ตอนที่ 5 ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว

ตอนที่ 5 ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว

"เอาน่าอย่าคิดมากเลยมันไม่มีอะไรหรอก ยัยรุ้งเองก็มีคนรักอยู่แล้ว"เธอเอ่ยกับน้องสาวยิ้มๆ

"จริงเหรอคะพี่รุ้งมีคนรักแล้วจริงๆเหรอคะ"เพลงพิณรีบถามน้ำเสียงตื่นเต้น

"ใช่"

"แล้วพี่น้ำเคยเห็นคนรักของพี่รุ้งหรือเปล่าคะ?"เพลงพิณถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

"ไม่เคยเห็นนะแต่ยัยรุ้งพูดให้พี่ฟังว่ามีคนรักแล้ว"ธานธาราตอบ

"ดีจริง" เพลงพิณพึมพำเบาๆด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

อืม!..

น้ำใสคางเสียงในลำคอด้วยความขำขัน

"ว่าแต่เราเถอะมีคนมาจีบบ้างหรือเปล่า ปีนี้ก็อายุ 25 แล้วนะ" เธอแซวน้องสาว ที่เอาแต่ถามเรื่องของเธอไม่เว้นแต่ละวัน

เพลงพิณเมื่อถูกพี่สาวถามเช่นนั่นก็มีสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนจะยิ้มเจื่อนตอบคำถามของพี่สาว

"ก็กำลังคุยคุยอยู่ค่ะ"เธอตอบไม่เต็มเสียงพลางก้มหน้าหลบสายตาของพี่สาว

น้ำใสเลิกคิ้วขึ้นสูงมองน้องสาวแล้วอมยิ้ม เพราะเธอคิดว่าน้องสาวคงจะเขินที่เธอถามถึงเรื่องส่วนตัว จากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีกจนกลับมาถึงบ้าน

น้ำใสเมื่อกลับขึ้นมาบนห้องของตัวเองเธอก็รีบส่งข้อความถึงคนรักทันที

"น้ำถึงบ้านแล้วนะคะพี่ภพ แล้วพี่ภพถึงบ้านหรือยังคะ?"เธอถามไปในข้อความ Line

"ถึงแล้วครับ"เขาตอบกลับมา

"ดึกแล้วน้ำรีบอาบน้ำนอนนะครับอย่านอนดึกมากพี่เป็นห่วง"ปองภพบอกกับเธอผ่านข้อความไลน์เหมือนกับว่าเขากำลังยุ่ง

"ค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะพี่ภพ"

เมื่อคำตอบของคนรักบอกกลับมาแบบนั้น เธอจึงบอกราตรีสวัสดิ์คู่หมั้นหนุ่มออกไปก่อจจะวางโทรศัพท์ไว้บนหัวนอนแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ส่วนปองภพเองก็เงียบไปเช่นกัน

หลายวันผ่านไป ณไรภาคิน

"นายครับ รถพร้อมแล้วครับ "มาวินเข้ามาหาผู้เป็นนายที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้องรับแขก เพราะวันนี้เจ้านายของเขาจะต้องไปงานเลี้ยงผู้ประกอบการเมืองเชียงใหม่

อืม

เขาขานรับแล้ววางแก้วกาแฟในมือลง แล้วออกไปขึ้นรถที่ลูกน้องเตรียมเอาไว้ให้มุ่งหน้าไปยังโรงแรมไอ้หมอกที่เป็นที่จัดงานในค่ำคืนนี้ทันที

ด้านธารธาราเองก็กำลังเตรียมตัวไปงานเลี้ยงเช่นกัน แต่เธอไปกับบิดาเพียงแค่ 2 คน

และในขณะที่เธอกำลังเดินผ่านห้องรับแขกอยู่นั้นเธอก็เห็น เพลงพิณ แต่งตัวเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอกเช่นกันเธอจึงเอ่ยถามขึ้น

"เพลงไม่ไปงานกับพี่จริงๆ หรอปกติเพลงก็จะต้องไปงานนี้ด้วยไม่ใช่หรอ" เธอถามน้องสาวเพราะน้องสาวของเธอก็เป็นผู้ประกอบการรายย่อยของจังหวัดเชียงใหม่เช่นเดียวกัน

"ไม่ไปค่ะ!.เพลงให้ผู้ช่วยของเพลงไปแทนแล้วค่ะ"เธอตอบพี่สาวเสียงหวาน

"ตามใจ" เธอไม่ขยันขยอน้องสาวอีก ก่อนจะเดินเลยเพลงพิณไป และในระหว่างที่เธอกำลังจะเดินผ่านนางสิรินาทไปนั้น นางศิรินาทที่เห็นลูกเลี้ยงนางก็รีบเอ่ยเรียกลูกเลี้ยงเอาไว้เสียทันที

"น้ำมาดูนี่ก่อนเร็ว คุณพรพิมลพึ่งจะส่งมาให้เมื่อช่วงเย็น"นางหยิบตัวอย่างการ์ดแต่งงานและของชำร่วยออกมาจากถุงเพื่อให้บุตรสาวคนโตได้ดู

เธอหยุดและนั่งตรงตรงข้ามกันกับแม่เลี้ยงแล้วหยิบตัวอย่างการ์ดแต่งงานขึ้นมาดูทีละใบไม่นานเธอก็เลือกได้ ส่วนของชำร่วยเธอยกให้มารดาเลี้ยงเป็นคนเลือกแทน

นางศิรินาทเมื่อเห็นบุตรสาวคนโตเลือกได้แล้วนางจึงเอ่ยถาม

"แล้วนี่ไปลองชุดแต่งงานกันมาหรือยัง? ทางร้านโทรมาตามหลายครั้งแล้วนะ?"นางถามบุตรสาวคนโตด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ เพราะ ลูกเลี้ยงของนางเอาแต่ทำงานไม่สนใจงานแต่งของตัวเองเหมือนกับคนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวเลยสักนิด

"ไปลองมาแล้วค่ะ" เธอตอบพลางยิ้มเบาให้กับมารดาเลี้ยง

"อ้าวหรอทำไมแม่ไม่รู้?"นางพึมพำ

"ก็วันก่อนพี่ภพมารับออกไปทานข้าวแล้วเราก็เลยไปลองชุดแต่งงานด้วยเลยค่ะ"เธอตอบอีก

"ดีแล้ว อีกไม่ถึง 2 อาทิตย์ ก็จะถึงวันแต่งแล้วมันจะได้ไม่ฉุระหุส่วนเรื่องของสถานที่จัดงานฝ่ายนั้นเขาจะเป็นคนจัดการเอง"นางศิรินาทบอกกับลูกเลี้ยงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ค่ะ"เธอตอบรับยิ้มๆ และในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้นเพลงพิณก็เดินผ่านคนทั้งสองไปด้วยความเร่งรีบจนนางศิรินาทตะโกนถามบุตรสาวแทบไม่ทันด้วยความแปลกใจ 

"นั่นจะไปแล้วเหรอ?" นางถามบุตรสาวคนเล็กที่เดินดุ่มๆไม่หันหลังกลับมามองนางเลยสักนิด ได้ยินแต่เสียงที่ตอบกลับมาเพียงประโยคเดียว

"ค่ะ"

"อะไรกันลูกคนนี้ อยู่ๆก็บึ้งตึงขึ้นมาเสียอย่างนั้น" นางศิรินาทบ่นตามหลังบุตรสาวคนเล็กอย่างงง?ๆ

"งั้นน้ำใสก็ไปเหมือนกันนะคะ"

"อืมไปเถอะพ่อเราลงมาพอดี"นางศิรินาทมองสามีที่เดินลงมาจากชั้นบน ด้วยแววตาอ่อนโยน

"ไปคะพ่อ"เธอเรียกคนเป็นพ่อแล้วเดินนำไปที่รถที่มีคนขับรถเอารถมาจอดรอที่หน้าบ้าน

"ผมไปนะคุณ"สันติบอกกับภรรยา

"ค่ะ"นางเดินมาส่งสามี จนรถตู้ลับตาไปนางจึงหันกลับเข้าบ้าน

ณโรงแรมไอหมอกสถานที่จัดเลี้ยง

เมื่อรถของภาคินมาถึงก็แล่นเข้าไปจอดทางด้านหลังของโรงแรมทันที และใช้ประตูทางด้านหลังของโรมแรมเข้าไปด้านใน โดย มีคนสนิททั้งสองเดินตามหลังมาติดๆ

"เชิญครับนาย" GM หนุ่มเอ่ยเชิญผู้เป็นนาย..ภาคินเดินตามผู้บริหารโรงแรมของตัวเองเข้าไปด้านในทันที โรงแรมไอหมอกเป็นโรงแรมของนักธุรกิจที่กำลังจะล้มละลายเมื่อสี่ปีก่อน เขาจึงชื้อมาและนำมาเรโนเวทใหม่จนกลายมาเป็นโรงแรมห้าดาวภายในเวลาสองปี

"อีกชั่วโมงกว่างานเลี้ยงถึงจะเริ่มครับ?" GM หนุ่มเอ่ยกับผู้เป็นนาย

อืม.. เขาขานรับในลำคอก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ ไปยังห้องพักของตัวเองที่เก็บเอาไว้นอนพักเวลาเดินทางเข้ามาทำธุระในเมือง เช่นวันนี้ ที่เขาต้องนอนพักที่นี่

ทั้ง 3 ยืนอยู่ในลิฟท์ ท่ามกลางความเงียบสงบไม่มีใครเคยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวจนลิฟต์เปิดออก ทั้ง 3 ก็เดินออกจากลิฟต์ตรงไปยังห้องพักของตัวเอง แต่แล้วคนทั้ง 3 ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงและได้เห็นคนทะเลาะกันอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกันกับห้องของคนทั้ง 3 จนมาวินกับวินัยที่เดินตามหลังของผู้เป็นนายอดที่จะปลายตาไปมองชายหญิงที่ทะเลาะกันอยู่หน้าโถงทางเดินไม่ได้ แม้แต่ภาคินเองก็ยังปลายตาไปมองคนทั้งสองอย่างห้ามไม่ได้ เพราะคนทั้งสองกำลังมีปากเสียงอยู่ตรงข้ามกับหน้าห้องของเขา โดยฝ่ายหญิงกำลังร้องห่มร้องไห้ ใช้มือกุมท้องของตัวเองแล้วบอกกับชายหนุ่ม ว่าเธอกำลังตั้งท้องโดยที่ชายหนุ่มที่น่าจะเป็นพ่อของเด็กในท้องยืนตัวแข็งไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา จนคนทั้ง 3 เปิดประตูเข้าห้องไปก็ได้ยินแต่เสียงของหญิงสาวที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่นานเสียงคนทั้งสองก็เงียบไปพร้อมกับเสียงเปิดและปิดประตู

... เมื่อเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ววินัยจึงได้เอ่ยขึ้นกับคนเป็นเพื่อน

"ฉันว่าผู้ชายคนนั้นฉันคุ้นหน้านะ?"วินัยพึงพำออกมาทางขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด

"ผู้ชายคนเมื่อกี้นี้หรอ?" มาวินหันไปถามเพราะเขาเองก็มีความรู้สึกว่าคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน ถึงจะเห็นแค่ด้านข้าง แต่ก็ยังดูคุ้นหน้าอยู่ดี

อืม

"ช่างเถอะไม่ได้เกี่ยวกับเราสักหน่อย แต่ดูท่าทางน่าจะงานเข้านะนั่นไปทำผู้หญิงท้อง..ดูจากสีหน้าไม่ค่อยจะโอเคสักเท่าไหร่ รักสนุกจนได้เรื่องสินะ"มาวินเอ่ยขึ้นพลางยิ้มออกมา

ส่วนภาคิน ถึงเขาจะยืนหันหลังให้กับลูกน้องทั้งสอง แต่หูทั้งสองข้างของเขาก็ยังได้ยินสิ่งที่ลูกน้องทั้งสองคุยกันอยู่ตลอดเวลา แต่ที่เขาแปลกใจก็คือผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของเขา เป็นเจ้าของโรงแรมเมืองเชียงใหม่ ที่กำลังจะแต่งงานกับทายาทของไร่ธารธาราในปลายเดือนนี้ไม่ใช่หรือ ถ้าเขาจำไม่ผิด แต่ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้ไม่ใช่คู่หมั้นของนายปองภพหลอกหรือ ถึงทำให้นายปองภพตกใจจนเหมือนผีเข้าได้ถึงขนาดนั้น หรือว่านายปองพบนอกใจคนรักไปทำผู้หญิงคนอื่นท้องกัน ภาคินคิดด้วยความรู้สึกสมเพชในตัวของชายผู้ที่เป็นคู่แข่งด้านธุรกิจของเขา เพราะเขาเกลียดความนอกใจเป็นที่สุด

ด้านของธานธาราเมื่อมาถึงโรงแรมอุ่นไอหมอกเธอก็ส่งข้อความหาคู่หมั้นหนุ่มทันทีที่เข้ามาอยู่ในงานเลี้ยง

"พี่ปองพบอยู่ไหนคะ น้ำมาถึงแล้วนะคะ?" เธอส่งข้อความถาม ผ่านไปไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมา

"พี่เข้าห้องน้ำอยู่ครับเดี๋ยวพี่ออกไปหา รอพี่อยู่ตรงนั้นนะครับอย่าไปไหน" ตองภพส่งข้อความตอบกลับมา

"ค่ะ "เธอตอบรับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนที่เธอจะเดินไปทักทายคนที่เธอรู้จักพร้อมกับบิดา

ภายในห้องห้องหนึ่ง

"พี่ภพยกเลิกงานแต่งเถอะนะคะ..นึกเสียว่าเห็นแก่ลูกที่กำลังจะเกิด"หญิงสาวกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายออกมา

"ไม่ได้..ผมยกเลิกงานแต่งไม่ได้"ชายหนุ่มตอบเสียงเคลียด

" แล้วลูกของเราล่ะคะพี่ภพจะทำยังไง? พี่ภพจะปล่อยให้ลูกของเราเกิดมาไม่มีพ่อ..เป็นลูกนอกสมรสแบบนี้หรือคะ?"เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

"ไม่ห่วงหรอกถึงผมจะแต่งงานกับน้ำใสผมก็ไม่ทิ้งคุณกับลูกหรอก ผมจะดูแลคุณกับลูกอย่างที่ควรจะเป็น"เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักใจ

"แล้วลูกก็จะกลายเป็นลูกเมียน้อย! ลูกนอกสมรสเหรอคะ?" เธอถาม ด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดเมื่อคิดไปว่าลูกของเธอจะต้องอยู่ในสถานะของลูกเมียน้อยลูกนอกสมรส ไม่ยอมเธอยอมไม่ได้ เธอจะไม่ยอมให้ลูกของเธอถูกคนตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อยลูกนอกสมรสเด็ดขาด

ชายหนุ่มเอามือกลมสีสักตัวเองด้วยความรู้สึกเคร่งเครียด เมื่อก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อเสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะของเขาขึ้นมาเสียก่อน เขารีบอ่านข้อความในโทรศัพท์แล้วพิมพ์ตอบกลับไปทันที ท่ามกลางสายตาที่เจ็บปวดของหญิงสาว

"ผมจะต้องลงไปงานเลี้ยง คุณก็รออยู่บนห้องนี้ไปก่อนอย่าเพิ่งออกไปไหนจนกว่าผมจะกลับมา"เขาสั่งสอนจะเดินไปจัดเสื้อผ้าของตัวเองที่มากระบบเครื่องแป้ง ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นั่งร้องไห้อยู่บนโซฟากลางห้อง ด้วยสายตาอ่อนใจ เขาถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มก่อนจะเดินกลับไปหาหญิงสาว แล้วดึงร่างบอบบางเข้ามา กอด แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม

"เราค่อยมาคุยกันอีกที "เขาเอ่ยก่อนจะปล่อยตัวหญิงสาวแล้วเดินออกจากห้องไป ท่ามกลางสายตาตัดพ้อของหญิงสาว