13.ความสุขที่ก่อตัว

แต่ทว่าคนอย่างหลี่เจ๋อเชี่ยนฆ่าได้หยามไม่ได้ หากนางจะไปหาบุรุษอื่นก็ควรจะทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จสิ้นเสียก่อนสิ!!

เขาเดินตรงเข้าไปหาเทพบุปผาไป๋หมิงหลันก่อนจะคว้าแขนของนางเอาไว้

แน่นอนว่าดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจแทบสิ้นสติเมื่อนางเห็นเขา ต้องตกใจเช่นนั้นเลยหรือเพียงแค่เขาจับได้ว่านางปันใจไปให้มนุษย์ผู้อื่น

“ท่านหลี่..”

หมิงหลันเกือบจะเผลอหลุดเรียกเขาว่าจอมมารไปเสียแล้ว เพราะไม่ได้พบเจอกันเนิ่นนาน เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา ความคิดถึงที่อัดแน่นในหัวใจก็เลยแผ่กระจายออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

นางช้อนสายตามองหน้าเขาด้วยดวงตาเหม่อลอยไร้สติ หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก

“มากับข้าสิ หรือว่าเจ้าอยากจะไปกับมนุษย์ผู้นั้นมากกว่าข้าที่เป็นเจ้าแห่งเผ่ามาร”

“หามิได้เจ้าค่ะ”

โอกาสเช่นนี้มิได้มีมาบ่อยๆ ถึงแม้ว่าหมิงหลันจะมิได้พบหน้าของท่านพี่เทียนจุนมาเนิ่นนาน แต่ทว่าบนสวรรค์มีกฎอยู่ ห้ามเทพทุกองค์เข้าไปแทรกแซงการเผชิญคราวเคราะห์ของเทพองค์อื่น ในใจของนางมิได้หมายมั่นว่าจะช่วยเหลือเขา แต่นางแค่อยากจะพูดคุยกับเขาตามประสาพี่น้องเท่านั้นเอง

“อ่า ท่านเทียนจุน เห็นทีว่าวันนี้ข้าจะไม่สามารถไปกับท่านได้เสียแล้ว ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ”

เทียนจุนส่งยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาของสาวงาม เขาล่วงรู้ว่าตัวเองพ่ายแพ้ตั้งแต่ที่บุรุษผู้นั้นเดินเข้ามาแล้ว สายตาของหมิงหลันยามที่นางมองใบหน้าของบุรุษผู้นั้น มันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่านาง..รักเขา

แม้ไร้วาสนาแต่ก็ยังมีโอกาส ตราบใดที่มีโอกาสก็ยังได้ผูกเส้นวาสนาอีกครั้งได้

“ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าเจ้าจะต้องมาเลี้ยงข้าวข้าเพื่อเป็นการตอบแทน วันที่เก้าเดือนหน้า ข้าจะมารอเจ้าที่หน้าประตูเมือง”

ไป๋หมิงหลันมีท่าทางอึดอัดใจเล็กน้อย เพราะนางไม่สามารถมาเที่ยวเล่นที่เมืองมนุษย์ด้วยตัวเองได้ จะออกมาต้องมีท่านเจ๋อฮั่นมาส่ง

“ข้าไม่ขอรับปาก..”

“แต่ข้าจะรอ รอวันที่ได้พบเจอเจ้าอีกครั้ง”

หลี่เจ๋อเชี่ยนดึงข้อมือของหมิงหลันให้เดินตามเขาไป เขาไม่อยากฟังคำรักหวานล้ำพวกนั้นอีกแล้ว

“ชอบเขาอย่างนั้นหรือ?”

หมิงหลันชะงักเล็กน้อย นางรีบยกมือขึ้นมาโบกไปมาเป็นเชิงว่าไม่ได้เป็นดั่งที่เขาคิดเลยสักนิดเดียว

“เขามีใบหน้าเหมือนกับพี่ชายของข้า..”

“เจ้ามีพี่สาวไม่ใช่หรือ แล้วพี่ชายที่เจ้าว่าเหมือนคือเทพองค์ไหนกันล่ะหมิงหลัน บอกเอาไว้ก่อนว่า ที่ข้ามาขัดขวางเช่นนี้มิใช่ว่าข้ารู้สึกหึงหวงหรืออะไรทั้งนั้น เจ้ามาที่นี่เพื่อให้กำเนิดองค์รัชทายาทเผ่ามาร แน่นอนว่าก่อนที่เจ้าจะทำหน้าที่เจ้าจะต้องถือครองพรหมจรรย์เท่านั้น ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ร่วมเตียงกับเจ้าอย่างเด็ดขาดเพราะมันทำให้ข้าไม่มั่นใจว่าลูกในท้องของเจ้ามันคือลูกของข้าหรือไม่”

สุดท้ายที่เขากล่าวออกมายืดยาวนี้ เขาเพียงต้องการให้นางรักษาพรหมจรรย์เอาไว้ก็เท่านั้นเอง นางนึกดีใจที่เห็นหน้าเขาเพราะว่านี่คือครั้งแรกที่พบเจอกันในรอบหลายเดือน

ถึงแม้ในใจจะเกิดความเจ็บปวดขึ้นมาแต่หมิงหลันก็ยังส่งยิ้มให้กับหลี่เจ๋อเชี่ยน

“เทพบุปผานั้นมีธรรมเนียมที่ปฏิบัติต่อๆ กันมาอยู่เจ้าค่ะ ข้าเกิดมาจากดอกสาลี่สีขาว บำเพ็ญเพียรใกล้สระบัวยาวนานถึงสามร้อยปีกว่าจะได้ร่างเซียน ส่วนพี่ไป๋เฉียนก็ช่วยเหลือส่งมอบปราณเซียนให้ข้า ถึงแม้จะมิใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ทว่าเราก็นับถือกันมาเนิ่นนาน เทพบุปผานั้นเปรียบเหมือนดอกไม้หนึ่งดอก ความรักของพวกเราก็เช่นกัน ชั่วชีวิตนี้จะส่งมอบความรักนั้นให้กับบุรุษเพียงผู้เดียว และความรักของข้าก็ได้ส่งมอบให้กับบุรุษที่ข้าพึงใจไปจนหมดสิ้นแล้ว”

กลิ่นหอมหวานละมุนโอบล้อมรอบร่างกายของเจ๋อเชี่ยนเอาไว้ ใบหน้าของนางขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ส่วนดวงตาก็รื้นไปด้วยหยาดน้ำตาแวววาว ปริ่มจะรินไหลลงมา..

คนเรานั้นจะสามารถรักกันได้เพียงเพราะเห็นหน้ากันครู่เดียวเท่านั้นหรือ?

“ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าการร่วมเตียงคือหน้าที่..”

“เรื่องนั้นข้าเข้าใจดีเจ้าค่ะ ทุกการกระทำของข้าล้วนแล้วแต่มิได้เรียกร้อง ช่วงเวลาที่ผ่านมาข้าไม่ไปรบกวนท่านเพราะข้าคิดว่าหากท่านจอมมารต้องการข้า ท่านจะส่งข้ารับใช้มาเรียกหาข้าเอง ข้าไม่มีทางทำตัวเป็นเจ้าของท่านและยิ่งไม่มีทางบีบบังคับให้ท่านรับรักข้าด้วย”

ที่ผ่านมาเขางานยุ่งจนหลงลืมไปแล้วว่ามีเทพบุปผาอยู่ในเผ่ามารของเขาด้วย นางอยู่เงียบๆ ในที่ของนางอย่างที่นางได้กล่าวมาจริงๆ

“เขารักข้าอย่างนั้นหรือหมิงหลัน? ทั้งที่รู้ว่าข้าคือจอมมารผู้ที่สามารถทำให้สวรรค์ชั้นฟ้าปั่นป่วนได้ กลิ่นอายขุ่นมัวทั้งหมดที่เจ้าเห็นในเผ่ามารคือพลังของจอมมาร ข้าสังหารเทพสวรรค์มานับไม่ถ้วนในสงครามที่อี้โจว..ข้าเลวร้ายถึงเพียงนั้นเจ้าก็ยังจะ..”

หมิงหลันยกมือขึ้นมาปิดปากของเขาเอาไว้ เธอแหงนหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่สั่นไหว

“ข้ามิได้สนใจว่าท่านเคยทำอะไรมา ครั้งหนึ่งท่านเคยช่วยชีวิตข้า และข้า..รักท่านจอมมารเจ้าค่ะ”

สตรีผู้นี้..ช่างโง่งมโดยแท้

นางโง่งมเพราะความรัก ส่งมอบหัวใจให้จอมมารผู้ชั่วช้าโดยไม่รู้เลยว่าวันหนึ่งตัวเองอาจจะตายเพราะความรัก

ดอกไม้เมื่อปลูกบนดินแดนจอมมาร ย่อมค่อยๆ เหี่ยวแห้งและตายลงไปในที่สุด

แต่ทว่าก่อนตายดอกไม้นั้นก็ยังสามารถเบ่งบานอย่างสวยงาม..หรือบางทีเขาควรจะเล่นกับดอกสาลี่น้อยดอกนี้ก่อนที่นางจะเหี่ยวแห้งไปดีนะ

นางรักเขาอีกทั้งยังโง่งม แต่ทว่าใบหน้านี้กลับงามล้ำเหนือสตรีใด..

หลี่เจ๋อเชี่ยนจับไหล่ของหมิงหลันก่อนจะดันนางเข้าไปในตรอกแคบๆ เขาตรึงร่างกายของนางให้แนบชิดไปกับกำแพง ก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงมาในระยะเวลาอันสั้น

ดวงตาคู่นั้นของเขามองมาที่นางด้วยสายตาราวกับราชสีห์ที่กำลังขย้ำเหยื่อ หมิงหลันหลับตาลงช้าๆ

เขาประกบจูบลงไปบนริมฝีปากอวบอิ่มราวกับกำลังกัดกินผลไม้รสหวานฉ่ำ โพรงปากอุ่นนุ่มเสียดสีกันอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากของเขาไล่ตามมาช่วงชิงลมหายใจของนางอีกครั้ง และอีกครั้ง

ร่างกายของเราต่างเบียดเสียดเข้าหากันจนแทบจะไร้ช่องว่าง อ้อมแขนแกร่งดึงหมิงหลันเข้าไปกอดไม่ยอมปล่อย

ร่างกายของนางพลันสั่นเทิ้มด้วยความปรารถนาระหว่างที่ริมฝีปากของเราแนบชิดกัน ในหัวขาวโพลนไปหมดเลย นี่เป็นจูบแรกของเธอและจูบแรกของเธอคือเขาที่อยู่ในดวงใจมาโดยตลอด..

ไม่รู้เหตุใดความสุขถึงได้ก่อตัวขึ้นมาในใจมากขนาดนี้