ตอนที่ 17 แย่งชิง

ตอนที่ 17 แย่งชิง

มือเรียวยาวลูบแผ่นหลังบอบบางของคนที่ซบหน้าร้องไห้อยู่กับอกของเขาด้วยความสงสาร เห็นแล้วก็พรานให้นึกถึงตัวเองในวันนั้นวันที่เขาสูญเสียคนรักให้กับผู้ชายคนอื่นไป เขาคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้ดีว่ามันเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน สภาพของเขาในวันนั้นคงจะไม่ต่างกันกับผู้หญิงคนนี้ในวันนี้

มาวินเองก็แอบมองผู้เป็นนายผ่านกระหจกมองหลังเป็นระยะๆ เป็นบางครั้ง ภาคินเองก็รู้ว่าคนสนิทกำลังแอบมองเขาอยู่เขาจึงจงใจมองกลับด้วยแววตาคำถาม ทำเอามาวินรีบหลบสายตาของผู้เป็นนาย พัลวันจนไม่กล้าที่จะแอบมองอีก

อีกทางด้านของปองภพและผู้หญิงของเขาอีกสองคนก็กำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย

ปองภพเมื่อตามคนรักไม่ทันก็กลับขึ้นมาณห้องทำงานของตัวเอง ก็เห็นว่ามีพนักงานหลายคนกำลังมองไปที่ห้องทำงานของเขาเป็นตาเดียวกัน และทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามาในห้องภาพที่เห็นก็คือผู้หญิง 2 คนกำลัง ฉุดกระชากลากถูกันอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่ผมเผ้ารุงรัง เขามองผู้หญิงทั้งสองของเขาด้วยความรู้สึกหงุดหงิดก่อนจะสั่งให้คนที่ตามเขามาจับผู้หญิงของเขาแยกออกจากกัน

"ไปจับแยกออกจากกันสิ"เขาหันไปสั่งเสียงกร่าว

"ครับ"

ชายใส่สูทที่ตามหลังเขามารีบเข้าไปจับผู้หญิงทั้งสองแยกออกจากกันท่ามกลางเสียงกรีดร้องด่าทองผู้หญิงทั้งสอง จนเขาต้องหันไปตะหวาดใส่ผู้หญิงทั้งสองด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ

รุ้งรดากับเพลงพิณหุบปากของตัวเองลงทันทีด้วยความตกใจ

"คุณภพช่วยรุ้งด้วยรุ้งปวดท้อง"รุ้งระดาใช้ลูกในท้องของตัวเองเรียกร้องความสนใจจากชายหนุ่มทันใด

เพลงพิณรีบเอ่ยขัดขึ้นทันทีเช่นกันด้วยความโกรธ

"อีตอแหล ก็เห็นๆอยู่ว่าฉันเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำ"เธอหันไปตวาดใส่หน้าเพื่อนรักของพี่สาว พลางหันไปฟ้องกับปองภพ

"พี่ภพคะผู้หญิงคนนี้ทำร้ายร่างกายเพลงค่ะ!..ดูสิคะหน้าของเพลงบวมไปหมดแล้ว ดูสิคะแขนของเพลงก็มีแต่รอยเล็บของผู้หญิงคนนี้" เพลงพิณที่มีรูปร่างแบบบางกว่ารุ้งระดายื่นใบหน้าและลำแขนขาวผ่องให้กับปองภพดู พลางเอ่ยฟ้องผู้ชายที่เธอตั้งใจที่จะแย่งพี่สาวมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"นังตอแหล ฉันกำลังท้องอยู่นะฉันจะมีแรงที่ไหนไปทำร้ายแกแกต่างหากที่ทำร้ายฉัน"รุ้งระดาเองก็ไม่คิดที่จะยอมถูกใส่ร้ายเช่นกัน จากนั้นทั้งสองต่างก็สาดคำด่าทอใสกัน จนปองภพต้องใช้มือกุมขมับด้วยความรำคาญและความหงุดหงิด

"หุบปากทั้งสองคนนั่นแหละ ถ้ายังไม่หุบปากก็ออกไปให้พ้นหน้าฉันทั้งสองคนนั่นแหละและอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"ปองภพตะคอกออกมาเสียงกร้าวด้วยความโกรธ รุ้งรดากับเพลงพิณหน้าเสียพลางหุบปากฉับลงทันใด

เมื่อทั้งสองเงียบเสียงลง ปองภพจึงเดินผ่านคนทั้งสองไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองทันที โดยมีสายตาของผู้หญิงทั้งสองมองตามด้วยความขุ่นเคือง เพราะต่างก็คิดไปเองว่าถ้าปองภพยกเลิกการแต่งงานกับธารธาราแล้วตัวเองก็จะเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวของเขา แต่มันกลับไม่ใช่เพราะเขายังมีผู้หญิงอีกคนซ้อนอยู่

แต่แล้วเสียงของเพลงพิณก็เอ่ยถามชายหนุ่มขึ้นด้วยความหวังที่เต็มเปรี่ยม

"พี่ภพคะ ในเมื่อพี่น้ำยกเลิกงานแต่งกับพี่ไปแล้ว พี่ภพจะทำยังไงคะ?"เพลงพิณถามเพราะเธอคิดว่าคนที่จะต้องแต่งงานแทนพี่สาวจะต้องเป็นเธอ แต่แล้วเธอก็ต้องดีใจค้างเมื่อได้ยินคำพูดของปองภพ

"แต่ฉันจะไม่ยอมยกเลิกงานแต่งกับน้ำเด็ดขาด"ปองภพตอบคำถามเพลงพิณเสียงกร้าว ทำเอาเพลงพิณและรุ้งระดามองหน้าผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ

"แต่คุณจะต้งรับผิดชอบลูกในท้องของรุ้งนะคะ"รุ้งระดาเอ่ย  ออกมาด่วยน้ำสียงที่ไม่พอใจ เพราะขนาดอดีตเพื่อนรักของเธอจับได้และยกเลิกงานแต่งไปแล้วเขายังจะไม่ยอมแพ้อีก แต่เป็นเพลงพิณที่ทนไม่ได้เอ่ยขึ้นมาด้วยความปวดใจ

หึ!

"พี่คิดเหรอคะพี่น้ำยังอยากจะแต่งงานกับพี่อีก อย่าลืมนะคะว่าพี่นอกใจพี่น้ำ แถมคนที่พี่นอกใจไปแอบมีอะไรด้วยเป็นเพื่อนสนิทของพี่น้ำและน้องสาวแท้ๆของพี่น้ำ?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง เธอก็รักเขาไม่แพ้กัน กับผู้เป็นพี่สาวแต่เขากลับเลือกพี่สาวของเธอไม่ใช่เธอที่เขาต้องการจะแต่งด้วย ที่เขามายุ่งกับเธอ และป้อนคำหวานกับเธอทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกันนั่นมันคือคำโกหกของผู้ชายมักมากใช่ไหม เพลงพิมพ์คิดด้วยความเคืองโกรธ ไม่ยอมเธอไม่ยอมแพ้พี่สาวต่างมารดาของเธอหรอก ยังไงเสียผู้ชายคนนี้ก็จะต้องแต่งงานกับเธอเพียงผู้เดียว

รุ้งระดาเองก็มีความคิดไม่ต่างกันกับเพลงพิณ เพราะเธอต้องการที่จะได้ผู้ชายคนนี้มาเป็นสามีและพ่อของลูกในท้องของเธอ แต่เพียงผู้เดียว และเธอก็ต้องได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาแต่เพียงผู้เดียวเป็นคุณผู้หญิงของโรงแรมเชียงใหม่แต่เพียงผู้เดียว เธอคิดด้วยความมาดร้าย

ส่วนคนที่เป็นต้นเหตุได้แต่มองผู้หญิงทั้งสองด้วยแววตาดุ กร้าว เขารู้ว่าเขาได้ทำผิดกับคนรักอย่างมหันต์ แต่ถ้าผู้หญิง 2 คนนี้ อยู่แต่ในที่ของตัวเองที่เขาได้วางเอาไว้ให้ตั้งแต่แรก ไม่เข้ามาวุ่นวายกับเขาในที่ทำงาน ธารธาราก็คงจะไม่มาเห็นภาพบาดตาแบบนั้น และเธอก็ยังจะไม่รู้ความจริงจนกว่างานแต่งจะผ่านพ้นไป

"เรื่องมันเป็นแบบนี้เพราะพวกเธอทั้งสองคนนั่นแหละ"ปองภพหันไปตวาดพลางกล่าว

"เธอสองคนจะมาเรียกร้องอะไรจากฉันนักหนา? ก็ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรกแล้วนี่ว่าเธอสองคนก็ยอมที่จะอยู่ในที่ของตัวเองไม่เรียกร้องอะไร? แล้วตอนนี้พวกเธอจะมาเรียกร้องเอาอะไร?" เขาถามด้วยน้ำเสียงเหี้ยมดุ จนหญิงสาวทั้งสองหุบปากฉับและเบือนสายตาไปทางอื่นด้วยความไม่พอใจ

"ก็ตอนนั้นรุ้งไม่รู้ว่ารุ้งจะท้องลูกของคุณนี่คะ?"รุ้งระดายกเอาลูกในท้องขึ้นมากล่าวอ้างทันที

ปองภพหันควับไปมองผู้หญิงที่กำลังอุ้มท้องลูกท้องเขาด้วยความโกรธ

"ก็ใครบอกให้เธอปล่อยให้ตัวเองท้องฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าปล่อยให้ตัวเองท้อง! ฉันไม่บอกให้เธอไปเอาเด็กออกมันก็เป็นบุญของเธอกับลูกในท้องของเธอแล้ว" เขาตะวาดเสียงเข้ม ถึงเขาจะอยากทำแบบนั้นสักแค่ไหน และไม่พอใจที่รุ้งรดาปล่อยให้ตัวเองท้อง แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายถึงขนาดที่จะฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ กับอีแค่เด็กคนเดียวเขาสามารถเลี้ยงได้ด้วยเศษเงินของเขา

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงทั้งสองกำลังจะก่อความวุ่นวายรำคาญใจให้กับเขาอีกเขาจึงสั่งให้คนทั้งสองออกจากโรงแรมของเขาด้ยใบหน้าบึ้งตึง

"ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวพวกเธอกลับกันไปได้แล้ว"เขาเอ่ย ออกมาเสียงเข้มแววตาคมดุจ้องมองหญิงสาวทั้งสองอย่างเอาเรื่อง

เพลงพิณ เมื่อเห็นอารมณ์ของปองภพกำลังคุกรุ่น เธอก็ไม่อยากจะทำให้เขาโมโหมากไปกว่านี้ ถึงเธอจะไม่พอใจที่เขาแอบนอกใจเธอไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง แต่เธอก็ฉลาดพอที่จะไม่เติมเชื้อไฟลงไปให้เขาโมโหมากไปกว่านี้ในตอนนี้ ถึงยังไม่อยากจะถอยตอนนี้ แต่เธอต้องถ่อยออกไปตั้งตัวเสียก่อน

งั้นเพลงกลับก่อนก็แล้วกันนะคะ เธอเอ่ยพร้อมกับก้มลงหยิบกระเป๋าถือของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิด เหลือแต่รุ้งรดา ที่ยืนมองชายหนุ่มอยู่อย่างไม่ยอมขยับ

"เธอเองก็ออกไปได้แล้ว" ปองภพเมื่อเห็นว่ารุ้งรดาไม่ยอมขยับ ตามเพลงพิณออกไปเขาจึงเอ่ยไล่

"แต่วันนี้ รุ้งต้องไปฝากครรภ์ตามที่หมอนัดนะคะ" เธอเอ่ยกับพ่อของลูกในท้องเสียงห้วนใบหน้าบึ้งตึง

"วุ้ย!"

ปองภพสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโอนเงินให้กับหญิงสาว

"ฉันโอนเงินให้แล้วจะออกไปได้หรือยัง!" เขาถามเสียงเข้มแววตาคมดุมองคนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดจนเจียนจะระเบิดออกมา

รุ้งรดามองดูยอดเงินที่โอนเข้ามา 40,000 บาทก็แอบยิ้มอยู่ในใจก่อนที่เธอจะคว้ากระเป๋าถือ แล้วเดินสะบัดออกจากห้องไป ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะอยู่ต่อคุยกับเขาให้รู้เรื่อง แต่ดูอารมณ์เขาตอนนี้เธอไม่คิดว่าเขาจะพร้อมที่จะคุยกับเธอ เธอจึงต้องถอยออกไปตั้งหลักก่อนรอให้เขาอารมณ์ดีมากกว่านี้เธอถึงจะเข้ามาหาเขาใหม่

ด้านปองภพ เมื่อได้อยู่คนเดียวภายในห้อง เขาจึงรีบหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนรักทันที เขาพยายามโทรหาและส่งข้อความหา แต่ก็ไม่ได้ถูกเปิดอ่านเลยแม้แต่ข้อความเดียว

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ" เขาสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด ที่ไม่สามารถติดต่อกับคนรักได้

"ผมไม่ยอมเลิกกับคุณหรอกนะน้ำ" เขาพึมพำพลางมองดูข้อความที่ถูกส่งไป แต่ไม่ได้ถูกเปิดอ่านด้วยความหงุดหงิด เมื่อไม่มีอารมณ์ที่จะทำงานต่อไปแล้วเขาจึงกลับบ้านเพื่อที่จะไปหาคนที่จะช่วยเหลือเขาได้

...............................................................................................

ด้านของธารธาราเองก็มาถึงอาณาเขตของไร่ภาคินที่มีชื่อเสียงโด่งดังในแถบภาคเหนือ ที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลแล้วในตอนนี้ แต่อารมณ์ของเธอตอนนี้ไม่ได้คิดที่อยากจะดื่มด่ำกับธรรมชาติ เพราะเรื่องที่เธอเพิ่งจะพบเจอมา ธรรมชาติก็ช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้

เธอจึงไม่มีอารมณ์สุนทรีใดๆ ทั้งนั้น ยกเว้นอารมณ์หม่นเศร้าเสียใจ จนรถวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบริเวณบ้านไม้สักทองหลังใหญ่ แต่เธอก็ไม่ยอมขยับจนคนที่นั่งอยู่ข้างข้างต้องเอ่ยเตือน

"ถึงแล้วคุณเข้าไปในบ้านกันเถอะ "ภาคินที่เห็นหญิงสาวเอาแต่ เหม่อลอยเขาจึงเอ่ยเรียก

ธารธารามองกลับมาหาคนที่เรียกให้เธอลงรถด้วยดวงตาที่แดงก่ำก่อนที่เธอจะก้าวขาลงจากรถด้วยความเชื่องช้า โดยมีมาวินเป็นคนมาเปิดประตูให้กับหญิงสาว

"เชิญครับคุณ"มาวินกล่าวกับหญิงสาวที่ก้าวขาลงจากรถอย่างเชื่องช้าและเหม่อลอยด้วยความเวทนา

ภาคินมองคนที่ลงจากรถด้วยความเหม่อลอย ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วเดินมาพาหญิงสาวเข้าไปในบ้าน โดยมีมาวินเดินตามมาอยู่ไม่ห่าง