Chapter 18

เอลี่ เข้าครัวทำอาหารเช้าง่าย ๆ ให้เด็ก ๆ รับประทาน อดิสรตื่นสายมากวันนี้ อาจเป็นเพราะเมื่อคืนชายหนุ่มคิดเรื่องหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากับอดีตคนรักจนทำให้นอนไม่หลับว้าวุ่นใจ  ใจหนึ่งก็ยังรักอดีตคนรักมาก แต่อีกใจหนึ่งก็นึกชอบมัณฑนากรหญิงที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองตลอดทั้งคืนว่าเป็นเพราะตนเองคิดถึงอดีตคนรักมาก จนทำให้มองสิ่งที่หญิงสาว มีอะไรหรือทำอะไรก็คล้ายกับอดีตคนรักไปเสียหมด  อดิสรกลุ้มใจ จนรู้สึกกดดันมากอย่างบอกไม่ถูก

“ขอโทษครับที่ตื่นสาย คุณกำลังทำอะไร”

“กำลังจะเตรียมทำขนมหวานไว้ทานหลังอาหารค่ะ  เด็กๆ ขอช่วยด้วย” เอลี่อุ้มน้องแพร นั่งที่เค้าเตอร์ข้างๆ ในขณะที่ อั๋นและอ้น ยืนอยู่บนเก้าอี้ที่ทำให้ร่างของเด็กชายตัวน้อย สูงเท่ากับมัณฑนากรสาว

“กำลังจะทำอะไรเด็กๆ” อดิสร หอมแก้มหลานสาว อย่างรู้สึกมันเขี้ยว

“บลูเบอรี่คัพ ชีสเค้ก ครับ ค่ะ” เด็กๆ พูดประสานเสียงกัน

“บลูเบอรี่คัพ ชีสเค้กงั้นเหรอ” อดิสร นึกย้อนไปในอดีตที่ภูเก็ต ภาพของอดีตคนรักที่ทำของหวานแบบง่ายๆ ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง ยังจำได้ดีว่าเป็นของหวานที่อร่อยและยังเป็นความทรงจำดีๆ ของตนเองและอดีตคนรักอดิสรเกือบจำทุกขึ้นตอนได้ เพราะตอนนั้นเป็นลูกมือช่วยอีกฝ่ายทำเกือบทุกขึ้นตอน เป็นช่วงความรักยังหวาน ตอนนั้นเกือบไม่เชื่อตัวเองว่า นักบริหารระดับสูงจะมานั่งทำบลูเบอรี่ คัพชีสเค้กรับประทาน

“ช่างน่าสนใจ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปเอากาแฟ แล้วมานั่งดูพวกคุณทำก็แล้วกันนะครับ”

“ตามใจคุณสิคะ”

อดิสรจ้องมองมัณฑนากรสาว พร้อมกับผู้ช่วยสองหนุ่มกับกำลังใจจากหลานสาวที่ตอนนี้ย้ายมานั่งที่ตักของตนเอง ชายหนุ่มมองขั้นตอนการทำอย่างใจระทึก 

“เอาขนมปังกรอบมาทุบแบบนี้เลยเหรอ” อดิสรถาม เหมือนที่เคยถามเมื่อหลายปีก่อนแต่ต่างสถานที่กัน

“ก็เราไม่มีเครื่องมือนี่ค่ะ  ถ้าใช้เครื่องปั่นก็เร็ว แต่ไม่มีเราก็ทำง่ายๆ แบบนี้ แครกเกอร์ก็เอาแบบเค็มจะดีกว่า จะทำให้เค้กมีรสชาติถ้าผสมกับของหวาน” เอลี่พูดคล่องตามธรรมชาติแต่ทำให้อีกฝ่ายนั่งนิ่ง อดิสรเกือบจะกลั้นหายใจฟังคำตอบ มันเหมือนกับที่อดีตคนรักพูดแทบทุกคำ

“แครกเกอร์ช็อคเกอร์เลตของน้องๆ ที่เหลือ เอามาทุบรวมกับแครกเกอร์เค็ม ตักใส่แก้วแล้วใส่ช่องฟริซ ต่อจากนั้นเอาไปแช่สิบห้านาที ทีนี้เราก็มาผสมครีมชิส น้ำจืด แล้วน้ำมะหนาว คนให้เข้ากันนะจ๊ะเด็กๆแบบนี้” เอลี่ท่องเพลินจนมองไม่เห็นแววตาที่ตกตะลึงของอดิสร 

“อ้นช่วย อ้นช่วย” เสียงเด็กชายตัวน้อย ที่ขันอาสา

“อั๋นช่วย อั๋นช่วย” สองหนุ่มประสานเสียงกัน

“เดี๋ยวพี่ คนดีกว่า เดี๋ยวน้องๆ ช่วยตักราดบนแครกเกอร์ที่เราแชร์ดีกว่า ดีไหม”

“ดีครับดี”

“เหมือนกันเลย” อดิสรรำพึงเบาๆ

“คุณสรว่าไงนะคะ”

“เปล่าคุณทำต่อสิ ผมชักอยากจะชิมแล้วสิ นี่คุณใช้นมรสหวานสินะ” อดิสรพูดกับสิ่งที่ตรงข้ามกับความคิด

“มี่ใช้นมจืดค่ะ จืดแบบ low fat คุณสรกลัวอ้วนนี่คะ”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมกลัวอ้วน” น้ำเสียงของอดิสร เข้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เอลี่ตะลึง จนอยากจะรีบตบปากตัวเอง แต่ก็พยายามกลั้นหายใจตอบไปว่า “แหม ผู้ชายรุ่นคุณสร ก็กลัวอ้วนทุกคน”

“รู้สึกคุณจะรู้จักผมดีจังนะครับ คุณเอมิกา” น้ำเสียงอดิสรเรียบ แต่ในความรู้สึกของเอลี่รู้สึกว่า รู้สึกเย็นยะเยือก เอลี่หรือเอมิกายิ้มอ่อนๆ แสร้งเป็นยุ่งกับการทำขนมจนไม่มีเวลาตอบคำถามชายหนุ่ม

เมื่อราดบลูเบอรี่เสร็จ เด็กๆก็ร้องจะกินทันที  อดิสรหยิบมาทานด้วยหนึ่งแก้ว ในใจกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง ใจหนึ่งไม่อยากชิม เพราะเหมือนไปตอกย้ำความทรงจำเก่าๆ อีกใจหนึ่งก็อยากพิสูจน์บางอย่าง  ชายหนุ่มตักขึ้นชิม หนึ่งคำ สองคำ สามคำติดๆกัน  เอลี่จ้องมองอดีตคนรักด้วยใจลุ้นระทึก ใจกำลังนึกว่าอยากเขกหัวตัวเอง ว่าไม่น่าเลย ไม่น่าทำบลูเบอรี่คัพชีสเค้กเลย มัณฑนากรสาวยืนนิ่ง แล้วหลับตาภาวนา ขออย่าให้ชายหนุ่มจำอะไรได้ ภาวนาอยู่สองสามรอบ 

“เอลี่” อดิสรจับที่มือมัณฑนากรสาว แล้วร้องเรียกชื่ออดีตคนรัก เพื่อต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง

เอมิกาหรือเอลี่ลืมตาขึ้นจ้องมองชายหนุ่มอย่างตกใจสุดขีดแล้วรีบดึงมือหนี  “เออ คุณเรียกชื่อใครเหรอคะ” หลังจากอึ้งไปสามวินาที เอลี่รีบแก้ตัวเสียงสั่น จนอดิสรขมวดคิ้ว

“ดิฉันชื่อ เอมิกา ชื่อเล่นเอมี่ค่ะ ไม่ใช่เอลี่” 

“ทำไมคุณต้องอึ้งด้วย มีพิรุธนะเนี่ย”

“บ้า...ก็ตกใจที่คุณเรียกชื่อคนผิด”

“ผมพยายามจะเชื่อนะ อืมรสชาติเดิมที่คุ้นเคย  เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง” อดิสรตักชิมจนหมดแก้วแล้ววางแก้วลงเสียงดัง 

เอลี่จ้องมองหน้าอดิสร แทบกลั้นหายใจ ตาประสานตาหัวใจของมัณฑนาสาวเต้นแรง ในขณะที่อดิสรเองก็นึกแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วถ้าเป็นอย่างที่คิดล่ะ เป็นไปไม่ได้แล้วถ้าเป็นจริงล่ะ อดิสรขนลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว 

เสียงโทรศัพท์มือถือส่วนตัวของชายหนุ่มดังติดๆ กันหลายครั้ง

“สรพูด”

“อะไรนะ เมื่อไหร่ ได้สิ เดี๋ยวเราจะเข้ากรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้  ดูแลคุณแยมดีๆนะ  บอกว่าเราจะรีบเอาลูกๆ ไปหาเธอให้เร็วที่สุด” อดิสรมีสีหน้าตกใจ 

เอลี่มองชายหนุ่มพูดโทรศัพท์ แล้วใจหายแว๊บ เวลาแห่งความสุขกำลังจะหายไป นี่ภรรยาของเขาคงมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ดูสีหน้าและแววตาของชายหนุ่มช่างร้อนรน

“เราต้องเข้ากรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้  ไปเด็กๆ เราต้องไปเยี่ยมคุณแม่กัน  คุณแม่อยากเจอพวกเรา” อดิสรอุ้มน้องแพร ขึ้นบ่า

“ขอโทษด้วย เราต้องรีบกลับเดี๋ยวนี้ ที่บ้านผมกำลังมีปัญหา”

“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจ”

“ผมจะรีบไปเก็บเสื้อผ้า เดี๋ยวพวกหนุ่มๆ สองคนผมจัดการเอง คุณช่วยจัดการน้องแพรให้ผมด้วย”

“ได้ค่ะ” เอลี่รับคำเบาๆ 

 อดิสรขับรถเร็วมุ่งตรงเข้ากรุงเทพฯ  น้องแพรมานั่งตัก เอลี่อยู่ด้านหน้า ส่วนเด็กชายสองคนนั่งที่นั่งเด็ก อยู่สองคนด้านหลัง ต่างคนต่างเงียบ อดิสรเหลียวไปมองหน้ามัณฑนากรสาว ที่กำลังมองไปนอกหน้าต่างแววตาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“เราแวะทานอะไรข้างทางดีไหม เผื่อคุณหิว”

“ไม่ค่ะ กลับเลยดีกว่า คุณคงอยากไปเยี่ยมภรรยาใจจะขาดแล้ว”

อดิสรนึกขำ จนเกือบหลุดหัวเราะออกมา แต่ทำสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่ ผมเป็นห่วงแม่ของเด็กๆ”

“งั้นรีบไปเถอะค่ะ ฉันก็อยากกลับไปพักผ่อนเหมือนกัน พรุ่งนี้มีพรีเซนต์งานตอนบ่าย”

“โอเค” อดิสรตอบ แต่แววตามีรอยยิ้ม จนต้องรีบสะกดเอาไว้

 อดิสรแวะส่งมัณฑนากรสาวที่คอนโดฯ ตามความต้องการของหญิงสาว ก่อนจะขับรถมุ่งไปที่โรงพยาบาลเลิศวสินอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มจูงหลานชายแล้วอุ้มหลานสาวคนเล็ก มุ่งตรงไปห้องฉุกเฉินทันที อดิศวรนั่งกุมมือกับมารดา ใบหน้าเคร่งเครียดโดยมีบิดานั่งถัดไป ใบหน้าทุกคนเครียดพอๆกัน

“ศวร คุณแยมเป็นไง”

“พ่อฮะ พ่อขา พ่อฮะ” เด็กๆ วิ่งกรูเข้าไปกอดอดิศวรทันที อดิศวรกอดลูกๆทั้งสาม แนบชิดอกน้ำตาเริ่มรื้นอีกครั้ง

“หวัดดีครับ พ่อ แม่” อดิสรยกมือไหว้บิดา มารดา ก่อนจะหันไปทักทาย น้องชายฝาแฝด

“ว่าไงศวร แกอย่าเพิ่งร้องไห้ ตอบเรามาก่อน คุณแยมเป็นยังไง”

“ไม่รู้สิ อยู่ๆ เด็กก็หยุดดิ้น แล้วแยมก็ปวดท้องเหมือนจะคลอด แต่เพิ่งแปดเดือน หมอยังไม่อยากให้ออกมา เพราะมีความเสี่ยง อาจต้องอยู่ในตู้อบ”

“ทำใจดีๆ ศวร” อดิสรตบบ่าคู่แฝดอย่างต้องการให้กำลังใจ

“ไม่เอาแล้ว ถ้าคลอดลูกคราวนี้ พอแล้วฉันจะไม่ทนกับสภาพแบบนี้อีก มันกดดัน ทุกครั้งที่มีลูกแฝด”

“ก็สมควรพอได้แล้ว ห้าคนแล้ว” อดิสรแซวเพื่อต้องการทำให้บรรยากาศคลี่คลาย

“ไอ้บ้า อย่ามาแซวคนกำลังเครียด”

 “ผมว่าพ่อ แม่ไปพักผ่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวได้ข่าวยังไงผมโทรไปบอก” อดิศวรเอ่ยปากกับบิดา มารดาน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

“แยมเขาร้องไห้ อยากจะเจอเด็กๆ พูดบ้าไรไม่รู้ ทำเหมือนจะสั่งเสีย เรานะโคตรโมโหคนกำลังใจคอไม่ดี”

“คงคิดถึงลูก  ไม่ได้เจอกันหลายวัน”

“คงงั้น แกล่ะไปเที่ยวสนุกไหม” อดิศวร ชวนสนทนา หลังจากบิดามารดาเดินทางกลับไปแล้ว พร้อมกับเอาหลานๆ กลับไปด้วย

“สนุก มีเรื่องอะไรบางอย่างที่กำลังสงสัย แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้”

“เรื่องอะไร”

“เดี๋ยวให้แน่ใจกว่านี้จะเล่าให้ฟัง” อดิสรพูด พลางปะติดปะต่อเรื่องทุกๆ อย่างเข้าด้วยกัน 

“แม่ครับ พ่อครับ กลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะครับ ทางนี้ผมกับน้องดูแลดีกว่า” อดิสร กล่าวเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียว แววตาอ่อนล้าของ บิดามารดา 

 "เอาอย่างงั้นเหรอลูก พ่อก็ว่าดี พ่อเป็นห่วงแม่ ยิ่งเป็นโรคความดันกับหัวใจ เอาเป็นว่าคืบหน้ายังไง สรโทรบอกพ่อกับแม่ด้วยนะ พ่อจะรอฟังข่าว"

 "ครับพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วง ทางนี้สรจัดการเองครับ พ่อพาแม่ไปพักผ่อนเถอะครับ ดูใบหน้าแม่ซีดเซียว แม่คงทั้งเครียด อดนอน และอ่อนเพลีย"

  ท่านนายพลสวัสดิ์ตบบ่าลูกชายคนโต  เหมือนกับการส่งพลังบางอย่างที่อดิสรรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 อดิสรมองน้องชายฝาแฝดที่เดินไปมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย ชายหนุ่มเข้าไปโอบบ่าน้องชายฝาแฝดเป็นการปลอบใจ สีหน้าและแววตาของน้องชายทำให้อดิสรรู้สึกได้ถึงความห่วงใยของชายหนุ่มที่มีต่อภรรยาสาวอย่างเปี่ยมล้น

“ใจเย็นๆสิศวร มันไม่มีอะไรมากหรอก วิวัฒนาการทางการแพทย์มันก้าวหน้า แล้วเลิศวสินเป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดแกก็รู้”

“เรารู้ แต่เราก็ห่วงแยมกับลูกๆอยู่ดี เราไม่น่าตามใจแยมปล่อยให้มีลูกอีกเลย จริงๆสำหรับเราสามคนก็พอแล้ว ท้องคราวนี้เรารู้สึกเลยว่าแยมอ่อนแอมาก”

“ดูนายรักคุณแยมมากเลยนะ ตอนสมัยเรียนเจอกันทีไรเห็นกัดกันตลอด” อดิสรหัวเราะเพราะนึกถึงภาพในอดีต หรือแม้แต่ตอนพี่สะใภ้เริ่มทำงานที่โรงแรม มีการสัมมนาร่วมกันบ่อยครั้ง อดิสรมักจะเห็นน้องชายฝาแฝด กับหญิงสาวผู้ซึ่งตอนนี้เป็นพี่สะใภ้มักจะมีเรื่องต่อล้อต่อเถียงกันบ่อยครั้ง ชนิดที่ว่าเจอกันทีไรมีเรื่องทุกที  แต่มาตอนนี้ กลับเปลี่ยนไปตั้งแต่แต่งงานกัน น้องชายฝาแฝดขึ้นชื่อว่าเป็นแฟมมีลี่แมน ถ้าไม่ได้ทำงานก็จะขลุกกับภรรยาและลูกๆ วันเสาร์อาทิตย์ก็มักจะพาครอบครัวไปเที่ยวต่างจังหวัดใกล้ๆ ชายหนุ่มสลัดคราบนักธุรกิจ ที่บ้างาน แต่กลับเป็นบ้าเมียและลูกๆแทน อดิสรเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวอดิศวรอย่างชัดเจน นึกแปลกใจในบางครั้ง ยิ่งเห็นความสุขของครอบครัวน้องชายมากเท่าไหร่ อดิสรก็นึกโทษตัวเองที่ปล่อยให้ความรักหลุดลอยไป ในชีวิตคนเราจะมีรักแท้สักกี่ครั้ง

“ว่าไง เราถามดูนายรักคุณแยมจังเลย ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน...”

“กัดกันแทบตายใช่ไหม ไม่รู้สิไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหนนะความรัก พอรู้ตัวก็รักแล้ว พอรักแล้วเขารักตอบก็ยิ่งรัก พอมีเจ้าตัวน้อยๆ ก็ยิ่งรักเขามาก ไม่รู้สิ รู้ว่าขาดเขาไม่ได้แน่ๆ ในชีวิต” น้ำเสียงตอนท้ายอดิศวรเริ่มสั่น

“เฮ้ย ไรว่ะ ดราม่าซะงั้น รู้แล้วๆ ว่ารักเมียมาก” อดิสรหัวเราะ กอดน้องชายฝาแฝด พร้อมกับโยกที่บ่ากว้าง 

ทั้งสองลุกขึ้นทันที เมื่อห้องไอซียู เปิดออก อาจารย์หมอสุนัย และแพทย์หญิงนิภา เดินออกมาพร้อมๆ กัน แพทย์หญิงนิภาเดินปลีกตัวออกไปพร้อมกับพยาบาลสองคน พร้อมแผ่นชาร์ท อาจารย์หมอสุนัยเดินตรงเข้าหาสองหนุ่มฝาแฝด

“หมอครับ เมียผมเป็นยังไงบ้าง ลูกๆผมล่ะครับ”

“ใจเย็นๆ สิ คุณศวร ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากหรอก หมอให้ยาระงับการคลอดไว้ก่อน เพราะตอนนี้คุณแยมอายุครรภ์แค่ สามสิบสี่วีคปลายๆ เกือบสามสิบห้า  หมออยากจะชะลอให้นานที่สุด ให้ดีน่าจะสามสิบแปด แต่ช่วงนี้อยากให้คุณแม่พักมากๆ นอนนิ่งๆ เพราะตอนนี้ปอดของน้องๆยังไม่แข็งแรง เดี๋ยวหมอคงต้องเช็คกราฟการบีบตัวของมดลูกเป็นระยะๆ นะครับ ตอนนี้ย้ายผู้ป่วยไปห้องพิเศษแล้ว  ส่วนเด็กๆทั้งคู่ก็แข็งแรงดีครับ ตอนนี้แค่เฝ้าระวังการบีบรัดของมดลูกเพียงอย่างเดียว”

“ขอบคุณครับอาจารย์หมอ”

“ไม่เป็นไร”

อดิสรสวมกอดอดิศวร สองหนุ่มฝาแฝดต่างกอดกันอย่างดีใจ “ดีใจด้วยนะศวร บอกแล้วมันไม่เลวร้าย”

“ทุกอย่างยังอยู่บนความเสี่ยง” อาจารย์หมอสุนัยกล่าวพร้อมตบที่ไหล่ อดิศวรแล้วเดินจากไป

“ที่อาจารย์หมอบอกคือตอนนี้ก็ยังต้องเฝ้าระวังใช่ไหมว่ะ สร”

“ใช่ไง มันไม่มีอะไรร้อยเปอร์เซ็นต์นะศวร แต่อย่างน้อยตอนนี้แม่และลูกปลอดภัย นายน่าจะดีใจนะ”

“อืม  เราอยากไปดูแยมหน่อย ตอนนี้เป็นไงบ้างไม่รู้” อดิศวรปลีกตัวเดินตรงไปที่ห้องพิเศษอย่างรวดเร็ว

อดิศวรก้มลงจูบที่หน้าผากของภรรยาสาว สายน้ำเกลือยังระโยงระยาง ชายหนุ่มลูบที่แก้มของภรรยาเบาๆ

   “ที่รักคุณเป็นไงบ้าง อย่าเอาแต่หลับแบบนี้สิผมใจไม่ดีเลย” อดิศวรจับมือและจูบที่หน้าผาก หลังจากนั่งมองภรรยาที่นอนหลับหลังจากออกจากห้องไอซียู สามชั่วโมง 

แยมลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อได้ยินเหมือนมีเสียงเรียกเธอหลายครั้ง หญิงสาวลืมตาตื่น อย่างแรกที่ทำคือจับที่ท้อง เมื่อเห็นท้องใหญ่เท่าเดิมก็ยิ้ม

“แยม คุณ...ฟื้นแล้ว แยม ผมดีใจจังคุณฟื้นแล้ว” อดิศวรตะโกนเสียงดัง

“สร สร แยมฟื้นแล้ว” อดิศวรตะโกนเรียกพี่ชายฝาแฝด ที่ขอไปเข้าห้องน้ำ น้ำเสียงตื่นเต้น

อดิสรวิ่งออกมา เมื่อเห็นน้องสะใภ้ ยิ้มจางๆ  ชายหนุ่มยิ้มอย่างดีใจ  “เป็นไงบ้างครับคุณแยม”

“เจ็บค่ะ เจ็บที่แขนหมอฉีดยาเยอะจัง”

“ที่รัก  เป็นไงบ้าง”

“เจ็บค่ะ ลูกปลอดภัยดีใช่ไหมค่ะคุณศวร”

“จ๊ะ ลูกๆ ปลอดภัย แต่คุณต้องนอนนิ่งๆ หมอให้ยาระงับการคลอดอยู่ เดี๋ยวท่านจะมาเช็คกราฟการบีบตัวของมดลูก”

“ศวรขา แยมกลัวจัง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ถ้าต้องเลือกศวรต้องเลือกลูกนะคะ ต้องเลือกลูกนะ”

“บ้านะแยม อย่าพูดแบบนี้ผมไม่ชอบ” น้ำเสียงอดิศวรแข็งกระด้าง “คุณกับลูกต้องปลอดภัย อย่าพูดงี่เง่าแบบนี้อีก เข้าใจไหม” น้ำเสียงอดิศวรดุ

แยมร้องไห้อย่างอัดอั้นใจ อดิศวรเห็นภรรยาสาวร้องไห้ ก็หลับตา “แยม ผมขอโทษที่พูดเสียงดัง ผมไม่ชอบให้คุณพูดแบบนี้ รู้ไหมผมจะคลั่งตาย ตอนคุณอยู่ในห้องไอซียูนานๆ ผมเป็นห่วงแทบบ้า  อย่าคิดเรื่องเลวร้ายสิ ลูกๆต้องปลอดภัย คุณด้วย พวกเราเจ็ดคนต้องอยู่ด้วยกัน เข้าใจไหมแยม  เมื่อวานลูกๆ ก็มาเยี่ยมคุณแต่ตอนนี้อยู่กับคุณพ่อ คุณแม่”

“แยมขอโทษศวรเหมือนกัน แยมกังวลไปหมด”

“ไม่เป็นไรที่รัก ไม่เป็นไร” อดิศวรจูบที่ข้อมือภรรยาสาว ก่อนจะลุกขึ้นจูบที่ริมฝีปากเบาๆ 

“ผมรักคุณนะแยม ชีวิตนี้ผมขาดคุณไม่ได้ ลูกก็ขาดแม่ไม่ได้ ฉะนั้นแยมต้องเข้มแข็ง เราจะผ่านไปพร้อมๆกันนะแยมนะ”

“ค่ะ แยมจะสู้ค่ะ”

“ต้องยังงี้สิ ถึงจะเป็นแยมที่ผมรู้จัก” อดิศวรลูบที่ข้างแก้มเบาๆ 

อดิสร มองภาพน้องชายและน้องสะใภ้ แล้วซาบซึ้ง จนเกือบน้ำตาซึม “อะไรกัน อะไรกัน ดราม่ากันแบบนี้ เรากลับดีกว่า พรุ่งนี้มาใหม่แล้วกันนะ”

“ค่ะ แยมจะสู้ค่ะ”

“ต้องยังงี้สิ ถึงจะเป็นแยมที่ผมรู้จัก” อดิศวรลูบที่ข้างแก้มเบาๆ 

อดิสร มองภาพน้องชายและน้องสะใภ้ แล้วซาบซึ้ง จนเกือบน้ำตาซึม “อะไรกัน อะไรกัน ดราม่ากันแบบนี้ เรากลับดีกว่า พรุ่งนี้มาใหม่แล้วกันนะ”

อดิศวรหันไปมองน้องชาย แล้วยิ้ม “อื้อ ขอบคุณมากนะสรที่ดูแลลูกๆให้”

“พรุ่งนี้เราจะพาเด็กๆ มาเยี่ยมนะ  จะไปรับแต่เช้า”

“ขอบคุณค่ะ คุณสร” 

“ไม่เป็นไรครับ”

“ไปนะศวร ดูแลคุณแยมดีๆล่ะ  อย่าชวนทะเลาะ”

“เออน่า รู้แล้วไปเถอะ”

อดิสรเดินออกจากห้องพักพิเศษผู้ป่วย แล้วขับรถกลับไปที่ กรณ์วิภาคทันที ช่วงนี้คงต้องกลับมาอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนหลานๆ ชายหนุ่มคิดในใจ อดิสรเปิดเพลงคลอเบาๆ ในใจคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หัวหิน แล้วขมวดคิ้ว 

“ทำไม ทำไมมันเหมือนกัน เหมือนเป็นคนๆเดียวกัน แต่ทำไมหน้าตากลับไม่เหมือนกันเลย ทำไมคนอะไรจะเหมือนกันได้ขนาดนี้  ไม่จริง แล้วถ้ามันเป็นจริงล่ะ” ภายในใจของอดิสรกลับว้าวุ่น มันเถียงกันระหว่างสองภาค เสียงหนึ่งบอกว่าใช่แน่คนเดียวกัน แต่อีกเสียงหนึ่งก็คัดค้าน 

“ทำยังไงผมจะรู้นะ ว่าตกลงแล้วคุณคือคนคนเดียวกับที่ผมคิดถึงหรือเปล่า ถ้าใช่ ทำไมหน้าตาถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”