ตอนที่ 12 ใครกันที่อยู่เบื้องหลัง

ตอนที่ 12 ใครกันที่อยู่เบื้องหลัง

เมื่อ 3 พ่อแม่ลูกเข้ามาภายในห้องก็เห็นบุตรสาวคนโตนอนอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีกระปุกน้ำเกลือและผ้าพันแผล พันตามแขนตามขาเต็มไปหมด ทำเอานายสันติถึงกับตกใจที่เห็นบุตรสาว อยู่ในสภาพ แบบนี้

"น้ำหนูไปโดนอะไรมาลูก"นายสันติรีบถลาเข้าไปหาบุตรสาว คนโตที่เตียงคนไข้ทันที พลางถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก นางศิรินาถเองก็ไม่ต่างจากผู้เป็นสามี นางเองก็ตกใจจนหน้าซีดเมื่อเห็นสภาพของลูกเลี้ยง ต่างจากเพลงพิณที่มองพี่สาวที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยสายตาว่างเปล่าไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเธอ..โดยมีภาคินกับมาวินยืนดูคนทั้ง 3 ที่เข้ามาใหม่อยู่อย่างเงียบๆ อยู่ที่มุมห้อง

"ไม่เป็นอะไรมากค่ะพ่อ แค่หัวแตกแล้วก็พกช้ำดำเขียวนิดหน่อย" เธอบอกกับบิดาเสียงสั่น

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกถึงอยู่ในสภาพแบบนี้?" สันติยังคงถามต่อด้วยความอยากรู้

ธารธารามองหน้าบิดานิ่งๆก่อนจะตอบคำถามของบิดาออกไป

"มีคนคิดจะทำร้ายน้ำค่ะพ่อ พวกมันขับรถปาดหน้ารถของน้ำแล้วก็จะฉุดน้ำค่ะ.. ดีที่มีคนมาช่วยน้ำเอาไว้ได้ทัน"เธอตอบคำถามของบิดาเสียงสั่น เพราะเธอยังมีความรู้สึกตื่นกลัวกับเหตุการณ์ที่พึ่งจะผ่านมายังไม่หาย

"ไอ้ระยำ!!พวกมันเป็นใครกัน?" นายสันติสบถเสียงกร้าวด้วยความเกรี้ยวโกรธ

"น้ำก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะมันบอกว่ามีคนจ้างมันมา"เธอบอกบิดาออกไปตามที่มาวินบอกกับเธอ ให้บิดาได้รับรู้ เพราะพวกมันอาจจะเป็นคนที่บิดาของเธอรู้จักก็ได้ หรืออาจจะเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของบิดาของเธอก็อาจจะเป็นไปได้

"อะไรนะ?มันบอกว่ามีคนจ้างมันมาอย่างนั้นหรือ?"นายสันติถามบุตรสาวเสียงตื่น เพราะเขาไม่รู้เลยว่าบุตรสาวของตัวเองได้ไปมีเรื่องกับใครเอาไว้ คนผู้นั้นถึงได้จ้างคนมาทำร้ายบุตรสาวของเขาได้เหี้ยมโหดถึงขนาดนี้

" ใช่ค่ะพ่อ แต่น้ำไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนจ้างพวกมันมาเพราะน้ำไม่เคยมีเรื่องกับใคร ปกติแล้วน้ำก็ทำงานอยู่ที่ไร่ตลอดเวลาไม่ค่อยได้ออกไปไหน พ่อเองก็รู้ แล้วอย่างนี้ใครกันที่จ้างคนพวกนั้นมาทำร้ายน้ำคะ" เธอบอกและถามบิดาพลางมองสบตาของบิดานิ่งๆ เป็นเชิงคำถาม

นายสันตินิ่งไปชั่วครู่ด้วยท่าทางนิ่งคิดแต่แล้วเขาก็ส่ายหัว

"พ่อเองก็ไม่เคยมีปัญหากับใครเหมือนกัน" นายสันติเองก็ไม่เคยมีปัญหากับผู้ใด จึงบอกบุตรสาวออกไปด้วยท่าทีครุ่นคิด โดยมีนางศิรินาถและเพลงพิณยืนฟังอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ ไม่มีคำถามใดๆออกมาจากปากสองแม่ลูก นายสันติเองก็คิดไม่ออกว่าเป็นคู่อริของตัวเองหรือกับคนในครอบครัวคนไหนหรือเปล่า เพราะเขาเองไม่เคยมีปัญหากับใครจริงๆ ธุรกิจของเขาก็ไม่ได้ใหญ่โตมากมายจนไปทับทางเส้นธุรกิจของใคร ส่วนภรรยาก็อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหน ส่วนบุตรสาวคนเล็กก็เป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวานไม่มีปากมีเสียงกับใคร เขาจึงนึกไม่ออกว่าคนผู้นั้นเป็นใครมีความแค้นอะไรกับบุตรสาวของเขาและครอบครัวของเขากันแน่

"แล้วคนร้ายล่ะค่ะพี่น้ำ?" ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดตามอยู่นั้น เสียงเพลงพิณก็ถามพี่สาวขึ้นมา

"มีคนจับตัวพวกมันส่งตำรวจไปแล้วจ้ะ" เธอตอบพลางมองไปยัง 2 หนุ่มที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่อีกด้าน ด้วยแววตาขอบคุณคนทั้งสอง ที่ยืนพิงกำแพงอยู่อย่างเงียบเชียบจนทุกคนไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครอยู่ในห้องนี้ด้วย ก่อนจะหันไปบอกกับบิดา

"คุณภาคินกับคุณมาวินค่ะพ่อ เป็นคนช่วยน้ำเอาไว้จากไอ้พวกสาระเลวพวกนั้นค่ะพ่อ" เธอแนะนำคุณทั้งสองให้กับบิดาได้รู้จักด่วยน้ำเสียงที่ซาบซึ้ง

นายสันติหันไปหาคนทั้งสองแล้วกล่าวขอบคุณคนทั้งสองด้วยน้ำเสียงขอบคุณ

"ขอบคุณคนทั้งสองด้วยนะครับที่ช่วยลูกสาวของผมเอาไว้ ถ้าไม่มีพวกคุณทั้งสองผมก็ไม่รู้ว่าลูกสาวของผมจะเป็นยังไงบ้าง" นายสันติกล่าวขอบคุณคนทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่ซาบซึ้งใจ

"ไม่เป็นไรครับ"มาวินเป็นคนตอบรับคำขอบคุณของชายวัย ใกล้เกษียณด้วยใบหน้าราบเรียบ และไม่ทันที่นายสันติจะได้พูดอะไรต่ออีกเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน ทุกคนหันไปมองก็เห็นว่ามีคุณพยาบาลเดินเข้ามา ตามมาด้วยคุณหมอ และนายตำรวจเดินตามหลังคุณหมอเข้ามา

"สวัสดีครับ"นายตำรวจเอ่ยทักทายคนในห้องด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"สวัสดีครับคุณตำรวจ"นายสันติเป็นคนเอ่ยรับคำทักทายของนายตำรวจทั้ง 3 แทนบุตรสาวทันที

"ผมมาขอสอบปากคำผู้บาดเจ็บเพิ่มครับ" นายตำรวจที่มียศสูงกว่านายตำรวจทั้งสองเอ่ยขึ้น

"เชิญครับคุณตำรวจ"นายสันติรีบเชิญให้นายตำรวจมายืนอยู่ข้างเตียงของบุตรสาวทันที

นายตำรวจทั้ง 3 เดินเข้ามายืนอยู่ข้างเตียงของคนเจ็บพรางหันไปพูดกับมาวินและภาคินที่ยืนอยู่ห่างออกไป พลางเอ่ย

"คุณด้วยนะครับคุณมาวิน"นายตำรวจคนเดิมที่พึ่งจะไปดูที่เกิดเหตุมาหันไปกล่าวกลับมาวินที่ยืนอยู่อีกด้าน

"ครับ"มาวินรับคำเสียงนิ่ง โดยมีสายตาของเพลงพิณมองดูคนทั้งสองอยู่ตลอดเวลาด้วยความสงสัย ก่อนที่เธอจะตัดสินใจก้มหน้าลงไปกระซิบถามพี่สาว

พี่น้ำเคยรู้จัก ผู้ชายทั้งสองคนนี้มาก่อนหรือเปล่าคะเธอถาม เพราะจาก ที่เธอดูการแต่งตัวของคุณทั้งสองแล้วนั่น น่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดา หรืออาจจะเป็นคนงานในไร่ ไร่ใดไร่หนึ่ง

"พี่ไม่รู้จักเขามาก่อน" เธอตอบออกไปเพราะไม่อยากจะอธิบายอะไรให้มากความว่าเธอเคยเจอเขาในงานสัมมนานักธุรกิจภาคเหนือมาแล้ว 2 ครั้ง

เมื่อได้รับคำตอบจากพี่สาวแล้วเธอจึงพยักหน้ารับอย่างช้าๆก่อนจะยืดตัวตรงกันข้าม

ทางด้านของนายตำรวจเมื่อทักทายกลับมาวิน เรียบร้อยแล้ว จึงหันมาเอ่ยกับผู้บาดเจ็บอีกครั้ง

"งั้นเรามาเริ่มให้ปากคำกันเพิ่มเลยนะครับ"นายตำรวจเอ่ยพร้อมกับมองดูคนเจ็บและทุกคนในห้อง

จากนั้นทุกคนก็ต่างให้ข้อมูลกับทางตำรวจอย่างไม่มีตกหล่นโดยเฉพาะธารธารา ว่าเคยมีปัญหากับใครมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า ได้ไปขัดแข้งขัดขาของใครหรือเปล่า แต่คำตอบของธารธาราและนายสันติก็เป็นไปในทางเดียวกันก็คือไม่เคยมีปัญหากับใคร หรือทะเลาะเบาะแว้งกับผู้ใด ทำเอานายตำรวจขมวดคิ้วมุ่น

"ถ้าผู้เสียหายไม่ได้มีปัญหากับใคร? ถ้าอย่างนั้นคนในครอบครัวละครับ? เคยมีปัญหากับใครหรือเปล่า?"นายตำรวจถามสองแม่ลูกที่ยืนนิ่งเงียบฟังอยู่

นายสันติส่ายหน้านางศิรินาถปฏิเสธส่วนเพลงพิณเองก็ปฏิเสธเช่นเดียวกัน นายตำรวจหนุ่มจึงหันมาถามคนเจ็บอีกครั้ง

"ผมทราบมาว่า ผู้เสียหายกำลังจะแต่งงานใช่ไหมครับนาย"ตำรวจหนุ่มถามกับธารธารา เพราะนี่อาจจะเป็นเรื่องของชู้สาวก็ได้

"ใช่ค่ะ วันที่ 1 ที่จะถึงนี้ดิฉันก็จะแต่งงานแล้ว"เธอตอบ

"เป็นไปได้ไหมครับอาจจะเป็นคู่อริของคนรักของคุณ" นายตำรวจหนุ่มถาม ธารธาราเองก็นิ่งเงียบ ตอบอะไรไม่ถูกเพราะเธอไม่รู้ว่าคนรักมีศัตรูอยู่ที่ไหนหรือเปล่า... และขณะที่นายตำรวจกำลังสอบปากคำของทุกคนอยู่นั้นคนที่นายตำรวจกล่าวถึงก็เปิดประตูพรวดเข้ามาพอดี

ปองภพเปิดประตูเข้ามาด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนกก้าวขาไวๆไปหาคนรักที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ทันทีด้วยความเป็นห่วง

"น้ำคุณเป็นยังไงบ้างคุณพ่อโทรบอกผมว่าคุณถูกคนทำร้าย?" เขาถามพรางจับมือของคนรักมากุมเอาไว้แน่นด้วยมือที่เย็นเฉียบ โดยมีสายตาของสองเจ้านายลูกน้องที่ยืนอยู่อีกมุมห้องมองด้วยความรู้สึกสมเพช ในการกระทำของชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นคู่หมั้นของคนเจ็บ

"น้ำไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ โชคดีที่มีคนมาช่วยเอาไว้ได้ทัน"เธอพูดพร้อมกับมองไปยังสองเจ้านายลูกน้องที่ยืนอยู่อีกมุมห้อง.. ปองภพมองตามสายตาของคนรัก แล้วคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันมุ่นเมื่อจำได้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร

"คุณนั่นเอง"เขาพึมพำกับคนทั้งสอง แต่กระนั้นเขาก็กล่าว ขอบคุณคนทั้งสองที่ได้ช่วยคนรักของเขาเอาไว้

"ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ช่วยคู่หมั้นของผม"ปองภพกล่าวขอบคุณคนทั้งสองด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น เพราะเขายังคงไม่พอใจกับพฤติกรรมของภาคินในวันนั้นอยู่

"ครับ"มาวินขานรับ แต่ภาคินกลับมองด้วยแววตาเรียบนิ่งๆ จนปอกภพนึกไม่ชอบใจขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณเป็นใครครับ"นายตำรวจที่ยืนฟังอยู่หันมาถามกับปองภพทันที

"ผมชื่อปรองภพครับเป็นเจ้าของโรงแรมเชียงใหม่แล้วก็เป็นคู่หมั้นของคนเจ็บ" เขาบอก

"งั้นผมก็ขอสอบปากคำคุณปองภพหน่อยนะครับ"

"ได้ครับ" ปองภพตอบ

"คือว่าคู่หมั้นของคนถูกคนทำร้ายแล้วคนร้ายก็ยอมรับสารภาพว่ามีคนจ้างวานมาให้ทำร้ายคุณธารธารา ไม่ทราบว่าคุณเคยมีปัญหากับใครหรือเปล่าครับ ?"นายตำรวจหนุ่มถาม

ปองภพขมวดคิ้วมุ่นทันทีเมื่อรู้ว่าการเกิดอุบัติเหตุของคนรักในครั้งนี้มันเป็นฝีมือของคนร้าย

"ปัญหาร้ายแรงไม่มีหรอกครับ แต่แบบเล็กๆน้อยๆก็พอมีอยู่บ้าง..แต่ผมคิดว่าคนพวกนั้นคงไม่มาทำร้ายคนแบบนี้หรอกครับ" เขาบอกออกไปตามที่เขาคิด เพราะเรื่องขัดแย้งทางธุรกิจมันก็ไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นต้องลงไม้ลงมือกันแบบนี้

"คุณพอจะให้รายชื่อของคนที่คุณมีปัญหาด้วยกับทางตำรวจได้ไหมครับ"นายตำรวจนมถาม

"ได้ครับ"ปองภพตอบ จากนั้นปองภพก็ตอบคำถามของนายตำรวจจนนายตำรวจหมดคำถาม จากนั้นนายตำรวจก็หันมาขอสอบปากคำมาวิน และบุคคลรอบข้างอีกนิดหน่อยก่อนจะขอตัวกลับโรงพักไป

ภาคินมองผู้หญิงที่ตัวเองช่วยเอาไว้ด้วยความรู้สึกสงสาร ยิ่งเห็นหน้าของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเจ้าหล่อนเขาก็ยิ่งรู้สึกสงสาร เขากวาดตามองไปยังหญิงสาวอีกคนในห้อง ที่กำลังยืนมองปองภพตาไม่กระพริบอยู่ด้วยความแปลกใจในปฎิกิริยาของหญิงสาวอีกคนอยู่อย่างเงียบๆ นี่คงไม่ใช่คู่ขาของไอ้ผู้ชายคนนี้อีกคนหรอกนะเขาคิดในใจ พลางปลายตาไปมองคนเจ็บ จากนั้นเขาก็หันหลังเดินนำมาวินออกจากห้องไปโดยไม่กล่าวลาผู้ใด

ด้านธารธาราหลังจากที่ตอบคำถามของคู่หมั้นและคนในครอบครัวจนครบทุกคนแล้ว เธอจึงหันไปมองหาผู้ชายที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้ เมื่อไม่เห็น เธอจึงหันไปถามกับนางพยาบาลทันที

"คุณผู้ชาย 2 คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไปไหนแล้วคะ?"เธอถาม

"ดิฉันเห็นออกไปเมื่อสักครู่แล้วค่ะ"พยาบาลสาวตอบ

"ออกไปแล้วเหรอ น้ำยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครมาจากไหนชื่ออะไร" เธอพึมพำกับบิดา ด้วยความเสียดายเพระเธอไม่ได้ถามเขาเลยว่าเขาเป็นใครมาจากไหน

"เราค่อยถามตำรวจก็ได้เขาคงให้ที่อยู่กับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเอาไว้แล้วแหละ "นายสันติบอกกับบุตรสาว พรางบอกให้บุตรสาวใจเย็นๆและพักผ่อนให้เต็มที่ โดยมีสายตาของปองภพมองด้วยความขัดใจ

"เดี๋ยวพี่จะส่งคนเอากระเช้าดอกไม้และเงินใส่ซองไปขอบคุณ พวกเขาแทนน้ำเองครับ" ปองภพหันไปพูดกับนายสันติว่าที่พ่อตา

"ก็ดีเหมือนกัน ภพจัดการให้น้องด้วยก็แล้วกันนะ" นายสันติหันมาเอ่ยกับว่าที่ลูกเขย

"ครับคุณพ่อ"ปองภพรับคำ แต่ธารธาราขัดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย เพราะเธออยากจะไปขอบคุณเขาด้วยตัวเอง

" แต่น้ำอยากจะไปขอบคุณเขาด้วยตัวเองอีกครั้งค่ะพ่อ" ธารธาราเอ่ยขึ้นขัดคนทั้งสอง

"ทำไมล่ะครับน้ำ? ใครไปก็ไม่ต่างกันนี่ครับ แค่ส่งคนของเราไปและเอาเงินใส่ซองให้มากหน่อยแค่นั้นพวกมันก็คงจะดีใจแทบอยากจะกราบพวกเราแล้ว"ปองภพกล่าวออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง เพราะเขาไม่เห็นด้วยที่เธอจะไปขอบคุณคนพวกนั้นด้วยตัวเอง

"นั่นสิคะพี่น้ำ เขาช่วยพี่ พี่ก็ตอบแทนด้วยเงินก้อนใหญ่ มันก็ถูกแล้วนี้คะ มีใครบ้างที่ไม่ชอบเงิน เพลงว่าสองคนนั้น พอเห็นเงินก้อนโตคงอยากจะขอบคุณเราแทบจะไม่ทันละไม่ว่า" เพลงพิณเอ่ยสนับสนุนความคิดของว่าที่พี่เขยเสียงหวาน ปองภพยิ้มรับคำพูดของน้องสาวคนรัก

"เห็นไหมขนาดน้องเพลงยังคิดเหมือนพี่เลย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้เดี๋ยวพี่ให้คนของพี่ไปจัดการเอง น้ำพักผ่อนให้หายเถอะไม่ต้องเป็นห่วง"ปองภพพูดเองสรุปเองโดยไม่ให้โอกาสธารธาราได้เอ่ยปฎิเสธ

ธารธาราเองก็ไม่ได้ปฏิเสธและก็ไม่ได้รับปากเธอเอาแต่เก็บปากเงียบ จนปองพบคิดว่าเธอเห็นด้วยจึงหันไปส่งยิ้มให้กับเพลงพิณอีกครั้ง

เพลงพิณเองก็หันมาส่งยิ้มให้กับว่าที่พี่เขยทั้งสองสบตา.....