ตอนที่ 2 หมายตาพอเลี้ยงภาคิน

ตอนที่ 2 หมายตาพอเลี้ยงภาคิน

เขาเรียกให้เลขาให้เข้ามาพบ

ไม่ถึงอึดใจประตูห้องทำงานของภาคินก็ถูกเลขาส่วนตัวเปิดเข้ามาพร้อมกับคำถามตามมาติดๆ

"เจ้านายมีอะไรจะสั่งผมหรือครับ?"

"นายไปพบท่านผู้ว่ากับบุตรสาวแทนฉันทีบอกว่าฉันไม่อยู่!"เพราะก่อนหน้านี้เขาได้ถามพนักงานชายคนนั้นแล้วว่าได้บอกสองพ่อลูกนั้นไปหรือเปล่าว่าเขาอยู่ที่นี่!พนักงานชายคนนั้นตอบกลับมาว่าไม่ได้บอกเขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องออกไปพบท่านผู้ว่ากับบุตรสาว

"ครับนาย"

มาวินรับคำของผู้เป็นนายก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินออกไปพบแขกผู้ที่มาขอพบผู้เป็นนายของพวกตน

ท่านผู้ว่าทรงกลดที่วันนี้ไปธุระมาแล้วนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยากจะสานสัมพันธ์กับพ่อเลี้ยงภาคินแห่งไร่ภาคินจึงได้พาบุตรสาวแวะเข้ามาทำความรู้จักและหวังในใจเอาไว้ลึกๆด้วยว่าบุตรสาวของตนจะไปต้องตาต้องใจพ่อเลี้ยงคู่เคร่งขรึมคนนี้ได้บ้าง

เกศินีเองก็พึงพอใจกับอาณาจักรของไร่ภาคินอยู่ไม่น้อย!เพราะที่นี่ทั้งใหญ่และอู้ฟู่สมกับเป็นไร่ชาระดับต้นๆของภาคเหนือ!ของประเทศ ที่นี่มีทั้งโฮมสเตย์แบบผสมผสานอยู่กว่าร้อยหลังแถมแต่ละหลังก็ดูงดงามเหมือนกับสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน ไหนจะร้านอาหารและ coffee shop แบบครบวงจรนั่นอีก¡สมกับเป็นไร่กาแฟที่ติดอันดับต้นๆของภาคเหนือจริงๆ

"พ่อคะพ่อว่ารายได้ของไร่ภาคินแต่ละเดือนแต่ละปีจะมีมูลค่าเท่าไหร่คะ เกศินีเมื่อมองดูรอบๆ ไร่ภาคินด้วยความพึงพอใจ แล้วจึงหันมาขอความคิดเห็นจากคนเป็นบิดา

"ก็น่าจะหลายอยู่นะดูสิไร่ชานี่สิ...สุดลูกหูลูกตาไม่มีที่สิ้นสุดเลย!แถมยังจะมีโฮมสเตย์ที่เรียงรายอยู่ตีนเขานั่นอีกดูคร่าวๆ แล้วก็ไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยหลัง!ยังจะมีร้านอาหารร้านกาแฟที่ครบวงจรนี่อีก..ที่นี่สมกับเป็นอาณาจักรของไร่ภาคินจริงๆ!"ผู้ว่าทรงกลดเอ่ยชื่นชมออกมาด้วยความสนอกสนใจ พลางในใจก็เกิดอยากจะมีส่วนร่วมในอนาจักรภาคินขึ้นมาจริงๆ

"เกดรู้มาว่าพ่อเลี้ยงภาคินเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวและยังไม่มีครอบครัว ยังครองตัวเป็นโสดใช่ไหมคะพ่อ"เกศินีถามคนเป็นพ่อด้วยความอยากรู้

"อืม!.."

"พ่อเองก็ได้ยินมาเช่นนั้นเหมือนกันแต่เอาจริงๆ น้อยคนมากที่จะได้เจอตัวเป็นๆของพ่อเลี้ยงภาคิน บ้างก็บอกว่าเขาหน้าตาดูไม่ได้เลยไม่อยากออกสังคม บ้างก็บอกว่าเขาหล่อและดูดี แต่อันที่จริงแล้วมันก็แค่คำบอกเล่าของใครหลายๆคนก็เท่านั้น"ผู้ว่าทรงกลดเอ่ยกับบุตรสาว

"ถ้ายังโสดและไม่มีใครมันก็น่าสนใจนะคะพ่อดูอาณาจักรของที่นี่สิถ้าแปลเป็นเม็ดเงินแล้วมันคงมหาศาลใช้ไปจนวันตายโดยไม่ต้องทำอะไรเลยก็อยู่ได้สบายๆ"เกศินีพูดพลางยิ้มให้กับตัวเอง!อย่างพึงพอใจ เพราะเธอไม่สนใจหรอกว่าเจ้าของของที่นี่จะหน้าตาเป็นยังไง เธอสนแค่ทรัพย์สินเงินทองที่เป็นของเขาก็แค่นั้น! ส่วนผู้ชายถ้ามีเงินแล้วจะหาหล่อๆ อีกกี่คนก็ได้เธอคิด

อันที่จริงแล้วครอบครัวของท่านผู้ว่าทรงกลดก็เป็นแค่ครอบครัวข้าราชการกินเงินเดือน!ไม่ได้ร่ำรวยมาจากไหน!อาจจะมีกินนอกกินในบ้าง แต่มันก็ยังไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายของภรรยาและลูกสาวที่ใช้เงินเป็นน้ำเพื่อที่จะดีดตัวเองให้อยู่ในสังคมชั้นสูง!

"สวัสดีครับท่านผู้ว่า"

และในระหว่างที่ 2 พ่อลูกกำลังคุยกันอยู่นั้นเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของสองพ่อลูก ทำให้สองพ่อลูกหยุดเรื่องราวที่คุยกันค้างเอาไว้ชั่วครู่ก่อนจะหันไปทางเสียงของผู้ชายปริศนา

ผู้ว่าทรงกลดและบุตรสาวหันไปทางต้นเสียงของผู้ทักทายก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าใครที่เข้ามาทักทายตนกับบุตรสาว

"อ้าว!!คุณมาวิน"

ผู้ว่าทรงกลดเอ่ยทักคนที่เข้ามาต้อนรับตนกับบุตรสาวทันทีที่เห็นหน้าได้ชัดเจน!พลางมองผ่านไปทางด้านหลังหาว่ามีใครตามหลังมาหรือเปล่า แต่ก็ไม่เห็นว่ามีใครเดินตามหลังของมาวินเข้ามาเลยแม้แต่คนเดียว ทำเอาท่านผู้ว่าทรงกรดแอบเสียดายอยู่ไม่น้อย

"ขอโทษท่านผู้ว่าด้วยนะครับที่ปล่อยให้ท่านผู้ว่ากับคุณเกศินีรอนาน"มาวินเคยขอโทษคนทั้งสองด้วยน้ำเสียงสุภาพ ถ้าจะว่าไป 2 พ่อลูกนี้เขาก็พอจะรู้จัก และคุ้นเคยอยู่ไม่น้อย เพราะเวลาไปออก งานแทนเจ้านายก็มักจะเจอท่านผู้ว่าทรงกลดอยู่บ่อยๆ

"อ้อ!!.."

"คุณรู้จักฉันด้วยหรือคะ"เกศินีถามชายหน้าตาดีที่ติดอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกางเกงยีนส์สีซีดด้วยความสงสัย

"พอจะรู้มาบ้างครับ!คุณเกศิณีอาจจะไม่รู้จักผมแต่ผมรู้จักคุณเกศินีครับ!คุณเกศินีเป็นคนดังในเมืองเหนือนี้จะตายไม่มีใครที่ไม่รู้จักคุณหรอกครับ"มาวินเอ่ยพลางแย้มยิ้มออกมา ส่งให้ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่แล้วมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

"อ้อ!..ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"เกศินีเอ่ย พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างขวยเขิน

มาวินยิ้มให้กับคนตรงหน้าอย่างมีมารยาทแล้วหันกลับไปเอ่ยกับผู้ว่าทรงกลดด้วยน้ำเสียงสุภาพ เช่นเดิม

"ผมต้องขอโทษท่านผู้ว่าด้วยนะครับที่ปล่อยให้ท่านรอนานพอดีว่าผมติดประชุมอยู่นะครับเลยลงมาช้า!พอดีว่าเจ้านายไม่อยู่นะครับไปพบลูกค้าข้างนอก"มาวินเอ่ยด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

"พ่อเลี้ยงไปพบลูกค้าข้างนอกอย่างนั้นหรือครับ?"ผู้ว่าทรงกรดถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะที่เขาได้ยินมาพ่อเลี้ยงภาคินไม่เคยออกจากไร่เลยนอกจากจะมีเรื่องจำเป็นจริงๆ แต่จะให้เขาเซ้าซี้ถามมันก็จะดูน่าเกลียด

"ครับพอดีว่าลูกค้าท่านนี้เพิ่งจะบินมาจากต่างประเทศ เพื่อมาเจรจาธุรกิจกับเจ้านายนะครับ เจ้านายเลยต้องไปรับรองด้วยตัวเอง"มาวินตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้กับคนทั้งสอง

"อ้อ!!."

"น่าเสียดายจัง!ถ้าอย่างนั้นผมก็มาสิไปเที่ยวสิครับ"ผู้ว่าทรงกลดเอ่ยขึ้นอย่างผิดหวัง

"ผมต้องขอโทษท่านจริงๆ นะครับ ที่ทำให้ท่านมาเสียเที่ยว"มาวินเอ่ย

"ไม่เป็นไรๆผมแค่ผ่านมาน่ะเลยอยากจะเข้ามาทักทายพ่อเลี้ยงเสียหน่อยถ้าพ่อเลี้ยงไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร"ผู้ว่าทรงกรดเอ่ยอย่างเสียดายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"ถ้าอย่างนั้นไหนๆท่านก็มาแล้วผมขอเลี้ยงข้าวท่านสักมื้อนะครับก่อนกลับ"มาวินเอ่ยพรางเชื้อเชิญให้คนทั้งสองทานข้าวที่ร้านอาหารของทางไร่

"โอ้!!..ยินดีครับยินดี!"

ผู้ว่าส่งกรดรีบรับปากในทันทีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ถ้าอย่างนั้นเชิญทางนี้เลยครับ"มาวินเอยเชื้อเชิญคนทั้งสองไปยังห้องรับรองที่ดีที่สุดของทางร้าน

เกศินีมองตามคนที่เดินนำหน้าด้วยแววตาสนอกสนใจ!ทั้งหน้าตาและบุคลิกไม่เลวเลยจริงๆ ผู้ชายแบบนี้เก็บเอาไว้แก้ขัดก็คงจะดีอยู่ไม่น้อย!เกศินีคิดพลางยิ้มให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะเดินตามหลังบิดาไปติดๆ โดยมีสายตาของพ่อเลี้ยงภาคินยืนดูคนทั้ง 3 มองมาจากมุมสูงด้วยใบหน้าเฉยชาแววตาเยือกเย็น

โดยมีต้นกล้ายืนอยู่ทางด้านหลังของผู้เป็นนายอยู่อย่างเงียบๆ

อีกมุมหนึ่งของเมืองกรุงเทพฯ

คุณวิภานั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าเศร้าหมองแววตาไร้ชีวิตชีวา รอคนเป็นสามีกลับจากที่ทำงานอย่างใจจดใจจ่อ ไม่นานก็มีรถเข้ามาจอดนายวีระพลเดินลงจากรถด้วยท่าทีอ่อนล้าโดยมีเลขาส่วนตัวเดินถือกระเป๋าเอกสารตามหลังมาติดๆ

นางวิภาเห็นสามีก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีด้วยความดีใจ

"คุณพลคะ!คนยังให้ลูกน้องของคุณตามหาตาภาคินอยู่หรือเปล่าคะ!"นางวิภาถามสามีทันทีที่เจอหน้า แล้วมันก็เป็นแบบนี้ทุกวันตลอด 5 ปีที่ผ่านมา

"ก็ยังตามอยู่แต่ยังไม่เจอตัวตาคิน"คนเป็นสามีตอบ คำตอบของคนเป็นสามีทำเอานางวิภาถึงกับคอตกใบหน้าหมองเศร้าลงทันใด

"5 ปีแล้วนะคะ 5 ปีแล้วที่ลูกหนีออกจากบ้านไป 5 ปีแล้วที่ฉันไม่ได้เจอหน้าลูก!"นางวิภาพูดทั้งน้ำตาเมื่อนึกถึงหน้าบุตรชายเพียงคนเดียวของตนก็พลันให้รู้สึกปวดใจ

นายวีระพลมองภรรยาด้วยความรู้สึกสงสาร!แต่จะให้เขาผิดคำพูดกับบุตรชายเขาก็ไม่คิดจะทำ!เพราะการที่บุตรชายหนีออกจากบ้านไปมันก็เป็นความผิดของภรรยาของเขาเช่นกันที่เข้าไปวุ่นวายกับชีวิตของลูกจนเกินไป จนชีวิตของบุตรชายเพียงคนเดียวของเขาต้องพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดีเพราะฝีมือของคนเป็นแม่แท้ๆของตัวเอง

"ฉันอยากจะขอโทษลูก!ฉันอยากจะบอกกับลูกว่าแม่คนนี้ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ชีวิตของลูกต้องเป็นแบบนี้ ฉันอยากจะขอโทษลูกอยากจะเจอลูก"นางวิภาปาดน้ำตาออกจากตาด้วยความเสียใจในการกระทำในอดีตของตัวเอง

นายวีระพลมองภรรยาด้วยความหนักใจแต่ก็ไม่อาจที่จะเสียสัจจะกับคนเป็นลูกได้

"ซักวันลูกก็คงจะกลับมาเองแหละ!"คนเป็นสามีได้แต่ปลอบใจ

"แล้วเมื่อไหร่ลูกจะกลับมาล่ะคะรอให้ฉันตายไปก่อนหรือยังไง?"นางวิภาถามสามีด้วยน้ำเสียงสะอื้น

"ผมเชื่อว่ายังไงเสียลูกก็คงจะยังตามดูข่าวของเราอยู่ตลอดนั่นแหละคุณคุณก็รู้ว่าผมกับคุณทำอะไรก็เป็นข่าวไปหมด คนอื่นเห็นมีหรือที่ตาคินจะไม่เห็น"นายวีระพลเอ่ยปลอบใจภรรยา

เป็นอย่างเช่นคำที่นายวีระพลพูดเพราะคนที่ถูกเอ่ยถึงกำลังมองดูเนื้อข่าวของคนเป็นพ่อและคนเป็นแม่ที่ออกงานสังคมอยู่ไม่ขาด!แต่ก็ไม่คิดที่จะกลับไปหาคนทั้งสองในตอนนี้ เพราะเขาเชื่อว่าบิดาของเขายังคงแข็งแรงอยู่และก็ยังมีผู้ช่วยมือดีอยู่ข้างกายเขาจึงไม่ได้เป็นห่วงท่านมาก!.ส่วนเขาเองก็ค่อยดูบิดาของตัวเองอยู่ห่างๆคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ ก็พอ

เสียงประตูเปิดเข้ามาทำลายความคิดของภาคินที่กำลังจ้องมองรูปภาพของบุพการีทั้งสองด้วยความคิดถึง และเจ็บปวดใจไปในคราวเดียวกันกับความไม่เอาไหนของตัวเองในอดีต