Chapter 11

อดิสรเดินเร็ว ใบหน้ายังเคร่งเครียดในใจยังร้อนรุ่ม กับท่าทางระวังตัวของหญิงสาวอย่างน่าหมั่นไส้ ในขณะที่ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ลิฟท์ผู้บริหาร แต่หญิงสาวกลับเดินไปที่ลิฟท์ของพนักงาน อดิสรหงุดหงิดเดินกลับมาคว้าข้อมือของหญิงสาวกระชากแรง 

 “ไปขึ้นลิฟท์ตัวโน้น” อดิสรกระซิบเสียงเข้ม

 เอมิการีบบิดข้อมือหนีการเกาะกุมหันไปมองรอบข้างแต่ไม่มีใครสนใจเพราะดูเหมือนต่างคนต่างรีบเร่ง จะแย่งกันใช้ลิฟท์ 

 “ฉันเป็นพนักงานธรรมดา เชิญคุณที่ลิฟท์ตัวโน้นคุณเป็นผู้บริหาร ฉันไม่ใช่” เอมิกาเถียงเสียงแข็ง พยายามหลบสายตาเข้มที่กำลังจ้องมอง

 อดิสรกัดฟันก่อนจะหันไปดูกลุ่มคนที่กรูเข้าไปในลิฟท์ แล้วก็กระชากแขนหญิงสาวแล้วเดินตรงเข้าไปในลิฟท์รวม ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างนึกอะไรสนุกๆ ในขณะที่เอลี่ตกใจในท่าทางของอดีตคนรัก คนเริ่มเบียดเข้ามาอีก จนกระทั่งร่างของชายหนุ่มยืนใกล้ประชิด มือของชายหนุ่มเหมือนโอบร่างของเธอ เอลี่แทบกรี๊ดนึกด่าตัวเองในใจ ร่างของตัวเองแทบจะอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แผ่นหลังของเธอแนบชิดหน้าอกของชายหนุ่มพยายามขยับออกแต่ก็ติด พนักงานอีกหลายสิบคนด้านหน้า  เสียงของชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ 

 “ไม่บอกก่อนว่าอยากใกล้ชิดกับผม บอกตรงๆ ก็ได้ไม่ต้องอาย ผมจะได้ไม่ชวนไปลิฟท์ตัวโน้น” เสียงของอดิสรกระซิบข้างๆ ขมับเพราะดูเหมือนชายหนุ่มจะจับที่เอวให้หญิงสาวหันด้านข้าง จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดแต่ยิ่งทำให้เอลี่ใบหน้าร้อนผ่าว เพราะใบหน้าเธออยู่เกือบจะชิดปลายคางของชายหนุ่ม เอลี่จะขยับออกเล็กน้อย แต่อดิสรจับที่เอวแน่น 

 “ยืนเฉยๆ ดิ้นมากๆ ผมจะเข้าใจว่าคุณ...อยากอยู่ใกล้ๆผมนะ” อดิสรกระซิบเบาๆ

 เอลี่ค้อนชายหนุ่มพร้อมกับจิกเล็บที่มือของชายหนุ่มที่โอบที่เอวอย่างแนบเนียนชนิดที่คนภายในลิฟท์  ไม่มีใครสังเกต อดิสรสะดุ้งจนรวบร่างของหญิงสาวเข้ามาใกล้ชนิดที่ร่างของหญิงสาวแทบจะแนบชิดเกือบทุกส่วน เอลี่รู้สึกร้อนไปทั่วไปหน้าหันไปจิกตาให้ชายหนุ่ม แต่อดิสรอมยิ้มที่สามารถแกล้งหญิงสาวได้  ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงชอบยั่วหญิงสาวตรงหน้า ทำไมรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่อยู่ใกล้น้ำเสียงท่าทางแววตา มันช่างคุ้นเคยจนอดิสรมองจนเพลิน แถมยังอยากได้ยินเสียงหญิงสาว เพราะน้ำเสียงของหญิงสาวข้างๆนี้ ช่างเหมือน เหมือนอดีตคนรักมากจนอดิสรรู้สึกขนลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

กว่าบรรยากาศที่แสนอึดอัดจะผ่านไป เอลี่หัวใจเต้นแรงเร็ว เมื่อคนเริ่มทะยอยออก เอลี่ก็ขยับออกมายืนห่างจากชายหนุ่ม 

 “อีกหนึ่งชั่วโมง เจอกันที่ห้องประชุมเล็ก” อดิสรสั่งน้ำเสียงเข้ม ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงาน หลังจากออกจากลิฟท์สักพัก

 “ฉันต้องเข้าด้วยเหรอคะ...ฉันไม่ใช่พนักงานบริษัทคุณนะ”

 “ตอนนี้ใช่  มันเกี่ยวกับงานของคุณด้วยนะ คุณเอมิกา” อดิสรเรียกชื่อเต็มๆ เน้นเสียง บ่งบอกอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว

 เอมิกาหรือเอลี่ ถอนหายใจยาว แล้วตรงเข้าไปห้องทำงาน หญิงสาวไปหยุดยืนข้างหน้าต่าง นัยน์ตามองไปไกล หญิงสาวถอนหายใจยาว นี่เพียงไม่กี่วันที่เธอต้องมาร่วมงานกับอดีตคนรัก แต่ดูเหมือนว่าตนเองจะก้าวเข้าไปในกรงเสือร้าย เอลี่ถอนหายใจยาว กลับมานั่งแล้วตั้งหน้าตั้งตา ทำงานอย่างมุ่งมั่น 

 “รีบๆ ทำให้เสร็จจะได้ไม่ต้องเจอเขาให้นานกว่านี้” เอลี่พูด น้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด

 การประชุมพนักงานในห้องประชุมเล็กที่มีคนเข้าร่วมประชุมสิบกว่าคนรวมกับเธอด้วย อดิสรมีมาดนักธุรกิจเต็มที่ ไม่แม้แต่ชายตามองมาจุดที่เธอนั่ง แต่กลับตั้งใจทำงานเอาจริงเอาจังแววตามุ่งมั่น เธอถูกแนะนำให้รู้จัก ฝ่ายช่างที่เธอต้องประสานงาน รวมไปถึงฝ่ายประสานงานต่างๆ  เอลี่รู้สึกถูกชะตากับหวานเจี๊ยบหญิงสาวที่ถูกให้มาเป็นผู้ช่วยเธอตั้งแต่แรกเจอ หญิงสาวส่งยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร เอลี่มองคนที่จะมาร่วมงานกับเธอทีละคน อย่างจดจำรายละเอียดและพยายามจำชื่อแต่ละคน  ทั้งหัวหน้าช่าง ผู้ช่วยส่วนตัวของเธอ เลขาของอดีตคนรัก  เสร็จก็แอบลอบมองชายเพียงคนเดียวที่อยู่ในใจของเธอ ชายคนที่ทำให้เธอรักและคนเดียวกันนี้ที่ทำร้ายเธออย่างแสนเจ็บปวด นึกถึงตอนนี้ริมฝีปากของสาวประเภทสองเม้มแน่น ก่อนจะก้มลงจดรายละเอียดต่อ โดยสายตาที่มองไปที่ชายหนุ่มเย็นเยียบ อดิสรหันไปสบตาของหญิงสาว เมื่อสักครู่พยายามที่จะตั้งสติในงาน พยายามไม่มองใบหน้าสวยนัยน์ตาหวานแววตาเศร้าของมัณฑนากรสาว  แต่เมื่อพูดงานสำคัญเสร็จอยากมองหน้าหญิงสาวสักครั้ง เมื่อสบตารู้สึกแปลกเมื่อแววตาหญิงสาวช่างแข็งกระด้าง จนอดิสรรู้สึกแปลกประหลาดทำไมถึงอยากเห็นแววตาอีกแบบที่เวลาเผลอเคยเห็นแววตาแบบนั้นของหญิงสาว  อดิสรขมวดคิ้วก่อนจะหันไปสนใจผู้ช่วยที่บรรยายรายละเอียดงาน  ประชุมเลิกในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาเกือบบ่ายโมงแล้ว 

นี่ประชุมนานจนเลยพักกลางวันเลยเหรอเนี่ย  

อดิสรเดินกลับห้องพัก โดยภัทราเดินตามมาพร้อมสมุดโน๊ตคู่ใจ

 “คุณภัทช่วยจัดอาหารกลางวันให้ผมสองที่ แล้วช่วยไปเชิญยัยคนนั้นมาทานด้วย”

 เลขาสาววัยกลางคน ขมวดคิ้ว ก่อนถามเสียงนอบน้อมว่า “ยัยคนนั้น คือใครคะคุณสร”

 อดิสรขมวดคิ้วก่อนหันไปมองส่งสายตาดุ “ก็ยัยมัณฑกรคนนั้นไง ผมเออ ผมมีงานจะคุยกับเขาต่อ”  อดิสรไม่เข้าใจทำไมต้องแก้ตัวกับเลขาวัยกลางคน เมื่อเห็นสายตาที่มองมาด้วยแววตาสงสัย

 “ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปเรียนเชิญเธอเลยนะคะ”

 “ไปเถอะ”

 ภัทราสั่งให้แม่บ้านจัดอาหารให้เจ้านายตามคำสั่ง ก่อนจะเดินไปห้องมัณฑนากรสาว เห็นหญิงสาวเดินคู่เคียงมากับหวานเจี๊ยบและหัวหน้าช่าง และเจ้าหน้าที่ร่วมโครงการอีกหลายคน  ภัทราเดินตรงเข้าไปคุยกับหญิงสาวทันที

 “คุณเอมิกาค่ะ คุณสรเชิญไปรับประทานอาหารด้วยค่ะ”

 เอลี่ หันไปพูดกับเลขาของอดีตคนรัก เบาๆ “ช่วยเรียนท่านด้วยนะคะ ดิฉันมีนัดกับเพื่อนร่วมงานใหม่ค่ะ  ถ้ามีธุระด่วนหลังจากพักทานอาหารดิฉันจะเข้าไปพบค่ะ”

 “คุณ...เอมิกาขา” น้ำเสียงภัทราอ้อนวอน

 “เอมี่ไปก่อนนะคะ คุณเลขา” พูดจบเอลี่ฉุดมือหวานเจี๊ยบ ผู้ช่วยท่าทางเหมือนอยากจะออกไปจากที่นั่นเร็วๆ

อดิสรมานั่งที่โซฟาก้มมองนาฬิกา แล้วหันไปจ้องที่ประตูห้อง ก่อนจะถอนหายใจอย่างหงุดหงิดท้องก็เริ่มร้องรบกวน จนต้องยกน้ำขึ้นจิบเพื่อคลายความหิว

 เสียงคนเดินมาหยุดหน้าห้อง ทำให้อดิสรจัดท่านั่งให้สบาย ก่อนจะก้มหน้า แล้วหยิบไอแผดขึ้นมาอ่าน อย่างรวดเร็ว 

 “นั่งสิ ผมรอคุณนานแล้ว” อดิสรพูดโดยมิได้เงยหน้าขึ้นมอง 

 “เออ คุณเอมิกาเธอไปกับพวกพี่วิรัตน์  ชบา และหวานเจี๊ยบค่ะ เธอบอกว่าถ้ามีงานด่วน เธอจะมาพบหลังพักกลางวันค่ะ” ภัทราพูดน้ำเสียงตะกุกตะกัก 

 “อะไรนะ แล้วคุณภัทไม่บอกเขาหรือไง ผมมีธุระจะคุยด้วย” น้ำเสียงอดิสรหงุดหงิด เมื่อรู้สึกขัดใจเมื่อหญิงสาว ปฏิเสธไม่มาร่วมโต๊ะอาหาร

 “บอกค่ะ แต่เธอยังยืนยันจะไปกับพวกนั้นค่ะ”

 อดิสรวางไอแผดกระแทกโต๊ะ เสียงดัง จนภัทราสะดุ้ง  

“งั้นก็ให้คนเอาอาหารพวกนี้ไปเททิ้ง  ผมก็หมดอารมณ์จะกินแล้วเหมือนกัน  คุณภัทผมไม่รับแขกนะ อยากอยู่คนเดียว” อดิสรพูดจบก็ไปยืนข้างหน้าต่าง มือจับที่ริมหน้าต่างแน่นมือจับริมหน้าต่างจนเกร็ง นึกถึงมัณฑนากรสาว แล้วนึกเจ็บใจ อดิสรก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าตั้งแต่เจอหน้าหญิงสาวคนนี้ ทำไมรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆอยากพูดคุย ซึ่งตามนิสัยปกติตนเองก็ไม่ค่อยชอบคุยกับผู้หญิงรู้สึกว่ารำคาญ เพราะรู้สึกว่าบทสนทนาก็จะไม่พ้นเรื่องการแต่งตัว กระเป๋า รองเท้า  แต่สำหรับหญิงสาวคนนี้มันคืออะไรกันแน่ ที่สำคัญรู้สึกคุ้นเคยกับแววตาเศร้าๆ คู่นี้ท่าทางและน้ำเสียงยิ่งหลับตากลับนึกไปถึงภาพอดีตคนรัก จนต้องรีบส่ายศีรษะเพื่อสลัดความรู้สึกเหล่านั้น 

 “ไม่ เป็นไปไม่ได้” อดิสรพึมพำเบาๆ 

 ชายหนุ่มนั่งจมกับความคิดอยู่เกือบชั่วโมงก่อนจะลุกพรวดเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เสียงประตูเปิดทำให้ภัทราเลขาสาวตกใจ แต่เมื่อเจ้านายหนุ่มไม่พูดอะไร เลขาสาววัยกลางคนก็นั่งลงทำงานต่อทันที