ตอนที่ 13 พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภาคิน

ตอนที่ 13 พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภาคิน

เพราะเธอรู้ว่าถึงเธอจะพูดไปก็ไม่มีใครเห็นด้วยกับเธอที่เธอจะไปขอบคุณผู้มีพระคุณทั้งสองคนนั้นด้วยตัวเองเธอจึงปล่อยผ่านไปก่อน ค่อยไปหาโอกาสไปขอบคุณคนทั้งสองคนนั้นด้วยตัวเองทีหลัง

ด้านภาคินและมาวินที่กำลังเดินออกมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าโรงพยาบาลของตัวเอง เมื่อทั้งสองขึ้นมานั่งอยู่บนรถแล้วมาวินจึงหันไปทางผู้เป็นนาย

"เจ้านายไม่คิดที่จะบอกผู้หญิงคนนั้นหน่อยหรือครับ ?"เขาถาม

"ไม่จำเป็น"ภาคินตอบ

"ครับ"มาวินขานรับ จากนั้นคนทั้งสองก็ขับรถออกจากโรงพยาบาลตรงกับไปที่ไร่ของตัวเองทันที

อีกด้านภายในห้องพักผู้ป่วย

สันติ เมื่อเหลือบไปมองนาฬิกาติดผนัง ที่บอกเวลา เที่ยงคืนกว่าแล้ว เขาจึงหันไปเอ่ยกับภรรยาและบุตรสาวคนเล็ก ที่นั่งสัปหงกอยู่ที่โซฟา

"คุณนาท! คุณกับลูกกลับไร่ไปพักผ่อนเถอะผมจะเฝ้ายัยน้ำอยู่ที่นี่เอง"นายสันติบอกกับภรรยา ปองภพที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามรีบเอ่ยเสนอตัว

"คุณพ่อครับ คุณพ่อพาคุณแม่กับน้องเพลงกับไปพักผ่อนที่ไร่เถอะครับผมจะอยู่เฝ้าน้ำที่นี่เอง"เขารีบเสนอตัว

เพลงพิณเบิกตากว้างทันทีเมื่อได้ยินว่าว่าที่พี่เคยจะอยู่เฝ้าพี่สาวเขาเธออยู่ที่นี่ด้วยตัวเองเธอจึงรีบเสนอตัวกับบิดาและมารดาทันที

"พ่อเพลง จะอยู่เฝ้าพี่น้ำเป็นเพื่อนพี่ภพอยู่ที่นี่เองค่ะ เพลงเป็นห่วงพี่น้ำพี่ภพก็เป็นผู้ชาย เรื่องบางเรื่องพี่ภพอาจจะไม่เข้าใจเท่าผู้หญิงด้วยกันเอง"เธอรีบเสนอตัวแสดงออกมาว่าเป็นห่วงพี่สาว

นายสันติชั่งคิดอยู่ชั่วครูก่อนจะพยักหน้าอนุญาติ

"ก็ได้ลูกก็อยู่เป็นเพื่อน พี่เขาอยู่ที่นี่แหละ" สันติเออกับบุตรสาวคนเล็ก จากนั้นก็หันไปบอกบุตรสาวและว่าที่บุตรเขยก่อนที่จะพาภรรยากลับไร่ไปในทันที

สุดท้ายก็เหลือเพียงธารธาราปองภพและก็เพลงพิณที่อยู่ในห้องพักคนไข้ เพลงพิณเดินมาหาพี่สาวที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้พลางเอ่ยถาม

"พี่น้ำจะเข้าห้องน้ำหรือเปล่าคะ เพลงจะพาไป?"เธอถามด้วย น้ำเสียงอ่อนหวาน

"ก็ดีเหมือนกัน" ธารธาราเอ่ยกับน้องสาว จากนั้นเพลงพิณก็เข้ามาพยุงพี่สาวโดยมีปองภพคอยพยุงคนรักอยู่อีกข้าง เมื่อส่งธารธาราเข้าห้องน้ำไปแล้ว เพลงพิณกับปองภพจึงหันมาสบตากัน ก่อนที่เพลงพิมพ์จะอดใจไม่ไหวเป็นผ่ายที่เอ่ยออกมาก่อน

"ดูพี่ภพจะเป็นหัวพี่น้ำมากเลยนะคะ? "เธอถามชายหนุ่มเสียงตึง ปองภพปลายตามองหญิงสาวพลางกอดอกมองหลบตาไปทางอื่น โดยไม่ตอบคำถามของหญิงสาว เพลงพิณกำลังจะอ้าปากพูดอะไรต่อเสียงธารธารา ที่เปิดประตูออกมาก็ทำให้คนทั้งสองหันไปมองที่ประตูห้องน้ำพร้อมกัน ปองภพเป็นคนที่เดินเข้าไปหาคนรักเป็นคนแรก

"ทำธุระ เสร็จแล้วหรือครับ?" เขาถามทางพยุงคนรักกลับไปยังเตียงนอนคนไข้โดยมีเพลงพิณยืนมองคนทั้งสองที่เดินห่างออกไป ด้วยแววตาลุ่มลึก ก่อนจะเดินตามคนทั้งสองไปยังโซฟากลางห้อง

ธารธาราเมื่อเห็นน้องสาว ที่นั่งอยู่บนโซฟา เธอจึงหันไปเอ่ยกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

เพลงนอนเถอะไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกพี่เองก็จะนอนเหมือนกันเธอบอก พลางหันมาหาคนรักที่กำลังห่มผ้าให้เธออยู่ด้วยเช่นเดียวกัน

"พี่ภพก็ไปนอนเถอะค่ะ น้ำเองก็จะนอนเหมือนกันนี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้พี่พบต้องไปทำงานอีก"เธอเอ่ยกับคนรักด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"ครับเดี๋ยวพี่จะไปลากโซฟาตัวยาวมานอนข้างๆเตียงของน้ำนะครับ"เขาพูดพลางเดินไปลากโซฟาอีกตัวที่ยาวเท่ากับความยาวของตัวเขามาวางเอาไว้ข้างเตียงของคนรักทันที โดยมีสายตาของเพลงพิณมองดูด้วยความรู้สึกขัดลูกหูลูกตา เธอพยายามมองไปยังว่าที่พี่เขย แต่ปองภพไม่ยอมหันกลับมามองเธอเลยแม้แต่นิดเดียวจนเธอต้องยอมแพ้ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว แล้วหลับตาลงด้วยความรู้สึกหงุดหงิด

เช้าวันต่อมา

ธารธาราลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความปวดระบมตามร่างกาย แผลที่หน้าผากก็ทั้งตึงทั้งปวด จนเธอต้องเผลอทางออกมาเวลาพลิกตัว ทำเอาตองภพที่พึ่งจะลืมตาขึ้นมาถึงกลับรีบถามคนรักด้วยความเป็นห่วง

"น้ำ..เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนปวดตรงไหนหรือเปล่า?"เขาถาม พลางจับไปตามแขน ตามขาที่มีบาดแผลฟกช้ำดำเขียวของคนรัก ด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ น้ำแค่เผลอขยับตัวแรงไปหน่อยก็เลยเจ็บที่แผลนิดหน่อย" เธอต่อพรานส่งยิ้มให้กับคนรัก

"พี่ภพไปทำงานเถอะค่ะ น้ำมีคุณพยาบาลอยู่เป็นเพื่อนแล้ว พี่ภพไม่ต้องเป็นห่วงน้ำหรอกค่ะ" เธอบอกเมื่อมองเวลาใกล้จะ 6 โมงเช้าแล้ว กว่าเขาจะขับรถกลับคอนโดไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกก็ต้องใช้เวลาอีกเป็นชั่วโมง

"ครับถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะครับเลิกงานแล้วพี่จะรีบมาหา"เขาบอกพลางจับมือคนรักเอาไว้

เพลงพิณเมื่อได้ยินเสียงของพี่สาวกับว่าที่พี่เขยคุยกันเธอก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าปองภพกำลังจะกลับไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน เธอเองก็รีบบอกกับพี่สาว ว่าเธอเองก็จะต้องกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานเช่นเดียวกัน

"พี่น้ำคะ น้ำเองก็จะต้องกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงานเหมือนกันพี่น้ำอยู่กับคุณพยาบาลได้ไหมคะ?"เธอถาม

"ได้สิ..เพลงไปทำงานเถอะพี่อยู่กับคุณพยาบาลได้"เธอบอกกับน้องสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาเสียการเสียงานเพราะเธอเธออยู่ของเธอได้

"งั้นพี่ไปนะครับ"ปองภพพูดพลางก้มลงไปจูบที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาของคนรัก ด้วยความรักใคร่ก่อนจะกล่าวลาแล้วออกจากห้องไป

เพลงเองก็ต้องไปแล้วค่ะพี่น้ำเพลงพินนี่บอกลาพี่สาวแล้วเดินตามหลังของปองภพออกไปติดๆด้วยความเร่งรีบ ธารธาราขมวดคิ้วพึมพำตามหลังน้องสาวออกไป

"ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนั้นเลยนี่" เธอพึมพำตามหลังคนเป็นน้องสาวออกไปพลางส่ายหัวด้วยความเอ็นดู

ณไร่ชาภาคิน

"นายครับทางตำรวจโทรมาขอสอบปากคำเจ้านายกับผมเพิ่มครับ"มาวินรีบรายงานผู้เป็นนายทันทีที่เจ้านายลงมาจากห้อง

"ทำไม?"เขาถาม

"พวกมันบอกว่าคนที่ยิงมันเป็นเจ้านาย"

"หึ! ฉันไม่เป่าหัวกระบาลมันก็เป็นบุญของมันแล้ว"เขาเอ่ยพลางเดินไปนั่งที่ห้องรับแขกแล้วสั่งกาแฟกับแม่บ้านดื่มอย่างใจเย็น

"ผมก็ว่าอย่างนั้นล่ะครับเรื่องมันจะได้จบ จะว่าไปเราไม่น่าปล่อยให้พวกมันมีชีวิตอยู่ต่อเลยนะครับ"มาวินเองก็เห็นด้วย

"ช่างเถอะบอกตำรวจไปว่าเดี๋ยวฉันเข้าไป" เขาบอก

"แต่คุณตำรวจนัดให้เราไปโรงพยาบาลสอบปากคำพร้อมกัน กับผู้บาดเจ็บนะครับ"มาวินเอ่ย

เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะขานรับ

"อืม.."

เมื่อ เจ้านายตกลงแล้วเขาจึงออกไปสั่งให้คนรถเตรียมรถออกมารอ เขากับเจ้านายทันทีโดยมีภาคินมองตามคนสนิทที่ เดินออกจากบ้านไปด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาไม่ได้รู้สึกหนักใจกับเรื่องนี้เพราะคนพวกนั้น มันสมควรที่จะโดนเขายิงทิ้งไปตั้งแต่แรกแล้ว อีกอย่าง ตำรวจทั้งโรงพักก็รู้จักเขาดี เพราะเขาเป็นผู้อุปถัมภ์รายใหญ่ของโรงพักและหน่วยงานต่างๆ ของเมืองเชียงใหม่ทั่วทั้งจังหวัด เพียงแต่ว่าเมื่อวานเขาไม่ได้ไปปรากฏตัวเท่านั้นเอง เรื่องมันก็เลยยืดยาวแบบนี้

เมื่อคิดแบบนั้น ก็พลันให้เขานึกไปถึงผู้หญิงที่เขาช่วยเหลือเอาไว้ พรางพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"ถูกคนโดนปองร้ายแบบนี้ว่าสาหัสมากแล้ว ถ้าเธอได้รู้ว่า ผู้ชายที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วยมีลูกมีเมียอยู่แล้วเธอจะยังรับมันได้อยู่ไหมนะสาวน้อย" เขาพึมพำพรางมองออกไปยังไร่ชาที่กว้างใหญ่ของตัวเองด้วยแววตาที่ว่างเปล่า หลังจากที่เขาดื่มกาแฟเสร็จแล้ว เขาก็ออกจากบ้านไปดูงานที่ไร่ก่อนจะออกไปให้ปากคำกับทางตำรวจที่ โรงพยาบาล

ณโรงพยาบาล

ธารธารากำลังนั่งมองพยาบาลทำความสะอาดบาดแผลให้อยู่บนเตียงคนไข้ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาตามมาด้วยภาคินกับมาวินที่เดินเข้ามา

ธารธารามองคนทั้งสอง พรางยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เธอคิดว่าเธอจะไม่ได้เจอหน้าของผู้มีพระคุณทั้งสองคนของเธอมาที่นี่อีกแล้ว เธอยังไม่ได้ขอบคุณเขาทั้งสองคนอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลย เธอจึงหันไปส่งยิ้มให้คนทั้งสองด้วยความดีใจพลางเอ่ยถาม

"ฉันนึกว่าพวกคุณสองคุณจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว?"

มาวินยิ้มน้อยๆให้กับคนถามก่อนจะตอบคำถามของเธอออกไป

"พอดีว่าตำรวจนัดให้ พวกผมมาให้ปากคำที่นี่ครับ" มาวินตอบคำถามของหญิงสาว

"อ๋อ..เหรอคะ?"เธอพยักหน้าน้อยๆ รับรู้ พลางมองไปยังอีกคนที่นั่งลงบนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจผู้ใด ในใจเธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ช่างเย็นชา ซะเหลือเกิน แต่ก็เพราะเขาที่ทำให้เธอรอดมาจากไอ้พวกเดนนรกพวกนั้นมาได้เธอจึงขอบคุณเขาจากใจจริง

"น้ำขอขอบคุณพวกคุณทั้งสองคนนะคะ ที่ช่วยเหลือน้ำเอาไว้ชีวิตนี้ถ้าไม่ได้พวกคุณ น้ำคงไม่มีหน้าอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป" เธอหันไปกล่าวกับชายทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่ซาบซึ้ง

"ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่าใครที่ได้เจอกับสถานการณ์อย่างที่พวกผมเจอผมเชื่อว่าไม่มีใครที่จะนั่งดูอยู่เฉยๆแน่ครับ"มาวินกล่าว

"ยังไงน้ำก็ขอขอบคุณคุณทั้งสองอยู่ดีค่ะ น้ำยังไม่รู้จักชื่อคุณทั้งสองเลย?"เธอถามมาวิน แต่สายตากลับมองไปยังชายอีกคนที่นั่งหน้านิ่งอยู่บนโซฟา

"ผมมาวินครับนั่นเจ้านายผมภาคินครับ"มาวินตอบคำถามของหญิงสาวเพียงชื่อ ของตัวเองกับเจ้านายแต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใครมาจากไหน

"ค่ะคุณมาวินคุณภาคิน" เธอเรียกชื่อคนทั้งสองด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม ส่วนคนที่ถูกแนะนำชื่อกลับนั่งนิ่งไม่พูดจาใดๆ ออกมาแม้แต่คำเดียว จนหญิงสาวแอบคิดในใจไม่ได้ว่าเขาเป็นพวกต่อต้านสังคมหรือเปล่า ไม่นาน ต่อจากนั้นนายตำรวจคนเดิมที่เข้ามาสอบปากคำเธอครั้งที่แล้วก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับ นายตำรวจอีก 2 คนเดินตามหลังเข้ามา เมื่อทุกคนทักทายกันจบแล้วนายตำรวจจึงได้ขอสอบปากคำคนทั้ง 3 เพิ่มอีกครั้ง อย่างละเอียด จนได้ข้อมูลที่น่าพอใจนายตำรวจจึงได้ขอตัวกลับ เมื่อนายตำรวจกลับไปแล้วมาวิน ก็ขอตัวไปทำธุระ โดยที่เขาขอให้เจ้านายรออยู่ที่นี่ไปก่อนเดี๋ยวเขาจะรีบกลับมารับ

"เจ้านายครับผมไปทำธุระให้เจ้านายข้างๆโรงพยาบาลนี้แป๊บนึงนะครับเจ้านายรอผมอยู่ตรงนี้นะครับอย่าเพิ่งไปไหน" เมื่อตำรวจออกไปแล้วมาวินจึงหันมาพูดกับผู้เป็นนาย

"รีบไปรีบกลับ"

"ครับนาย" เมื่อได้รับอนุญาตมาวินก็รีบออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้เจ้านายของเขาอยู่กับหญิงสาวที่พวกเขาได้ช่วยเหลือเอาไว้ ในห้องกันเพียง 2 คน

เมื่อทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้วภาคินจึงหันมามองหญิงสาวที่กำลังมองเขาอยู่เช่นเดียวกันพลางขมวดคิ้วถาม

"คุณมองหน้าผมทำไมอยากจะรู้อะไรก็ถามออกมา?" เขาหันไปพูดกับหญิงสาวที่นั่งมองเขาอยู่แต่ไม่กระพริบอยู่บนเตียงคนไข้

ธารธาราสะดุ้งเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะรู้ทันความคิดของเธอ

"คุณคือเจ้าของไร่ภาคินหรือคะ?" เธอถาม อย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะเธอคิดมาตลอดว่าเจ้าของไร่ภาคินคงจะเป็นชายวัยกลางคนหรือไม่ก็วัยเกษียณ เพราะไม่เคยได้ยินใครพูดถึงเจ้าของไร่ภาคินให้เธอฟังเลยสักครั้ง เพราะทุกคนต่างก็ไม่เคยเห็นหน้าของพ่อเลี้ยงภาคินเลยสักครั้ง ส่วนมากจะเห็นแต่ลูกน้องคนสนิทหรือไม่ก็เลขาส่วนตัวของเขา ทั้งๆที่ชื่อเสียงออกจะโด่งดังเป็นผู้มีอิทธิพลของภาคเหนือเลยก็ว่าได้แต่น้อยคนนักที่จะได้เห็นหน้าค่าตาพ่อเลี้ยงคนดังคนนี้

"ใช่"เขาตอบ

คำตอบของผู้ชายดิบเถื่อนมาดเซอร์ตรงหน้าทำเอาเธอถึงกับ ตาเบิกกว้าง อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เธอเดินชน 2 ครั้ง 2 คราวแถมยังเป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้จะเป็นพ่อเลี้ยงคนดังของภาคเหนือ ไม่แปลกใจเลยที่นายตำรวจทั้ง 3 มีท่าทีเกรงใจเขาเอามากๆ ก็เพราะว่าเขาคือผู้ส่งอิทธิพลของภาคเหนือนี่เอง

"คุณมีอะไรกับผมอีกหรือเปล่า?" ภาคินถามหญิงสาวพี่เอาแต่ มองหน้าเขาด้วยท่าทีตกใจจึงเอ่ยถาม

"เปล่าๆไม่มีค่ะเธอรีบปฏิเสธ"

" ว่าแต่คุณเถอะไม่รู้จริงๆหรือว่าไปมีเรื่องกับใครเอาไว้ ถึงได้ถูกสั่งเก็บแบบนี้?" เขาถามออกไปตรงๆโดยไม่รักษาน้ำใจของหญิงสาวเลยแม้แต่นิดเดียว ทำเอาคนถูกถามถึงกับหน้าเสีย เพราะคำถามที่ตรงไปตรงมาของเขา

เธอส่ายหน้าน้อยๆพรางปฏิเสธเสียงอ่อน

"น้ำไม่รู้จริงๆค่ะ" เธอไม่รู้จริงๆว่า เธอไปทำอะไรกับใครเอาไว้ถึงได้ถูกตามเก็บแบบนี้

"แล้วคู่หมั้นของคุณล่ะ?" เขาถาม

ธารธารามองหน้าคนถามด้วยความไม่เข้าใจ

"คุณหมายความว่ายังไงคะ?" เธอถาม

"คุณอาจจะไม่เคยมีปัญหากับใครแต่คู่หมั้นของคุณล่ะเคยมีปัญหากับใครหรือเปล่า?"เขาถามออกไปตรงๆ

"ฉันถามพี่ภพแล้ว พี่ภพบอกว่าเขาเองก็ไม่ได้มีปัญหากับใครจะมีก็แค่ปัญหาเล็กๆน้อยๆ "เธอตอบอย่างไม่เต็มเสียงเพราะเธอเองก็ไม่ได้มั่นใจเท่าไหร่นัก ถึงคนรักของเธอจะเป็นคนสุภาพ พูดจาไพเราะแต่นักธุรกิจยังไงเสียก็ต้องมีเรื่องขัดแข้งขัดขากันบ้างไม่มากก็น้อยเธอคิด

ภาคินเมื่อได้ฟังคำตอบของหญิงสาว เขาเพียงแต่พยักหน้าแล้วยกยิ้มที่มุมปาก ถ้าให้เขาเดาเรื่องที่ผู้หญิงคนนี้ถูกตามอุ้มแบบนี้ นายปองภพมีส่วนเกี่ยวข้องแน่นอน ถ้าไม่ทางตรงก็ทางอ้อม เพียงแต่เขาไม่อยากจะเข้าไปยุ่งให้มากความ

ธารธาราเมื่อตอบคำถามของคนตรงหน้าไปแล้วเธอเองก็ตกอยู่ในความคิดของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าทำไมเธอถึงถูกคนตาม ทำไมอย่างนี้ เธอไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจตอนไหน เธอนอนคิดทั้งวันทั้งคืนก็คิดไม่ออก จนเธอประสาทจะกินหัวอยู่แล้ว

ภาคินเองก็อดที่จะสงสารหญิงสาวไม่ได้ เพราะคำสารภาพของไอ้เดนนรกทั้งสามคนนั้น ถ้ามันทำสำเร็จผู้หญิงคนนี้คงจะตกนรกทั้งเป็นหรือไม่ก็อาจจะกลายเป็นศพอยู่ในพงหญ้าใดพงหญ้าหนึ่ง เพราะคนพวกนั้น เป็นชนกลุ่มน้อยที่ลักลอบมาทำธุรกิจผิดกฎหมายในไทยพวกมันจึงไม่มีความแตกต่างจากคนไทย ถ้ายังตามหาผู้จ้างวานไม่พบ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงตกอยู่ในอันตราย

"แล้วคุณจะทำยังไงต่อ เพราะพวกนั้นเองก็ไม่เคยเห็นหน้าผู้ว่าจ้าง ส่วนคนที่ประสานงานกับพวกมันก็หนีกลับประเทศของมันไปแล้ว?" ภาคินถามทางมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้หน้าซีดแทบจะไม่มีสีเลือดด้วยความสงสาร เพราะกว่าตำรวจจะจับได้ผู้หญิงคนนี้คงจะอยู่กับความระแวงจนไม่มีความสุขเป็นแน่

"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"เธอตอบ ด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ ที่อยู่ดีๆก็ มีคนคิดที่จะฆ่าเธอเสียอย่างนั้น ต่อจากนี้ไปเธอคงะอยู่กับความกลัวและความระแวงเป็นแน่ ตราบใดที่ยังหาสาเหตุและคนที่คิดจะทำร้ายเธอยังไม่เจอ