที่เขาไม่คิดมากก่อนว่าจะพบเจอรอยยิ้มเช่นนี้บนใบหน้าของหมิงหลัน“ข้า..ช่วยเจ้ามากกว่านี้ไม่ได้แล้วสินะ”“ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ
Last Updated : 2024-12-14เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 26.แตกต่าง
การเดินทางไปที่เมืองบาดาลที่แสนยากลำบากนั้นคุ้มค่ามากจริงๆ วันที่เขาทะเลาะกับหมิงหลัน หลี่เจ๋อฮั่นก็มานั่งคิดทบทวนเรื่องของเขาและนางผลปรากฏว่าคนผิดตั้งแต่แรกมันคือเขาที่อยากเอาชนะพี่ใหญ่จนหูตามืดบอดไปหากจะถามว่าเขารู้สึกอย่างไรกับหมิงหลัน แน่นอนว่าเขาชอบนาง..มากๆ เลยล่ะเพียงแต่หากเขาดึงดันต่อไป มันไร้ประโยชน์อย่างที่ท่านแม่พูดจริงๆ หมิงหลันไม่มีทางหันกลับมาชอบเขาเพราะว่านางอุทิศชีวิตในการรักพี่ใหญ่เช่นนั้นสิ่งเดียวที่คนเช่นเขาจะทำได้ และให้เรากลับมามองหน้ากันอีกครั้งอย่างไม่ตะขิดตะขวงในใจก็คือ การเป็นเพื่อนกัน“ขอบคุณหมิงหลัน เจ้าเองก็เป็นสหายคนแรกของข้าเช่นกัน อ่า..เรื่องที่หนักอึ้งในใจของข้ามานานก็คลี่คลายออกไปแล้ว เช่นนั้นกลับเผ่ามารด้วยกันไหม? ไปในฐานะสหายของข้าก็ได้”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ“ข้าจะกลับไปที่นั่นแน่ แต่ยังไม่ใช่วันนี้เจ๋อฮั่น..”หลี่เจ๋อฮั่นมองหน้าของหมิงหลันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะกล่าวอำลา เขาใช้เวลากับนางมามากพอแล้ว“เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ พอดีมีนัดกับเทพีคนงามที่ศาลาด้านนั้น”หลี่เจ๋อฮั่นชี้ไปที่เทพีผู้หนึ่งซึ่งกำลังมองมาที่เขาอย่างใจจดใจจ่อ หมิงหลันส่งยิ้มที่แสนยินดี
Last Updated : 2024-12-14
Latest chapter
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.20 ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ครั้งหนึ่งยามเมื่อหมู่มวลวสันต์ผลิบาน แสงแรกของดวงตะวันฉายชัดลงมา บรรยากาศบนแดนสวรรค์นั้นทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่น อ้อมกอดแรกของสตรีที่มิใช่มารดาโอบกอดลงมาบนร่างกายเล็กๆ ของข้า ในครั้งที่ข้าเป็นเด็ก เพราะว่าข้าคือโอรสที่เกิดจากพระสนมจึงมิมีใครคอยดูแล ยกเว้นเทพที่แสนใจดีผู้หนึ่ง นางสอนข้าเดินหมาก อ่านเขียน แต่งกลอน..”แววตาในยามที่จงจิ้งโหวกล่าวถึงสตรีผู้นั้นมันช่างดูเศร้าหมองจนหมิงหลันอดจะรู้สึกสงสารเขาไม่ได้เลย“ข้าที่ไม่มีใคร รู้สึกดีใจและขอบคุณมากๆ เมื่อท่านเทพผู้นั้นปฏิบัติกับข้าดีเหมือนกับว่าข้าคือบุตรชายของนาง..”คล้ายหัวใจของจงจิ้งโหวถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหลับตาลงช้าๆ เพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้“แล้ว..ยามนี้ท่านเทพผู้นั้นอยู่ที่ใดกันเล่าเพคะ”“...นางมิได้อยู่บนแดนสวรรค์ ข้าถูกช่วงชิงนางไปเพราะอดีตจอมมารหลงรักนางตั้งแต่แรกพบ หมิงหลันข้าน่ะไม่เคยมีใครเลยในชีวิต ข้ามีนางที่นับถือราวกับมารดาแท้ๆ เพียงผู้เดียวเท่านั้น ทว่าเรื่องน่าตลกมันเริ่มฉายชัดในยามที่ข้าเติบใหญ่ เมื่อพี่น้องทยอยล้มตายอย่างไร้สาเหตุและมีข้าเพียงผู้เดียวนั้นที่มีชีวิตรอด ข้าที่เป็นเพียงโอรสที่เกิด
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.19 เอาล่ะ
หมิงหลันตรึงสายตาเย็นชาเอาไว้ที่รอยยิ้มขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหว มุมปากของนางยกสูงขึ้นมาเล็กน้อย รอยยิ้มเล็กๆ ที่ปรากฏบนใบหน้างามนั่นจางหายไปอย่างรวดเร็วจนองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวไม่ทันได้มองเห็น“เจ้าเองก็หวาดกลัวเหมือนกันใช่หรือไม่..สงครามน่ะ”“หากหม่อมฉันตอบว่าไม่รู้สึกหวาดกลัวหม่อมฉันคงจะโกหกแล้วเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันคิดว่าปัญหาทุกทางย่อมมีทางออกเสมอ กับเรื่องนี้ก็เช่นกัน”ไม่รู้ทำไมจงจิ้งโหวถึงได้รู้สึกว่าเทพบุปผาผู้นี้จะสามารถพูดคุยเพื่อคลายเหงาให้เขาได้บ้าง เพราะแววที่แสนเย็นชาหรือเพราะว่าน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แยแสของนางกันแน่ ที่มันชวนให้เขารู้สึกว่านางมิใช่สตรีที่จะพุ่งเข้าหาเขา เพียงเพราะล่วงรู้ว่าเขาคือองค์รัชทายาทสวรรค์“ทำไม..เจ้าถึงไม่สนใจข้าเลยล่ะ ทั้งๆ ที่หากเปรียบเทียบกับจอมมาร ข้าเหนือกว่าเขาแทบจะทุกด้าน”ดวงตาของหมิงหลันกระตุกเล็กน้อย เหนือกว่าทุกด้าน? ตรงไหนกัน?หากเป็นเรื่องใบหน้า สามีของนางย่อมเหนือกว่าและหากเป็นเรื่องความดี จริงอยู่ที่เมื่อก่อนท่านจอมมารมิใช่คนที่ดีสักเท่าไหร่ แต่หลังจากที่เราได้พูดคุยปรับความเข้าใจ ในยามนี้เขาคือชายที่ดีที่สุดในสายตาของนาง..“
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.18 สนุกอะไรเช่นนี้
รุ่งเช้าหลี่เจ๋อฮั่นยังคงตื่นแต่เช้าเพื่อมารดน้ำผักและดอกไม้มากมายที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้านหลังน้อย เขารู้สึกได้เลยว่านี่คือช่วงเวลาที่มีไม่บ่อยเท่าไหร่นักในชีวิตของเขา การได้อยู่เงียบๆ ในป่าไผ่ที่ไม่ได้พบเจอผู้คนมากมาย ได้ร้องเพลงร่ำสุราเงียบๆ กับหมิงหลันที่เอาแต่ดูเขาดื่มฝ่ายเดียวเขาพึ่งรู้เหมือนกันว่านางทำอาหารอร่อยมากจนน่าตกใจ“เจ๋อฮั่น..อันที่จริงเจ้าไม่ต้องรดน้ำผักพวกนี้ก็ได้ พวกมันเกิดมาจากพลังปราณของข้าเพราะอย่างนั้นมันไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า”หลี่เจ๋อฮั่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอ“ใต้หล้านี้คงมีเพียงเจ้าผู้เดียวเท่านั้นที่ชอบทำอะไรที่มันแปลกไปจากเดิม..หมิงหลันเจ้าลองปลูกผักพวกนี้โดยที่ไม่ใช่พลังของเจ้าดูสักครั้งบ้างหรือยัง บางทีการกระทำเช่นนั้นอาจจะทำให้เจ้าได้พบเจอกับความแปลกใหม่ก็เป็นได้”หมิงหลันใช้มือของนางเก็บผักกาดมาจากแปลง“เจ๋อฮั่น เอาไว้คราวหน้าข้าจะลองทำตามที่เจ้าว่าดูก็แล้วกัน แต่ยามนี้มิใช่ว่าเรายังไม่ทันได้ทานมื้อเช้ากันหรอกหรือ?”หมิงหลันเดินเข้ามาในครัวพร้อมๆ กับหั่นผักกาดและตั้งเตา นางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากพร้อมๆ กับที่ใส่ผงสีขาวลงไปในอาหารที่กำลังปรุงนี่คือยาน
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.17 ลางร้าย
“ท่านผู้มีพระคุณคงกำลังมีแขก ข้ากระทำการอันเป็นการล่วงเกินเวลาพักผ่อนของท่านรึเปล่าขอรับ”ท่าทีนอบน้อมของเขาทำให้หมิงหลันรู้สึกแปลกพิลึกมากทีเดียว นางมิคิดว่าองค์รัชทายาทของชาวสวรรค์จะมีความสามารถในการปลอมตัวเช่นนี้ หากว่าเขาแนบเนียนจนแทบจะมองไม่ออกเช่นนี้ก็มิได้น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกว่าเหตุใดเสวียนม่านถึงได้เลือกเขา..แต่สตรีผู้นั้นก็หวั่นไหวเพราะอำนาจขององค์รัชทายาทเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนี่“ขออภัยพี่ชายด้วย แต่ในวันนั้นที่ข้าจ่ายค่าหมั่นโถวให้ท่าน เรียกได้ว่าเป็นการกระทำที่เล็กน้อยยิ่งนัก อีกทั้งข้าไม่คิดเก็บเอามาเป็นบุญคุณอะไรทั้งนั้น ขอพี่ชายอย่าเรียกขานข้าว่าผู้มีพระคุณอีก ให้คิดซะว่าเรามิได้ติดค้างอะไรทั้งนั้น”“แต่ว่า..”“พี่สะใภ้ของข้ากล่าวเช่นไรก็เอาตามนั้นเถิด อีกทั้งยามนี้เราตั้งใจจะมาพักผ่อนดื่มชาเป็นการส่วนตัว คงจะดีหากว่าท่านไม่มารบกวนเวลาของพวกเรา”เมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยตามคำของหมิงหลันเลยแม้แต่นิดเดียว หลี่เจ๋อฮั่นจึงออกหน้าให้ชายผู้นั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินจากไป“เรารีบไปกันเถอะเจ๋อฮั่น ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”หมิงหลันรู้สึกไม่ดีเอาซะเ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.16 ไม่มีเรื่องบังเอิญ
“หากว่าลูกคิดดีแล้ว..ก็เริ่มเลยเจ๋อเชี่ยน”อดีตจอมมารพยักหน้าเพื่อบอกกล่าวกับลูกชาย เผ่ามารที่เต็มไปด้วยไอขุ่นมัวซึ่งเป็นพลังของเจ๋อเชี่ยนพวกนี้กำลังจะจางหายไป แต่ต้องแลกมาด้วยพลังในร่างกายของเจ๋อเชี่ยนที่จะต้องสูญเสียไปเช่นเดียวกันหลี่เจ๋อเชี่ยนวาดมือไปในอากาศ เขาขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงเข้ามาในชั้นของผิวหนัง เพราะไอขุ่นมัวเหล่านี้เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายเขา และการกำจัดพวกมันก็ไม่แตกต่างจากการเอามีดมาเฉือนเนื้อหนังของตัวเองแต่เขาทนได้..จะนานแค่ไหนหรือทรมานแทบขาดใจเขาก็ทนได้ทั้งนั้นเพื่อหมิงหลันเขาจะอดทน..........“วางใจเถิดหมิงหลัน เพราะไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรข้าก็จะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับเจ๋อฮั่น นางคิดว่าตัวเองค่อนข้างโชคดีที่มีสหายอย่างเจ๋อฮั่น“ข้าไม่เคยคิดว่าท่านเจ๋อเชี่ยนจะนอกใจหรือกลับไปหาเทพีเสวียนม่านหรอกเจ๋อฮั่น ที่ข้ามากับเจ้าเพราะว่าข้าต้องการไปย้ำเตือนสตรีผู้นั้นว่าท่านจอมมารเป็นของข้าต่างหาก”หลี่เจ๋อฮั่นตบมือเสียงดัง“นี่สิ! ถึงจะสมกับเป็นภรรยาของท่านพี่และเป็นพี่สะใภ้ของข้า ไปจัดการให้นางรู้ว่าเจ้าต่างหากคือภรรยาที่แท้จริง”หมิ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.15 ปัญหา
หมิงหลันยื่นมือไปจับมือของท่านเทพซื่อมิ่งเอาไว้ นางไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของหลี่เจ๋อฮั่นมาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าที่เผ่ามารไม่มีใครกล่าวถึงมันเลย แต่ถึงจะไม่รู้เรื่องอย่างละเอียด หมิงหลันคิดว่าท่านเทพซื่อมิ่งคงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไม่ง่ายดายเลย“มาพักทานขนมกันก่อนเถอะท่านแม่..”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับท่านเจ๋อเชี่ยนเมื่อเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องขนมที่ห่อมาอย่างดี นางลุกขึ้นเพื่อเดินไปรับห่อขนมนั้นมา“ท่านพี่ไปซื้อขนมมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะ..”“เอาไปใส่จานเถิด ช่วงนี้ข้าเห็นว่าเจ้าชื่นชอบการทานขนมหวานมากทีเดียว”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มที่แสนจะเจิดจรัสให้แก่สามีก่อนจะรับห่อขนมนั้นมาแล้วเดินเข้าไปในครัว หมิงหลันบรรจงแกะผ้าที่ห่อขนมเอาไว้ออกมา“....”สิ่งที่ร่วงลงมาพร้อมๆ กับปมผ้าที่ถูกแกะคือปิ่นดอกไม้อันหนึ่ง รอยยิ้มของหมิงหลันค่อยๆหุบลงเมื่อนางหยิบปิ่นนั้นขึ้นมาดูก็พบว่ามันถูกสลักชื่อเอาไว้ว่า เสวียนม่าน..นางปรายตามองหน้าสามีที่กำลังนั่งพูดคุยกับท่านเทพซื่อมิ่งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไม่มีความผิดปกติเลยสักนิดหนามแห่งความปวดร้าวทิ่มแทงลงมาในใจไม่หยุดหย่อนจนหมิงหลันคิดว่าตัว
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.14 เจ็บปวด
รุ่งเช้าท่านเทพซื่อมิ่งเดินทางมาหาหมิงหลันและลูกชายของนาง หมิงหลันและท่านเทพซื่อมิ่งมีเรื่องราวมากมายที่จะต้องพูดคุยกับทำให้หลี่เจ๋อเชี่ยนและท่านพ่อต้องปลีกตัวออกมาด้านนอก“ข้า..มีเรื่องมากมายที่อยากได้คำแนะนำจากท่านพ่อ”อดีตจอมมารหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดูลูกชาย“เจ๋อเชี่ยน เจ้าจะต้องทำมันได้ดีอย่างแน่นอนหากเจ้าจะถามพ่อเรื่องการเป็นพ่อคนน่ะนะ”หลี่เจ๋อเชี่ยนส่งยิ้มให้กับท่านพ่อของเขา“ข้าจะทำให้ไอขุ่นมัวที่เผ่ามารลดน้อยลงเองขอรับ ท่านพ่อมิต้องพาท่านแม่เดินทางออกไปในทุกๆ ปีแล้วนะ”ใบหน้าของอดีตจอมมารนั้นฉายแววตกใจ เขาตบบ่าของลูกชายเบาๆ“ไอขุ่นมัวพวกนั้นคือพลังของเจ้านะเจ๋อเชี่ยน หากไม่มีไอขุ่นมัวพลังที่เจ้าถือครองเอาไว้จะถดถอยลง หากเกิดอะไรขึ้นมา..”เขาชั่งใจอยู่นานกับเรื่องนี้ คิดมานานแสนนานมากๆ ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจมาตามง้อหมิงหลันแล้ว หากเขาพานางออกมานอกเผ่ามารเราจะเป็นอันตรายเพราะคนของจงจิ้งโหวจะใช้ลูกไม้เดิมๆ ในการเล่นงานเขาหมิงหลันและลูกของเขาจะปลอดภัยหากว่าพวกนางอยู่ที่เผ่ามาร เพราะอย่างนั้นนี่คือความคิดที่ดีที่สุดแล้วในยามนี้เขาไม่อาจสูญเสียหมิงหลันไปอย่างที่เสียเสวียนม่านอี
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.13 อยากหยุดเวลา
ปลายนิ้วเรียวยื่นไปสัมผัสอย่างแผ่วเบาบนกลีบดอกเบญจมาศที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้าน ใบหน้างามมิได้แย้มยิ้มเมื่อดอกเบญจมาศที่พึ่งจะออกช่อ แย้มบานทันทีที่ปลายนิ้วของนางแตะลงไปบนนั้นหมิงหลันปรายตามองป่าไผ่รอบๆ นางกำลังรอคอยท่านเจ๋อเชี่ยนที่ยังมิเดินทางกลับมาหลังจากที่ท่านเทพม่อเกวียนเดินทางกลับไปความเงียบก็เข้ามากอบกุมหัวใจของนางเอาไว้ อนาคตที่หมิงหลันเห็นผ่านความฝันมันคือสงครามที่ไร้หนทางหลีกเลี่ยง และทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลงหากว่าจงจิ้งโหวตาย..และผู้ที่สามารถทำเช่นนั้นได้กลับมีเพียงแค่นางเท่านั้น เขาจะมาหานางอย่างแน่นอน เพราะชายผู้นั้นต้องการทำลายสามีของนาง“หมิงหลัน..”เสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนทำให้หมิงหลันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมๆ กับระบายยิ้มหวาน นางวิ่งเข้าไปหาสามีพร้อมๆ กับโอบกอดเขาเอาไว้ด้วยความคิดถึง“ข้าผิดเองที่มัวแต่แวะที่ตลาดเพื่อหาซื้อของมาให้เจ้า..แล้วก็อย่าวิ่งเช่นนี้อีก”ฝ่ามือหนาของหลี่เจ๋อเชี่ยนลูบลงไปบนแผ่นหลังของหมิงหลันเบาๆ เขาก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนตัวนางขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน“ไปนั่งสิ ข้าจะไปทำอาหารเอง”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ ราวกับเรื่องราวที่เลวร้ายเมื่อครู่ได้จ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.12 ปกป้อง
ป้าจางส่งยิ้มให้กับหมิงหลัน หากว่านางไม่ยินยอมรับเงินนี้เอาไว้ มีหวังได้ยืนเถียงกันอีกนานเป็นแน่หญิงวัยกลางคนจึงยื่นมือไปรับเหรียญเงินที่หมิงหลันส่งให้“ที่ข้ารับเงินนี่เอาไว้เพราะว่าข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้าหรอกนะอาหลัน”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า เขากัดกินหมั่นโถวร้อนๆ ในมืออย่างเอร็ดอร่อย นางเดินจากมาโดยมิได้สนใจชายหนุ่มผู้นั้นอีก หมิงหลันคิดว่าวันนี้นางควรจะซื้อเนื้อไปตุ๋นเอาไว้สักหน่อย เพราะว่านางกำลังตั้งครรภ์อยู่ช่วงนี้จึงมิได้หมักสุราเอาไว้เลย แต่ท่านเจ๋อเชี่ยนมิได้ชื่นชอบการร่ำสุราสักเท่าไหร่ อีกทั้งเขายังคออ่อนมากทีเดียว ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจากเผ่ามารจะคออ่อนทุกคนเลยสินะ หลี่เจ๋อฮั่นก็อีกคน“อา..เดี๋ยวก่อนขอรับ”ชายหนุ่มที่พึ่งจะกัดกินหมั่นโถวผู้นั้นวิ่งตามหมิงหลันมาติดๆ ก่อนที่เขาจะส่งมอบถุงหอมให้กับนาง หมิงหลันรีบปฏิเสธในทันทีเพราะว่านางไม่คิดรับถุงหอมจากใครทั้งนั้น“ในตัวข้ามีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ดูจะมีราคามากกว่าสิ่งอื่น เจ้ารับไปสิคิดซะว่าข้าตอบแทนเรื่องหมั่นโถว”“....”หมิงหลันมองใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น ก่อนที่นางจะส
