เข้าสู่ระบบแชร์
12.ไม่แตกต่าง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-11 20:02:29“ปล่อยให้ทั้งสองคนสนิทสนมเช่นนี้ดีแล้วอย่างนั้นหรือฮูหยิน..”
เทพซือมิ่งมองหน้าของสามี พร้อมกับแย้มยิ้มที่มุมปาก “ข้าเอ็นดูหมิงหลันมากเลยนะท่านพี่ ข้าหมายมั่นอยากได้เทพบุปผาผู้นี้มาเป็นลูกสะใภ้เหลือเกิน และข้ามั่นใจว่านางจะต้องมาเป็นลูกสะใภ้ของข้า” ท่านจอมมารคนเก่าถึงกับถอนหายใจ “แต่หมิงหลันดูสนิทสนมกับเจ๋อฮั่นมากกว่าเจ๋อเชี่ยนเสียอีก ข้ากลัวว่าเจ๋อเชี่ยนจะเสียสตรีดีๆ เช่นนั้นไป และกลัวว่าเจ๋อฮั่นจะผิดใจกันด้วยเรื่องนี้” เพราะโชคชะตามักเล่นตลกเช่นนี้ ด้ายแดงพัวพันวกไปวนมาไม่รู้จบโดยที่หากมองด้วยตาเปล่าจะมิสามารถมองเห็นปลายด้ายแดงอีกฝั่งได้เลย เวลาจะพาพวกเขาเหล่านั้นผ่านพ้นเคราะห์กรรมพิสูจน์ความรักเพื่อให้ทั้งคู่ได้ทอดสายตามองเห็นผู้ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของด้ายแดงอย่างถนัด.. “สิ่งที่เราทำได้คือการเร่งให้ทั้งสองคนทำความรู้สึกกัน..ส่วนเจ๋อฮั่น ถึงแม้ว่าข้าจะมิได้คลอดเขาออกมาแต่ข้าก็เลี้ยงเขามากับมือ เจ้าลูกคนนี้สมควรจะต้องได้รับผลของการกระทำ เขาเล่นสนุกกับสตรีไม่เลือกหน้าไม่ว่าจะมนุษย์ หรือเทพธิดาบนสวรรค์ เพราะอย่างนั้นเขาควรได้รับบทเรียน แม่นมจางไปบอกเชี่ยนเชี่ยนว่าข้าอยากกินขนมแป้งทอดให้เขาไปซื้อให้ข้าเดี๋ยวนี้เลย” แม่นมจางก้มหน้าลงเพื่อรับคำสั่งของผู้เป็นนายก่อนจะรีบวิ่งไปหาท่านจอมมาร “ขนมแป้งทอดอย่างนั้นหรือ? อ่า..ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นเทศกาลหยวนเซียวสินะ ฝากบอกท่านแม่ว่าข้าจะรีบไปซื้อมาให้” หลี่เจ๋อเชี่ยนวางทุกอย่างลงบนโต๊ะ งานมากมายที่ยังสะสางไม่เสร็จมิได้อยู่ในสายตาของเขาเลยเพราะความต้องการของท่านแม่สำคัญที่สุดสำหรับเขา เขาขึ้นเป็นจอมมารตั้งแต่อายุเพียงห้าร้อยปี ประสบการณ์ต่างๆ ยังไม่ทันมีแต่ท่านพ่อของเขาต้องพาท่านแม่ออกไปจากที่เผ่ามาร ท่านแม่เป็นเทพ และเนื่องจากอยู่ที่นี่นานมากเกินไปทำให้พลังปราณแทบจะสูญสิ้นทั้งหมด เขาเกือบสูญเสียท่านแม่ไปแล้ว นั่นทำให้ชีวิตของหลี่เจ๋อเชี่ยนเชื่อฟังมารดาเป็นอย่างมาก เพราะเขารู้ว่าอีกไม่กี่ปีท่านแม่ก็จะต้องเดินทางจากที่นี่ไปอีก เรามิได้อยู่ด้วยกันตลอดเช่นแม่ลูกคู่อื่น เขาสะบัดมือเบาๆ อาภรณ์ที่สวมอยู่ก็พลันแปรเปลี่ยน จากชุดสีดำสนิทเป็นชุดสีขาวบริสุทธิ์ วันนี้ผู้คนออกมาลอยโคมกันเยอะพอสมควรเลย อาจจะเพราะปีที่แล้วไม่ได้จัดงานเนื่องจากมีสงคราม ปีนี้จึงคึกคักเป็นพิเศษเลย .............. “หมิงหลัน เจ้าไปเลือกโคมสิ เจ้าชอบแบบไหนกันก็เลือกมาเลย ข้าจะจ่ายให้เจ้าเอง” หมิงหลันตบมือเบาๆ ด้วยความยินดี นางไม่เคยมาเที่ยวงานเทศกาลเช่นนี้มาก่อน เพราะอย่างนั้นจึงไม่คุ้นเคยกับการทำตัวให้กลมกลืน ผู้คนมากมายจนเกิดการเบียดเสียดกันแน่นเช่นนี้ หากจะไปลอยโคมลงบนแม่น้ำจะต้องยืนรอนานเป็นแน่ “ขอบคุณนะเจ๋อฮั่น ข้าชอบโคมรูปดอกไม้นี่” “คุณชายเจ๋อ ท่านอยู่นี่นี่เอง ข้าตามหาท่านตั้งหลายวัน” หมิงหลันหันไปตามเสียงก็พบสตรีผู้หนึ่งที่กำลังยืนเท้าเอวมองหน้าของหลี่เจ๋อฮั่น บนใบหน้าของนางปรากฏร่องรอยของหยาดน้ำตาไหลซึม “จงจิว..นี่เจ้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน” “ข้ารอคอยท่านอยู่ที่นี่ตลอด เพราะว่าข้ามีเรื่องจะต้องบอกกล่าวกับท่านว่าข้าท้อง” หมิงหลันยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ และผู้ที่ตกใจยิ่งกว่าคือหลี่เจ๋อฮั่น “จะ..จงจิว ข้านอนกับเจ้าล่าสุดเมื่อสี่เดือนที่แล้ว เจ้าจะมากล่าวอ้างเช่นนี้นับว่าผิดอยู่บ้าง” “ข้าท้องได้ห้าเดือนแล้วไอ้คนสารเลว!! ไม่รู้ล่ะ!! ยังไงซะ วันนี้ท่านต้องรับผิดชอบข้าและลูกในท้อง” หลี่เจ๋อฮั่นหันมองหน้าของหมิงหลัน “ท่าน..ไปคุยกับนางก่อนเถอะ” หมิงหลันพยักหน้าเบาๆ เพราะว่านางคิดว่าหลี่เจ๋อฮั่นน่าจะต้องการเวลาในการพูดคุยเรื่องส่วนตัวแบบนั้น นับว่านี่คือเรื่องน่ายินดีใช่ไหมนะ.. “นี่แม่นาง ข้าเห็นท่านลูบๆ คลำโคมลอยของข้านานแล้ว หากไม่มีเงินก็วางลงเสียข้าจะได้ขายให้ลูกค้าท่านอื่น” หมิงหลันเบิกตากว้างเล็กน้อย ให้ตายเถอะ..ดูเหมือนว่าในยามนี้นางจะไม่มีเงินสักตำลึงเพื่อจ่ายค่าโคมและค่าอาหาร ถึงแม้ว่าจะไม่อยากวางโคมในมือลง แต่แล้วนางมีทางเลือกอื่นหรืออย่างไร ใบหน้างามพลันสลดลงเมื่อต้องวางโคมเอาไว้ที่เดิม “เถ้าแก่ โคมอันนี้ราคาเท่าไหร่ข้าจะซื้อให้นางเอง” ดวงตาของหมิงหลันช้อนสายตามองใบหน้าของบุรุษผู้หนึ่ง เขาอยู่ในชุดที่ถักทอด้วยผ้าไหมราคาแพง ในขณะที่นางกำลังเพ่งสายตามองสำรวจเขา เขาก็ยื่นโคมที่นางอยากได้มาให้ “โคมดอกสาลี่นี้เหมาะสมกับแม่นางยิ่งแล้ว ไม่ทราบว่าแม่นางมีชื่อแซ่ว่าอะไรกัน” ความคุ้นเคยนี้มันคืออะไรกันนะ ดวงตาของเขาทอประกายความอบอุ่นในยามที่ได้มองสบตา เหมือนกับว่าหมิงหลันสามารถไว้ใจคนผู้นี้ได้ “ข้าแซ่ไป๋ ชื่อหมิงหลัน” เขาส่งยิ้มให้นางก่อนจะรีบขยับตัวมาบังเมื่อบนถนนมีรถม้าวิ่งผ่าน ความใกล้ชิดที่เกินพอดีนี้ชวนให้หมิงหลันรู้สึกแปลกๆ ในใจ “แม่นางไป๋ ข้ามีชื่อว่าเทียนจุน หากว่าแม่นางไม่มีธุระที่ไหน ขอเชิญไปร่ำสุรากับข้าที่หอเหลาตี้ได้หรือไม่” อย่าบอกนะว่า เขาคือท่านเทพเทียนจุนที่เดินทางมาเผชิญด่านเคราะห์ที่เมืองมนุษย์ เพราะเวลาที่เผ่ามาร บนสวรรค์และเมืองมนุษย์นั้นไม่เท่ากัน หมิงหลันไม่รู้เลยว่าท่านเทพเทียนจุนมาเผชิญด่านเคราะห์นานรึยัง อ่า..ช่างบังเอิญเกินไปแล้ว “ข้ายินดีเจ้าค่ะ พอดีเลยวันนี้ข้ายังไม่ได้ทานข้าวสักมื้อ หิวจนท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดแล้ว” ท่านพี่เทียนจุนนั้นถือเป็นพี่ชายที่คอยช่วยเหลือนางมาโดยตลอด ครั้งล่าสุดที่พบกันก็คือก่อนเขาไปทำสงครามที่ทะเลตงไห่ เมื่อได้มาเห็นเขาอีกครั้งเช่นนี้หมายความว่าเขาปลอดภัยจากการทำสงครามที่นั่นสินะ หากเผชิญด่านเคราะห์นี้ไปได้ ท่านพี่เทียนจุนก็คงจะได้เป็นสัจจะเทพ ช่างน่ายินดีเกินไปแล้ว “เช่นนั้นเชิญแม่นาง..” เทียนจุนตั้งใจออกมาเที่ยวงานเทศกาล ทว่าสิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของเขาคือสตรีงามงดที่กำลังถือโคมอยู่ ความงามนั้นทำให้เขาหยุดก้าวฝีเท้าอย่างลืมตัว ใบหน้าเช่นนี้จะเรียกว่าล่มบ้านล่มเมืองก็ไม่ผิด แม้แต่กระดาษลั่วหยางหนึ่งแผ่นยังมิสามารถเขียนบรรยายความงดงามของนางได้ครบถ้วนเลย หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนกับว่าเขาและสตรีผู้นี้มีวาสนาต่อกันยังไงอย่างนั้นเลย ในขณะที่หลี่เจ๋อเชี่ยนกำลังซื้อแป้งทอดอยู่นั้น เขามองเห็นใบหน้าที่แสนสะดุดตามากกว่าสตรีใดในที่นี้ และใบหน้านั้นกำลังแย้มยิ้มให้มนุษย์ผู้หนึ่ง เขาแสยะยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกนึกขำ เหล่าสตรีล้วนปันใจไปให้ชายอื่นทั้งนั้น ขอแค่คนรักของนางเผลอ.. และเทพบุปผาก็ไม่แตกต่างอะไรกับสตรีอื่นที่เขาเคยรู้จักมาบทที่เกี่ยวข้อง
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 13.ความสุขที่ก่อตัว
แต่ทว่าคนอย่างหลี่เจ๋อเชี่ยนฆ่าได้หยามไม่ได้ หากนางจะไปหาบุรุษอื่นก็ควรจะทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จสิ้นเสียก่อนสิ!!เขาเดินตรงเข้าไปหาเทพบุปผาไป๋หมิงหลันก่อนจะคว้าแขนของนางเอาไว้แน่นอนว่าดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจแทบสิ้นสติเมื่อนางเห็นเขา ต้องตกใจเช่นนั้นเลยหรือเพียงแค่เขาจับได้ว่านางปันใจไปให้มนุษย์ผู้อื่น“ท่านหลี่..”หมิงหลันเกือบจะเผลอหลุดเรียกเขาว่าจอมมารไปเสียแล้ว เพราะไม่ได้พบเจอกันเนิ่นนาน เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา ความคิดถึงที่อัดแน่นในหัวใจก็เลยแผ่กระจายออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวนางช้อนสายตามองหน้าเขาด้วยดวงตาเหม่อลอยไร้สติ หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก“มากับข้าสิ หรือว่าเจ้าอยากจะไปกับมนุษย์ผู้นั้นมากกว่าข้าที่เป็นเจ้าแห่งเผ่ามาร”“หามิได้เจ้าค่ะ”โอกาสเช่นนี้มิได้มีมาบ่อยๆ ถึงแม้ว่าหมิงหลันจะมิได้พบหน้าของท่านพี่เทียนจุนมาเนิ่นนาน แต่ทว่าบนสวรรค์มีกฎอยู่ ห้ามเทพทุกองค์เข้าไปแทรกแซงการเผชิญคราวเคราะห์ของเทพองค์อื่น ในใจของนางมิได้หมายมั่นว่าจะช่วยเหลือเขา แต่นางแค่อยากจะพูดคุยกับเขาตามประสาพี่น้องเท่านั้นเอง“อ่า ท่านเทียนจุน เห็นทีว่าวันนี้ข้าจะไม่สามารถไปกับท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 14.ความปรารถนาสูงสุด
หลี่เจ๋อเชี่ยนผละริมฝีปากออกด้วยความเสียดายอย่างสุดซึ้ง ปกติเพียงแค่ยืนอยู่ใกล้นางเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานลอยฟุ้งออกมาจากกายนางจนติดปลายจมูกไปหมดแต่เมื่อได้ลิ้มรสก็พบว่าหมิงหลัน..น่าจะหวานไปทุกส่วนของร่างกาย เมื่อลิ้นของเขาลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอ่อนนุ่มมันเหมือนกับว่าเขากำลังเสียสติเพราะพบเจอความหอมหวานที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน หวานล้ำยิ่งกว่าสิ่งใดที่เคยลิ้มรสมาดูเหมือนว่าดอกสาลี่น้อยดอกนี้จะพร้อมเบ่งบานเพื่อเขาแล้วสินะ เจ๋อเชี่ยนยกมือขึ้นมากุมใบหน้าของหมิงหลันที่มันกำลังแดงซ่านราวกับลูกเชอรี่เอาไว้“รู้สึกอย่างไร?”หมิงหลันรีบเบนสายตาเพื่อมองไปทางอื่นในทันที ส่วนมือทั้งสองข้างของนางถูกยกขึ้นมากุมหัวใจเอาไว้ บางสิ่งในอกรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ค่อยๆ แผ่ซ่านออกมานางหายใจเหนื่อยหอบราวกับจะเป็นลมและหลี่เจ๋อเชี่ยนรีบยื่นมือไปประคองร่างของนางเอาไว้ เขากระซิบที่ข้างใบหูของหมิงหลันด้วยความแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก“แค่จูบก็แทบจะยืนไม่อยู่แล้ว เห็นทีว่าการร่วมเตียงของเราจะต้องเลื่อนไปอีกสักหน่อย..”“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะเจ้าคะ”เมื่อเห็นท่าทีร้อนรนของหมิงหลันมันยิ่งทำให้เจ๋อเชี่ยนอยากจะลองแกล้งน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 15.ยากจะสมหวัง
หลี่เจ๋อฮั่นเงยหน้ามองพระจันทร์ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด คืนวันพรุ่งนี้คงเป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวงสินะ เป็นคืนเข้าหอแรกของหมิงหลันและพี่ใหญ่..สุดท้ายเขาก็ไม่ได้อะไรเลยงั้นเหรอ? ไม่ได้การ เขาต้องไปพบหมิงหลันเพื่อบอกกล่าวความในใจของเขาให้นางรู้ ทว่าเมื่อเจ๋อฮั่นเปิดประตูห้องของเขาออกไปคนที่เขาพบเจอคือท่านเทพซื่อมิ่ง แม่เลี้ยงของเขา“ดึกดื่นป่านนี้เจ้าจะไปไหนกันเจ๋อฮั่น”เขาก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด“ข้าจะไปหาหมิงหลัน..ท่านแม่เองก็คงจะมาห้ามข้าสินะ”“เจ๋อฮั่น สตรีนั้นมีมากมายเหตุใดต้องเป็นเทพบุปผาหมิงหลันด้วย สตรีผู้นี้เกิดมาเพื่อพี่ชายของเจ้า..”“แต่ท่านพี่ไม่ได้รักนาง..ข้าต่างหากที่รักนาง!!”เทพซื่อมิ่งถอนหายใจเบาๆ“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเจ๋อเชี่ยนมิได้รักหมิงหลัน”“หากว่าท่านพี่รักหมิงหลัน เขาไม่มีทางมองนางด้วยสายตาเช่นนั้นหรอกท่านแม่”“ที่เจ้ากล่าวออกมานั้นก็ไม่ผิด ในวันนี้เจ๋อเชี่ยนมิได้รักหมิงหลัน แต่ทว่าวันข้างหน้าสุดแสนจะคาดเดา ข้าเลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เด็กถึงแม้มิได้คลอดเจ้าแต่ข้าก็เป็นคนอาบน้ำให้เจ้าตั้งแต่เล็กแต่น้อย เจ๋อฮั่นสิ่งเดียวที่ข้าจะขอจากเจ้าคือให้เจ้าปล่อยหมิงหลันไป นางไม่ใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 16.ไม่ยอม
“ข้าได้ยินมาว่าท่านม่อเกวียนส่งเทพบุปผาไปให้จอมมารอย่างนั้นหรือ?”ม่อเกวียนเงยหน้าขึ้นมาจากม้วนกระดาษมากมายเบื้องหน้า เมื่อเขามองเห็นเทพีเสวียนม่านที่กำลังเดินเข้ามาเขาก็ก้มหน้าลงเพื่อตวัดพู่กันลงไปบนกระดาษ มิชายตามองหรือสนใจในคำถามของเทพีเสวียนม่านเลยแม้แต่น้อยเสวียนม่านขบเม้มริมฝีปากเล็กน้อย“ท่านเทพม่อเกวียนข้าเพียงอยากรู้เรื่องของเทพบุปผาผู้นั้น อย่างน้อยครั้งหนึ่งข้าก็เคยอาศัยอยู่ที่เผ่ามาร ข้าจะได้แนะนำนางถูกว่าจะต้องทำเช่นไร..”“เสวียนม่าน กลัวผู้อื่นมิรู้หรืออย่างไรว่าก่อนมาเป็นเทพีเจ้าเคยอยู่ที่ใดมาก่อน งานของข้านั้นยุ่งยากยิ่งนัก มิได้มีเวลามาเสวนาเรื่องไม่เป็นเรื่องกับเจ้าหรอกนะ”เสวียนม่านกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก นางเพียงต้องการรู้ข่าวคราวของท่านจอมมารก็เท่านั้นเอง“เช่นนั้นม่านม่านมิรบกวนท่านม่อเกวียนแล้วเจ้าค่ะ”แต่ไหนแต่ไรท่านเทพม่อเกวียนไม่ค่อยชอบนางสักเท่าไหร่ เพราะเขายังคิดว่าสงครามเมื่อสองร้อยปีก่อนมีฉนวนเหตุมาจากนาง ทั้งๆ ที่เสวียนม่านบอกกล่าวท่านจอมมารไปแล้วว่านางเลือกองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวมิใช่เขานางอยากเป็นสตรีที่ทรงอำนาจมากที่สุดในสวรรค์ชั้นฟ้า มิใช่นางม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 17.สับสนและไม่มั่นคง
หลังจากได้พูดคุยกับท่านเทพซื่อมิ่งแล้ว หมิงหลันก็เดินทางกลับมายังตำหนักของนาง และเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าสายตาก็พบเห็นหลี่เจ๋อฮั่นที่กำลังยืนรออยู่“เจ๋อฮั่น เจ้ามารอข้านานรึยัง เหตุใดไม่ไปหาข้าที่สวนดอกไม้เล่า”นางยังคงส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับชงชาเพื่อต้อนรับ แต่ทว่าในใจของหลี่เจ๋อฮันยามนี้ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว“ข้าชอบเจ้านะหมิงหลัน ไม่ใช่ความรู้สึกแบบเพื่อนแต่มันคือการชอบแบบสามีภรรยา แบบที่คนรักกัน..”หมิงหลันวางกาน้ำชาลงเบื้องหน้า นางช้อนสายตามองหน้าของหลี่เจ๋อฮั่นพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ค่อยๆ จางหายไปเรื่องความรู้สึกเกินเลยของเขา นางรับรู้มานานแล้ว แต่แสร้งทำเป็นมองข้ามเพราะว่าที่เผ่ามารเพื่อนของหมิงหลันมีเพียงแต่หลี่เจ๋อฮั่นเท่านั้นนางจึงพยายามรักษาคามสัมพันธ์ของเราเอาไว้ที่ตรงกลางเพื่อไม่ให้มากเกินไปหรือว่าน้อยจนเกินไป วันที่หมิงหลันหวาดกลัวที่สุดคือวันที่เจ๋อฮั่นสารภาพความในใจออกมา และวันนั้นมันเดินทางมาถึงแล้ว“เจ๋อฮั่น เจ้ารู้ว่าข้าไม่ได้มองเจ้าแบบนั้น การชอบข้าคือการกระทำที่เสียเวลามากที่สุดเพราะหัวใจดวงนี้ของข้ายกให้ท่านจอมมารนานมากแล้ว”หลี่เจ๋อฮั่นก้มหน้าลงเล็กน้อย เขารู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 18.โกรธเคือง
หมิงหลันเงยหน้ามองพระจันทร์ที่กำลังเต็มดวง นางรอคอยวันนี้มานานนับสี่เดือน แต่ทว่ามันกลับว่างเปล่ามากกว่าที่คิดเอาไว้ ท่านจอมมารมีงานด่วน ทำให้ต้องรีบเดินทางไปตรวจตราเขตแดน ไม่รู้ว่าจะเดินทางกลับมาที่นี่อีกเมื่อไหร่.. ทั้งที่คิดว่าเมื่อวานนี้เธอได้เดินเข้าไปใกล้เขาอีกก้าวหนึ่งแล้ว แต่วันนี้มันกลับไกลออกไปเท่าเดิมหรืออาจจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ในอกรู้สึกเหมือนถูกบดขยี้เลย หมิงหลันคิดว่าคืนนี้ตัวเองอยู่ที่นี่ไม่ได้เสียแล้วเธอจะเดินทางออกไปที่เมืองมนุษย์สักหน่อย.. ........... “เทพซื่อมิงเดินทางขึ้นมาพบเทพีจันทราอย่างนั้นหรือ? นี่จะต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเป็นแน่” เสวียนม่านกล่าวพร้อมกับใช้ความคิด ในความรู้สึกส่วนลึกเกิดเป็นความร้อนรนขึ้นมา “ไม่ได้การแล้วข้าจะเดินทางไปที่เผ่ามารสักหน่อย” เสวียนม่านปลอมตัวเป็นสาวใช้เพื่อเดินทางเข้าไปในเผ่ามารที่นางแสนคุ้นเคย นางรู้ดีว่าที่นี่มีทางลับที่สามารถเข้าออกได้โดยไม่ถูกจับได้และในขณะที่เสวียนม่านเดินเข้ามาในทางลับ..นางกลับพบเจอใบหน้าของสตรีผู้หนึ่งที่กำลังจะเดินสวนทาง เสวียนม่านรีบไปหลบด้านหลังก้อนหินในทันที และเมื่อมองดูดีๆ ใบหน้านั้นงานล้ำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 19.อดทนหน่อยสิ NC
ไป๋หมิงหลัน ก้มหน้าลงไปมองถุงเงินในมือโดยที่ริมฝีปากของนางยังคงถูกเขาช่วงชิงไปอยู่ ในใจเกิดโทสะขึ้นมาสายหนึ่ง นี่เขาเห็นนางเป็นคณิกาหรืออย่างไรถึงได้โยนถุงเงินให้เช่นนี้อาการเมามายของเขานั้นทำให้หมิงหลันปวดใจยิ่งนัก เพราะมันทำให้นางรู้ว่าต่อให้สตรีที่อยู่เบื้องหน้ามิใช่นาง แต่ท่านจอมมารก็จะกระทำเช่นนี้เช่นกัน เขาไม่สนใจว่าเป็นใครเขาสนใจแค่เพียงสตรีสักนางที่ช่วยบรรเทาความปรารถนาในใจของเขาได้เท่านั้นเองในสายตาของเขาแล้ว..ล้วนมิได้ให้ความสำคัญอันใดกับนางเลยสักนิดเดียวปลายลิ้นถูกดุนหนักๆ จนเจ็บแปลบแต่มันดันเป็นความเจ็บปวดที่หวานล้ำยากจะต้านทานได้ ในหัวใจเกิดความสลับซับซ้อนขึ้นมาไม่แพ้ในความคิดที่กำลังกลั่นกลองการกระทำของเขาแน่นอนว่านางมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ สามารถยกมือขึ้นมาเพื่อผลักไสเขาออกไปได้อย่างง่ายดายเพราะว่าเขาอยู่ในสภาวะเมามายไร้สติอยู่ แต่ทว่าในหัวใจไม่รักดีของหมิงหลันกลับสั่งให้ยกมือขึ้นมาเพื่อโอบกอดและประคองใบหน้าของเขาเอาไว้หยาดน้ำตาแวววาวไหลรินลงมาพร้อมๆ กับจุมพิตที่มีแต่รสข่มปร่าของสุรา นางมิได้เมาเลยสักนิดเพราะสุราเหล่านั้นทำอันใดกับนางมิได้แต่ทำให้ท่านจอมมารขาดสติได้หม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 20.หักหลัง
หมิงหลันใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดของนางหลบหนีออกมาจากห้องนั้นก่อนที่ท่านจอมมารจะตื่น นางจัดการทำให้ห้องนอนอยู่ในสภาพเดิม ทั้งผ้าปูเตียงที่ขาวสะอาดและไหสุราที่มีจำนวนเท่ากับท่านจอมมารที่ดื่มเข้าไป ถุงเงินที่เขาโยนให้นางก็มิได้นำมาด้วยหมิงหลันพาตัวเองเดินไปยังประตูเมืองเพื่อจะกลับไปที่เผ่ามาร แต่ทว่านางกลับพบเจอกับท่านพี่เทียนจุน..เขาอยู่ในชุดผ้าแพร ดูแล้วน่าจะเป็นทหารที่มียศยิ่งใหญ่พอสมควร“หมิงหลัน เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย ทำไมสีหน้าของเขาถึงได้ซีดเซียวเช่นนั้น..”เขายกมือขึ้นมาเพื่อจะสัมผัสลงไปที่ใบหน้าของนาง แต่ทว่าหมิงหลันรีบยกมือขึ้นมาเพื่อปัดมือของเขาออกไป“ข้าไม่ค่อยสบายเจ้าค่ะ จึงกำลังจะเดินทางกลับบ้าน”เทียนจุนสั่งลูกน้องของเขาในเฝ้าประตูเมืองต่อไปก่อนที่เขาจะประคองหมิงหลันโดยไม่รอให้นางได้อนุญาต“ข้าจะพาเจ้าไปส่งเอง บ้านของแม่นางไป๋อยู่ที่ไหนกัน?”หมิงหลันกำลังจะอ้าปากปฏิเสธเขา แต่ทว่าความเหนื่อยล้าเข้าโจมตีนางอย่างหนักทำให้นางสลบลงในอ้อมแขนของเทียนจุน เขารีบพานางไปที่สำนักตรวจการซึ่งเป็นที่ทำงานของเขาและเรียกหมอเทวดามาตรวจดูอาการ..“ลมปราณของแม่นางผู้นี้นับว่าแปลกมายิ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11
บทล่าสุด
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.20 ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ครั้งหนึ่งยามเมื่อหมู่มวลวสันต์ผลิบาน แสงแรกของดวงตะวันฉายชัดลงมา บรรยากาศบนแดนสวรรค์นั้นทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่น อ้อมกอดแรกของสตรีที่มิใช่มารดาโอบกอดลงมาบนร่างกายเล็กๆ ของข้า ในครั้งที่ข้าเป็นเด็ก เพราะว่าข้าคือโอรสที่เกิดจากพระสนมจึงมิมีใครคอยดูแล ยกเว้นเทพที่แสนใจดีผู้หนึ่ง นางสอนข้าเดินหมาก อ่านเขียน แต่งกลอน..”แววตาในยามที่จงจิ้งโหวกล่าวถึงสตรีผู้นั้นมันช่างดูเศร้าหมองจนหมิงหลันอดจะรู้สึกสงสารเขาไม่ได้เลย“ข้าที่ไม่มีใคร รู้สึกดีใจและขอบคุณมากๆ เมื่อท่านเทพผู้นั้นปฏิบัติกับข้าดีเหมือนกับว่าข้าคือบุตรชายของนาง..”คล้ายหัวใจของจงจิ้งโหวถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหลับตาลงช้าๆ เพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้“แล้ว..ยามนี้ท่านเทพผู้นั้นอยู่ที่ใดกันเล่าเพคะ”“...นางมิได้อยู่บนแดนสวรรค์ ข้าถูกช่วงชิงนางไปเพราะอดีตจอมมารหลงรักนางตั้งแต่แรกพบ หมิงหลันข้าน่ะไม่เคยมีใครเลยในชีวิต ข้ามีนางที่นับถือราวกับมารดาแท้ๆ เพียงผู้เดียวเท่านั้น ทว่าเรื่องน่าตลกมันเริ่มฉายชัดในยามที่ข้าเติบใหญ่ เมื่อพี่น้องทยอยล้มตายอย่างไร้สาเหตุและมีข้าเพียงผู้เดียวนั้นที่มีชีวิตรอด ข้าที่เป็นเพียงโอรสที่เกิด
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.19 เอาล่ะ
หมิงหลันตรึงสายตาเย็นชาเอาไว้ที่รอยยิ้มขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหว มุมปากของนางยกสูงขึ้นมาเล็กน้อย รอยยิ้มเล็กๆ ที่ปรากฏบนใบหน้างามนั่นจางหายไปอย่างรวดเร็วจนองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวไม่ทันได้มองเห็น“เจ้าเองก็หวาดกลัวเหมือนกันใช่หรือไม่..สงครามน่ะ”“หากหม่อมฉันตอบว่าไม่รู้สึกหวาดกลัวหม่อมฉันคงจะโกหกแล้วเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันคิดว่าปัญหาทุกทางย่อมมีทางออกเสมอ กับเรื่องนี้ก็เช่นกัน”ไม่รู้ทำไมจงจิ้งโหวถึงได้รู้สึกว่าเทพบุปผาผู้นี้จะสามารถพูดคุยเพื่อคลายเหงาให้เขาได้บ้าง เพราะแววที่แสนเย็นชาหรือเพราะว่าน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แยแสของนางกันแน่ ที่มันชวนให้เขารู้สึกว่านางมิใช่สตรีที่จะพุ่งเข้าหาเขา เพียงเพราะล่วงรู้ว่าเขาคือองค์รัชทายาทสวรรค์“ทำไม..เจ้าถึงไม่สนใจข้าเลยล่ะ ทั้งๆ ที่หากเปรียบเทียบกับจอมมาร ข้าเหนือกว่าเขาแทบจะทุกด้าน”ดวงตาของหมิงหลันกระตุกเล็กน้อย เหนือกว่าทุกด้าน? ตรงไหนกัน?หากเป็นเรื่องใบหน้า สามีของนางย่อมเหนือกว่าและหากเป็นเรื่องความดี จริงอยู่ที่เมื่อก่อนท่านจอมมารมิใช่คนที่ดีสักเท่าไหร่ แต่หลังจากที่เราได้พูดคุยปรับความเข้าใจ ในยามนี้เขาคือชายที่ดีที่สุดในสายตาของนาง..“
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.18 สนุกอะไรเช่นนี้
รุ่งเช้าหลี่เจ๋อฮั่นยังคงตื่นแต่เช้าเพื่อมารดน้ำผักและดอกไม้มากมายที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้านหลังน้อย เขารู้สึกได้เลยว่านี่คือช่วงเวลาที่มีไม่บ่อยเท่าไหร่นักในชีวิตของเขา การได้อยู่เงียบๆ ในป่าไผ่ที่ไม่ได้พบเจอผู้คนมากมาย ได้ร้องเพลงร่ำสุราเงียบๆ กับหมิงหลันที่เอาแต่ดูเขาดื่มฝ่ายเดียวเขาพึ่งรู้เหมือนกันว่านางทำอาหารอร่อยมากจนน่าตกใจ“เจ๋อฮั่น..อันที่จริงเจ้าไม่ต้องรดน้ำผักพวกนี้ก็ได้ พวกมันเกิดมาจากพลังปราณของข้าเพราะอย่างนั้นมันไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า”หลี่เจ๋อฮั่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอ“ใต้หล้านี้คงมีเพียงเจ้าผู้เดียวเท่านั้นที่ชอบทำอะไรที่มันแปลกไปจากเดิม..หมิงหลันเจ้าลองปลูกผักพวกนี้โดยที่ไม่ใช่พลังของเจ้าดูสักครั้งบ้างหรือยัง บางทีการกระทำเช่นนั้นอาจจะทำให้เจ้าได้พบเจอกับความแปลกใหม่ก็เป็นได้”หมิงหลันใช้มือของนางเก็บผักกาดมาจากแปลง“เจ๋อฮั่น เอาไว้คราวหน้าข้าจะลองทำตามที่เจ้าว่าดูก็แล้วกัน แต่ยามนี้มิใช่ว่าเรายังไม่ทันได้ทานมื้อเช้ากันหรอกหรือ?”หมิงหลันเดินเข้ามาในครัวพร้อมๆ กับหั่นผักกาดและตั้งเตา นางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากพร้อมๆ กับที่ใส่ผงสีขาวลงไปในอาหารที่กำลังปรุงนี่คือยาน
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.17 ลางร้าย
“ท่านผู้มีพระคุณคงกำลังมีแขก ข้ากระทำการอันเป็นการล่วงเกินเวลาพักผ่อนของท่านรึเปล่าขอรับ”ท่าทีนอบน้อมของเขาทำให้หมิงหลันรู้สึกแปลกพิลึกมากทีเดียว นางมิคิดว่าองค์รัชทายาทของชาวสวรรค์จะมีความสามารถในการปลอมตัวเช่นนี้ หากว่าเขาแนบเนียนจนแทบจะมองไม่ออกเช่นนี้ก็มิได้น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกว่าเหตุใดเสวียนม่านถึงได้เลือกเขา..แต่สตรีผู้นั้นก็หวั่นไหวเพราะอำนาจขององค์รัชทายาทเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนี่“ขออภัยพี่ชายด้วย แต่ในวันนั้นที่ข้าจ่ายค่าหมั่นโถวให้ท่าน เรียกได้ว่าเป็นการกระทำที่เล็กน้อยยิ่งนัก อีกทั้งข้าไม่คิดเก็บเอามาเป็นบุญคุณอะไรทั้งนั้น ขอพี่ชายอย่าเรียกขานข้าว่าผู้มีพระคุณอีก ให้คิดซะว่าเรามิได้ติดค้างอะไรทั้งนั้น”“แต่ว่า..”“พี่สะใภ้ของข้ากล่าวเช่นไรก็เอาตามนั้นเถิด อีกทั้งยามนี้เราตั้งใจจะมาพักผ่อนดื่มชาเป็นการส่วนตัว คงจะดีหากว่าท่านไม่มารบกวนเวลาของพวกเรา”เมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยตามคำของหมิงหลันเลยแม้แต่นิดเดียว หลี่เจ๋อฮั่นจึงออกหน้าให้ชายผู้นั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินจากไป“เรารีบไปกันเถอะเจ๋อฮั่น ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”หมิงหลันรู้สึกไม่ดีเอาซะเ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.16 ไม่มีเรื่องบังเอิญ
“หากว่าลูกคิดดีแล้ว..ก็เริ่มเลยเจ๋อเชี่ยน”อดีตจอมมารพยักหน้าเพื่อบอกกล่าวกับลูกชาย เผ่ามารที่เต็มไปด้วยไอขุ่นมัวซึ่งเป็นพลังของเจ๋อเชี่ยนพวกนี้กำลังจะจางหายไป แต่ต้องแลกมาด้วยพลังในร่างกายของเจ๋อเชี่ยนที่จะต้องสูญเสียไปเช่นเดียวกันหลี่เจ๋อเชี่ยนวาดมือไปในอากาศ เขาขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงเข้ามาในชั้นของผิวหนัง เพราะไอขุ่นมัวเหล่านี้เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายเขา และการกำจัดพวกมันก็ไม่แตกต่างจากการเอามีดมาเฉือนเนื้อหนังของตัวเองแต่เขาทนได้..จะนานแค่ไหนหรือทรมานแทบขาดใจเขาก็ทนได้ทั้งนั้นเพื่อหมิงหลันเขาจะอดทน..........“วางใจเถิดหมิงหลัน เพราะไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรข้าก็จะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับเจ๋อฮั่น นางคิดว่าตัวเองค่อนข้างโชคดีที่มีสหายอย่างเจ๋อฮั่น“ข้าไม่เคยคิดว่าท่านเจ๋อเชี่ยนจะนอกใจหรือกลับไปหาเทพีเสวียนม่านหรอกเจ๋อฮั่น ที่ข้ามากับเจ้าเพราะว่าข้าต้องการไปย้ำเตือนสตรีผู้นั้นว่าท่านจอมมารเป็นของข้าต่างหาก”หลี่เจ๋อฮั่นตบมือเสียงดัง“นี่สิ! ถึงจะสมกับเป็นภรรยาของท่านพี่และเป็นพี่สะใภ้ของข้า ไปจัดการให้นางรู้ว่าเจ้าต่างหากคือภรรยาที่แท้จริง”หมิ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.15 ปัญหา
หมิงหลันยื่นมือไปจับมือของท่านเทพซื่อมิ่งเอาไว้ นางไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของหลี่เจ๋อฮั่นมาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าที่เผ่ามารไม่มีใครกล่าวถึงมันเลย แต่ถึงจะไม่รู้เรื่องอย่างละเอียด หมิงหลันคิดว่าท่านเทพซื่อมิ่งคงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไม่ง่ายดายเลย“มาพักทานขนมกันก่อนเถอะท่านแม่..”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับท่านเจ๋อเชี่ยนเมื่อเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องขนมที่ห่อมาอย่างดี นางลุกขึ้นเพื่อเดินไปรับห่อขนมนั้นมา“ท่านพี่ไปซื้อขนมมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะ..”“เอาไปใส่จานเถิด ช่วงนี้ข้าเห็นว่าเจ้าชื่นชอบการทานขนมหวานมากทีเดียว”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มที่แสนจะเจิดจรัสให้แก่สามีก่อนจะรับห่อขนมนั้นมาแล้วเดินเข้าไปในครัว หมิงหลันบรรจงแกะผ้าที่ห่อขนมเอาไว้ออกมา“....”สิ่งที่ร่วงลงมาพร้อมๆ กับปมผ้าที่ถูกแกะคือปิ่นดอกไม้อันหนึ่ง รอยยิ้มของหมิงหลันค่อยๆหุบลงเมื่อนางหยิบปิ่นนั้นขึ้นมาดูก็พบว่ามันถูกสลักชื่อเอาไว้ว่า เสวียนม่าน..นางปรายตามองหน้าสามีที่กำลังนั่งพูดคุยกับท่านเทพซื่อมิ่งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไม่มีความผิดปกติเลยสักนิดหนามแห่งความปวดร้าวทิ่มแทงลงมาในใจไม่หยุดหย่อนจนหมิงหลันคิดว่าตัว
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.14 เจ็บปวด
รุ่งเช้าท่านเทพซื่อมิ่งเดินทางมาหาหมิงหลันและลูกชายของนาง หมิงหลันและท่านเทพซื่อมิ่งมีเรื่องราวมากมายที่จะต้องพูดคุยกับทำให้หลี่เจ๋อเชี่ยนและท่านพ่อต้องปลีกตัวออกมาด้านนอก“ข้า..มีเรื่องมากมายที่อยากได้คำแนะนำจากท่านพ่อ”อดีตจอมมารหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดูลูกชาย“เจ๋อเชี่ยน เจ้าจะต้องทำมันได้ดีอย่างแน่นอนหากเจ้าจะถามพ่อเรื่องการเป็นพ่อคนน่ะนะ”หลี่เจ๋อเชี่ยนส่งยิ้มให้กับท่านพ่อของเขา“ข้าจะทำให้ไอขุ่นมัวที่เผ่ามารลดน้อยลงเองขอรับ ท่านพ่อมิต้องพาท่านแม่เดินทางออกไปในทุกๆ ปีแล้วนะ”ใบหน้าของอดีตจอมมารนั้นฉายแววตกใจ เขาตบบ่าของลูกชายเบาๆ“ไอขุ่นมัวพวกนั้นคือพลังของเจ้านะเจ๋อเชี่ยน หากไม่มีไอขุ่นมัวพลังที่เจ้าถือครองเอาไว้จะถดถอยลง หากเกิดอะไรขึ้นมา..”เขาชั่งใจอยู่นานกับเรื่องนี้ คิดมานานแสนนานมากๆ ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจมาตามง้อหมิงหลันแล้ว หากเขาพานางออกมานอกเผ่ามารเราจะเป็นอันตรายเพราะคนของจงจิ้งโหวจะใช้ลูกไม้เดิมๆ ในการเล่นงานเขาหมิงหลันและลูกของเขาจะปลอดภัยหากว่าพวกนางอยู่ที่เผ่ามาร เพราะอย่างนั้นนี่คือความคิดที่ดีที่สุดแล้วในยามนี้เขาไม่อาจสูญเสียหมิงหลันไปอย่างที่เสียเสวียนม่านอี
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.13 อยากหยุดเวลา
ปลายนิ้วเรียวยื่นไปสัมผัสอย่างแผ่วเบาบนกลีบดอกเบญจมาศที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้าน ใบหน้างามมิได้แย้มยิ้มเมื่อดอกเบญจมาศที่พึ่งจะออกช่อ แย้มบานทันทีที่ปลายนิ้วของนางแตะลงไปบนนั้นหมิงหลันปรายตามองป่าไผ่รอบๆ นางกำลังรอคอยท่านเจ๋อเชี่ยนที่ยังมิเดินทางกลับมาหลังจากที่ท่านเทพม่อเกวียนเดินทางกลับไปความเงียบก็เข้ามากอบกุมหัวใจของนางเอาไว้ อนาคตที่หมิงหลันเห็นผ่านความฝันมันคือสงครามที่ไร้หนทางหลีกเลี่ยง และทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลงหากว่าจงจิ้งโหวตาย..และผู้ที่สามารถทำเช่นนั้นได้กลับมีเพียงแค่นางเท่านั้น เขาจะมาหานางอย่างแน่นอน เพราะชายผู้นั้นต้องการทำลายสามีของนาง“หมิงหลัน..”เสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนทำให้หมิงหลันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมๆ กับระบายยิ้มหวาน นางวิ่งเข้าไปหาสามีพร้อมๆ กับโอบกอดเขาเอาไว้ด้วยความคิดถึง“ข้าผิดเองที่มัวแต่แวะที่ตลาดเพื่อหาซื้อของมาให้เจ้า..แล้วก็อย่าวิ่งเช่นนี้อีก”ฝ่ามือหนาของหลี่เจ๋อเชี่ยนลูบลงไปบนแผ่นหลังของหมิงหลันเบาๆ เขาก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนตัวนางขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน“ไปนั่งสิ ข้าจะไปทำอาหารเอง”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ ราวกับเรื่องราวที่เลวร้ายเมื่อครู่ได้จ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.12 ปกป้อง
ป้าจางส่งยิ้มให้กับหมิงหลัน หากว่านางไม่ยินยอมรับเงินนี้เอาไว้ มีหวังได้ยืนเถียงกันอีกนานเป็นแน่หญิงวัยกลางคนจึงยื่นมือไปรับเหรียญเงินที่หมิงหลันส่งให้“ที่ข้ารับเงินนี่เอาไว้เพราะว่าข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้าหรอกนะอาหลัน”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า เขากัดกินหมั่นโถวร้อนๆ ในมืออย่างเอร็ดอร่อย นางเดินจากมาโดยมิได้สนใจชายหนุ่มผู้นั้นอีก หมิงหลันคิดว่าวันนี้นางควรจะซื้อเนื้อไปตุ๋นเอาไว้สักหน่อย เพราะว่านางกำลังตั้งครรภ์อยู่ช่วงนี้จึงมิได้หมักสุราเอาไว้เลย แต่ท่านเจ๋อเชี่ยนมิได้ชื่นชอบการร่ำสุราสักเท่าไหร่ อีกทั้งเขายังคออ่อนมากทีเดียว ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจากเผ่ามารจะคออ่อนทุกคนเลยสินะ หลี่เจ๋อฮั่นก็อีกคน“อา..เดี๋ยวก่อนขอรับ”ชายหนุ่มที่พึ่งจะกัดกินหมั่นโถวผู้นั้นวิ่งตามหมิงหลันมาติดๆ ก่อนที่เขาจะส่งมอบถุงหอมให้กับนาง หมิงหลันรีบปฏิเสธในทันทีเพราะว่านางไม่คิดรับถุงหอมจากใครทั้งนั้น“ในตัวข้ามีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ดูจะมีราคามากกว่าสิ่งอื่น เจ้ารับไปสิคิดซะว่าข้าตอบแทนเรื่องหมั่นโถว”“....”หมิงหลันมองใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น ก่อนที่นางจะส
