Chapter 16

“จะห้องใคร ก็ห้องผม” อดิสรตอบ พลางขยับตัวอีกนิด ทำให้เสื้อคลุมเตะที่แขนราวกับตั้งใจ  เอลี่ขยับออกจนชิดติดพนักโซฟา

 “ห้องคุณ....”

 “ใช่ ทำไม คุณคิดว่าคุณมีห้องที่คอนโดฯ นี้ได้คนเดียวหรือไง อีกอย่างไม่มีคนบอกคุณหรือไง ว่า เดอะริวเวอร์ไซด์ เป็นโครงการของกรณ์วิภาค ไอ้การที่ผมจะมีเพนส์เฮ้าส์ที่นี้ก็ไม่แปลก”

 “ก็บ้านคุณอยู่ถัดจากนี้ไปสองซอยเอง” เอลี่ตอบเร็ว  แต่ทำให้อดิสรเหลียวกลับมามองหญิงสาวที่ตรงหน้าราวกับตกตะลึงในคำตอบ

 “คุณรู้ได้ยังไง ว่าผมมีบ้านอีกหลังใกล้ๆ  นี้” อดิสรชะโงกใบหน้าจนเกือบไปชิดกับใบหน้าของหญิงสาวอย่างทั้งประหลาดใจ ตกใจ หัวใจอดิสรเต้นแรงและเร็ว บ้านหลังที่ว่าเป็นบ้านหลังเดียวที่เกือบเหมือนถูกปิดตายตั้งแต่อดีตคนรักหนีไปต่างประเทศ อดิสรเวลาคิดถึงก็จะแวะไปดูบ้าง นานๆครั้งไปนอน ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนก็ยังใส่เหมือนเดิม ผ่านมาสี่ปีก็ยังมีคนเข้าไปทำความสะอาด แต่นี่เกือบสี่ห้าเดือนนี้ไม่ได้แวะไปดูอีกเลย อาจเป็นเพราะงานยุ่ง ประจวบเหมาะกับว่างเมื่อไหร่ก็จะหาเวลาไปขลุกอยู่กับหลานๆ ทำให้อดิสรเกือบจะลืมบ้านที่เคยอยู่ร่วมอดีตคนรักร่วมปี จนกระทั่งหญิงสาวตรงหน้ามาสะกิดต่อม ทำให้อดิสรรู้สึกขนลุกวาบ แววตาที่จ้องมองหญิงสาวสงสัยก็คาดคั้น  

“ไม่จริง ไม่น่าใช่ ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย จากหน้าตาภายนอก อาจจะมีที่เหมือนก็แค่น้ำเสียง กิริยาท่าทาง ทัศนคติ ไม่น่าใช่ ไม่จริง” อดิสรนึกในใจวนไปวนมา มือของตัวเองบีบที่หัวไหล่ 

 เอลี่นิ่วหน้าก่อนพูดเบาๆ ว่า “เจ็บค่ะ ปล่อยนะ” 

 อดิสรผลักให้หญิงสาว นั่งไปบนโซฟา แล้วตัวเองก็แทบจะค่อมขึ้นมาบนตัวจนปิดเกือบมิด 

 “ผมถามอีกครั้งว่า คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมีบ้านอีกหลังอยู่แถวๆ นี้” น้ำเสียงอดิสรขุ่นเข้ม แฝงด้วยอำนาจ

 เอลี่อยากตบปากตัวเอง แล้วรีบแก้ตัวพลางใช้มือดันหน้าอก ชายหนุ่มเมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ ขนาดที่ว่าร่างกายของชายหนุ่มเกือบจะแนบชิดร่างของหญิงสาว ใบหน้าห่างกันแค่นิ้วก้อย อดิสรจ้องมองหญิงสาวนิ่ง

 “เออ เออ คือฉันอาจอ่านเจอจากหนังสือพิมพ์ หรือหนังสือบ้านและสวน” เอลี่แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

 อดิสรตวาดเสียงดัง “โกหก! บ้านหลังนี้มีแต่ผม ศวร พ่อและแม่เท่านั้นที่รู้  อ้อ อีกคน เอลี่แฟนของผม”

 หญิงสาวสะดุ้งเมื่อเขาเอ่ยชื่อเก่าของเธอ จนมือที่จับต้นแขนเขาเป็นช่วงบริเวณเสื้อคลุม เอลี่ขยำแน่น

อาจเป็นเพราะมันจี้ใจอย่างแรง 

 “ถ้าคุณไม่ตอบ ผมมีวิธีให้คุณตอบ” อดิสรก้มหน้าลงไปใกล้ 

 เอลี่ตกใจเมื่อชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้ๆ  เอลี่เอนตัวหนี ยิ่งทำให้ล้มตัวลงไปนอน ทำให้อีกฝ่ายกอดได้ถนัดขึ้น

 “หวังว่าคราวนี้ไม่ใจเสาะ  ลาออกจากงานนี้อีกนะ ผมบอกไว้ก่อนคุณต้องทำโปรเจ็คนี้ให้เสร็จไม่งั้นบริษัทคุณเดือดร้อนไปกับคุณแน่ ...คุณยังไม่ตอบ ตกลงคุณรู้เรื่องบ้านผมได้ยังไง”

 “เออ คือ...” เอลี่ตกใจเมื่อมือที่จับไหล่ เลื่อนไปที่หัวไหล่ดึงสายเสื้อ มือของเอลี่ผลักที่อกกว้างอย่างแรงแต่อดิสรทำหน้าไม่สะทกสะท้าน แต่ขยับขึ้นมาจนขาของชายหนุ่มแนบขาของตัวเอง หน้าอกแนบหน้าอกเธอ

เอลี่ตกใจส่งเสียงประท้วง แต่ถูกชายหนุ่มใช้ริมฝีปากปิด เอลี่ใช้มือทั้งทุบที่ไหล่ แต่ทำให้เสื้อคลุมเลื่อนไหล จน

สายที่มัดไว้หลวมๆ หลุด  อดิสรถอดออกด้วยมือเดียว เอลี่ตกใจอ้าปากค้างยิ่งทำให้ชายหนุ่มจูบได้ถนัด ชายหนุ่มใช้ลิ้นดุนลิ้น เอลี่สะหยิวไปทั่วร่างกาย 

“ตายแล้ว เอลี่ ตายแน่ๆ”  สาวประเภทสองคิดในใจ พยายามจะลุกก็ติดร่าง จากที่ขัดขืนทั้งหยิกทั้งทุบ แต่เจอไปแค่จูบเดียวทำให้หญิงสาวถึงกับระทวย มือที่ทุบดูเหมือนไม่สะเทือน เมื่อชายหนุ่มเลื่อนจากริมฝีปากบาง อดิสรหลับตายิ่งรู้สึกว่าคุ้นเคยกับริมฝีปากนี้ กลิ่นหอมๆแบบนี้ ชายหนุ่มจับที่ลำคอสวย บ่าขาวๆ นวลนิ่ม ทั้งสองกำลังตกอยู่ในภวังค์พิศวาส อดิสรรู้สึกที่แรงต่อต้านลดลงและรู้สึกแรงร่วม ที่มีมากขึ้นตามลำดับ ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเคลิ้บเคลิ้ม  เอลี่ลูบที่บ่ากว้างอย่างเคลิ้บเคลิ้มพอๆกันและต้องสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อยู่ข้างๆ โซฟา  แต่อดิสรหาได้สนใจ กลับจูบไล้มาที่หน้าอกสวยที่สวมใส่บาร์เซียสีชมพูอ่อนสวย  เสียงโทรศัพท์กรีดร้องไม่หยุด ทำให้เอลี่ได้สติผลักที่ไหล่ 

 “คุณ ..ค่ะ เสียงโทรศัพท์” เอลี่ประท้วงเสียงอ่อน

 “อืม...ช่างมัน”

 เสียงโทรศัพท์กรีดร้องติดๆ กัน  แล้วตอนนี้เสียงโทรศัพท์มือถือ ที่วางไว้บนโต๊ะ ก็ดังพร้อมกันสองเครื่อง ทำให้เอลี่เริ่มขยับตัว 

 “ไปรับสิคะ” เอลี่ผลักที่หน้าอกอย่างแรง 

 อดิสรคราง แล้วคว้าไปรับ โดยร่างของชายหนุ่มยังทาบทับ ที่ร่างของหญิงสาว เอลี่ใช้เล็บจิกที่หน้าอก

เห็นชายหนุ่มนิ่วหน้า แล้วใช้มือของตัวเองข้างซ้าย เอื้อมจับที่ข้อมือแน่น 

 “ฮัลโหล” น้ำเสียงอดิสรหงุดหงิด เพราะกำลังอยากฆ่าคนที่มากวนเวลาแห่งความสุข 

 “ว่าไงนะ จะคลอดแล้วเหรอ นี่เพิ่งสามสิบกว่าสัปดาห์นี่นา” อดิสรลุกขึ้นนั่ง มือจับที่มือของหญิงสาว

แต่น้ำเสียงร้อนรน”

 “ได้สิ ฉันเลี้ยงเด็กๆได้  นายจะให้เราไปรับหรือมีคนมาส่งให้  ตอนนี้เราอยู่ที่คอนโดฯ เดอะริวเวอร์ไซด์”

 “เออ น่า เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” 

 “เข้าใจสิ  เลี้ยงเด็กๆแค่นี้สบายมากๆ” อดิสรกล่าวใบหน้าสดใส เมื่อพูดถึงเด็กๆ 

 เอลี่ขยับจะลุก แต่ถูกอีกฝ่ายจับมือแน่น ในใจปวดแสบปวดร้าว เมื่อนึกว่า เด็กๆที่ว่า คงเป็นลูกๆ ของเขาสินะ หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้นแต่ติดที่ชายหนุ่มใช้ขาของตัวเองพาดมาไว้ที่ตัก เอลี่ทั้งทุบและหยิกที่ขา

 “โอ๊ะ..”

 “ไม่มีอะไร อืม ฉันจะไปรับเด็กๆตอนนี้ล่ะ  ดูแลเขาให้ดีๆแล้วกัน” เสียงอดิสรพูดน้ำเสียงติดกังวล

 อดิสรสปริงตัวลุก พร้อมกับลากให้เอลี่ลุกขึ้น แล้วกระชากให้ลุกจากที่นั่ง ชุดหลุดลุ่ย จนเอลี่หน้าร้อนด้วยความอาย มือจึงจับแน่นที่สายคล้องไหล่

 “นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย”

 “ผมต้องไปธุระข้างนอก สักครึ่งชั่วโมง  คุณอยู่ที่นี่รอผมก่อน”

 “ไม่...” น้ำเสียงเอลี่ตวาดเข้ม เมื่อนึกว่าตนเองทำผิดที่ไปยุ่งคนมีเจ้าของ นี่ภรรยาของเขาอาจให้ใครโทรมาตามให้ไปดูลูก หญิงสาวคิดจินตนาการไปไกล

 “แต่คุณต้องอยู่ ผมต้องการความช่วยเหลือและคุณช่วยผมได้” อดิสรผลักให้หญิงสาวเข้าไปในห้องนอนแล้วล็อคประตูอย่างรวดเร็ว  

 “นี่คุณ จะทำอะไร เปิดกุญแจเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับบ้าน” น้ำเสียงเอลี่ตวาดเสียงดัง

 อดิสรเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างที่ไม่อาย ในขณะที่เอลี่หลับตา เมื่อมองไปว่าชายหนุ่มเกือบเปลือยทั้งเรือนร่าง

 “เปิดห้องให้ฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน” เอลี่เดินพร้อมพูดน้ำเสียงขุ่นมัว 

 “เดี๋ยวผมมา” อดิสรลากหญิงสาวขึ้นไปนั่งบนเตียง เอลี่ขืนตัวแต่ไม่อาจขัดแรงดันแรง  แล้วหญิงสาว

ก็ต้องตกใจเมื่อชายหนุ่มมัดมือ ด้วยสายเนคไทติดกับหัวเตียง 

 “นี่คุณ..จะทำอะไรเนี่ย”

 “ผมขอโทษที่ต้องทำกับคุณแบบนี้  แต่ผมอยากให้คุณอยู่ต่อที่นี่  แล้วผมจะตอบแทนให้คุณแล้วกัน”

อดิสรก้มลงหอมแก้มนวลอย่างรู้สึกมันเขี้ยวที่เห็นหน้างอๆ แก้มป่องๆ 

 “คนบ้า ฉันเกลียดคุณ” เอลี่สะบัดใบหน้าหนีแล้วกัดฟันพูด นัยน์ตาดุ

 “แต่ผมชอบคุณ ชอบมากด้วยสิ” อดิสรเดินจากไปพร้อมกับล็อคประตู  

 “นี่คุณสร มาปล่อยเอลี่ก่อน คนบ้า นี่คุณจะทำอะไรฉันเนี่ย” เอลี่โวยวายแล้วน้ำตาไหลด้วยความเจ็บใจ  ทั้งเจ็บใจตัวเองเผลอไปร่วมมือกับชายหนุ่มเมื่อกี้ เจ็บใจที่ตนเองรู้สึกมีความสุขกับสัมผัสนั้น และตอนนี้ก็

เจ็บใจที่ไม่สามารถหนีจากเขาได้...เอลี่คิดไปมา ด้วยความว้าวุ่นใจ

 เอลี่เผลอหลับซุบลงที่หมอนในท่านั่ง เพราะมือถูกผูกกับหัวเตียงแน่น  หญิงสาวตกใจเมื่อได้ยืนเสียงเปิดประตู  หญิงสาวเงยหน้ามองเห็นเด็กชายฝาแฝดเดินเข้ามา มองจากความสูงน่าจะสามขวบครึ่ง ใบหน้าละม้ายคล้ายอดีตคนรัก เอลี่หัวใจเจ็บแปลบ ร่างกายเหมือนชาไปแล้วครึ่งซีก แล้วก็ต้องเงยหน้ามอง เมื่อได้ยินเสียงเด็กหญิงร้องไห้เสียงดัง แล้วก็ได้ยินเสียงปลอบจากอดีตชายคนรัก

 “เดี๋ยวแม่ก็มานะแพร  เงียบก่อนสิ เงียบก่อน” อดิสรเริ่มนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกปวดหัว เมื่อได้ยินเสียงเด็กร้องมาแทบตลอดทางจากบ้านของน้องชาย จนถึงคอนโดฯ 

 “ช่วยผมหน่อยสิ ทำยังไงดีร้องไม่หยุดเลย” อดิสรวางร่างน้องแพรลงบนเตียง ก่อนจะหันไปแก้มัดให้มัณฑนากรสาว  

 “เมื่อไหร่ฉันจะกลับห้องได้”

 “คุณยังกลับไม่ได้ ช่วยผมหน่อยสิทำยังไงดีน้องแพรร้องไม่หยุดเลย” อดิสรอุ้มเด็กหญิงมาวางที่ตักเอลี่ตกใจ แต่เมื่อเด็กหญิงกอดคอแน่นแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ทำให้หญิงสาวอุ้มไว้แนบอก

“นี่คุณอย่าบอกว่า  งานที่ว่าจะให้ช่วย”

 “ใช่ คืนนี้คุณต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กๆ ให้ผม  แม่เขาติดธุระสำคัญ” อดิสรพูด แล้วจูงมือเด็กชายฝาแฝดไปนั่งที่โซฟา แล้วกดเลือกการ์ตูนอย่างไม่ทุกข์ร้อน 

 เอลี่อึ้งไปนานก่อนจะรู้สึกปวดร้าว  “นี่เขาจะให้เราเลี้ยงลูกให้เขาหรือนี่ ใจร้ายมากไปหรือเปล่าค่ะพี่สร” เอลี่คิดในใจอย่างรู้สึกหมั่นไส้อดีตชายคนรัก แต่อุ้มเด็กหญิงพาดบ่าแล้วมองหากระเป๋าที่ชายหนุ่มถือมา

 “นี่คุณ น้องแพรคงหิวนม คุณช่วยเอาขวดนมให้ด้วยสิคะ”

 อดิสรเอื้อมมือไปหยิบขวดนมแล้วเดินมายื่นให้หญิงสาว  ก่อนจะมองหลานสาวตัวน้อยที่คว้าขวดนมมาถือแล้วดูดนมอย่างแรง  อดิสรยืนอึ้งเมื่อเห็นภาพหลานสาวตัวน้อยเอื้อมมือจับขวดนมแน่น ในขณะที่หญิงสาวช่วยจับขวดนมประคอง  อดิสรรู้สึกทึ่งว่าหลานสาวตัวน้อยไม่ร้องไห้อีกเลย แต่กลับครางเบาๆ อย่างพอใจเมื่อหญิงสาวฮัมเพลงเบาๆ  ชายหนุ่มมองอย่างรู้สึกซาบซึ้งเมื่อหลานสาวตัวน้อยวางมือบนหน้าอกหญิงสาวพลางเอนซบอย่างคุ้นเคย อดิสรยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะอุ้มหลานชายตัวแสบ น้องอ้นที่ค่อนข้างติดตนเองมาวางบนตักเวลาผ่านไปอดิสรเหลียวไปมอง เห็นทั้งหญิงสาวและหลานสาวตัวเอง นอนหลับในอ้อมกอดของหญิงสาว   อดิสรเริ่มรู้สึกเพลียเพราะทำงานตลอดเช้านั่งเครื่องกลับเมืองไทยแล้วถูกพวกเพื่อนๆ ลากไปทานข้าวต่อ  ชายหนุ่มปล่อยให้หลานชายตัวน้อยนั่งดูทีวี ส่วนตนเองก็เข้าไปอาบน้ำ พอกลับมาอีกหนหลานชายนอนหลับบนโซฟานุ่ม อดิสรส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูก่อนจะอุ้มหลานชายหลานสาวไปวางบนเตียงนอนทีละคนส่วนตนเองก็นอนเคียงข้างกัน  

อดิสรเหลียวไปมองร่างหญิงสาว ชายหนุ่มเอื้อมมือมาปัดเส้นผมให้พ้นหน้าผากนูนสวย มือลูบเบาๆ ที่ข้างแก้มนวล  ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่านับวันจะรู้สึกพิเศษกับหญิงสาวตรงหน้ามากขึ้นและมากขึ้น อดิสรรู้สึกขำตนเอง หรือว่ารสนิยมของตนเองจะเปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยรู้สึกพิเศษกับหญิงสาวคนไหนเป็นพิเศษ แต่กับหญิงสาวตรงหน้ากลับต้องโทรหาทุกวัน แม้ต้องเอาเรื่องงานมาอ้างจนนึกถึงภาพตอนหัวค่ำ ที่รู้สึกอยากชกหน้าชาวต่างชาติ ก็เพราะพาหญิงสาวคนนี้ไปออกเดท มองก็รู้ว่าชายหนุ่มชาวต่างชาติรู้สึกอย่างไร  อดิสรเอื้อมมือไปลูบที่ริมฝีปากบางสีชมพูเบาๆ อย่างระวังมือ 

 “ผมว่าผมรู้สึกแปลกๆกับคุณแล้วล่ะ เอมิกา” อดิสรรำพึงเบาๆ  ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างมีความสุข  อาจเป็นเพราะเด็กๆสามคน ทำให้ห้องอบอวลไปด้วยความสุข

เช้าวันรุ่งขึ้น

 เอลี่นั่งป้อนข้าวให้เด็กหญิงแพร ในขณะที่อดิสรก็นั่งรับประทานอาหารโดยที่หันไปมองเด็กชายฝาแฝดเป็นครั้งคราว  หญิงสาวต้องตื่นขึ้นมาทำอาหารให้ทั้งเธอ เขา และเด็กๆ ตามคำขอร้องของอดีตคนรัก แม้ในใจจะปวดแปลบเมื่อเห็นความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างอดีตคนรักและเด็กๆ  

 “เดี๋ยวป้อนข้าวน้องแพรเสร็จ  ดิฉันขอกลับห้องนะคะ” เอลี่กล่าว มือก็ป้อนข้าวเด็กหญิงไปด้วย

 “คุณยังกลับไม่ได้ สองสามวันนี้ช่วยผมดูแลเด็กๆ พวกนี้ก่อน  บอกแล้วไงว่าแม่เขาติดธุระสำคัญ   ไม่ต้องกลัว ผมจ่ายเงินเท่าที่คุณทำงานที่บริษัทให้ผมบวกค่าล่วงเวลา ช่วยหน่อยเถอะคุณพี่เลี้ยงเขาลากลับบ้าน”

 “นี่คุณอดิสร ตลกหรือเปล่าเนี่ย”

 “โถคุณอย่าใจร้ายนักเลย ไหนๆก็เป็นเพื่อนร่วมคอนโดฯ เดียวกัน ไม่สงสารผมก็สงสารเด็กๆ แล้วกันพวกแกคงคิดถึงแม่  มีคุณอยู่เด็กๆจะได้อุ่นใจ ช่วยผมด้วยแล้วกันนะ นะครับ” น้ำเสียงอดิสรยั่วยวนแต่ก็อ่อนนุ่ม

 “นี่คุณ จะให้ฉันเป็นตัวแทนภรรยาคุณงั้นเหรอ”  เอลี่พูดเสียงสูงด้วยความโมโห  โดยคิดไปตามความเข้าใจว่าพวกเด็กๆ เป็นลูกชายและลูกสาวของอดีตคนรัก

 “อะไรนะ คุณว่าอะไร” อดิสรร้องเสียงสูง ก่อนที่จะอมยิ้มเมื่อนึกอะไรสนุกๆ ออก  

 “นี่คุณจะให้ฉันเลี้ยงลูกให้คุณงั้นเหรอ วันนี้เป็นวันหยุดของฉันนะคุณ”

 “บอกแล้วไงผมจ่ายค่าล่วงเวลา นั่นสินะวันหยุดงั้นเอางี้ดีกว่าอยู่กรุงเทพฯ คงน่าเบื่อเอางี้คุณไปเก็บกระเป๋าที่ห้องคุณสักสองสามชุดสิ  เดี๋ยวเราพาเด็กๆ ไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน”

 “ไม่  ฉันไม่ไป ฉันยังทำงานไม่เสร็จเดี๋ยวคุณก็มาอาละวาด ถ้างานฉันไม่เสร็จส่งคุณวันจันทร์”

 “เอาน่า  อย่าเรื่องมากได้ไหม ถือว่าผมขอร้องนะครับ คุณเอมิกาช่วยผมหน่อย” น้ำเสียงอดิสรอ้อนวอน 

 เอลี่ค้อนเบาๆ กัดริมฝีปาก แล้วพูด “ฉันคิดค่าแรง สามเท่านะคะ”

 “เท่าไหร่ก็ได้ผมไม่เกี่ยง ไปเถอะแค่คิดก็น่าสนุกแล้ว”  อดิสรหันไปพูดกับ เด็กชายสองคนเบาๆ ก่อนที่เอลี่จะอมยิ้ม เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฝาแฝด ที่กระโดดดีใจพร้อมๆ กัน

 “เราจะไปเที่ยวกันใช่ไหม  ไปเที่ยวกัน ไปเที่ยว” เสียงเด็กชายฝาแฝด พูดเหมือนกัน ประสานเสียงกันความไร้เดียงสา ก็ทำให้ผู้ใหญ่สองคนมีรอยยิ้มระบายอยู่ทั่วใบหน้า

 อดิสรขับรถเอง โดยให้เด็กชายฝาแฝดไปนั่งทางด้านหลัง   ส่วนมัณฑนากรสาว ก็อุ้มเด็กหญิงแพรไว้ในอ้อมกอด มานั่งทางด้านข้างคนขับ  ระหว่างขับรถอดิสรจะเอื้อมมือมาจับแก้มเด็กหญิงแพรเป็นครั้งคราว

 “นี่เราจะไปไหนกันคะ” เอลี่เอ่ยถาม เมื่อรถวิ่งออกทางนอกเมืองไปไกลขึ้นเรื่อยๆ

 “หัวหิน  ผมอยากไปหัวหิน” อดิสรหันมาตอบก่อนจะมองหญิงสาว สายตามีประกายแรงกล้าจนเอลี่รีบหลบ แล้วมองเมินไปข้างๆ หน้าต่าง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเด็กหญิงแพรเอื้อมมือมาจับมือแล้วซบหน้าเข้าที่หน้าอกก่อนจะดูดนิ้วเบาๆด้วยความอ่อนเพลีย เอลี่ลูบที่เส้นผมด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะมองเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อย นัยน์ตาเริ่มปรือแล้วซบหลับที่หน้าอก  อดิสรหันมามองภาพหญิงสาวกำลังโอบอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไว้ในอ้อมกอดด้วยความซาบซึ้งพลางคิดไปถึงอนาคต ถ้ามีครอบครัวแบบนี้เองบ้างตนเองคงมีความสุขมิใช่น้อย  ก่อนที่จะสะดุ้ง เมื่อตนเองเริ่มคิดอะไรมากมายด้วยความเรื่อยเปื่อย  อดิสรเอื้อมมือมาจับมือเด็กหญิงแพรที่จับมือเธออยู่  เอลี่สะดุ้งเพราะมือเขาเหมือนกุมมือเธอเพราะน้องแพรจับมือเธออยู่

 “นี่คุณ...”

 “ผมอยากจับมือน้องแพรนี่  แต่น้องแพรจับมือคุณ”

 “คนบ้า  เจ้าเล่ห์” เอลี่ค้อนอดีตคนรักเบาๆ  แต่ก็รู้สึกความอบอุ่นที่ผ่านมาจากอุ้งมือใหญ่ เด็กชายฝาแฝดเล่นด้วยกันพักใหญ่ ก่อนที่จะเผลอหลับไปด้วยกันอีกเช่นกัน

 หัวหิน 

 เมื่อมาถึงหัวหิน อดิสรก็พาเด็กๆ ไปเล่นที่ริมทะเลทันที  เด็กชายฝาแฝดเล่นก่อเจดีย์โดยมีหญิงสาวนั่งอุ้มน้องแพรอยู่ใกล้ๆ 

 “เดี๋ยวไม่มีแดดแล้ว พาเด็กๆ ไปเล่นน้ำกัน” อดิสรเอ่ยชวน น้ำเสียงสดใส

 เอลี่พยักหน้าก่อนจะนึกถึงปานสีแดงที่เอวใต้ฐานอกรูปหัวใจ ก็ส่ายหน้าทันทีเมื่อนึกว่าชายหนุ่มต้องจำปานนี้ของเธอแน่นอน  เพราะเขาชอบเอามือมาลูบไล้เล่น นึกได้ดังนั้นเอลี่รีบส่ายหน้าทันที

 “เออ ดิฉันว่ายน้ำไม่ค่อยเก่งค่ะ ขอผ่านนะคะงานนี้ ฉันนั่งดูดีกว่า”

 “ผมสอนให้เอาไหม  ผมเป็นนักกีฬาว่ายน้ำนะ”

 “ไม่ ไม่ค่ะ” เอลี่ปฏิเสธเสียงหลง 

 “คุณนี่แปลกนะเนี่ย”

 “อย่ามายุ่งกับฉันเลย  คุณไปเล่นกับเด็กๆ เถอะ”  เอลี่ปฏิเสธเสียงแข็ง  ก่อนที่จะอุ้มให้เด็กหญิงแพร ขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆพี่ชายฝาแฝดอย่างกลบเกลื่อน  เวลาผ่านไปจากสายจนเย็น 

 “ไป  เด็กๆ พอได้แล้ว เล่นกันมาหลายชั่วโมงแล้ว  ไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวจะพาไปกินอาหารทะเล”

 “เย้ เย้   อ้นจะทานกุ้งตัวใหญ่ๆ” เด็กชายน้อยทำมือให้ยาว ขณะที่ผู้ใหญ่สองคนมองมาที่ใบหน้าไร้เดียงสาด้วยความเอ็นดู