Chapter 19

คอนโดริเวอร์ไซด์

 เอลี่ยืนมองเหม่อวิวนอกหน้าต่าง แล้วรู้สึกเศร้า  ห้าวันที่ผ่านมาหญิงสาวปฏิเสธตัวเองไม่ว่าตนเองมีความสุขมากแค่ไหน แม้จะพยายามย้ำกับตัวเองว่า ชายหนุ่มมีเจ้าของแล้ว แต่เอลี่ก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่า มีความสุขแค่ไหนที่ได้ใช้เวลาร่วมกับชายหนุ่ม และลูกๆของเขา  เสียงกริ่งที่ประตูหน้าบ้านทำให้เอลี่รู้สึกตัว หญิงสาวเดินไปเปิด แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเพื่อนสาวสองคนมาพร้อมกับลูกโป่งและเค้กก้อนโต

 “เซอร์ไพร์ส  แฮปปี้เบิร์ดเดย์เอลี่” กอหญ้าและพัชราพูดพร้อมกันๆ

 เอลี่ยิ้มกว้าง หญิงสาวลืมไปว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง จนกระทั่งเห็นหน้าเพื่อนสาวทั้งสอง

 “ขอบคุณมาก เอลี่ลืมไปเลย” สาวประเภทสองในร่างสาวสวยน้ำตาซึม ก่อนจะสวมกอดเพื่อนสาวทั้งสอง

 “รีบเป่าสิ เทียนจะไหม้ถึงเค้กแล้ว” กอหญ้าเตือนเสียงใส 

 “อธิษฐานก่อนนะ”พัชรากล่าวเตือนอีกคน

 เอลี่หลับตาพร้อมอธิษฐาน ก่อนจะเป่าเทียน  สามสาวช่วยกันวางเค้ก และลูกโป่งลงบนโต๊ะ ในห้องนั่งเล่น 

 “ของคุณญ่ากับพัชมากนะ ว่าแต่ญ่ามาได้ไงวันนี้วันครอบครัวนี่ คุณกริชยอมได้ไง” เอลี่ถาม เพราะกริชชัยขึ้นชื่อเรื่องติดเมียมาก นานๆ ครั้งถึงจะปล่อยให้หญิงสาวไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ  โดยเฉพาะวันเสาร์ อาทิตย์ ชายหนุ่มจะใช้เวลากับครอบครัวตลอด  โดยจะไม่ค่อยปล่อยให้ภรรยาสาวไปไหนมาไหนคนเดียวเลย 

 “แอบหนีมานะสิ  ไว้เดี๋ยวค่อยไปง้อ คุณกริชนอนอยู่ยังไม่ตื่น แอบหนีมากับพัช” หญิงสาวหัวเราะเมื่อนึกได้ว่าป่านนี้ชายหนุ่มคงอาละวาดบ้านแทบพัง

 “บ้าจริง ญ่าเนี่ย เอาล่ะทานเค้กเร็ว นี่เราทำเองเลยนะเมื่อวาน”

 “ขอบใจมากนะญ่า รักเธอสองคนมากกก” เอลี่หอมแก้มเพื่อนสาวทั้งสอง คนละที

 “กินเค้กกันดีกว่า ยิ่งมีเวลาน้อยเดี๋ยวไปเที่ยวกันต่อ วันนี้มาเพื่อเอลี่เลย” กอหญ้าซบหน้ากับไหล่เพื่อนสาว

 “นี่จะตียาวเลยเหรอ ไม่กลัวคุณกริชหรือไง”

 “ไว้ค่อยไปง้อ คุณกริชไม่เคยโกรธญ่านานหรอก” กอหญ้าพูดแล้วยิ้ม เมื่อนึกถึงใบหน้าบึ้งๆ ของสามี แล้วนึกขำ 

 สามสาวคุยกับเซ็งแซ่ แย่งกันพูด ก่อนจะตกใจเมื่อมือที่กำลังจะตัดเค้ก ต้องหยุดนิ่ง เมื่อมีเสียงกริ่งที่หน้าห้อง

 “ใครมานะแก” พัชราถาม

 “ญ่า แกไปเปิดสิ แกอยู่ใกล้ประตู”

 “โอเค ใครนะมาวันอาทิตย์ แถมขึ้นมาบนนี้ได้ต่างหาก” กอหญ้าพูด พลางเปิดประตู แล้วก็ตกใจเมื่อชายหนุ่มที่มากดกริ่ง คือ อดิสร กรณ์วิภาค

 “พี่สร...” กอหญ้าร้องเสียงดัง ตาโต

 “ใครมาไอ้ญ่า” พัชราชะโงกหน้ามา แล้วก็ต้องตกใจเป็นคนที่สอง

 “อ้าว ญ่า อยู่นี่ด้วยเหรอมาทำอะไรวันนี้วันอาทิตย์นี่”

 “เออ เออ มาวันเกิดเพื่อนค่ะ”

 “วันเกิดใคร” อดิสรน้ำเสียงเข้ม

 “วันเกิดฉันเอง” เอลี่หรือเอมิกา ตอบให้แทน “คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงเอลี่เคร่งขรึม

 “วันนี้วันเกิดคุณ” อดิสรทำเสียงแหลมขึ้นอย่างแปลกใจ

 กอหญ้ารีบถอยหลัง ปล่อยให้ชายหนุ่มและเพื่อนสาวคุยกัน “น่าแปลกนะ มีใครคนหนึ่งก็เกิดวันนี้เหมือนคุณเลย น่าแปลกจริง วันเดียวกัน เดือนเดียวกัน อย่าบอกนะว่าปีเดียวกัน” อดิสรก้าวเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาว เอลี่ตกใจที่เผลอตอบไป จนอยากตบปากตัวเอง แต่หญิงสาวรีบปรับอารมณ์เอ่ยถามชายหนุ่มเบาๆ

 “ใครค่ะ เกิดวันนี้” เอลี่หรือเอมิกากลั้นใจถาม

 “แฟนเก่าผม เอลี่ จริงไหมญ่าวันเกิดเอลี่ นี่เมื่อเช้าพี่ก็เพิ่งไปทำบุญมา”

 กอหญ้า เอลี่ ทำหน้าตกใจ “ว้าว พี่สรไปทำบุญมาด้วย ไม่น่าเชื่อ” กอหญ้าเอ่ยแซว

 “พี่ก็ทำบุญวันเกิดให้เขาทุกปี เราไม่รู้เอง ว่าแต่วันนี้ทำเค้กมาเองใช่ไหมยัยญ่า กำลังอยากกินพอดี ขอพี่กินด้วยคน  ขอกาแฟผมแก้วสิ คุณเอมิกา” ท้ายประโยชน์อดิสรหันไปพูดกับมัณฑนากรสาว แววตาคมเข้ม

 กอหญ้าตกใจหน้าซีดเพราะจำได้ว่าตัวเองเขียนชื่อเล่นเพื่อนไว้หน้าเค้ก ในขณะที่เอลี่มองเห็นหน้าเพื่อนพอจะนึกอะไรออกก็ หน้าเริ่มซีด รีบเดินเข้าไปขวางเมื่อชายหนุ่มจะเดินไปโต๊ะกลางที่วางเค้ก 

 “นี่คุณ ใครเชิญไม่ทราบถ้าคุณไม่มีธุระฉันขอเวลาส่วนตัวกับเพื่อน” เอลี่หรือเอมิกา กลั้นใจทำเสียงแข็ง

 อดิสรมองหน้ากอหญ้าและเอมิกาสลับกันไปมา แล้วรู้สึกสัญญาณอะไรบางอย่างที่น่าสงสัย ชายหนุ่มผลักร่างหญิงสาวออกเบาๆ 

 “มีอะไรมีพิรุธกันนะเนี่ย” อดิสรตรงไปที่โต๊ะเปิดกล่องเค้ก  ในขณะที่กอหญ้าและเอลี่สีหน้าตกใจพอๆกัน 

กอหญ้ารีบคว้าแขนอดิสรอย่างเร็ว “เดี๋ยวค่ะพี่สร คุยกันก่อน” ใบหน้าหญิงสาวเริ่มซีด เพราะตัวเองเขียนชื่อเล่นเพื่อนสาว ไว้กลางเค้กตัวใหญ่มาก และเป็นประจำทุกปีที่จะมีเชอรี่ รอบตัวหนังสือเป็นชื่อเล่น เพราะเป็นผลไม้โปรดปรานของ เพื่อนสาวคนสนิท  เอลี่หรือเอมิกา รีบเดินตามเพราะพอนึกภาพออกเหมือนกัน นาทีต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้น อดิสรขมวดคิ้ว มองสองสาวที่ท่าทางมีพิรุธชัดเจน อย่างสงสัย ชายหนุ่มแกะมือหญิงสาวที่เปรียบเสมือนน้องสาวจริงๆ ออกอย่างนุ่มนวล  ขมวดคิ้วหรี่ตาและมองหน้ากอหญ้าอย่างจริงจัง

“ญ่า มีพิรุธนะเนี่ย มีอะไรซ่อนไว้ที่เค้กแล้วพี่ดูไม่ได้ มีความลับกับพี่ชายได้ไง”   อดิสรต่อว่า แล้วโอบเอวน้องสาวให้เดินตามไปด้วย

เอลี่หรือเอมิกา เริ่มเหงื่อแตก ก้าวเท้ายาวหมายจะให้เร็วกว่าชายหนุ่ม แต่อดิสรหัวเร็วและมือไว รีบคว้ามือหญิงสาวเอาไว้ 

“นี่ จริงๆนะ คุณสองคนมีพิรุธมากนะเนี่ย มีอะไรปิดบังผมพูดมา”

“ไม่นี่คะ” เอลี่ตอบ ขณะที่กอหญ้าส่ายหน้า 

“เดี๋ยวก็รู้กัน”

อดิสรปล่อยมือจากเอวหญิงสาวที่เปรียบเสมือนน้องสาว เพราะแม่อุ้มบุญของเขาก็คือ แม่แท้ๆ ของกอหญ้าจึงไม่แปลกที่อดิสรจะรักกอหญ้าเสมือนน้องสาวที่คลานตามกันออกมา  ชายหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ผมน้องสาว

 “ไหนมาดูสิ ฝีมือพัฒนาไปถึงไหนแล้ว ไอ้เค้กนี้มันมีอะไร ทำไมถึงทำหน้าตาแปลกๆ”

 เอลี่หันไปมองกอหญ้าอย่างตกใจ มือของหญิงสาวชื่นเหงื่อ หัวใจเต้นแรงราวจะระเบิดออกมา ก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มซึ่งเป็นเพียงรักเดียวของเธอแล้วคาดเดาเหตุการณ์ไปต่างๆ นาๆ  ในขณะที่กอหญ้าหลับตา อดิสรเปิดกล่องเค้ก แล้วขมวดคิ้ว 

 “อ้าว ตัดเค้กกันไปแล้วเหรอ” อดิสรหันหน้าไปถามกอหญ้าที่ลืมตาขึ้นทันควัน เธอจำได้ว่าตอนก่อนไปเปิดประตู ยังไม่ได้ตัดเค้กกันเลย หญิงสาวมีสีหน้าตกใจ ก่อนจะยิ้มออก เมื่อเห็นเพื่อนสาวอีกคนเดินออกมาจากห้องครัว

 “โอ๊ย ญ่า เค้กแกนี่อร่อยสม่ำเสมอ ขอโทษนะเพื่อนที่ไม่ได้รอ พัชขอกินก่อนล่ะกัน ไม่ถือใช่ไหม ไอ้ตรงนี้มันมีเชอรี่เยอะ ขอตัดไปกินก่อนล่ะ” พัชราจ้องมองหน้าเอลี่อย่างที่รู้กัน  หญิงสาวแอบได้ยินบทสนทนาของบุคคลสามคน จึงรีบมาตัดเค้กส่วนที่จะทำให้เป็นเรื่องออกก่อน แบบเส้นยาแดงฝ่าแปด เค้กจึงเหลืออักษรเอแค่ตัวเดียว ตัวหนังสือที่จะทำให้เป็นเรื่องพัชราก็ตัดออกมากินจนหมด

 เอลี่ หันไปมองขอบคุณเพื่อนสาว อย่างที่รู้กันดีว่าสื่อความหมายกันอย่างไร ในขณะที่พัชรายิ้มที่แผนการของเธอสามารถทำให้เพื่อนหลุดรอดมาได้ ในขณะที่กอหญ้าเป่าปากอย่างโล่งอก

 “พี่สร เอาสักชิ้นไหมคะ” กอหญ้าถามเสียงหวาน

 “ก็ดีเหมือนกัน” อดิสร มองสามสาว อย่างไม่หมดความสงสัย สังเกตยังไงก็ดูรู้ว่าเหตุการณ์ในวันนี้มันมีพิรุธ แปลกๆ แต่อดิสรก็หาสาเหตุยังไม่ได้ว่า เรื่องอะไร เพียงแต่สังหรณ์ใจแปลกๆ  ชายหนุ่มรับจานเค้กมา แล้วไปนั่งที่เก้าอี้ ในขณะที่สามสาวก็ไปนั่งรวมกันที่โซฟาตัวยาว อดิสรมองหน้าหญิงสาวทีละคน ทีละคน อย่างสงสัยในท่าทางที่ไม่ปกติ

 “แหม พี่สร จ้องอะไรนักหนา บอกมาเลยเค้กอร่อยไหม” กอหญ้าเอ่ยถามหลังรู้สึกเหมือนถูกเอ็กซเรย์จากพี่ชาย

 “มาตรฐานของญ่าไม่มีตกอยู่แล้ว อร่อย อืมแล้วอะไรเกิดขึ้นคุณกริชถึงปล่อยให้เมียสุดที่รัก มาเพ่นพ่านแถวนี้ในวันอาทิตย์” อดิสรถามอย่างรู้สึกสงสัย เป็นที่รู้กันในวงญาติ และเพื่อนๆ ว่า กริชชัยเป็นคนที่หวงเมียมาก โดยเฉพาะเสาร์ อาทิตย์ ชายหนุ่มจะสงวนให้ลูกและเมีย จึงไม่บ่อยนักที่จะได้เจอกอหญ้า ในวันสุดสัปดาห์

 “ไม่อยากบอกเลยว่าหนีมาค่ะ สนุกจัง ไม่ได้ทำอะไรสนุกๆ แบบนี้นานแล้ว เป็นเด็กดีในกรอบนาน พอดีน้องกันต์ไปอยู่บ้านคุณยาย ญ่าเลยฟรีไงคะพี่สร  ว่าแต่พี่สรเถอะมาทำอะไรห้องเพื่อนญ่าเนี่ย” กอหญ้าเล่าไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน

 “ตอนแรกว่าจะชวนคุณเอมิกา ไปเยี่ยมแม่ของเด็กๆ ที่โรงพยาบาล”

 เอลี่มองหน้าชายหนุ่ม อย่างตกใจ แต่อดิสรชิงตัดหน้าพูดก่อน “คุณรู้หรือเปล่าว่าผมกับญ่า เรามีแม่คนเดียวกัน ผมเปรียบเสมือนพี่ชายเขานะ เพราะแม่อุ้มบุญของผมคือแม่ของญ่า”

 “เออ ไม่รู้ค่ะ” เอลี่ตอบเสียงฉะฉาน เธอโกหกทำไมจะไม่รู้ล่ะ ประวัติของชายหนุ่มอยู่ในหัวสมองของเธอทุกอย่าง 

 “เท่าที่ผมจำได้ ผมไม่เคยรู้เลยว่าญ่ามีเพื่อนเป็นมัณฑนากร  แล้วยิ่งคุณ ไม่เคยเห็นไปเที่ยวที่บ้านเลย ปกติพวกเพื่อนๆ ญ่า  ผมรู้จักเกือบทุกคน” อดิสรจ้องมอง เอลี่ อย่างจริงจัง

 “แหมพี่สร ไม่จริงหรอก เพื่อนญ่าตั้งหลายคน ที่ญ่าไม่เคยพาไปที่บ้าน” กอหญ้าเถียงแทนเพื่อนสาวทันที

 “ตกลงคุณกับญ่า รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่” อดิสรนั่งกึ่งเอนที่โซฟา ตาจ้องมอง ทั้งน้องสาวตนเองและหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังรู้สึกพิเศษด้วย

 “มัธยมค่ะ”

 “มหาลัย”  กอหญ้าตอบมหาลัย ในขณะที่เอลี่ตอบมัธยม  หญิงสาวทั้งคู่ตอบพร้อมกัน แต่ไม่เหมือนกันทำให้อดิสรหรี่ตามองสองสาว สลับกันไปมา

 “สรุป มัธยม หรือ มหาลัย” อดิสรขยับนั่งตรงแล้วจ้องมองสองสาว นิ่งนาน

 “มี่ จำผิดแล้ว เรารู้จักกันตอนมหาลัยไงล่ะ ไม่ใช่มัธยมสักหน่อย เธอนี่ ชอบลืมตลอด” กอหญ้ารีบตอบพลางส่งสายตาให้เพื่อนสาว

 “นี่คุณ มีธุระอะไรถึงมาหาฉันวันอาทิตย์ นั่งสอบเป็นนายทะเบียนอยู่ได้  นี่วันอาทิตย์นะคุณ อย่าบอกว่ามาถามเรื่องงานนะ”

 “เปล่า ผมตั้งใจมาชวนไปรับเด็กๆที่บ้าน ไปเยี่ยมแม่เขาที่โรงพยาบาล”

 “มารับฉัน ไปเยี่ยมภรรยาคุณเนี่ยนะ” เอลี่หรือเอมิการ้องเสียงหลง

 “ทำไม การที่ผมมารับคุณ ไปเยี่ยมแม่ของเด็กๆ มันผิดหรือไง ทำเสียงดังไปได้” อดิสร ยิ้มที่มุมปากแล้วรู้สึกขำหน้าตาของหญิงสาว

 “คุณต้องบ้าแน่ๆ  เชิญคุณกลับไปเถอะ วันนี้ฉันติดธุระกับเพื่อนๆ ไม่ว่างจะไปเป็นเพื่อนคุณ”

 “โอเค  ไว้วันหลังแล้วกันนะ”  อดิสรสปริงตัวลุกขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามานั่งนานเกินไป เพราะเกือบได้เวลาที่นัดว่าจะไปรับหลานๆ ที่บ้านเพื่อไปเยี่ยมมารดาที่โรงพยาบาล ตามคำบอกเล่าของน้องชายฝาแฝด ว่าแยมร้องเรียกจะหาลูกๆตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา  อดิสรจึงรับปากกับน้องชายฝาแฝดว่าจะเป็นธุระไปรับหลานๆ เอามาส่งที่โรงพยาบาลให้ 

 หลังจากอดิสรกลับไปได้ไม่นาน ทั้งพัชรา และกอหญ้า ก็จับตัวเอลี่ หรือเอมิกา ทันที

 “เล่ามาสิ ทำไมพี่สร ถึงรู้ว่าแกมีคอนโดฯ ที่นี่  แล้วทำไมแกถึงดูสนิทกับพี่สรมากขนาดนี้ เล่ามาให้หมด ดีเทลด้วยนะเอลี่  ห้ามปิดบังเพื่อน” กอหญ้าส่งเสียงขู่  เพราะดูๆแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสาวกับอดิสร ชายหนุ่มที่เธอนับถือราวพี่ชาย มันไม่ปกติธรรมดา

 “จริงอย่างที่ญ่าพูด  เล่ามาให้เกลี้ยงเลยเอลี่” พัชราพูดเสริม

 หลังจากนั้น เอลี่ก็เล่าทุกอย่างให้เพื่อนทั้งสองฟัง อย่างไม่ปิดบัง

 “โอ๊ย จะเป็นลม นี่แกไปทะเลกับพี่สรมาห้าวัน แถมไปเลี้ยงลูกให้เขาอีกต่างหาก แกบ้าหรือดีฮะ เอลี่ แกก็รู้ สุดท้ายแล้วแกก็ต้องเจ็บ” กอหญ้าร้องรำพัน

 “ฉันไม่ได้อยากไป เขาบังคับในตอนแรก แต่หลังๆ ฉันก็มีความสุขนะที่ได้อยู่ใกล้เขา  อย่าห้ามฉันเลยนะญ่า  ฉันยังรักเขา ใช่ฉันยังรักพี่สรอยู่ แม้ฉันจะรู้ว่าเขามีภรรยาและลูกแล้ว ฉันก็แค่อยากอยู่ใกล้เขาแค่นั้นเองแกอย่าด่าฉันเลยนะญ่า   พัช”

 “เออ ตามใจแกแล้วกัน  ลืมๆ เรื่องนี้เถอะ  ว่าแต่วันนี้เราไปไหนกันดี วันนี้ลุยเลยญ่าว่าง ไม่เช้าไม่กลับ”

 “เฮ้ย เอางั้นเหรอ”

 “อืม ทางสะดวก ตอนนี้น้องกันต์ไปอยู่กับแม่ ยิ่งสบาย”

 “แล้วคุณกริชล่ะ  ตอนนี้คงตื่นแล้วคงอาละวาดบ้านแตกไปแล้ว” พัชราเอ่ยถาม รู้สึกสยองแทนเพื่อนสาว