ตอนที่ 16 ความจริงที่แสนเจ็บปวด

ตอนที่ 16 ความจริงที่แสนเจ็บปวด

ยิ่งเห็นสภาพของผู้หญิงทั้งสองที่ตบตีกันแย่งคู่หมั้นของตัวเองเธอก็ยิ่งรับมันไม่ได้จนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ

ด้านปองภพเองก็หงุดหงิดจนแทบคลั่ง แทนที่เขาจะได้ตามง้อคนรัก แต่กลับต้องมาแยกผู้หญิงลับๆของตัวเองออกจากกัน แทนที่เขาจะได้ตามง้อและอธิบายเรื่องที่มันเกิดขึ้นให้กับคนรักและปรับความเข้าใจกัน แต่กลับต้องมาห้ามรุ้งรดากับเพลงพิณทะเลาะกันแทน เขาร้อนใจขึ้นมาทันที่ เมื่อเห็นว่าคนรักกำลังค่อยๆถอยหลังออกจากห้องไปทีละก้าวด้วยท่าทีเจ็บปวด ปองภพเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ถึงเขาจะมีผู้หญิงอยู่รอบกาย แต่ผู้หญิงที่เขาให้ใจก็มีเพียงแค่ธารธาราคู่หมั้นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

"หยุดๆ" เขาใช้กำลังที่เหนือกว่าผู้หญิงทั้งสอง จับทั้งสองแยกออกจากกันแล้วผลักไปคนละทางด้วยความโกรธ จนหญิงสาวทั้งสองกระเด็นกันไปคนละทิศคนละทางด้วยความตกใจ

ว้าย!!!

โอ้ย!!!

ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ ส่วนปองภพเองก็ไม่ได้ใส่ใจหญิงสาวทั้งสองอีก เขาก้าวขาไวๆเข้าไปหาคู่หมั้นทันทีด้วยความร้อนใจ

"น้ำ!.น้ำฟังพี่ก่อน!.."เขาทะล่ำทะลักเรียกคนรักที่กำลังจะออกจากห้องไปด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ

ธารธาราหันกลับไปมองพลางเอ่ยออกมาเสียงเกรี้ยวกราด

"เชิญพวกคุณเสพสุขกันให้พออย่ามายุ่งกับฉัน!.."เธอตะโกนใส่อดีตคนรักทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

"ไม่นะครับน้ำ พี่จะไม่ยอมยกเลิกงานแต่งของเราเด็ดขาด พี่รักน้ำนะครับ"เขาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก พลางก้าวขาเดินเข้าไปหาคนรักทีละก้าวอย่างช้าๆด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

"ไม่ยกเลิกก็เรื่องของคุณ แต่ฉันจะไม่เอาตัวเองไปลงนรกกับพวกคุณทั้งสามคนแน่นอน" เธอตะโกนกลับมาทั้งน้ำตาพรางมองน้องสาวและอดีตเพื่อนรักด้วยแววตาเจ็บปวด

ทั้งสองก็มองมาที่เธอด้วยแววตาสับสนเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะเพลงพิณที่มองไปยังพี่สาวด้วยแววตาสับสน แต่คนที่เจ็บปวดจน หัวใจแตกสลายในตอนนี้มีหรือจะสนใจแววตาของคนทั้ง 3 ที่มองมาที่ เธอ เธอแสยะยิ้มให้กับคนทั้งสามทั้งน้ำตา ก่อนจะกลับหลังหันแล้ววิ่งออกจากห้องไป ด้วยหัวใจที่แตกสลาย

"น้ำ!..รอพี่ก่อนน้ำ.."ปองภพวิ่งตามคนรักออกจากห้องไปทันทีด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

"พี่ภพ!!!.." เพลงพิณกับรุ้งระดาตะโกนตามหลังของปองภพออกไปจนคอแทบแตก แต่เขาก็ไม่คิดที่จะหันกลับมามองยังหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ทางด้านหลังของเขาอีกเลย

"กรีด!!!กลับมานะ!!พี่ภพ!!!!"ทั้งสองทั้งเรียกทั้งกรีดร้อง

ธารธาราวิ่งออกจากห้องทำงานของปองภพออกมา แล้ววิ่งตรงเข้าไปยังลิฟท์ ที่มีคนกำลังก้าวเดินออกมาด้วยความร้อนใจ เธอกดปิดลิฟท์ทันที ที่ปองภพจะวิ่งมาถึง

ด้านปองภพวิ่งตามคนรักออกมาทันทีที่คนรักวิ่งออกมา แต่ก็ช้าไปกว่าคนรักไปเพียงก้าวเดียว เพราะทันทีที่เขาจะคว้าตัวของเธอเอาไว้ได้ลิฟท์ก็ปิดลงพอดีเขาจึงคว้าได้แค่อากาศ

"โถ้เว้ย!!!"

เขาสบถออกมาด้วยความโกรธจนพนักงานที่อยู่แถวนั้นถึงกับตกใจจนตัวหดไปตามๆกัน เขายืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หน้าลิฟท์ด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด จนพนักงานที่อยู่แถวนั้นรีบหนีตายไปตามๆกัน เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าต้องตามคนรักให้ทัน เขาก็รีบก้าวขาไปยังลิฟท์ของผู้บริหารทันที แล้วกดไปยังชั้นลานจอดรถทันทีด้วยความร้อนใจ ในใจก็คิดไปว่าเขาไม่น่าปล่อยให้คนรักนี้ออกมาอย่างนี้เลย เขาน่าจะรั้งตัวของเธอเอาไว้ให้ได้เสียก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันที่หลัง แต่มาคิดได้ในตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว

อีกด้านหนึ่งณลานจอดรถ

สองเจ้านายลูกน้องที่กำลังเดินออกจากโรงแรมตรงไปยังลานจอดรถ โดยมีมาวินเดินบ่นตามหลังของผู้เป็นนายออกมาอย่างหัวเสีย

"เจ้านายครับ เจ้าซื่อหลิน ทำแบบนี้ไม่เห็นหัวของเราเลยนะครับ นัดเรามาแต่ตัวเองกลับออกไปที่อื่นปล่อยให้เรารอเก้อมันใช้ได้ที่ไหน!.. เจ้านายยังจะทำธุรกิจกับคนแบบนี้อยู่อีกหรือครับนาย?"มาวินบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดและไม่พอใจ

"หึ!.นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบทำธุรกิจกับคนไม่มีความรับผิดชอบ"ภาคิดตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ

มาวินมองเจ้านายของตัวเองพลางคิด..สมกับฉายาที่ทุกคนเรียกขานเจ้านายของเขาว่าปีศาจน้ำแข็งจริงๆ..แต่เอาจริงๆแล้วฉายาพวกนี้มันก็เหมาะสมกับเจ้านายของเขาจริงๆนั่นแหละ ถึงจะหล่อมากแต่ก็โหดและดิบเถื่อนมากเช่นกัน เจ้านายของเขาเวลาฆ่าคนตาไม่กระพริบ จนเหล่าลูกน้องกลัวจนตัวหดเวลาได้เจอกับผู้เป็นนาย จะว่าไปนักธุรกิจที่มีธุรกิจติดอยู่กับขอบชายแดนเพื่อนบ้านอย่างนี้ถ้าไม่โหดจริงก็คงจะดูแลธุรกิจของตัวเองไม่รอดพ้นจากเหล่าโจรผู้ร้ายปล้นฆ่า ต่างจากพวกที่มีธุรกิจในเมืองที่ไม่ต้องระวังพวกโจรผู้ร้ายให้มาก ส่วนเจ้านายเขานะหรือไร่ชาอีกฝั่งหนึ่งติดกับขอบชายแดน เจ้านายของเขาจึงต้องโหดและเด็ดขาดเข้าไว้ไม่งั้นก็จะคุมเหล่าาลูกน้องชายฉกรรจ์พวกนั้นไม่ได้ นั่นจึงเป็นฉายาที่มาของพญามัจจุราชหรือปีศาจน้ำแข็งของเจ้านายของเขานั่นเอง

มาวิน เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นนายก็ยิ้มออกมาได้ด้วยความพอใจ เขาจะได้สมน้ำหน้าให้นักธุรกิจถือดีคนนั้นให้สาใจ มันคงคิดว่าเจ้านายของเขาคงจะง้อมันน่ะสิถ้า.ฝันไปเถอะคนอย่างเจ้านายของเขาไม่คิดที่จะง้อใคร..มาวินคิดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามหลังของผู้เป็นนายด้วยความพึงพอใจ จนทั้งสองเดินมาถึงรถ มาวินกดรีโมทเปิดรถให้ผู้เป็นนายทันทีที่มาถึงรถ แล้วเขาก็ทำหน้าที่เปิดประตูรถให้ผู้เป็นนายก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปประจำยังที่คนขับ..ทันทีที่เขาปิดประตูลงประตูทางด้านหลังก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง.พร้อมกับมีใครบางคนยัดตัวเองเข้ามาในรถ

ปัง...

เอ้ย!!!

มาวินอุทานด้วยความตกใจ เพราะคิดว่าคนร้าย..แต่ภาคินกลับมองคนที่ถือวิสาสะขึ้นขึ้นของเขาอย่างไม่ได้รับอนุญาติด้วยแววตานิ่งๆ ด้วยความแปลกใจ ยิ่งเห็นใบหน้าของคนที่ขึ้นมาบนรถของเขาเขาก็ยิ่งขมวดคิ้วมองด้วยความแปลกใจ

หือ!!...

ด้านของธารธาราเมื่อเธอเข้ามาในลิฟท์ได้เธอก็กดลิฟท์ลงไปชั้นที่รถของเธอจอดอยู่ทันที จนมาถึงชั้นที่เธอจอดรถ พอลิฟท์เปิดออกเธอก็ก้าวขาและวิ่งออกจากลิฟท์ทันที จนมาถึงรถของเธอที่จอดอยู่ เธอก็คิดขึ้นได้ว่าเธอได้ทำกุญแจรถหล่นอยู่ในห้องทำงานของอดีตคู่หมั้นที่เธอพึ่งจะตัดสัมพันไปสดๆร้อนๆ ดีที่กระเป๋าสะพายใบเล็กยังอยู่ที่เธอ เธอเปิดรถไม่ได้

เมื่อไม่มีกุญแจรถ เธอจึงตัดสินใจที่จะวิ่งไปที่หน้าโรงแรมเพื่อหาแท็กซี่หนีออกไปจากที่นี่ให้เร็ว เพราะเธอรู้ว่าปองภพกำลังตามหลังเธอมาเธอจึงต้องรีบหนีออกไปจากที่นี้ให้ได้โดยเร็ว ในขณะที่เธอกำลังจะวิ่งออกไป ประตูลิฟท์อีกตัวก็เปิดออกพร้อมกับร่างของผู้ชายที่เธอคุ้นเคยดีกำลังเดินออกจากลิฟท์มาอย่างเร่งรีบ เธอพยามหลบตามข้างๆ รถที่จอดอยู่เพื่อที่จะไม่ให้เขาเจอตัวของเธอ จนมาเจอกับรถคันหนึ่งมีไฟกระพริบ ในขณะที่เธอกำลังหลบอยู่ข้างรถคันนั้น เธอมองเห็นชาย 2 คนที่เธอคุ้นหน้ากำลังตรงมาที่รถคันที่เธอหลบอยู่พอดี พอเขาเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งในรถ ไม่ต้องคิดอะไรมากเธอก็เปิดประตูขึ้นตามเขาเข้าไปในรถทันที.. โดยที่เธอไม่คิดที่จะสนใจว่าเจ้าของรถจะอนุญาตหรือไม่

"เอ้ย!!.." เสียงของมาวินอุทาน และก็กำลังจะกระโดดข้ามเบาะรถมาช่วยผู้เป็นนาย แต่เสียงของเจ้านายกลับเอ่ยขึ้นกับคนที่ขึ้นรถมาใหม่ด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย เขาจึงได้หยุดตัวเองเอาไว้

"คุณ.."เสียงของเจ้าของรถเอ่ยเรียก เธอจึงเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเจ้าของเสียงทั้งน้ำตาพลางเอ่ย

"คุณ!!"

ภาคินที่ได้เห็นหน้าของคนที่ชอบสร้างปัญหาให้เขาทุกทีที่ได้เจอกันก็ขมวยคิ้วมุ่นเข้าหากันด้วยกันแปลกใจ..ด้านมาวินเอง เมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่ถือวิสาสะขึ้นรถของเขามาก็ขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัยเช่นกัน ยิ่งเห็นใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตาของเจ้าหล่อน เขาก็ยิ่งอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าผู้หญิงคนนี้ กำลังหนีคนร้ายที่กำลังตามฆ่าเธอมาอีก..ภาคินเองก็มีความคิดไม่ต่างกัน..เขาจึงเอ่ยถามออกไปเสียงขรึม

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคุณ นี้คุณหนีใครมาหรือเปล่า?"เขาถามคนที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกไปด้วยน้ำเสียงสงสัย จนคนที่ถูกถามเงยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาขึ้นมามองสบตากับเขา

"คุณขอฉันติดรถของคุณออกไปจากนี่นี้ด้วยได้ไหม"เธอไม่ตอบคำถาม แต่เธอขอร้องให้เขาพาเธอออกไปจากที่นี่ด้วย..

และไม่ทันที่เขาจะได้ถามอะไรอีก ก็เห็นว่ามีคนหลายคนกำลังเดินมองหาคนไปทั่วทั้งลานจอดรถ ซึ่งหนึ่งในนั้นเขาก็จำได้ว่าเป็นคู่หมั้นของผู้หญิงที่ร้องให้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆเขานี่เอง..เขามองดูผู้ชายใส่สูทหลายคน และชายหนุ่มเจ้าของโรงแรมเชียงใหม่ไปมากับคนที่ฟุบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เบาะข้างๆ ตัวเขาพลางถอนหายใจหนักๆออกมาก่อนจะสั่งให้คนสนิทออกรถไป

"ไปกันเถอะ"เขาสั่ง

"ครับนาย"มาวินเองก็ทำตามคำสั่งของเจ้านายทันที ในขณะที่เขาขับรถผ่านชายใส่สูทพวกนั้น ทุกคนต่างก็มองจ้องเข้ามาในรถของเขาเป็นตาเดียวกัน แต่กระจกรถของเขาติดฟิล์มดำ จึงทำให้คนพวกนั้นมองเขามาไม่เห็นอะไร จนรถแล่นออกมาจากโรงแรมวิ่งอยู่บนถนนใหญ่เขาจึงเอ่ยถามผู้เป็นนาย

"กลับไร่เราเลยหรือเปล่าครับ"มาวินถาม

"กลับไร่เลย"ภาคินตอบพลางมองคนที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ ด้วยความเหนื่อยใจ

"หยุดร้องได้แล้วคุณ"เขาเอ่ยกับหญิงสาวที่เจอกันทีไรก็นำพาแต่ปัญหามาให้ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

ธารธาราที่กำลังไร้ที่พึ่งทางใจในตอนนี้โผเข้ากอดคนที่พึ่งจะพบเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่ทำให้เธอรู้สึกไว้ใจและรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่ใกล้เขาทันทีเพื่อหาที่พึงพา พลางร้องไห้ออกมาไม่ต่างจากเด็กตัวน้อยๆ

ภาคิดเองก็ตกใจจนทำตัวไม่ถูกที่อยู่ยัยตัวยุ่งนี่ก็โผเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่น จนเขาเผลออุทานออกมา

เอ้ย!...

มาวินเองก็ตกใจแทนผู้เป็นนายเช่นกัน และก็กลัวแทนผู้หญิงคนนั้นด้วย กลัวว่าเธอจะถูกเจ้านายของเขาโยนลงรถกลางทาง เพราะตั้งแต่ที่เขารู้จักกับเจ้านายมา 5 ปีไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เจ้านายของเขาได้เกิน 3 ก้าว ยกเว้นจะได้รับอนุญาตแต่เขาก็ยังไม่เคยเจอคนๆนั้นสักที ทีแรกเขาก็แอบนึกกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้ นึกว่าเจ้านายเป็นพวกเสือใบ แต่มันก็ไม่ใช่เจ้านายของเขาเป็นผู้ชาย 100% แต่ไม่ชอบให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ตัวแค่นั้น ส่วนเรื่องหาความสุขตามประสาผู้ชายเจ้านายของเขาก็เลือกสุดๆ ถ้าไม่ระดับดารานางเอกแนวหน้า ก็ต้องเป็นระดับไฮโซคนดัง ขนาดบุตรหลานของรัฐมนตรีของประเทศเพื่อนบ้านก็ยังหาโอกาสเข้าหาเจ้านายของเขาไม่เว้นว่าง ก็ว่าแหละนะเงินและอำนาจทำได้ทุกอย่าง มาวินมองและคิด

"คุณฉันขอกอดคุณหน่อยได้ไหม? ฉันไม่เหลือใครแล้วทุกคนหักหลังฉันหมด ทุกคนทรยศฉันหมดเลย" เธอพูดพร้อมกับสะอื้นไห้ออกมา

ภาคินมองคนที่กอดเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความรู้สึกสงสาร เขาจึงค่อยๆวางมือเอาไว้ที่หลังแล้วลูบหลังให้เธอเบาๆ เป็นการปลอบโยน มาถึงตอนนี้เขาก็พอจะเดาเรื่องได้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ..

"งั้นก็ร้องไห้ออกมาให้พอ แล้วก็รีบตั้งสติให้ได้เร็วๆ เพราะมีอีกหลายเรื่องที่คุณจะต้องทำ"เขาบอกกับคนที่ร้องไห้อยู่กับอกของเขาน้ำเสียงอ่อนโยนพลางถอดหายใจ

เห้อ!!!