14.ความปรารถนาสูงสุด

หลี่เจ๋อเชี่ยนผละริมฝีปากออกด้วยความเสียดายอย่างสุดซึ้ง ปกติเพียงแค่ยืนอยู่ใกล้นางเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานลอยฟุ้งออกมาจากกายนางจนติดปลายจมูกไปหมด

แต่เมื่อได้ลิ้มรสก็พบว่าหมิงหลัน..น่าจะหวานไปทุกส่วนของร่างกาย เมื่อลิ้นของเขาลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอ่อนนุ่มมันเหมือนกับว่าเขากำลังเสียสติเพราะพบเจอความหอมหวานที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน หวานล้ำยิ่งกว่าสิ่งใดที่เคยลิ้มรสมา

ดูเหมือนว่าดอกสาลี่น้อยดอกนี้จะพร้อมเบ่งบานเพื่อเขาแล้วสินะ เจ๋อเชี่ยนยกมือขึ้นมากุมใบหน้าของหมิงหลันที่มันกำลังแดงซ่านราวกับลูกเชอรี่เอาไว้

“รู้สึกอย่างไร?”

หมิงหลันรีบเบนสายตาเพื่อมองไปทางอื่นในทันที ส่วนมือทั้งสองข้างของนางถูกยกขึ้นมากุมหัวใจเอาไว้ บางสิ่งในอกรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา

นางหายใจเหนื่อยหอบราวกับจะเป็นลมและหลี่เจ๋อเชี่ยนรีบยื่นมือไปประคองร่างของนางเอาไว้ เขากระซิบที่ข้างใบหูของหมิงหลันด้วยความแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก

“แค่จูบก็แทบจะยืนไม่อยู่แล้ว เห็นทีว่าการร่วมเตียงของเราจะต้องเลื่อนไปอีกสักหน่อย..”

“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะเจ้าคะ”

เมื่อเห็นท่าทีร้อนรนของหมิงหลันมันยิ่งทำให้เจ๋อเชี่ยนอยากจะลองแกล้งนางดู

“ข้ายืนได้..”

“ข้ารู้ว่าเจ้ายื่นเก่งเลยล่ะ เพียงแต่ในยามนี้เมื่ออยู่ในเทศกาลหยวนเซียวเราควรจะไปลอยโคม มิเช่นนั้นเมื่อผ่านพ้นคืนนี้ไป เจ้าจะมิได้จัดการกับโคมที่เจ้าซื้อมา พึ่งรู้ว่าเทพบนสวรรค์ก็ยังมาลอยโคมเพื่อขอพรกับเทพบนสวรรค์ ช่างไร้สาระยิ่งนัก”

หมิงหลันยกยิ้มจางๆ นางมิได้โกรธเคืองที่ท่านจอมารกล่าวเช่นนั้นออกมาแม้แต่น้อย นางยื่นมือไปจับมือของเขาพร้อมกับจูงมือของหลี่เจ๋อเชี่ยนไปยังริมแม่น้ำ

“ที่ข้ามาลอยโคมนี้เพราะกับบางเรื่อง ข้าไม่สามารถขอพรกับท่านเทพบนสวรรค์ได้”

หมิงหลันวาดมือไปมาก็ปรากฏเป็นฝนดอกไม้ลอยฟุ้งในอากาศ นางนั่งลงเคียงข้างเขาเพื่อลอยโคมลงไปในแม่น้ำ

“เจ้าลืมอธิษฐาน..”

หมิงหลันหยักยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง ริมฝีปากของนางผลิบานราวกับกลีบดอกไม้

“ข้าบอกท่านจอมมารไปแล้วว่าเรื่องที่ข้ากำลังจะขอต่อไปนี้ท่านเทพไม่สามารถทำให้สมหวังได้ มีแค่ท่านผู้เดียวเท่านั้นที่ทำให้ข้าสมหวัง..”

“เมื่อครู่ใครกันที่บอกกล่าวว่าจะมิร้องขอความรักจากข้า”

“ขอมิได้ร้องขอความรักจากท่านสักหน่อย สิ่งที่ข้าร้องขอนั่นคือสักมุมหนึ่งในหัวใจของท่านได้โปรดจดจำข้าเอาไว้ในฐานะสตรีผู้หนึ่งที่รักท่านอย่างสุดหัวใจ ในเทศกาลลอยโคมปีหน้าและปีต่อๆ ไป หากว่าท่านมาลอยโคมกับสตรีที่ท่านรักย่อมต้องนึกถึงข้าบ้าง..”

แก้มของหมิงหลันเปลี่ยนเป็นสีกุหลาบในขณะที่สีหน้าของหลี่เจ๋อเชี่ยนไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เขาหยิบดอกไม้ที่หล่นอยู่บนพื้นหญ้ามาปักบนมวยผมของนางอย่างเบามือ

“เช่นนั้นสิ่งเดียวที่ข้าจะร้องขอจากเจ้า..คือจงรักข้าต่อไปจนกว่าลมหายใจเซียนของเจ้าจะหมดลง”

............

“ให้ตายเถอะ ข้าไม่คิดว่านางจะเป็นพวกต้มตุ๋น ระเบิดพลังมารเลยดีไหมนะ ให้ที่นี่พังกันไปข้าง”

“คุณชายหลี่โปรดระงับโทสะ อย่ามัวแต่สนใจเรื่องที่ผิดพลาดไปแล้วเลยเจ้าค่ะ วันนี้ทางหอดอกมูตานของเรามีเด็กสาวมาใหม่..”

“ไม่ล่ะ ข้าจะกลับแล้ว”

เขาเสียเวลาเพราะเรื่องเข้าใจผิดแท้ๆ เขาไม่ใช่พ่อของลูกในท้องใคร แต่เรื่องที่น่ากังวลมากกว่านั้นคือเขาทิ้งหมิงหลันมาทั้งๆ ที่นางไม่มีเงินติดตัวเลยสักตำลึง

บ้าไปแล้วหลี่เจ๋อฮั่น เจ้ากล้าทำเรื่องสารเลวเช่นนั้นได้อย่างไรกัน และที่แรกที่เขามาหาหมิงหลันคือร้านขายโคมที่เราแยกกัน

“คุณชาย ข้าน้อยขายโคมให้สตรีที่มีใบหน้างดงามเป็นร้อยนางเห็นจะได้ แล้วข้าจะจดจำสตรีที่มากับคุณชายได้อย่างไรกัน”

ในใจของเจ๋อฮั่นเกิดความกังวลขึ้นมาหลายส่วนเลยทีเดียว เขาทั้งเป็นห่วงและหวั่นใจ หมิงหลันพึ่งจะมาเที่ยวงานเช่นนี้เป็นครั้งแรก แถมใบหน้าของนางก็งามเลิศล้ำ มิใช่ว่าจะถูกบุรุษเดนตายทำร้ายหรอกใช่ไหม

เจ๋อฮั่นคนโง่ เจ้ากล้าทิ้งหมิงหลันเอาไว้คนเดียวได้อย่างไรกัน บัดซบจริงๆ!!

เขาวิ่งวุ่นไปมาทั่วทั้งงานเพื่อตามหาหมิงหลัน จนเวลาเกือบเที่ยงคืนหลี่เจ๋อฮั่นที่กำลังวิ่งวุ่นนั้นหยุดฝีเท้าของเขาลง เขากำลังจะเดินขึ้นสะพานเพื่อข้ามฝากไปอีกฝั่ง

แต่สิ่งที่เขาเห็นคือพี่ใหญ่ที่กำลังยิ้ม กับหมิงหลันที่ใบหน้างามของนางกำลังเอียงอาย มือของพี่ใหญ่กำลังประดับดอกไม้ลงบนผมของนาง

บรรยากาศของทั้งสองคนนั้นดีมากกว่าครั้งไหนๆ ที่เขาเคยพบเห็นมาเลย..และนี่คือสัญญาณเตือนที่ไม่ดีเอาซะเลย เพราะมันเหมือนกับว่าเขากำลังจะสูญเสียหมิงหลันไป..

ทั้งๆ ที่เขามากับนาง เขาเป็นคนพานางมาที่นี่แท้ๆ แต่ขาทั้งสองข้างกลับไม่ยอมก้าวเดินข้ามสะพานไปหานาง เจ๋อฮั่นได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น จนพี่ใหญ่และหมิงหลันเป็นฝ่ายเดินจากไปเอง

............

หมิงหลันลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียง นางยกมือขึ้นมาปิดปากที่กำลังจะกรีดร้องออกมา พอล้มตัวนอนลงใบหน้าของท่านจอมมารก็ลอยซ้ำมาซ้ำๆ เลย หมิงหลันยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากเบาๆ แถมที่ริมฝีปากนี่ก็รู้สึกร้อนไปหมด ความร้อนแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างเลย

จูบกันแล้ว!! แถมเขายังสั่งให้เธอรักเขาตลอดไปอีกด้วย ความสุขที่เกิดขึ้นมาในฉับพลันเช่นนี้มันรับมือได้ยากจริงๆ เลย

นางลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะหยิบผ้าคลุมไหล่ออกมาแล้วเดินไปที่ระเบียง หมิงหลันนั่งลงบนเก้าอี้นางมองทอดสายตาไปยังดอกบัวที่ยังคงแย้มบานถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลากลางคืน โชคดีที่คืนนี้สามารถมองเห็นดอกบัวได้ชัดเจน ลมเย็นๆ พัดผ่านนางไปทำให้ความร้อนในกายพลันสงบลง

แต่เดี๋ยวนะ..ทำไมวันนี้ถึงได้มองเห็นดอกบัวได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ

หมิงหลันเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า ปรากฏเป็นพระจันทร์ที่เกือบเต็มดวงขึ้นมา นางอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นพระจันทร์ดวงใหญ่ขนาดนั้น!!

แสดงว่าวันพรุ่งนี้คือวันที่พระจันทร์เต็มดวง!! แล้ววันที่พระจันทร์เต็มดวงเธอก็จะต้อง..ไปร่วมเตียงกับท่านจอมมาร!!

ความร้อนรุ่มเกิดขึ้นมาในร่างกายอีกครั้งทั้งๆ ที่มันพึ่งจะหายไปชั่วครู่นี้เอง ใบหน้างามหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ หมิงหลันหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะซบใบหน้าลงไปบนโต๊ะ

มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่ในที่สุดก็ถึงวันที่พระจันทร์เต็มดวงสักที เธอจะได้ทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์ และได้นอนมองหน้าของท่านจอมมารในยามที่ท่านกำลังหลับ ได้ร่วมหลับนอนบนเตียงเดียวกัน

อ่า..นั่นคือความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของหมิงหลันเลย