ตอนที่ 8 ระแวง

ตอนที่ 8 ระแวง

จากนั้นทั้งเจ้านายและลูกน้องก็ ออกจากห้องเพื่อลงไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารด้านล่าง และก่อนที่คนทั้ง 3 จะเดินผ่านห้องตรงข้ามไป 2 คนสนิทก็อดไม่ได้ที่จะปลายตาไปมองยังประตูห้องตรงข้าม ก่อนจะเดินเลยไป

ในห้องตรงข้าม

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไม่เห็นคนที่นอนข้างกายของ ตลอดทั้งคืนนอนอยู่ในห้องแล้วเธอจึงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะออกไปเช่นเดียวกัน

ด้านของปองภพที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเจอกับปัญหา ก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาหวังจะโทรหาคนรัก..แต่ข้อความที่ดังขึ้นระรัวเหมือนเม็ดฝนกลับทำให้เขาแปลกใจแทน

"เมสเสจอะไรวะ? เยอะแยะไปหมด?" เมื่อเปิดเข้าไปอ่านก็มีแต่เบอร์โทรของคนรักเกือบจะร้อยสายทำให้ปองภพถึงกับตกใจจนโทรศัพท์แทบจะร่วงออกจากมือ แถมในข้อความ LINE ก็ยังมีข้อความจากคนรัก ถามเข้ามาว่าเขาอยู่ไหนทำอะไรถึงบ้านหรือยังอีก มันยิ่งทำให้เขารู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆคนรักก็โทรกระนำซัมเมอร์เซลหาเขาเป็นร้อยๆสายแบบนี้ เขารีบกดเบอร์โทรกลับหาคนรักทันทีด้วยใจที่ร้อนรุ่ม โทรศัพท์ดังอยู่ไม่กี่ครั้งปลายสายก็อดรับทันทีเหมือนกับว่าฝ่ายนั้นกำลังรอโทรศัพท์จากเขาอยู่เช่นนั้น โดยไม่รู้เลยว่าต้นเหตุเกิดจากตัวเอง

"น้ำๆเป็นอะไร หรือเปล่าครับ?" เขารีบถามกลับไปด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ.. แต่ก็ได้แต่ความเงียบตอบกลับมาเขาจึงถามกลับไปอีก

"น้ำ!..น้ำเป็นอะไรหรือเปล่าครับ? บอกพี่หน่อยอย่าทำให้พี่เป็นห่วงแบบนี้..?"เขารีบถามออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเช่นเดิม.. ผ่านไปหลายนาทีกว่าปลายสายจะตอบกลับมา

" น้ำสบายดีค่ะแล้วพี่ภพล่ะคะไปไหนมาเมื่อคืนน้ำโทรหาเป็นร้อยๆสายแต่พี่ก็ไม่รับสาย?"เธอถามกลับไปน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนที่เธอไถ่ถามออกไปเฉกเช่นทุกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้น้ำเสียงเย็นชาไม่เหมือนปกติที่ผ่านมา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สังเกต เพราะกำลังคิดหาคำโกหกมาโกหกคนรักอยู่

คำถามของคนรักทำเอาปองภพถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติเฉกเช่นทุกครั้ง

"คือว่า พี่ปิดเสียงโทรศัพท์นะครับแล้วก็หลับไปเลย พี่ก็เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ พี่ขอโทษด้วยที่ไม่ได้รับสายน้ำ ว่าแต่น้ำมีอะไรกับพี่หรือเปล่าครับถึงโทรมาหาพี่ดึกดื่นขนาดนั้น?"เขาตอบและถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย

คำตอบของคนรักทำให้เธอกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น และอยากจะถามเขาออกไปว่าเมื่อคืนเขาไปค้างที่ไหนที่คอนโดหรือที่บ้านแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถามออกไปเพราะกลัวคำตอบมันจะตรงกับความคิดของตัวเอง เธอจึงเลือกที่จะไม่ถามและจะตามสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

"ไม่มีอะไรค่ะน้ำก็แค่เป็นห่วงและก็อยากได้ยินเสียงของพี่ภพก่อนนอนแค่นั้นค่ะ?" เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ ทำเอาปลายสายถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"พี่ขอโทษนะครับที่ ไม่ได้โทรหาเมื่อคืน พอดีว่าพี่เหนื่อยมากไปหน่อยหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเลยน้ำคงไม่โกรธพี่นะครับ!"เขารีบขอโทษคนรักตามสายมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"ไม่เป็นไรค่ะ น้ำเองก็กลับมาแล้วทำงานต่อเหมือนกัน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนโทรหาพี่ภพนั่นแหละค่ะ"เธอตอบกลับไป

"อย่าทำงานหักโหมมากนะครับพี่เป็นห่วง นี่ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนก็จะถึงงานแต่งของเราแล้วรักษาสุขภาพด้วยนะครับ" เขาแสดงความเป็นห่วงออกมาทันที

"น้ำจะพยายาม แล้วตอนนี้พี่พบออกมาทำงานหรือยังคะ?" เธอถาม

"พี่กำลังขับรถอยู่ครับ"เขาตอบกลับ

" ถ้าอย่างนั้นน้ำไม่กวนดีกว่าค่ะพี่ภพขับรถดีๆนะคะ"

"ครับขอบคุณครับ" เมื่อเขาพูดจบสายก็ถูกตัดไปทันทีปองภพถึงกับขมวดคิ้วด้วยความมึนงงเพราะปกติแล้วคนรักจะไม่เคยตัดสายของเขาไปดื้อๆแบบนี้มาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นเพราะคิดว่าคนรักคงจะเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะเกิดอุบัติเหตุเขาจึงปล่อยผ่านไม่ได้คิดอะไรอีก

ส่วนคนที่ ถูกคนรักเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นห่วงเลยไม่อยากจะรบกวนนานก็กำลังนั่งมองรูปที่มีคนปริศนาส่งมาให้เธอเมื่อคืนด้วยความรู้สึกสับสนและวุ่นวายใจ

"พี่ภพน้ำหวังว่าพี่ภพคงจะไม่ทำให้น้ำสียใจหรอกนะคะ!น้ำรักพี่ภพนะคะ"เธอพึมพำกับโทรศัทพ์ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

อีกด้าน

เจ้านายจะกลับไล่เลยหรือเปล่าครับหรือจะเคลียร์งานที่นี่ก่อนมาวินถามผู้เป็นนายเมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เคลียร์งานที่นี่ให้เสร็จก่อนเดี๋ยวค่อยกลับ ภาคินตอบ

ครับ มาวินรับคำแล้วรีบรุดไปเตรียมเอกสารที่ห้องทำงานรอผู้เป็นนายทันที

ส่วนวินัย ไม่ได้ตามไปเพราะต้องคอยดูแลความปลอดภัยให้กับผู้เป็นนาย หลังจากที่คนทั้ง 3 เคลียร์งานที่โรงแรมเสร็จก็รีบกลับไร่ทันที ในเวลาเกือบจะเที่ยงวัน

ณบ้านธารธารา

เพลงพิณเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าบูดบึ้ง จนคนในบ้าน แทบจะไม่กล้ามองหน้าของเจ้านายสาวจนต้องหดหัวหลบกันเป็นแถว จนนางศิรินาทที่นั่งอยู่ห้องรับแขกเห็นบุตรสาวคนเล็กเดินเข้ามาด้วย ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์นางจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เมื่อคืนแกไปไหนมาไม่กลับบ้านทั้งคืน?"นางสิรินาถถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงเข้มดุ

เพลงพิมพ์ปลายตามองมารดาก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ขอไปที

"เมื่อคืนเพลงไปค้างที่คอนโดมาค่ะ"เธอตอบคำถามมารดา ด้วยใบหน้าราบเรียบ

"แล้วทำไมไม่โทรมาบอกปล่อยให้ฉันเป็นห่วงทั้งคืนส่งข้อความไปก็ไม่อ่านโทรไปก็ไม่รับ?"นางศิรินาถเอยตำหนิบุตรสาวเสียงเข้ม ถึงบุตรสาวคนเล็กของนางปกติแล้วจะดูเป็นคนเรียบร้อยพูดน้อยแต่ใครจะรู้ว่าจริงๆแล้วบุตรสาวของนางเป็นคนที่เอาแต่ใจแล้วก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะดื้อเงียบ มีนางเท่านั้นที่รู้เพราะนางเป็นคนเลี้ยงมากับมือ

"ขอโทษค่ะ พอดีว่าเพลงเคลียร์งานเพลินไปหน่อย" เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ดูแกจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ?" นางศิริมาศถามบุตรสาวที่อารมณ์ค่อนข้างจะไม่ปกติ

"เหนื่อยกับงานนิดหน่อยน่ะค่ะคุณแม่ พอดีที่โรงงานออเดอร์ผ้าไม่ตรงกับที่เพลงต้องการเพลงก็เลยหงุดหงิดไปหน่อย"เธอตอบอย่างขอไปที

"แล้วนี่พี่น้ำออกไปทำงานแล้วหรือคะ?"เธอถามทางมองไปรอบๆบ้านเพื่อมองหาพี่สาว

"ออกไปแล้ว"นางตอบ

"อ้อค่ะ! คุณแม่มีอะไรอีกหรือเปล่าคะถ้าไม่มีเพลงจะขอขึ้นไปพักผ่อน เหนื่อยมากเลยค่ะ"เธอกระบอกกับมารดา

อืม..นางศิรินาทพยักหน้า แล้วมองตามหลังบุตรสาวที่เดินขึ้นห้องไปพลางถอนหายใจ

"เป็นอะไรไปคุณนาท? ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้น?" พอดีกับที่นายสันติเดินออกจากห้องทำงานมาเห็นภรรยาทำหน้ามุ่ยจึงเอ่ยถาม

"ไม่มีอะไรค่ะ" นางตอบสามีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"คุณหิวหรือยังคะ อยากจะทานอะไรรองท้องก่อนหรือเปล่าคะ?"นางเปลี่ยนเรื่องหันไปถามสามี

"ผมยังไม่หิวครับรอยัยน้ำมาทานพร้อมกันเลยดีกว่า" นายสันติ ต่อปฏิเสธพร้อมกับถามหาบุตรสาวคนเล็ก

"ว่าแต่ยัยเพลงกลับมาหรือยัง?" เขาถามภรรยา

"กลับมาแล้วค่ะเพิ่งกลับมาเมื่อครู่"นางตอบ

"ได้ถามไหมว่าเมื่อคืนลูกไปนอนที่ไหนมา?" เขาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"ลูกบอกว่านอนค้างที่คอนโดค่ะเคลียร์งานที่ค้างให้เสร็จ" นางตอบตามที่บุตรสาวคนเล็กบอกกับนางเอาไว้

"อืม.."

นายสันติพยักหน้ารับ ครางเอยกับภรรยาเสียงเรียบ

"คุณก็เตือนลูกด้วยก็แล้วกันว่าไปไหนมาไหนให้โทรบอกที่บ้านด้วยไม่ใช่ว่าให้คนที่บ้านเป็นห่วงอยู่อย่างนี้" นายสันติหันไปพูดกับภรรยาด้วยน้ำเสียงตำหนิ

"ค่ะ..คราวหน้านาทจะบอกยัยเพลงให้"นางรับปากสามีเพราะนางรู้ว่าสามีรักบุตรสาวคนเล็กมากเพราะบุตรสาวคนเล็กมาเกิดตอนนายสันติอายุเกือบจะห้าสิบแล้ว สามีของนางจึงรักและประคบประหงมบุตรสาวคนเล็กคนนี้มาก

ส่วนคนที่พึ่งจะขึ้นห้องมา พอเปิดประตูห้องได้เธอก็ปากระเป๋าถือลงพื้นทันทีด้วยความโมโห พร้อมกับควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า ขึ้นมาเปิดดูว่าข้อความที่เธอส่งไปหาชายคนรักได้ถูกเปิดอ่านแล้วหรือยังและได้ตอบข้อความของเธอกลับมาแล้วหรือยัง แล้วเธอก็ยิ้มออกมาได้เมื่อข้อความของเธอได้ถูกชายคนรักเปิดอ่านแล้วแล้วก็ยังตอบข้อความของเธอกลับมาเรียบร้อยแล้ว

เพียงเธอได้เห็นข้อความที่ตอบกลับมาว่า เขาคิดถึงเธอ และขอโทษเธอกลับมาที่ไม่ได้รับโทรศัพท์และอ่านข้อความของเธอเพราะเขาปิดเสียงโทรศัพท์แล้วก็เผลอหลับไป แค่นั้นเธอก็ยิ้มออกมาได้และหายโกรธเป็นปริดทิ้งแล้ว แต่แล้วเธอก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อนึกถึงพี่สาวที่กำลังจะแต่งงานภายในปรายเดือนนี้

หลายวันผ่านไป

บนโต๊ะอาหารตอนเช้า 4 คนพ่อแม่ลูกนั่งทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันในรอบ 2 อาทิตย์นาย สันติจึงอดที่จะถามบุตรสาวคนเล็กไม่ได้ ที่บุตรสาวคนเล็กไม่ค่อยอยู่บ้าน จนเขาแทบจะไม่เจอหน้า ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ยัยเพลงงานของลูกมีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมช่วงนี้พ่อไม่ค่อยเห็นลูกมานอนที่บ้านและไม่อยู่บ้านบ้างเลย?" นายสันติถามบุตรสาวทันทีที่ได้มีโอกาสได้นั่งทานข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา

เพลงพิณเงยหน้าขึ้นมายิ้มประจบบิดาพรางตอบออกไปด้วยน้ำเสียงประจบเฉกเช่นทุกครั้ง

"พอดีว่าช่วงนี้ใกล้ปีใหม่แล้วลูกค้าที่ร้านเยอะเพลงก็เลยต้องทำงานเยอะตามไปด้วยค่ะ?" เธอตอบ

"งานที่เดินทางไกลลูกก็ให้ผู้ช่วยของลูกไปแทนสิทำไมลูกต้องไปด้วยตัวเองด้วยรู้ไหมว่าพ่อเป็นห่วง"นายสันติบอกกับบุตรสาวคนเล็ก เสียงอ่อน

"ก็เพลงไปเองมันสะดวกกว่านี่คะ การคุยงานให้คนอื่นคุยแทนยังไงมันก็ไม่เหมือนเราคุยเองจริงไหมคะพี่น้ำ?"เธอหันไปถามพี่สาวด้วยน้ำเสียงสดใส

"จริงจ้ะ" ธารธาราตอบน้องสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเพราะเธอเองก็มีความคิดเหมือนกับที่น้องสาวพูดเวลาคุยงานเธอชอบไปคุยด้วยตัวเอง เธอไม่ชอบส่งตัวแทนไปคุยแทนเพราะยังไงเสียสุดท้ายแล้วคนที่ตัดสินใจก็เป็นเธออยู่ดี

"ว่าแต่พี่น้ำเถอะค่ะเตรียมงานแต่งไปถึงไหนแล้วอีกอาทิตย์หน้าก็จะถึงงานแต่งพี่น้ำแล้วนะคะ?" เพลงพิณหันมาถามพี่สาว

"เรียบร้อยทุกอย่างแล้วค่ะแจกการ์ดแล้ว จัดสถานที่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วคาดว่าถึงวันก็คงจะเสร็จพอดี" เธอตอบน้องสาวด้วยใบหน้า เปื้อนยิ้ม เพราะหลังจากที่มีคนส่งรูปของคนรักที่นอนอยู่ในห้องห้องหนึ่งมาให้เธอดูในวันนั้น เธอก็คอยสะกดรอยตามคนรักอยู่เกือบจะเป็นอาทิตย์แต่เธอก็ไม่เคยเห็นคนรักของเธอออกไปไหนเลยนอกจากไปพบลูกค้าแล้วกลับมาทำงานอยู่ที่โรงแรมของตัวเอง จะเจอก็แต่น้องสาวของเธอที่เดินทางไปพบลูกค้าเพื่อคุยงานที่โรงแรมของปองภพอยู่บ่อยๆ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเธอเองก็ไปคุยงานอยู่ที่นั่นอยู่บ่อยๆเช่นกัน เพราะส่วนมากลูกค้าที่บินมาจากที่อื่นจะมาพักที่โรงแรมเชียงใหม่หรือไม่ก็โรงแรมอุ่นไอมอซะเป็นส่วนมาก เพราะฉะนั้น 2 โรงแรมนี้เธอจึงเดินเข้าออกเหมือนกับเป็นบ้านหลังที่ 2 ของตัวเองเลยก็ว่าได้ ถึงโรงแรมแห่งนี้จะเป็นโรงแรมของคนรัก แต่น้อยครั้งที่เธอจะขึ้นไปหาคนรักบนห้องทำงาน เพราะเธอคิดว่าเธอมาทำงานและคนรักของเธอก็คงจะทำงานเลยไม่อยากจะรบกวนเวลาทำงานของกันและกัน..เธอจึงไม่ได้ระแวงคู่หมั้นหนุ่มอีก รูปที่มีคนส่งมาในวันนั้นอาจจะเป็นการการแจ้งจากเพื่อนของเขาก็เป็นไปได้ เธอจึงไม่เก็บเอามาใส่ใจอีก

ในขณะที่ธารธารากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเสียงหวานใส่ของน้องสาวก็ถามขึ้นขัดความคิดของเธอ

ใกล้จะถึงวันงานแล้วพี่น้ำจะหยุดงานไปทำสปาเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวหรือเปล่าคะ เพลงพิณถามพี่สาวด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

ไว้ใกล้ๆวันจะดีกว่าจ้ะเพราะช่วงนี้พี่ยังยุ่งกับงานอยู่วันนี้พี่ก็จะต้องเดินทางเข้าไปในเมืองเพื่อจะไปพบลูกค้าจะกลับอีกทีก็คงจะมืดๆบอกตามตรงว่าพี่ไม่มีเวลาเลย เธอบอกกับน้องสาว

"ก็พ่อบอกแล้วไงว่าพ่อจะทำงานแทนให้ลูกไปทำธุระของลูก" นายสันติแซ่ขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดูบุตรสาวคนโตที่เอาการเอางานช่วยแบ่งเบาภาระของเขา ตั้งแต่เธอเรียนจบแถมก็ยังทำได้ดีกว่าเขาเสียอีก

ธารธาราหันมาส่งยิ้มให้กับบิดาพลางเอ่ย

"มันก็ยังไม่จำเป็นนี่คะคุณพ่อ กว่าจะถึงวันงานก็อีกตั้งหลายวัน..ถึงไม่ต้องไปสปาขัดผิวพวกนั้นน้ำเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ถึงขนาดนั้นไม่ใช่หรือคะ? หรือคุณพ่อคิดว่าน้ำดูไม่ได้ถึงขนาดต้องไปนั่งให้เขาทำสวยให้เป็นอาทิตย์ๆ?"เธอเอ่ยพร้อมกับหันมาส่งยิ้มกริ่มให้กับบิดา

หึ!

นายสันติส่ายหัวให้กับข้ออ้างของบุตรสาว แต่มันก็จริงอย่างที่บุตรสาวของเขากล่าวออกมานั่นแหละบุตรสาวคนโตของเขาเป็นผู้หญิงที่สวย ผิวพรรณก็ละเอียดลออ มีออร่ายิ่งกว่าพวกที่เข้าสถาน ความงามวันเว้นวันเสียอีก บุตรสาวคนโตของเขางามแบบที่ไม่ต้องพึ่ง สถานความงามพวกนั้นเลยก็ว่าได้

เพลงพิณมองพี่สาวที่งดงามแบบฉบับสาวเหนือแท้ๆ ด้วยความรู้สึกอิจฉาอยู่ไม่น้อย พี่สาวของเธอสวย ถึงขนาดที่ผู้กำกับชาวจีนมาเจอยังต้องทาบทามให้พี่สาวของเธอไปเป็นดาราของประเทศเขาเลยก็ยังเคยมี เพราะพี่สาวของเธอสวยไม่ต่างจากดาราดังของประเทศจีน เลยทีเดียว เสียแต่ว่าพี่สาวของเธอไม่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัวชอบใส่กางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตแบบชาวไร่ชาวสวนจะแต่งตัวสวยทีก็ตอนไปออกงานสังคมซึ่งปีนึงก็มีไม่ถึง 3 ครั้ง เพราะพี่สาวของเธอชอบขลุกอยู่กับไร่กับสวนและคนงานเนื้อตัวสกปรกพวกนั้นเสียมากกว่า ต่างจากเธอที่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัวและอยู่สังคมชั้นสูง