Chapter 15

กรุงเทพฯ ชั้น 61 โรงแรมบันยันทรี ร้านอาหาร vertigo grill and moon bar ร้านอาหารติดท๊อปไฟล์ร้านอาหารที่ดีและโรแมนติก สำหรับคู่รักที่สามารถเห็นบรรยากาศสามร้อยหกสิบองศาของกรุงเทพฯ  เอลี่หรือชื่อใหม่ เอมิการู้สึกแปลกใจที่เจ้านายหนุ่มเลือกสถานที่นี้เป็นที่นัดรับประทานอาหาร ตอนแรกหญิงสาวก็ลังเลว่าจะมาหรือไม่ แต่ในเมื่อตกปากรับคำว่าจะรับเดท ทำให้เอลี่ตัดสินใจที่จะมารับประทานอาหารกับเจ้านายชาวต่างประเทศตามลำพัง  แต่ยิ่งแปลกใจยิ่งกว่าเมื่อมิสเตอร์ฟิลิปเลือกสถานที่สุดแสนโรแมนติค  ระหว่างรอเจ้านายที่ออกไปคุยโทรศัพท์ ทำให้หญิงสาวมองบรรยากาศรอบๆ แล้วคิดอะไรเพลิน ๆ วันนี้เอลี่แต่งชุดเดรสสีขาว ทำให้ขับผิวสีน้ำผึ้งให้ดูอ่อนหวาน ผมรวบไปข้างบนแต่ปล่อยย้อยระย้า ทำให้ดูอ่อนหวานปนๆ เซ็กซี่  เจ้านายหนุ่มไปรับเธอมาจากคอนโดฯ ที่เค้าเช่าให้เธอ ตอนเซ็นต์สัญญาว่าจ้าง  เดอะริเวอร์ไซด์ถือว่าเป็นคอนโดฯ ที่หรูพอสมควรสำหรับตำแหน่งหน้าที่ของเธอ แต่อาจเป็นเพราะว่าเจ้านายหนุ่มมีความรู้สึกพิเศษกับเธอ ซึ่งเอลี่หรือเอมิการู้สึกเริ่มอึดอัดกับความสัมพันธ์แบบนี้ เธอจะบอกเขาว่ายังไงว่าเธอไม่สามารถรักใครได้อีกเพราะทั้งตัวและหัวใจของเธอมอบให้แก่อดีตคนรักเพียงผู้เดียว อีกเหตุผลหนึ่งก็คือเธอไม่ใช่หญิงแท้ๆอย่างที่เจ้านายหนุ่มคาดฝันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกหลายๆคน ที่เธอรู้เพราะเคยไปอ่านเจอสัมภาษณ์ทางนิตยสารทางธุรกิจ ที่เคยมาสัมภาษณ์เจ้านายหนุ่ม  เอลี่กดเล่นโทรศัพท์ กดเปิดอัลบัมรูป พลิกเล่นๆ เพลินๆ ไปที่รูปของอดีตคนรักที่ตอนนี้เป็นนายจ้างอีกตำแหน่งหนึ่ง  อดิสรไม่เปลี่ยนไปเลยไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี นี่ผ่านมาสามสี่วันแล้วสินะที่ไม่ได้เจอหน้ากัน เอลี่ปฎิเสธตัวเองไม่ได้ว่า รู้สึกคิดถึงใบหน้าคมๆ คิ้วเข้มๆ และริมฝีปากบางอยู่เหมือนกัน แม้ว่าเขาจะโทรหาทุกวันแต่ก็ยังคิดถึงอยู่ดี  เอลี่อมยิ้มมองรูปอดีตคนรักเพลินๆ จนมีมือมาแตะด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้งรีบพลิกโทรศัพท์คว่ำทันที

 “รอนานไหม ขอโทษนะฮันนี่” เสียงเจ้านายชาวต่างชาติ พูดน้ำเสียงนุ่มนวล

 เอลี่หันไปยิ้มบางๆ ก่อนส่ายศีรษะเป็นคำตอบ เจ้านายหนุ่มมักเรียกเธอว่า “ฮันนี่” ทำให้เธอถูกเพื่อนร่วมงานล้อเป็นประจำ  หญิงสาวอยากพูดเหลือเกินว่าเรียกชื่อเล่นจะดีกว่า แต่เหมือนน้ำท่วมปาก เพราะเจ้านายหนุ่มก็แสนสุภาพและนิสัยดีเกินกว่าที่เธอจะพูดให้เขาเสียน้ำใจ  เอลี่ถอนหายใจ ก่อนจะยกเมนูขึ้นเปิดพลิกไปมา ด้วยใจเลื่อนลอย 

 “สเต็กที่นี่อร่อยมากๆ เลย คุณชอบทานสเต็กหรือเปล่า ฮันนี่” มิสเตอร์ฟิลิปถาม พร้อมส่งสายตาอ่อนหวาน

 “ยังไงก็ได้ค่ะ บอสเลือกดีกว่า มี่เลือกไม่ค่อยจะถูก”  เอลี่พลิกปิดเมนู 

 ระหว่างรับประทานอาหาร เจ้านายชาวต่างชาติ เทคแคร์เธอราวกับเป็นเจ้าหญิง เอลี่มองใบหน้าเจ้านายหนุ่มแล้ว แอบถอนหายใจเบาๆ  แต่ก็ฝืนยิ้ม เมื่อเจ้านายหนุ่มยกแก้วไวน์ เอลี่ยกแก้วไวน์ชนเบาๆ  โดยไม่รู้ว่าภาพหญิงไทยและชายหนุ่มต่างชาติ เป็นเป้าสายตาของบุคคลอีกคนหนึ่งที่นั่งถัดไปอีกสองโต๊ะ ทางด้านซ้ายมือ ซึ่งเมื่อเพื่อนๆ ตอนสมัยเรียนมัธยมที่นัดเจอกันแบบกะทันหัน ลุกขึ้นไปห้องน้ำ ทำให้เห็นภาพนั้นชัด  อดิสรที่เพิ่งลงจากเครื่องตอนบ่ายๆ แล้วถูกเพื่อนๆ ลากออกมาตอนเย็น ถึงกับกำมือแน่น ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงขัดตากับความสนิทสนมระหว่างชายหนุ่มต่างชาติกับมัณฑนากรสาวคนใหม่  ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงไปโต๊ะที่ทั้งสองนั่งทันที

 “เฮ  สวัสดีมิสเตอร์ฟิลิป” อดิสรตบที่ไหล่เพื่อนนักธุรกิจชาวต่างชาติที่ทำงานร่วมกันมาหลายปี ก่อนจะมองจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้า แววตาดุดัน

 เอลี่ตกใจ ช้อนส้อมหล่นจากมือ จนต้องเอ่ยคำขอโทษเบาๆ ก่อนจะสบตากับอดีตคนรักและนายจ้างคนใหม่ ด้วยใบหน้าเรียบเฉยๆ ทั้งที่ในใจเต้นแรงเร็ว ราวกับจะทะลุออกมา  แล้วเอลี่ต้องตกใจยิ่งกว่า เมื่อชายหนุ่มมานั่งข้างๆ พร้อมพูดกับเจ้านายหนุ่มอย่างสนิทสนม

 “ผมขอบคุณมากนะฟิลิปที่ส่งมัณฑนากรมือดีมาให้ผม โปรเจ็คหน้าที่เราคุยกันไว้ไปถึงไหนแล้ว” อดิสร คุยเรื่องงานกับเจ้านายหนุ่ม ในขณะที่บอสหนุ่มชาวต่างประเทศ ก็กระตือรือร้นที่จะเปิดมือถือค้นหาข้อมูลที่จดไว้อย่างรวดเร็ว 

 เอลี่หันไปมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนที่จะตกใจ เมื่ออีกฝ่ายกระซิบเบาๆ ข้างหู “งานเสร็จแล้วเหรอ ถึงมาออกเดทกับเจ้านายหน้าระรื่นเชียว” อดิสรก้มลงพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน มือก็พาดไปที่เก้าอี้ด้านหลัง จนเอลี่รู้สึกเสียววาบไปทั้งแผ่นหลัง เพราะมือของชายหนุ่มห่างจากหัวไหล่เพียงไม่กี่เซนติเมตร  ก่อนอีกสิบนาทีต่อมา สองหนุ่มก็คุยกันเรื่องงานตอบโต้กันไปมา ในขณะที่เธอรับประทานสเต๊กต่อเงียบๆ ตา ก็มองไปรอบๆ บรรยากาศช่างเงียบ และสวยงาม 

 “ขอโทษที่มารบกวนเวลาส่วนตัวนะฟิลิป อ้อ เดี๋ยวไอไปส่ง มิสเอมิกาเองนะ พอดีเป็นทางผ่านอีกอย่างจะคุยเรื่องงานด้วย”

 ท่าทางเจ้านายหนุ่มอิกอักแต่ก็พยักหน้าด้วยความเกรงใจกับลูกค้าคนสำคัญ  เอลี่มองเจ้านายหนุ่มด้วยความสงสาร ก่อนจะจ้องหน้าอดีตคนรักด้วยความหมั่นไส้

 “ขอบคุณนะคะบอสสำหรับอาหารมื้อนี้ อร่อยมากค่ะ” เอลี่ยกมือไหว้อย่างสวยงาม เจ้านายหนุ่มรับไหว้ พร้อมพูดน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

 “วันเสาร์ดูหนังกันนะฮันนี่ เรื่องนี้เขาว่าสนุก” บอสหนุ่มเอ่ยชวนเบาๆ

 เอลี่ ยิ้มบางๆ “แล้วดูอีกทีนะคะ ว่าว่างหรือเปล่า งานยังอีกเยอะค่ะ บายนะคะบอส”

 “โอเค ซียูฮันนี่”

 

 เอลี่ เดินแกมวิ่งตามชายหนุ่ม ที่เดินจ้ำพรวดๆ อย่างรวดเร็ว  “ นี่คุณ มีอะไรจะคุย คุยตรงนี้ก็ได้ ฉันกลับบ้านเองได้ ไม่รบกวนคุณไปส่ง”  สาวประเภทสองหอบเล็กน้อย เพราะวิ่งตามชายหนุ่ม

 “ขึ้นรถ ตอนนี้ทั้งอิ่มทั้งเหนื่อย ไม่มีอารมณ์จะคุย”

 “ถ้าไม่คุย ฉันกลับนะ” เอลี่หรือเอมิกาเอี้ยวตัว แต่ก็ต้องตกใจเมื่อถูกอีกฝ่ายกระชาก แขนแล้ว ผลักเข้าไปนั่งบนรถสปอร์ต สีดำคันหรูอย่างแรง

 “เอ๊ะ คนบ้า เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย”

 อดิสรขึ้นมาที่นั่งคนขับ ก่อนจะขับรถออกอย่างรวดเร็ว บรรยากาศในรถเงียบสนิท อดิสรตั้งใจขับรถเพราะรู้สึกว่าตอนนี้อารมณ์หงุดหงิดเกินกว่าจะพูดอะไรออกไป ในขณะที่เอลี่ก็รู้สึกไม่เข้าใจอดีตคนรัก แล้วรู้สึกหมั่นไส้คนเอาแต่ใจตัวเองและบ้าอำนาจถึงขีดสุดๆ

 เมื่อถึงคอนโด เดอะริวเวอร์ไซด์ อดิสรเปิดประตูรถ แล้วปิดประตูรถแรง จนเอลี่ที่นั่งในรถ ถึงกับหลับตา แล้วแอบหมั่นไส้อดีตชายคนรักมิใช่น้อย 

 “อีตาบ้านี่ ของขึ้นอีกแล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย” เอลี่บ่นงึมงำ แล้วก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายกระชากประตูรถ แล้วดึงแขนเธอออกมาแล้วปิดประตูแรง 

 “นี่คุณ อะไรกันเนี่ย ปล่อยมือฉันนะฉันเจ็บ” เอลี่ส่งเสียงประท้วง

 อดิสรคลายข้อมือ แต่ก้าวเดินเร็ว จนมาถึงลิฟท์ ชายหนุ่มผลักหญิงสาวเข้าไป แล้วกดชั้นที่หญิงสาวอยู่อย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นห้องของตนเอง  เอลี่หันไปมองแล้วมองหน้าชายหนุ่มด้วยความตกใจปนความสงสัย

 “คุณจะไปไหนคะ”

 “ผมจะไปส่งคุณที่ห้อง แล้วเดี๋ยวกรุณาเอางานของคุณมาให้ผมดูด้วย เดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่มารับคุณที่ห้อง ผมให้เวลาคุณแค่ยี่สิบนาที  ในเมื่อคุณออกไปทานอาหารนอกบ้านหน้าระรื่นได้ งานคุณต้องทำให้ผมพอใจ”

 “นี่คุณอดิสร...กำหนดส่งงานอีกสองวันนี่คะ”

“ผมขอดูวันนี้”  อดิสรล้วงมือหยิบมือถือ เอลี่อึ้งกับท่าทางวางอำนาจแกมคุกคาม หัวใจเต้นแรงเมื่อยืนกันระยะประชิด จนได้กลิ่นตัวที่ไม่ว่าจะกี่ปีมันก็ยังติดจมูกมาจนถึงทุกวันนี้

 “ฮัลโหล ไมค์ ผมมาถึงแล้ว อืมตามที่สั่งไว้ ห้องที่ผมบอก โอเคเดี๋ยวผมจะรออยู่หน้าห้อง” อดิสรวางสาย พร้อมกับล้วงมือไปที่กางเกง หยิบกระเป๋าตังค์ แล้วหยิบคีย์การ์ดออกมายื่นให้หญิงสาว เอลี่ยืนงงจนชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือ แล้ววางคีย์การ์ดไว้ที่มือของหญิงสาว ก่อนที่จะหันไปมองเมื่อมีเจ้าหน้าที่ของคอนโดฯ เดินตรงเข้ามา  ที่หญิงสาวรู้ว่าเป็นเจ้าหน้าที่คอนโดฯ เพราะเครื่องแบบที่ชายหนุ่มสวมใส่ 

 “เดี๋ยวคนของผมจะพาคุณไปเจอผม อย่าลืมผมต้องการดูงานของผมเดี๋ยวนี้”

 “นี่คุณอดิสร นี่มันดึกแล้วนะคะ”

 “สำหรับผมไม่ดึก เมื่อคืนเรายังคุยกันถึงเที่ยงคืนเลยนี่นา” อดิสรจ้องมองหญิงสาว ด้วยแววตาคมเข้ม

ชนิดที่เอลี่เสียวสันหลังวาบ

 “โอเค คุณเอมิกาเดี๋ยวเจอกัน” พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไป ทำเอาเอลี่ถึงกับอึ้งอยู่นาน เมื่อหันไปมอง

เจ้าหน้าที่หนุ่ม หญิงสาวก็ยิ้มอ่อนพร้อมเอ่ยน้ำเสียงสุภาพว่า “รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวขอเวลาดิฉันรวบรวมเอกสารสักสิบนาที”  ไมค์ เจ้าหน้าที่หนุ่มพยักหน้าอย่างนอบน้อม ในขณะที่เอลี่รีบเดินเข้าห้องเพื่อจัดเตรียมเอกสารตามที่อดีตคนรักต้องการ

เอลี่ยืนอยู่หน้าห้องชั้นบนสุดของคอนโดฯ แห่งนี้  ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะสอดคีย์การ์ดแล้วเปิดให้เธอ พร้อมกับปิดประตูแล้วปล่อยให้เธอยืนเคว้งคว้างในห้องสูทใหญ่ขนาดที่เธอไม่เคยเห็น กะด้วยสายตาก็น่าจะใหญ่สามเท่ากับห้องของเธอก็เป็นได้  เสียงกระแอมทำให้เอลี่หันไป แล้วก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นอดีตคนรักในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม ผมเปียกแสดงว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หยดน้ำที่หยดตามใบหน้าและร่องอกที่สังเกตเห็นเพราะเสื้อคลุม คลุมไว้แค่หลวมๆ ทำให้เห็นสรีระเกือบทั้งช่วงอก เอลี่หัวใจเต้นแรง แล้วรู้สึกคอแห้งขึ้นอย่างฉับพลัน

 “รอนานไหม ขอโทษที่ปล่อยให้รอ ร้อนมากๆ ตั้งแต่ลงเครื่องมา ถูกพวกเพื่อนลากไปทานข้าว”

อดิสรเล่าพลางจ้องมองมัณฑนากรสาวสายตาคมเข้ม

 เอลี่พยายามเรียกสติคืนมา แล้วยื่นม้วนเอกสาร อดิสรรับมาถือคลี่เปิดดูพลางถาม

 “งานเสร็จแล้วงั้นเหรอ ถึงมีเวลาออกไปเดทกับแฟน” น้ำเสียงที่ถามเน้นคำว่า “แฟน”

 “ก็อีกประมาณสิบเปอร์เซ็นต์ พรุ่งนี้วันเสาร์ก็น่าจะเสร็จนะคะ” เอลี่ค้อนชายหนุ่ม ที่แอบกัดเล็กๆอย่างรู้สึกหมั่นไส้

 “งานก็ยังไม่เสร็จ แล้วยัง..”

 “ก่อนถึงวันจันทร์ก็คงเสร็จ สรุปคุณมีธุระแค่นี้ใช่ไหม” เอลี่เตรียมตัวเอี้ยวตัวกลับ แต่ต้องตกใจเมื่อชายหนุ่มคว้าที่แขนเกือบเป็นกระชาก ทำให้หญิงสาวหน้าคะมำ 

 “อุ๊ย..”

 “อย่าเพิ่งไป คุณว่าห้องนี้เป็นไงบ้าง” อดิสรถามน้ำเสียงจริงจัง

 เอลี่หันไปมองรอบๆ ห้อง  ตอบแทบเป็นกลั้นหายใจ เพราะเธอและเค้าอยู่ห่างกันแค่ฝ่ามือเดียว

 “ก็ดีนี่คะ  ห้องใครคะ” เอลี่ถาม หัวใจเต้นแรงกับแววตาคมเข้ม มันช่างส่งความรู้สึกทำให้ เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดอะไรสักอย่าง

 “จะห้องใคร ก็ห้องผม” อดิสรตอบ พลางขยับตัวอีกนิด ทำให้เสื้อคลุมเตะที่แขนราวกับตั้งใจ