Chapter 3

“ไม่รู้สิ ว่าสงสัยไหม แต่เขาเหมือนจับผิดฉัน ยังไงฉันขอไปตั้งตัวก่อนนะแก รีบๆ มารับฉันด่วนนะพวกแก อยู่พารากอนนี้ เร็วๆเลยนะแก โอเค ขอบคุณนะเพื่อน” เอลี่เดินกลับไปที่โต๊ะ หัวใจยังเต้นรัวเร็ว กับสายตาเหมือนจับผิดเธอ ในขณะที่อดิสรรู้สึกประหลาดใจในท่าทางของหญิงสาว แต่เก็บเอาไว้ในใจ

 อดิสรมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งนาน บรรยากาศที่คุ้นเคยแววตาท่าทางที่กระแทกหัวใจชายหนุ่มอย่างแรง อดิสรเปิดมือถือมองรูปอดีตคนรักขณะที่มองหญิงสาวรับประทานอาหารเงียบๆ เสียงของหัวใจบอกว่า “ใช่” แต่สิ่งที่เห็นภายนอกกลับไม่เหมือนกัน ผู้หญิงสาวสวยตรงหน้าผิวขาวกว่า หน้าตาก็ไม่เหมือนกัน มีเพียงแววตา น้ำเสียงกริยาท่าทางที่บางครั้งกระแทกใจอดิสรอย่างแรง วิธีการรับประทานอาหารเกือบจะเหมือนกัน เอลี่รู้สึกร้อนผ่าวเมื่อรู้สึกกำลังถูกจ้องมองจากอีกฝ่าย 

 “นี่คุณ ไม่มีใครบอกหรือไงว่าอย่ามองผู้หญิงแบบนี้” น้ำเสียงเอลี่ขุ่นเมื่อรู้สึกถูกจ้องนานกว่าสิบนาที เหมือนวัวสันหลังหวะ รู้สึกปฏิกิริยาทุกอย่างของตนเองถูกจับจ้อง

 “ก็คุณนั่งตรงหน้าผม คุณจะให้ผมไปมองหมู หมา กา ไก่ที่ไหนล่ะ” อดิสรรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วอีกฝ่าย ชายหนุ่มรู้สึกคุ้นเคยกับท่าทางแอบโกรธของอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก

 เสียงถอนหายใจของอีกฝ่าย ทำเอาอดิสรแอบยิ้ม ก่อนที่เอลี่ มองเห็นเพื่อนสาวเปิดประตูเข้ามา แววตาแสดงความดีใจ ก่อนยกมือเป็นสัญญาณ หญิงสาวยกผ้าเช็ดปากก่อนจะรวบซ่อม อดิสรขมวดคิ้วก่อนเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของหญิงสาวแน่น

 “จะไปไหนเรายังคุยกันไม่จบ” อดิสรลากเสียงยาว

 “เออ ดิฉันนัดให้เพื่อนมารับไม่ต้องรบกวนคุณอดิสร นี่ก็เย็นมากแล้วหมดเวลาทำงานของดิฉันตั้งนานแล้วด้วย ไงดิฉันขอตัวก่อนนะคะส่วนเรื่องงานค่อยคุยกันใหม่นะคะ” เอมิกาหรือเอลี่พยายามบิดมือให้พ้นจากการพันธนาการของชายหนุ่มแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายบีบข้อมือแน่น 

 กอหญ้าถึงกับเลิกคิ้วล้อเลียน และหันไปยิ้มกับพัชรา สองสาวยกมือไหว้อดิสร ในขณะที่อดิสรหันมามองหน้าสาวสวยตรงหน้าอย่างรู้สึกสงสัย เพื่อนที่อีกฝ่ายบอกก็คือ น้องสาวสนิททีรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แถมอีกฝ่ายยังเป็นเพื่อนสนิทกับอดีตคนรัก อดิสรมองหน้าสามสาวนิ่ง กอหญ้า พัชรา เอมิกา  

 “แหม บังเอิญจังค่ะพี่สร ญ่ามารับเพื่อนไม่นึกว่าลูกค้าของเพื่อนญ่าคือพี่สร นี่เอง บังเอิญจัง” กอหญ้าทำเนียนชวนคุยพี่ชายคนสนิท เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม 

 “นั่นสิ บังเอิญจัง” อดิสรพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม

 

เอลี่หรือเอมิกา ดึงมือให้หลุดจากการมือของชายหนุ่ม อดิสรเลิกคิ้วก่อนจ้องมองหญิงสาวนิ่ง ริมฝีปากยิ้มนิดๆ มีแววเหมือนจะรู้ทัน ทำให้เอลี่รู้สึกเสียวสันหลังก่อนจะฝืนยิ้ม ก่อนยกมือไหว้

 “ดิฉันลาค่ะ ไปญ่า พัช” 

 “เดี๋ยว...พรุ่งนี้ไปหาผมที่บริษัทด้วยนะครับคุณเอลี่...เอ้ย เอมิกา” อดิสรแกล้งเรียกชื่อผิดเพื่อดูปฏิกิริยาของสามสาว แล้วรู้สึกจุกเมื่อสามสาวทำตาโต แล้วมองหน้ากันอย่างมีพิรุธ

 “ดิฉันชื่อเล่น ว่า เอมี่ค่ะ ไม่ใช่ เอลี่ เรียกให้ถูกด้วยนะคะคุณอดิสร กรณ์วิภาค”

อดิสรยักไหล่รู้สึกสนุกที่ได้กวนอารมณ์ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แล้วนึกเปรียบเทียบระหว่างอดีตคนรักที่หนีหายไป กับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า มองเผินๆ ไม่มีอะไรเหมือนกันในรูปลักษณ์ แต่ท่าทางเหมือนกันราวกับคนๆเดียวกัน แถมอาหารที่ชอบก็ดันเหมือนกัน อดิสรเลือกสั่งอาหารที่เขาและอดีตคนรักเคยชอบรับประทาน ตอนอาหารมาเสิร์ฟชายหนุ่มเฝ้ามองปฏิกิริยาอีกฝ่าย แทบทุกวินาทีที่อยู่ใกล้กัน  สามสาวกลับไปนานแล้ว อดิสรนั่งนิ่ง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา

 “คุณเจน ช่วยติดต่อคุณพิษณุให้ผม บอกว่าผมให้สืบประวัติของคุณ เอมิกา โทมัสให้ละเอียดทุกซอกมุมเร็วที่สุด ผมต้องการด่วน”

 “พรุ่งนี้ช่วยเลื่อนนัดอื่นออกไป ผมมีนัดกับคุณเอมิกาตอนเก้าโมงเช้า อ้ออีกอย่างช่วยสืบให้ผมที ว่าเขาพักที่ไหน กับใครหรือเปล่า เท่านั้นล่ะ”

 อดิสรวางโทรศัพท์ ก่อนจะกดหาน้องชายฝาแฝด “อืม ศวรเหรอ นายลาพักร้อนไปเลยสามเดือนนะ โปรเจคนี้เราดูแลเอง ชักมีอะไรสนุกๆในชีวิตแล้วสิ เออ มีเรื่องจะเล่าให้ฟังน่าแปลกไหม มัณฑนากรคนใหม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทของคุณพัชกับยัยกอหญ้า นายว่ามันแปลกๆไหมล่ะ”

 อีกชั่วโมงต่อมา อดิสรเดินวนที่บนดาดฟ้าที่บ้านพักของตนเอง “ใช่คุณหรือเปล่า เอลี่ ความรู้สึกผมมันบอกว่าใช่ แต่ทำไม...ไม่ใช่หรอกไอ้บ้าสงสัยผมจะคิดถึงคุณมากไป จนมองเขาไปเหมือนคุณเอลี่ คุณอยู่ทีไหน เมื่อไหร่คุณจะยกโทษให้ผมแล้วกลับมาหาผมบ้าง” อดิสรพูดกับตัวเองน้ำเสียงเศร้า