11.หน้าที่

ม่อเกวียนนั้นอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขารู้ว่าที่หมิงหลันอาสาไปที่เผ่ามารเป็นเพราะว่านางมีใจสงสารพี่สาวอย่างไป๋เฉียน

ถึงแม้อยากจะห้ามปรามแต่ทว่าหน้าที่ของเขาก็ค้ำคออยู่ การส่งเทพบุพผาไปที่เผ่ามาร หาใช่เรื่องล้อเล่นเมื่อไรกัน มันเกี่ยวพันไปถึงพันธสัญญาสงบศึกของเผ่ามารและดินแดนสวรรค์ชั้นฟ้า เรื่องนี้เขามีส่วนผิดอยู่ ถึงจะเป็นหน้าที่แต่ทว่าเขาก็ละเลยคำขอของเทียนจุน

ม่อเกวียนคุกเข่าลงเบื้องหน้าของสหายรัก เราทั้งสองเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เขาคือเทพผู้ดูแลเรื่องทุกอย่างในดินแดนสวรรค์ อีกไม่กี่ปีเขาก็จะได้เป็นสัจจะเทพ เพราะมีชาติกำเนิดจากเทพีจันทราทำให้ม่อเกวียนมิต้องลงไปเผชิญคราวเคราะห์เช่นเทพองค์อื่น ตำแหน่งของเขานั้นใหญ่โตยิ่งนักเรียกได้ว่าเป็นรองเพียงแค่ท่านเง็กเซียนและองค์รัชทายาทสวรรค์เท่านั้น

แต่ถึงแม้ม่อเกวียนจะยิ่งใหญ่คับฟ้า เขาก็ยินยอมวางอำนาจทุกอย่างของเขาลงเพื่อคุกเข่าและขอโทษสหายอย่างเทียนจุน

เมื่อเทียนจุนมองเห็นม่อเกวียนกระทำเช่นนั้น เขาก็เลือกที่จะหันหน้าหนี

ความเจ็บปวดสายหนึ่งกรีดแทงเข้าไปในดวงใจ เขาโกรธเคืองที่ม่อเกวียนผิดคำสัญญา จึงอารมณ์เสียพานโกรธสหาย..แต่ทว่าเมื่อมองดูดีๆ แล้ว ม่อเทียนต่างก็ทำไปตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย..

ตัวของหมิงหลันเองที่นางเลือกจะเดินเข้าไปในเผ่ามารก็เป็นเพราะนางต้องการปกป้องรอยยิ้มของไป๋เฉียน ทุกคนล้วนแล้วแต่มีเหตุผลกันทั้งนั้น

เทียนจุนหลับตาลงช้าๆ ด้วยความเจ็บปวด

“ข้าไม่ควรโทษเจ้า..”

“เทียนจุน ข้าเพียงแต่ขอโอกาสจากเจ้า ครั้งนี้เมื่อเจ้ากลับขึ้นมาจากโลกมนุษย์ ข้าจะพาหมิงหลันกลับมาหาเจ้า ข้าขอให้คำมั่นสัญญา”

เมื่อได้ยินเสียงยืนยันหนักแน่นของม่อเกวียน เทียนจุนก็กระโดดลงไปยังโลกเบื้องล่างเพื่อเผชิญคราวเคราะห์

ขอเพียงมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง ข้าจะคว้าเจ้าเอาไว้ไม่ปล่อยเลยหมิงหลัน ข้าจะรอคอยวันที่ชะตาฟ้ากำหนดให้เจ้ามาเป็นภรรยาของข้า

................

“เทศกาลหยวนเซียวของเมืองมนุษย์นั้นสนุกสนานมากทีเดียว มีขนมหวานมากมายให้เจ้าได้เลือกซื้อ อีกทั้งเมื่อยามพลบค่ำผู้คนจะจูงมือสตรีอันเป็นที่รักเพื่อไปเลือกซื้อโคมมาลอยตามแม่น้ำเพื่อขอพร”

หมิงหลันกำลังจัดการหมักสุราดอกเหมย นางถกแขนเสื้อขึ้นมามันทำให้หลี่เจ๋อฮั่นมองเห็นข้อมือขาวเนียนของนางที่กำลังขยำลงไปบนดอกไม้สีแดงสด.. ใบหน้างามดูตั้งอกตั้งใจจนเหมือนกับว่าที่เขาพูดไปเมื่อครู่นางมิได้ฟังเขาเลย

“หมิงหลัน ไปเที่ยวกันเถอะ อยู่ที่นี่มาสี่เดือนแล้วเจ้าไม่เบื่อหน่ายบ้างหรืออย่างไร?”

สี่เดือนบนเผ่ามารนั้นยาวนานมากทีเดียว หมิงหลันไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเพราะว่านางสามารถเปลี่ยนดินที่แห้งแล้งของเผ่ามารให้เป็นทุ่งดอกไม้ได้ ดอกเบญจมาศที่เติบโตขึ้นมาที่นี่ล้วนมีสีสันที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน เช่นสีดำและสีน้ำเงินเข้ม มันทำให้หมิงหลันอดตื่นตาตื่นใจกับสีสันของดอกไม้เหล่านั้นมิได้..

คราแรก นางตั้งมั่นว่าจะมาที่นี่เพื่อส่งมอบความรักให้แก่ท่านจอมมาร พยายามทุกนาทีเพื่อให้ได้เห็นใบหน้าของเขา แต่ทว่าเมื่อท่านจอมมารหลบหน้ามิมาให้เห็น หมิงหลันก็เลือกที่จะรอคอยอย่างอดทนในที่ของนาง

นางกำลังรอคอยให้ท่านจอมมารเดินเข้ามาหานางเองและรอคอยให้ถึงวันพระจันทร์เต็มดวง

มิรู้ว่าการตัดสินใจเช่นนี้นับว่าเป็นการยอมแพ้หรือไม่ แต่ขนาดนางพยายามทุกวิถีทางแล้ว ท่านจอมมารยังไม่แลแม้แต่หางตาเช่นนี้..การเก็บเอาเขาไว้ในใจนับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

เช่นนั้นภารกิจของนางคือการให้กำเนิดองค์รัชทายาทของเผ่ามาร และถึงแม้ว่านางจะไม่สามารถให้กำเนิดลูกของเขาได้แต่เมื่อเวลาครบสองร้อยปีท่านเทพม่อเกวียนก็จะมารับนางกลับไปที่สวรรค์ชั้นฟ้า

การรอคอยของหมิงหลันไม่นับว่าไร้ประโยชน์ซะทีเดียวเพราะไม่ว่าทางไหนก็ทางหนึ่ง นางจะต้องได้กลับไปยังสวรรค์ชั้นฟ้า และในยามนี้ก็คงไม่มีอะไรดีมากไปกว่าการไปท่องเที่ยวที่เมืองมนุษย์เพราะเมื่อกลับไปที่เมืองสวรรค์แล้วการจะหนีเที่ยวนับว่าไม่ง่าย

“รอก่อนสิเจ้าคะท่านเจ๋อฮั่น ข้ากำลังหมักสุราดอกเหมยเหล่านี้เอาไว้ให้ท่านได้ดื่ม อีกสี่ปีถึงจะเปิดพวกมันออกมาดื่มได้ ห้ามเปิดก่อนหรือว่าเปิดหลังเด็ดขาดเพราะจะทำให้สุราดอกไม้ของข้าเสียรสชาติ”

จางเจ๋อฮั่นหัวเราะเบาๆ เขาไม่รู้ว่าชั่วชีวิตนี้จะได้พบเจอสตรีเช่นหมิงหลันอีกหรือไม่ นางยังคงมั่นคงในความรักถึงแม้ว่าพี่ใหญ่จะไม่ไยดีนางแม้แต่นิดเดียว

นางอยู่ในที่ของนางเงียบๆ เพื่อรอคอย..และนั่นคือคำถามในใจของเขา ว่าตกลงแล้วสตรีงามผู้นี้กำลังรอคอยสิ่งใดกันแน่

รอคอยวันที่พระจันทร์เต็มดวงเพื่อที่นางจะได้ทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสิ้นหรือว่ารอคอยวันที่พี่ใหญ่จะรับรักนาง ในใจของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ

“รู้แล้วๆ มาสิ ข้าจะช่วยเจ้า”

หมิงหลันล้างมือในอ่างไม้ เมื่อจัดการหมักสุราเหล่านั้นเสร็จเรียบร้อย

“รอข้าสักครู่ ข้าขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”

“ให้ข้าไปช่วยไหม..ข้าสวมชุดสตรีเก่งนะ”

หมิงหลันขมวดคิ้วมองหน้าของเจ๋อฮั่น

“ข้าว่าอย่างท่านน่าจะถอดเก่งมากกว่าใส่นะเจ้าคะ ไม่ต้องตามมาหรอกข้าถนัดการทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า”

หลี่เจ๋อฮั่นหัวเราะเสียงดัง เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ ทั้งๆ ที่เขาซื่อตรงต่อความรู้สึกมาโดยตลอด เขารักนางก็บอกว่ารักแต่นางกลับเปลี่ยนเรื่องอยู่ร่ำไป จนความในใจของเขาดูเป็นเรื่องน่าขบขำไปแล้ว

หมิงหลันสวมชุดสีชมพูอ่อนมา ชุดนี้มิได้ทำจากผ้าราคาแพงอีกทั้งที่ศีรษะของนางก็ประดับเพียงปิ่นไม้อันเล็กๆ เท่านั้น การแต่งกายที่เรียกว่าได้มันแสนจะธรรมดานี้..มันไม่ธรรมดาเมื่ออยู่บนร่างกายของเทพบุปผาโฉมสะคราญนะสิ

ความสามารถพิเศษของนางมิใช่การทำให้ดินแดนเผ่ามารที่แห้งแล้งแห่งนี้มีดอกไม้ผลิบานเพียงอย่างเดียว แต่นางสามารถทำให้สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้านั้นได้ไม่ว่าจะสวมชุดแบบใดก็ตาม

“ไปเถอะท่านเจ๋อฮั่น ข้ายังมิได้ทานข้าวเลยสักมื้อเพราะมัวแต่หมักสุราให้ท่าน เช่นนั้นท่านจะต้องเลี้ยงข้าวข้าสักมื้อแล้ว”

หลี่เจ๋อฮั่นจับมือของนางเอาไว้อย่างถือวิสาสะ และในจังหวะที่หมิงหลันกำลังจะสะบัดออกเขาก็ยิ่งกุมมือของนางไว้แน่นมากกว่าเดิม

“เมืองมนุษย์คนเยอะยิ่งนัก หากมิจับมือกันเอาไว้เช่นนี้เจ้าอาจจะพลัดหลงก็ได้..ส่วนเรื่องเลี้ยงข้าว ให้เลี้ยงเจ้าทั้งชีวิตก็ยังได้นับประสาอะไรกับอาหารเพียงมื้อครึ่งมื้อ ไปเถอะหมิงหลันเจ้าอยากกินอะไรก็เหมามาให้หมดเลย..”