ตอนที่ 3 ผู้ชายน้ำแข็ง

ตอนที่ 3 ผู้ชายน้ำแข็ง

หลายวันผ่านไป!เกศินีก็อันเชิญตัวเองมาเป็นแขกของไร่ภาคิน อีกครั้ง!หวังว่าจะมีสักครั้งที่จะได้เจอหน้าเจ้าของไร่ภาคินแห่งนี้

ภาคินที่กำลังกลับจากไร่เพื่อเข้าออฟฟิศก็เจอกับหญิงสาวแปลกหน้าที่กำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาหยาดเยิ้มมุมปากแย้มยิ้มเล็กน้อยๆมองมายังเขาด้วยตาไม่กระพริบจนเขานึกไม่ชอบใจ

เกศินีที่กำลังสั่งกาแฟกับพนักงาน ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นชายหนุ่มตัวสูง ใบหน้าหล่อเหลากำลังเดินผ่านไปก็ถึงกับตะลึง ถึงจะหล่อแบบดิบๆ แต่ก็ยังหล่ออยู่ดีในสายตาของเธอ ชายผู้นั้นเดินนำพนักงานชายที่หอบเอกสารเต็มไม้เต็มมือ เดินไปทางสำนักงานใหญ่ เกศินีเกิดความสงสัยในตัวของชายผู้นั้น จึงได้เอ่ยถามกับพนักงานชายที่ยืนรอรับออเดอร์ของเธออยู่ด้วยความอยากรู้จนตัวสั่น

"น้อง..ผู้ชายที่เดินผ่านไปเมื่อกี้ใครหรอ?"

พนักงานชายมองตามหลังของคนทั้ง 3 ที่พึ่งเดินผ่านไป แล้วหันมายิ้มให้กับลูกค้าสาวสวยแล้วเอ่ยตอบ

"อ้อ..คนที่เดินนำหน้าเหรอครับ?"

"ใช่.คนนั้นแหละ"

"นั่นคือนายใหญ่ของพวกเราเองครับ"พนักงานขายตอบยิ้มๆ

???...

คำตอบของพนักงานชายทำเอาเกศินีถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ด้วยความตื่นเต้น!

"เจ้าของไรภาคินนะเหรอ?"

"ครับ"

คำตอบของพนักงานหนุ่มทำเอาเกศินีถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ด้วยความตื่นเต้น พลางพึมพำออกมาเสียงแผ่ว

"ในที่สุด ฉันก็ได้เจอตัวเป็นๆของคุณสักทีคุณภาคิน ใครบอกว่าคุณไม่หล่อ สงสัยมันคงจะตาบอด"เกศินีพึมพำกับตัวเอง มุมปากสวยแย้มยิ้มขึ้นเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ

"นายใหญ่ของพวกนายก็คือพ่อเลี้ยงภาคินใช่ไหม?"เกศิณีถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"ครับ..นายใหญ่ของเราก็คือพ่อเลี้ยงภาคิน "พนักงานชายยังคงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

"อืม..ขอบใจมาก"เธอเอ่ยขอบใจพนักงานชายพรางยื่นแบงค์ธนบัตรสีแดง 2 ใบให้กับพนักงานชาย!

"เอาฉันให้"

พนักงานชายรับมาด้วยความดีใจก่อนจะขอตัวจากไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ขอบคุณครับคุณผู้หญิง"แต่ไม่ลืมกล่าวขอบคุณลูกค้าคนสวยก่อนจะจากไป

เกศินีมองตามหลังของภาคินไปจนสุดสายตาพรางแย้มยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจอีกครั้ง

"ใครบอกว่าพ่อเลี้ยงภาคินหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่วะ! ตรงข้ามกัน เขากลับเป็นผู้ชายที่น่าดึงดูดใจ หน้ามอบกายมอบกายถวายชีวิตให้หละไม่ว่า"เกศินีพึมพำกับตัวเอง พลางหัวเราะออกมาเบาๆ

"คุณภาคิน!.ฉันจะทำให้คุณมาซบอกของฉันให้จงได้" เกศินีบอกกับชายหนุ่มผ่านกับสายลมไปด้วยแววตาวาววับ

ต่อจากนั้นเจ้าหล่อนก็คิดหาวิธีที่จะเข้าใกล้ชายหนุ่มที่เธอพึ่งจะเคยเห็นหน้าเป็นครั้วแรก และหมายมั่นเอาไว้ที่จะได้มาขึ้นเตียงด้วยสักครั้ง ด้วยความรู้สึกพอใจ กับตัวตนของพ่อเลี้ยงภาคิน

ด้ายของภาคินที่ไม่รู้ตัวเลยว่าความยุ่งยากกำลังจะวิ่งเข้ามาหาก็กำลังเดินหน้านิ่งเขาไปในออฟฟิศ โดยมีผู้ช่วยคนสนิทหอบเอกสารเดินตามด้วยใบหน้าที่ไม่ต่างจากผู้เป็นนาย สร้างความอึดอัดให้กับผู้ที่ได้พบเห็น หรือแม้แต่พนักงานที่ได้พบเจอเจ้านายอยู่ทุกวี่ทุกวัน ก็ยังไม่คุ้นชินกับอุปนิสัยของผู้เป็นนายสักครั้ง

"นายครับอาทิตย์หน้ามีงานสัมนาผู้ประกอบการรายใหญ่นายต้องไปนะครับ"ต้นกล้าวางเอกสารเอาไว้ตรงหน้าของผู้เป็นนายแล้วเอ่ยรายงาน

อืม?

ภาคินตอบรับในลำคอก่อนจะสนใจงานตรงหน้าต่อ ความเย็นชาของผู้เป็นนายทำให้ต้นกล้าเศร้าใจกับผู้เป็นนายไปด้วย

ต้นกล้ามองผู้เป็นนายด้วยความเห็นใจ ห้าปีที่เขาติดตามผู้เป็นนายมา เขาเคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้เป็นนายแทบจะนับครั้งได้ แถมยังเป็นรอยยิ้มที่ส่งไปไม่ถึงดวงตาอีกต่างหาก เขาไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่เจ้านายมาอยู่ที่นี่เจ้านายของเขาเจอกับอะไรมาบ้างถึงได้กลายเป็นคนที่เย็นชาและเก็บตัวแบบนี้ ส่วนเรื่องของผู้หญิงนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่ว่าจะเป็นคู่ค้า ลูกสาวคนดังของภาคเหนือต่างก็อยากจะมาเป็นนายหญิงของไร่ภาคิน ขนาดคนงานหญิงในไร่ยังอยากจะถวายตัวให้กับเจ้านายของเขาแทบจะทุกคน แต่เจ้านายของเขานั้นหรือไม่เคยชายตาแลมองใครเลยแม้แต่หางตา

ต้นกล้าหันมามองหน้ากันกับมาวินแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ที่เจ้านายยอมไปร่วมงานสัมมนาด้วยตัวเองในครั้งนี้ แทบจะนับครั้งได้ ที่ผู้เป็นนายยอมออกงานด้วยตัวเองโดยไม่ส่งให้พวกเขาทั้งสองคนไปเป็นตัวแทน ก่อนจะกลับไปโต๊ะประจำที่ของตัวเองด้วยความโล่งอก

ด้านของเกศินีเองก็ยังรอพ่อเลี้ยงภาคินอยู่ที่ร้านกาแฟที่เดิมเธอมั่นใจว่า ไม่นานเขาก็คงจะลงมาหาอะไรทานเธอต้องได้เจอ แต่เธอก็รอมาจะ 3 ชั่วโมงกว่า แล้วแต่เธอก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนสนิทของเขาเลยแม้แต่คนเดียว จนเธอต้องถอยร่นกลับไปเองด้วยความผิดหวัง

อีกด้านหนึ่งณไร่ธานธารา

"น้ำใสนั่นลูกจะออกไปไหน?" พ่อเลี้ยงสันทัดถามบุตรสาวที่เห็นบุตรสาวเดินถือกระเป๋ากำลังจะออกไปขึ้นรถ

"จะออกไปหายัยรุ้งนะคะคุณพ่อ"เธอตอบคำถามของคนเป็นพ่อ

"พ่อนึกว่าลูกจะออกไปหาปองภพเสียอีก?"

"ไปค่ะออกไปหายายรุ้งแล้วมีนัดทานข้าวกับพี่ภพตอนเย็นค่ะ"เธอบอกกับคนเป็นพ่อ

"อืมไปเถอะ"

"ค่ะ! งั้นน้ำไปนะคะ"

"อืม"คนเป็นพ่อพยักหน้าให้กับบุตรสาวคนโตด้วยแววตาอ่อนแสง พลางมองตามหลังของบุตรสาวขึ้นรถไปก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าบ้านไปเช่นเดียวกัน

ณร้านอาหารชื่อดังของเมืองเชียงใหม่

"ยัยน้ำทางนี้" รุ้งรดากวักมือเรียกเพื่อนสาวทันทีที่เห็นเพื่อนสาวเดินผ่านประตูร้านเข้ามา

ธารธารายิ้มกว้างทันทีที่เห็นเพื่อนรักยืนโบกมือหยอยๆอยู่โต๊ะริมหน้าต่างที่ประจำของพวกเธอทั้งสอง

"แกรอฉันนานไหม?" ธารธาราถามเพื่อนรักทันทีที่มาถึง

"ไม่เลยฉันเองก็เพิ่งมาเมื่อ 10 นาทีก่อนหน้าแกนี่เอง" รุ้งรดาตอบคำถามของคนเป็นเพื่อนพลางขยับเก้าอี้ให้คนเป็นเพื่อนนั่ง

"ฉันนึกว่าแกจะไม่ว่างมาทานข้าวกับฉันเสียอีก?" รุ่งระวีรีบตัดพ้อคนเป็นเพื่อนทันทีด้วยความน้อยใจ

"งานที่ไร่ฉันยุ่งน่ะ ฉันก็เลยไม่ได้ออกไปไหนเลย" ธารธารา ตอบคนเป็นเพื่อน ด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

"ฉันนึกว่าแกกำลังจะแต่งงานแล้ว แกจะลืมฉันเสียแล้ว"รุ้งรดาแกล้งตัดพ้อคนเป็นเพื่อน

"บ้า..ใครจะไปลืมแกได้ล่ะ" ธารธาราพูดพรางตบที่หลังมือของเพื่อนเบาๆเพื่อเป็นการขอโทษ จนคนเป็นเพื่อนยิ้มกว้างออกมาด้วยความพอใจ

"แล้ววันนี้ทำไมแกว่าง ไม่ได้มีนัดกับพี่ภพหรือยังไง?" รุ้งรดาถามคนเป็นเพื่อน

"ว่างช่วงบ่าย..แต่ช่วงเย็นมีนัดทานข้าวกับพี่ภพ?" เธอตอบคนเป็นเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"จะว่าไปฉันก็ไม่ได้เจอพี่ภพมานานแล้ว ฉันเองก็อยากจะเจอพี่ภพบ้างเหมือนกัน"รุ้งรดาเอ่ยขึ้นลอยๆ กับคนเป็นเพื่อน

"งั้นตอนเย็นแกไปทานข้าวกับฉันกับพี่ภพไหมละ ?"ธานธาราถามคนเป็นเพื่อนเสียงอ่อน

"ฉันไปได้หรอ? พี่ภพจะไม่ว่าเอาเหรอ?" รุ้งรดาถามด้วยความเกรงใจ

"ได้สิ ก็แค่ทานข้าวเย็นเพิ่มแกมาอีกสักคนพี่ภพก็คงจะไม่ว่าอะไรหรอก" รุ่งรดายิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำพูดของคนเป็นเพื่อน

"ดีเลยงั้นตอนเย็นฉันไปพร้อมกันกับแกเลยก็แล้วกันนะเพราะฉันไม่ได้เอารถมา"รุ้งรดารีบบอก

"ได้สิ!"ธานธารายิ้มรับคำพูดของคนเป็นเพื่อน จากนั้นสองสาวก็สั่งอาหารมาทาน พอทานอาหารเสร็จ 2 สาวก็ไปช้อปปิ้งกันต่อที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อรอเวลานัดตอนเย็น

อีกด้านหนึ่ง

"เจ้านายครับเดี๋ยวหาอะไรทานที่ห้างสรรพสินค้าก่อนดีไหมครับกว่าจะถึงไร่เราก็อีกไกลอยู่นะครับ?" มาวินถามผู้เป็นนายหลังจากที่ผู้เป็นนายออกมาจากคุยงานกับลูกค้า เพราะตั้งแต่ออกมาจากไร่ เจ้านายเขาก็ยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้แต่อย่างเดียว

อืม!

ภาคินรับคำเสียงต่ำ ก่อนจะเดินนำคนสนิททั้ง 2 ไปยังร้านอาหารที่คุ้นเคย

ด้านของธารธาราก็ที่กำลังเดินเลือกร้านเสื้อผ้า ก็มีเสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น เธอจึงก้มหน้าก้มตารื้อหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือของตัวเองที่เธอเผลอหย่อนทิ้งไว้ตั้งแต่ที่ร้านอาหารด้วยความรีบเร่งโดยไม่ได้มองทางจนชนกับใครบางคนเข้าจนเธอเซถอยหลังเกือบจะล้มก้นจ้ำบ้ำ

ปึก!

ว้ายยย!!!

เธอหลับตาปี๋รอรับแรงกระแทกด้วยความตกใจจนต้องอุทานออกมา แต่แล้วก็มีท่อนแขนแข็งแรงเกี่ยวกอดเอวของเธอเอาไว้ ไม่ให้ล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น ไม่เจ็บ! เธอไม่รู้สึกเจ็บนั่นคือความรู้สึกรู้สึกแรกที่ได้สติ เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอกับใบหน้าของผู้ชายสวมแว่นดำห่างกับใบหน้าของเธอแค่คืบ เธอพึมพำขอบคุณเสียงแผ่ว

"ขอบคุณค่ะ"

เธอรีบกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงตกใจพลางแหงนขึ้นมอง เจ้าของแขนแข็งแรงที่กอดเกี่ยวเอวของเธอเอาไว้ให้ชัดๆ ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มสวมแว่นตาสีดำกำลังก้มมองเธออยู่ด้วยเช่นกัน ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"เดินก็ระวังหน่อยสิ"เสียงทุ้มต่ำของเจ้าของอ้อมแขนแกร่ง ดั่งขึ้นข้างหู ทำให้น้ำใสที่พึ่งจะได้สติกลับคืนมาถึงกับขมวดคิ้วมุ้นด้วยความไม่พอใจ เธอจึงถอยออกจากอ้อมแขนของคนตัวสูงด้วยความร้อนรนและไม่พอใจ

ภาคินที่กำลังเดินจะพาคนสนิทเข้าร้านอาหารก็มีผู้หญิงที่ไม่รู้ว่ากำลังรื้อหาอะไรในกระเป๋าโดยไม่มองทางจนมาชนเขาเข้าจนเขาต้องคว้าตัวเจ้าหล่อนเอาไว้ไม่ให้ล้มหงายท้องไปกลางห้างจนต้องอับอายผู้คน เขาจึงเอ่ยตำหนิออกไปด้วยความหวังดี แต่กลับได้รับค้อนวงใหญ่กลับมาแทน พร้อมกับเสียงใสๆหันมาเอ่ยกับเขาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

"คุณเองก็เดินไม่ระวังเหมือนกันเลยค่ะจนต้องมาชนกับฉันเนี่ย!" เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่ถูกตำหนิ

และทันทีที่เธอจะได้พูดจบคนตัวสูงก็เดินจากไปโดยไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของเธอเลยสักนิด เธอมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความไม่ชอบใจ

"อีตาบ้า ผู้ชายอะไรนิ่งยังก้บผีดิบ ไร้ปฏิสัมพันธ์ชะมัด ถือว่าตัวเองหล่อมากเลยหรือยังไง ถึงไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแบบนี้ อย่าให้ฉันได้เจออีกนะ..หึ้ย!" เธอโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่ถูกผู้ใช้นิสัยไม่ดีมาตำหนิทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน

จนเสียงของเพื่อนรักดังมาจากทางด้านหลังด้วยความร้อนรนใจ

"ยัยน้ำแกเป็นอะไรหรือเปล่า" รุ้งรดารีบวิ่งเข้ามาหาคนเป็นเพื่อนทันทีที่เห็นคนเป็นเพื่อนเดินชนกับผู้ชายตัวโต

ธารทารามองตามหลังของผู้ชายตัวโตสูงราวๆ185 ที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์สีซีด สวมแว่นตาดำ เดินนำผู้ชายที่มีความสูงไล่เลี่ยกันเดินเข้าร้านอาหารชื่อดังไป ก่อนจะหันมามองคนเป็นเพื่อนที่เข้ามาถึงตัวเธอก็พอดี

"ไม่เป็นไร" เธอตอบ

รุ้งรดา มองตามหลังของผู้ชายตัวโตไปด้วยความสนใจ

"ผู้ชายอะไรโคตรเท่เลย หล่อด้วย"รุ้งรดาพึมพำ

"รู้ได้ยังไงว่าหล่อสวมแว่นดำขนาดนั้น?"ธานธาราหันมาถามคนเป็นเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ที่คนเป็นเพื่อนไปเอ่ยชมผู้ชาย กระด้างที่พึ่งจะตำหนิเธอไป

"ก็หล่อจริงๆนี่ แกเห็นเขาใกล้ๆเมื่อกี้เขาไม่หล่อหรือยังไงขนาดฉันเห็นตั้งไกลหล่อทะลุ 100 เมตรเลยนะแก หล่อทะลุแว่นเธอไม่เคยได้ยินเหรอ"รุ้งรดาเอ่ยออกมาพลางทำหน้าเคลิบเคลิ้มตามหลังของภาคินไป