Chapter 17

อดิสรจ้องมองร่างของหญิงสาวที่ยืนกอดอกยืนมองพระจันทร์ที่ริมระเบียงของบ้านพักตากอากาศที่เขาย้ายพามาเมื่อเช้า ชายหนุ่มพาหลานๆ และหญิงสาวไปพักที่โรงแรมในเมืองสองสามวัน แต่มีคนแนะนำให้มาพักที่บ้านพักนี้เพราะมีความเป็นส่วนตัวที่สำคัญสามารถทำอาหารรับประทานได้แถมติดทะเล ทำให้อดิสรตกลงเช่าทันที แม้ว่าจะเหลือเวลาแค่สองวันก็ตาม สามวันที่ใช้ชีวิตร่วมกันทำให้อดิสรรู้สึกผูกพันแบบประหลาดกับมัณฑนากรสาวอาจเป็นเพราะกริยาที่แสนคุ้นเคย อดิสรปฏิเสธไม่ได้ว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าช่างน่ารักแม้บุคลิกภายนอกจะเปรี้ยวเป็นเวิร์กกิ้งวูแมน แต่จริงๆกลับเป็นแม่บ้าน เธอเข้ากับหลานๆ ของตนเองได้เป็นอย่างดี อดิสรรู้สึกประหลาดใจ ทำไมตนเองถึงมีความรู้สึกพิเศษๆกับผู้หญิงตรงหน้า ทั้งที่ก่อนหน้านี้รสนิยมของตนเอง ไปอีกแบบหนึ่ง คิดแล้วชายหนุ่มรู้สึกว้าวุ่นใจ

“ยังไม่นอนอีกเหรอคุณ” อดิสรถามเมื่อเดินเข้ามาเกือบจะยืนซ้อนหลัง  เอลี่สะดุ้งแล้วเหลียวไปมอง ริมฝีปากเฉียดกันจนเอลี่รีบถอยออก

“ยังไม่ง่วงค่ะ แล้วคุณล่ะ ขับรถออกมาตั้งไกลไม่เหนื่อยเหรอคะ”

“ไม่ อยู่กับเด็กๆ กับคุณแล้วมีความสุขมากกว่า”

“พรุ่งนี้เราไปจ่ายตลาดกัน บ่ายๆ ทำบาบีคิวกันนะ เด็กๆคงชอบ”

“ตามใจคุณสิคะ” เอลี่ตอบตกลงอย่างที่หัวใจตนเองแอบคิดไว้   หลายวันมานี้ หลังจากเด็กๆนอนกลางวัน ทำให้เธอได้ทำงานเขียนแบบต่ออย่างขะมักเขม้น อาจเป็นเพราะอากาศดี แล้วบุคคลรอบตัวทำให้เอลี่มีความสุข จึงทำให้การทำงานค่อนข้างราบรื่น

“ขอบคุณนะครับที่ช่วยเลี้ยงเด็กๆ  ถ้าไม่มีคุณผมคงแย่” อดิสรยืนอยู่ตรงหน้าเอมิกา หรือ เอมี่

“ไม่เป็นไรค่ะ  คุณบอกว่าจะจ่ายเงิน มี่คิดว่าเป็นงานค่ะ” เอลี่ตอบเสียงสั่น

“แค่งานจริงๆ เหรอ คุณไม่รู้สึกมีความสุขเหมือนผมมีหรือยังไง”

“พี่สร” เอลี่พึมพำออกมาอย่างตกใจ

“เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าไงนะ”

เอมิกาทำตาโต แล้วรีบหันหน้าหนี  “ เออ คือ มี่เรียกว่าคุณสรค่ะ”

“ไม่ใช่ เมื่อกี้ผมไม่ได้ยินแบบนี้  ตกลงคุณคือใครกันแน่เอมิกา”  อดิสรก้าวเข้ามาใกล้จนตาจ้องตา ริมฝีปากก็ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร เอลี่เดินถอยหลังแต่อดิสรก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวแถมจับไหล่

“ผมว่า ผมชอบคุณแล้วล่ะ คุณเอมิกา” อดิสรพูดราวกับละเมอ

“ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ เราเพิ่งพบกัน” เอมิกาหรือเอลี่ ปฏิเสธพัลวัน

“ใครจะมารู้หัวใจผมได้ดีกว่าตัวผมเอง ว่าแต่คุณเถอะชอบผมบ้างไหม ว่าไงเอมี่” อดิสรใช้มือลูบที่หัวไหล่ ที่เป็นสายที่ผูกเป็นโบไว้ หลวมๆ

“ไม่ได้ ไม่จริง ไม่ใช่หรอก” เอลี่ ตอบอย่างรู้สึกสับสน

“คุณปฏิเสธเสียงเรียกของหัวใจไม่ได้หรอก เชื่อผมสิ” อดิสรก้มลงจูบที่หัวไหล่เบาๆ  เอมิการู้สึกใจสั่นรัวมือจับที่ไหล่กว้าง 

“คุณกำลังทำผิดกับภรรยาคุณนะคะ”

   “ภรรยาผม” อดิสรเลิกคิ้วแล้วหัวเราะเสียงดังที่หญิงสาวเข้าใจผิดตามที่ตนเองดำเนินแผนไว้

“การที่เราจะรู้สึกดีต่อกัน ก็ไม่เกี่ยวกับแม่ของเด็กๆนี่ มันเรื่องเราสองคนต่างหาก” อดิสรใช้มือจับที่คางของหญิงสาวตาจ้องตา อดิสรขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกคุ้นตากับดวงตาแบบนี้จนรู้สึกชาไปทั่วร่าง

“เอลี่”

“คุณเรียกว่าอะไรนะ” เอลี่ตกใจที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง 

“ขอโทษครับผมคงคิดถึงใครสักคนมากไป ขอโทษครับ” อดิสรลูบที่แก้มหญิงสาวอย่างเอ็นดู ชายหนุ่มนึกอยากจะทำมากกว่านั้น แต่พยายามหักห้ามใจเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะตื่นกลัว และอดิสรรู้สึกว่าตนเองยังไม่รู้สึกมั่นใจตัวเอง เพราะชายหนุ่มรู้ตัวดีว่ายังไม่ลืมหญิงสาวคนรักในอดีต มันยังหลอกหลอนความรู้สึกจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

“คุณสร เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เอลี่มองชายหนุ่มที่จ้องมองหน้าตาของตนเอง แต่ความรู้สึกล่องลอยไปไกล 

“ไม่ครับ ไม่ คุณไปพักผ่อนเถอะดึกมากแล้ว” อดิสรยิ้มพลางจับที่ผมของมัณฑนากรสาว ลูบไล้เพลิน

“ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ”

“ขออะไรอย่างได้ไหม” อดิสรขยับเข้าไปใกล้ เอมิกาถอยหลังเล็กน้อยอย่างกำลังตกใจ

“อะไรค่ะ”

“เรียกแทนตัวเอง ชื่อเล่นแบบที่คุณเรียกกับพวกเพื่อนๆ คุณได้ไหม ผมว่าน่ารักดี”

“เออ ค่ะ” เอมิกาหลบสายตาคมเข้ม มือที่จับที่บ่าเริ่มสั่น เมื่อชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้

“อะไรคะ มันเกินข้อตกลงแล้วนะ”

“good night kiss” อดิสรกระซิบข้างๆหู 

“ไม่นะ ไม่ได้” เอลี่หรือเอมิการีบปฏิเสธเสียงสั่น เพราะหัวใจตัวเองเริ่มสั่นไหวใจอ่อนตัวอ่อนมือไม้ก็เริ่มสั่น เมื่ออยู่ใกล้คนที่ตัวเองหลงรักมาตลอด ชายคนเดียวที่อยู่ในหัวใจ แม้ว่าเขาก็จะเป็นชายคนเดียวที่ทำให้เธอเจ็บปวดแสนสาหัส  แต่ดูเหมือนความเจ็บปวดมันมลายหายไปจนสิ้น เมื่อได้มาอยู่ใกล้ชิดกันอีกครั้ง เขาก็ยังเป็นชายที่มีอิทธิพลกับหัวใจกับเธอเพียงคนเดียว

“งั้นก็อยู่ด้วยกันทั้งคืน” อดิสรรวบร่างบาง เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด อดิสรกอดร่างบางแน่น ยิ่งร่างบางแนบกับร่างกายของตนเอง อดิสรยิ่งรู้สึกคุ้นเคยกับร่างบางนี้ มันรู้สึกอุ่นกระจายไปทั่วหัวใจ 

“ลี่ ถ้าเป็นคุณ ผมคงมีความสุขมากๆ เมื่อไหร่คุณจะกลับมา ผมคิดถึงคุณ” อดิสรพูดกับตัวเอง ในใจอดิสรรู้สึกผิดกับหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด ที่ในระหว่างที่ตนเองกอดเธออยู่ กลับคิดถึงคนอีกหนึ่งคน 

“ผมขอโทษ ที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อคุณ แต่เขาทำให้ผมคิดถึงคุณมากเหลือเกิน ลี่ ยกโทษให้ผมนะ” อดิสรหลับตาพลางลูบที่แผ่นหลังหญิงสาวที่กำลังมีอิทธิพลกับหัวใจตนเอง แม้ว่าในใจอีกด้านหนึ่งจะบอกกับตัวเองว่ายังรักคนรักเก่า อยู่เต็มหัวใจ

“ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้เราต้องไปจ่ายตลาดกัน ทำบาบีคิวเด็กๆ คงจะสนุกกันมาก” อดิสรปล่อยให้หญิงสาวออกจากอ้อมกอด 

“ผมขอจูบคุณได้ไหม”

“เออ เออ” 

“ที่แก้ม ผมรู้ว่าลิมิตอยู่แค่ไหน”

เอลี่หรือเอมิกาพยักหน้าอย่างเขินๆ  อดิสรก้มลงจูบที่แก้มแผ่วเบา ก่อนที่ทั้งสองจะโบกมือลากันและแยกย้ายไปนอนในห้องนอนของกันและกัน

 เอลี่ นอนพลิกตัวไปมา หญิงสาวนอนไม่หลับจนต้องลุกขึ้นนั่ง 

“ทำไมต้องอ่อนไหวนะ เอลี่ท่องไว้สิ เขาแต่งงานแล้ว อย่าทำตัวผูกพันเขาไปมากกว่านี้ เดี๋ยวแกจะเจ็บ คราวนี้เจ็บยิ่งกว่าแผลเก่ายังไม่หาย” เอลี่ท่องกับตัวเองขณะที่ใช้มือทุบที่หมอน เมื่อนึกถึงภาพโรแมนติคตอนหัวค่ำ

“ไม่ได้ เราจะทำตัวอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้ เราต้องท่องไว้สิ เขามีเจ้าของแล้ว จำไว้สิเอลี่ แกกำลังจะเป็นชู้งั้นเหรอ แกจะสิ้นคิดแบบนี้ใช่ไหม” เอลี่ตีที่มือตัวเองหนักๆ  มือเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะที่อดิสร ยืนกอดอกมองพระจันทร์อย่างเหม่อลอย 

“ผมกำลังทำผิดกับคุณใช่ไหม ลี่ ทำไมคุณยังไม่กลับมา รีบกลับมาสิ รีบกลับมาก่อน ก่อนที่ผมจะหวั่นไหวกับเขาไปมากกว่านี้เพราะเขาเหมือนคุณเหลือเกินอยู่ใกล้เขา ผมเหมือนอยู่ใกล้คุณ เหมือนจนคิดว่าเป็นคนคนเดียวกัน เพียงแค่หน้าตา หน้าตาเท่านั้นที่ไม่เหมือนกัน” อดิสรรำพึงกับตัวเองอย่างกลุ้มใจ