ตอนที่ 10 พบเจอกันอีกครั้ง 1/2

ตอนที่ 10 พบเจอกันอีกครั้ง 1/2

หลังจากที่สั่งให้ผู้จัดการโรงแรมดูแล บิดาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภาคินกับคนสนิทก็ออกเดินทางกลับไร่ทันที โดยมี มาวินเป็นสาระถีให้กับผู้เป็นนาย

"เจ้านายครับพรุ่งนี้เจ้านายจะมารับคุณท่านเองหรือจะให้ผมมารับครับ?"มาวินหันไปถามผู้เป็นนายทันทีที่รถมุ่งออกสู่ถนนนอกเมืองที่แสงไฟริมทางสลัว

"เดี๋ยวฉันมารับคุณพ่อเอง" ภาคินกล่าวพลางมองออกไปนอกรถ ท่ามกลางความมืดสนิท

อีกด้าน ณถนนเส้นเดียวกัน.. ธารธาราขับรถฝ่าความมืดบนถนนเส้นทางนอกเมืองมุ่งตรงไปอย่างไร่ธารธารา ที่เธอใช้เดินทางมาตั้งแต่เล็กจนโตโดยไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อยนิด เพราะปกติแล้วเส้นทางเส้นนี้เธอก็ใช้เดินทางระหว่างไร่กับในตัวเมืองอยู่แทบจะวันเว้นวัน.. เธอจึงขับรถฟังเพลงไปด้วยด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างจะผ่อนคลาย อีกอย่างช่วงเวลาทุ่มกว่าๆนี้มันก็ยังไม่ได้ดึกอะไรมากเธอจึงไม่ได้เร่งรีบถึงมันจะมืดและเงียบไปหน่อยก็เถอะแต่เพราะความเคยชินเธอจึงไม่มีความระวังและระแวง.. และในขณะที่เธอกำลังขับรถและฟังเพลงไปด้วยอยู่นั้นก็มีเสียงแตรถดังไล่หลังเธอมาด้วยความเร็วที่ค่อนข้างสูง แถมยังตบไฟสูงใส่เธอจนเธอต้องขมวดคิ้วด้วยความมึนงง?

ปี๊ป..ปี๊ป!!....ปี๊ป..ปี๊ป!!....

ปี๊ป..ปี๊ป!!....ปี๊ป..ปี๊ป!!....

"อะไรก็หลบให้แล้วไงทำไม่ไม่แซงก็หลบให้แล้วนี่ไง"เธอพึมพำด้วยความหงุดหงิด...แต่แล้ว....??

ปี๊ดดดดดดเอี๊ยดดดด!!!!!

ว้าย!!..กรี๊ดดดด!!!โครม!!!

เธออุทานด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆรถคันดังกล่าวก็ขับมาปาดหน้ารถของเธออย่างกระทันหันจนเธอต้องหักหลบลงข้างทาง สัญชาตญาณจนรถของเธอตกลงไปในไรของชาวบ้าน ดีที่ไหล่ทางไม่ได้สูงมากเธอจึงไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากมีแค่หัวแตกและความตกใจของเธอเท่านั้น ดีที่ตอนนั้นเธอ ลดความเร็วเหลือแค่ 40 กว่าๆเพราะคิดว่าคันข้างหลังจะแซงผ่านเธอไปไม่คิดว่าจะโดนรถคันหลังปาดหน้าแบบกระชั้นชิดแบบนี้

"บ้าเอ้ยนี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ?"เธอพึมพำด้วยความโมโหมือกุมหน้าผาก ก่อนจะเปิดประตูรถออกมาด้วยความทุลักทุเล.. หลังจากที่เธอลงมายืนอยู่ข้างรถเธอก็มองไปยังถนน ที่มีรถคันที่ขับปาดหน้ารถของเธอจอดอยู่แถมยังมีผู้ชายสามคนกำลังเดินลงมาจากรถ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว

ธารธารามองชายทั้ง 3 ด้วยความหวาดระแวง ในช่วงเวลานี้จะให้เธอคิดดีกับใครไม่ได้เลยเพราะการที่เธอ มาอยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะคนในรถคันดังกล่าว เธอเปิดประตูรถแล้วควานหาโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ในรถแต่ก็ไม่เจอเธอจึงตัดสินใจสั่ให้ตัวเองวิ่ง...เธอออกตัววิ่งอ้อมออกไปอีกทางเพื่อขึ้นไปบนถนนใหญ่ขอความช่วยเหลือจากรถที่วิ่งผ่านไปผ่านมา ถึงถนนเส้นนี้จะมีรถวิ่งไม่มากแต่เธอมั่นใจว่า ในช่วงเวลานี้มันต้องมีสักคันที่วิ่งผ่านมาให้เธอได้ขอความช่วยเหลือ เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอจึงออกตัววิ่งด้วยความเร็ว อ้อมไปขึ้นบนถนนให้ห่างจากชายทั้งสามด้วยความเร็วด้วยหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความกลัวจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา..ในขณะนั้นหูของเธอได้ยินเสียงของผู้ชายทั้งสามตระโกนข่มขู่ไล่หลังของเธอมาไม่ไกล

คุณพระช่วยลูกด้วย...เธออ่อนวอนในใจพร้อมกับวิ่งไปข้างหน้าไม่หยุด

ธารธาราเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อรับรู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง เธอวิ่งไปน้ำตาไหลไปด้วยความหวาดกลัวไปตามไหล่ถนนโดยมีผู้ชายทั้งสามวิ่งตามอย่างไม่ลดละ..พร้อมกับเสียงตะโกนข่มขู่ตามหลังใกล้เข้ามา

"หยุด!!กูบอกให้หยุด..ถ้าไม่หยุด ถ้ากูจับได้มึงเจอกูแน่!"เสียงคร้ามเหี้ยมตะโกนตามมา

" ไม่!!.."เธอตะอยู่ภายในใจด้วยความเหนื่อยหอบ ส่วนชายทั้งสามก็ไม่ต่างจากเธอเช่นกัน

"วุ้ย!!กูเหนื่อยแล้วนะ!"มันวิ่งไปบ่นไปด้วยความโมโห

"นั่นสิทำไมฤทธิ์เยอะนักวะนี่ขนาดเจ็บตัวอยู่แท้ๆยังวิ่งไวถึงขนาดนี้วะ!"อีกคนบ่นแต่ขาก็ยังก้าวไวๆไม่ยอมหยุด

"อย่าบ่นรีบวิ่งอย่าให้มันหนีไปได้"คนที่วิ่งนำหน้าตะคอกให้กับคนทั้งสอง พร้อมกับควักปืนขึ้นมายิงขึ้นฟ้าข่มขู่

"อยากเจอดีมากใช่ไหมมึง"ไอ้คนที่ถือปืนสบถก่อนจะยิงปืนขึ้นฟ้า

ปัง!!..ปัง!!

ว้าย!!

ธารธาราเอามือปิดหูพร้อมกับนั่งลงกรีดร้องด้วยความตกใจ..ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อด้วยความตื่นตกใจ

"เอ้ย!!..หยุดเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่หยุดกูยิง!!"มันตะคอกเสียงเหี้ยมจนธารธาราสะดุ้งโหยง

"ไม่!!"เธอตะโกนตอบกลับพวกมันด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย แต่เธอก็ไม่คิดที่จะหยุดวิ่ง เธอยอมตายดีกว่าที่จะให้พวกมันทำเลวระยำกับเธอ

ปัง!..

มันยิงปืนคู่ขึ้นฟ้าอีกนัด..ธารธารากรีดร้องแล้วนั่งเอามือปิดหูด้วยความตกใจ เป็นพวกมันวิ่งตามมาทัน กระโจนเข้าหาตัวเธอด้วยความว่องไวจนธารธาราตั้งตัวไม่ทัน เธอพยายามดิ้นรนจนสุดชีวิต แต่มีหรือที่ผู้หญิงตัวเล็กๆเพียงคนเดียวจะสู้ผู้ชายตัวใหญ่ร่างกายแข็งแรงอย่างพวกมันได้

"กรี๊ด!!!..ช่วยด้วย!!"

"ช่วยด้วย!!"

"ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะพวกแกจะทำอะไร" เธอกรีดร้องโวยวายด้วยความตื่นกลัว

"ปล่อยให้โง่เหรอสาวน้อยกว่าจะจับตัวได้เล่นเอาพวกฉันหอบแดกแทบจะเดินไม่ไหว!.." ไอ้คนที่ถือปืนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมดุทำเอาธารธารากลัวจนตัวสั่น

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ พวกคุณอยากได้เงินเท่าไหร่ฉันจะหามาให้ แต่ขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลยปล่อยฉันไปเถอะ" เธอเลือกที่จะหันมาขอร้องอ้อนวอนกับพวกมันแทน

"เสียใจด้วยสาวน้อย ฉันคงจะปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก"อีกคนเอ่ยพลางสั่งให้เพื่อนอีก 2 คน เอาตัวของธารธารากลับไปที่รถ ที่ห่างออกไปเกือบจะ 800 เมตร ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง และแรงขัดขืนของธารธารา

แรงดิ้นรนของเธอก็ไม่เป็นผลกับพวกมันพวกมันฉุดกระชากลากถูเธอไปกับท้องถนนจนถลอกปอกเปิดไปทั้งแขนและขาด้วยความเหี้ยมโหด

ณถนนเส้นเดียวกัน

"วันนี้รถน้อยนะครับนาย นี่ก็เพิ่งทุ่มนึงเองปกติรถจะเยอะกว่านี้นะครับ?"มาวินที่ไม่รู้จะคุยอะไรกับผู้เป็นนายเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาขับรถมานานแต่ก็ไม่เห็นรถบนถนนเลยแม้แต่คันเดียว

ภาคินที่นั่งหน้าข้างคนขับมองออกไปข้างนอกด้วยท่าที่ผ่อนคลายขานรับในลำคอเบาๆ

อืม..

เขาขานรับขณะที่เปลือกตาที่หลับอยู่

แต่แล้วสายตาของมาวินก็เห็นรถเก๋งคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง..ต่ำลงไปก็เห็นรถอีกคันหนึ่งตกอยู่ข้างถนน มาวินชะลอรถแล้วเปิดไฟสูงสองดู

"นั่นใช่รถตกข้างทางหรือเปล่าครับนาย?"มาวินเอ่ยถามผู้เป็นนายเมื่อเห็นรถอีกคันจอดอยู่ไหล่ทางแถมประตูรถก็ยังเปิดอยู่ไฟในรถก็ยังเปิดอยู่

ภาคินเปิดเปลือกตาช้าๆ มองตามพลางขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมองรถที่ตกอยู่ที่ไหล่ทาง

"ชะลอรถหน่อย "เขาเอ่ยเสียงเบา มาวินชะลอรถตามคำสั่งของผู้เป็นนายพร้อมกับปิดไฟหน้ารถ แล้วลดกระจกรถลงมองอยู่อย่างเงียบๆ อย่างไม่ผลีผลาม

"ทำไมไม่เห็นมีใครเลยครับนาย ถ้ามีรถเกิดอุบัติเหตุจริงๆอย่างน้อยก็ต้องมีคนบ้างสิครับ แต่นี่รถที่จอดอยู่บนถนนก็ไม่มีคนรถคันที่ ตกลงไปก็ไม่มีคน หรือถูกคนนำส่งโรงพยาบาลแล้วครับ?" แต่ในระหว่างที่คนทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ในรถอยู่นั้น เสียงกรีดร้องของผู้หญิงก็ดังตามสายลมมาเป็นระยะๆ

คนทั้งสองหันมามองหน้ากัน..

?....?

"เสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือครับนาย"มาวินเอ่ยกับผู้เป็นนายพลางยื่นมือเปิดเก๊ะหน้ารถหยิบปืนออกมา 2 กระบอกส่งให้ผู้เป็นนาย 1 กระบอกส่วนเขาเก็บเอาไว้ 1 กระบอก จากนั้นก็เอียงหูฟังว่าเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังมาจากทางไหน เพราะ 2 ข้างทางมันมืดสนิทจนมองอะไรแทบจะไม่เห็น..แสงไฟหน้ารถคันที่ตกไหล่ทางก็ส่องไปอีกทาง

"ช่วยด้วย!!!ใครก็ได้ช่วยที!!.."

?.....

"นายครับมาจากทางนั้นครับ"มาวินมองฝ่าความมืดไปตามเสียงก็เห็นมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินฝ่าความมือมาทางนี้เข้าพอดี..ทั้งสองลงจากรถแล้วเดินไปอยู่หลังรถคันที่จอดอยู่ข้างถนนด้วยความเงียบเชียบฟังเสียงของคนกลุ่มนั้น

"พวกมันมี 4 คนครับนาย พวกมันกำลังฉุดผู้หญิงมาทางนี้ครับสงสัยว่ามันคงจะขับรถปาดหน้ารถของผู้หญิงจนตกลงไปข้างทางแล้วฉุดผู้หญิงครับ"มาวินหันมาพูดกับผู้เป็นนาย

"ช่วยผู้หญิง" เมื่อได้ฟังจนมั่นใจแล้วว่ามันกำลังฉุดผู้หญิงมาทางนี้จริงๆภาคินจึงสั่งกับคนสนิท

"ครับนาย"มาวินรับคำเสียงเข้มแล้วรอให้พวกมันเข้ามาใกล้ๆ

"ระวังด้วยนะครับนายพวกมันมีปืน" เมื่อพวกมันใกล้เข้ามามาวินก็มองเห็นปืนในมือของพวกมัน เพราะไฟหน้ารถคันที่ตกอยู่ข้างถนน ส่งให้เห็นพวกมันที่กำลังฉุดคร่าผู้หญิงมาทางนี้เข้าพอดีถึงจะแค่สลัวๆ แต่เขาก็มองเห็น

อืม..ภาคินขานรับในลำคอและรอจัดการกับพวกมันอยู่ท้ายรถจนพวกมันลากผู้หญิงมาถึงรถแล้วเปิดประตูรถแล้วจับผู้หญิงยัดเข้าไปในรถ.พลางบ่นเสียงเหนื่อย

"เหนื่อยชิบหายกว่าจะมาถึงรถ!!"

"นั่นสิ!..ชิบหาย!!แม่งกว่าจะจับตัวมาได้"ไอ้คนที่ถือปืนสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด..แต่ในขณะที่พวกมันกำลังจะเปิดประตูขึ้นรถ..ก็ถูกมาวินกับภาคินใช้ด้ามปืนทุบเข้าที่ท้ายทอยจนคนทั้งสองทรุดฮวบลงกับพื้น..เหลืออีกคนที่มีปืนในมือหันมาเห็นผู้บุกลุกเข้าพอดี

"เอ้ยพวกมึงเป็นใครวะ?.."มันถามและยิงใส่ภาคินทันที..

ปัง!!ปัง!!

..แต่มีหรือที่เขาจะยืนเป็นเป้านิ่งให้กับมัน.. เขาหลบและยิงสวนใส่ขาของมันทั้ง 2 ข้างจนมันทรุดฮวบลงกับพื้น มาวินได้จังหวะกระโดดข้ามกระโปรงรถ มาเตะปืนออกจากมือของมันด้วยความรวดเร็ว

ปัง!..ปัง!

อ๊ากก!!

มันแหกปากร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด..มาวินหยิบปืนของมันขึ้นมาแล้วเก็บเอาไว้เสียเอง..ส่วนภาคินเข้าไปดูหญิงสาวที่ถูกพวกมันฉุดมา

ธารธาราที่มีสติอยู่ทุกเวลาก็กำลังจะเปิดประตูออกจากรถไปแต่เสียงปืนที่ดังอยู่นอกรถทำให้เธอก้มตัวหลบอยู่ภายในรถด้วยความตื่นกลัว..

ว้าย!!!

"มีคนมาช่วยเธอแล้วใช่ไหม? มีคนมาเจอเธอถูกพวกคุณสาระเลวนี้ทำร้ายแล้วใช่ไหม?" เธอคิดด้วยความรู้สึกทั้งดีใจและตื่นกลัวดีใจที่มีคนมาช่วยแต่ก็กลัวกลัวว่ามันจะเป็นคนเลวไม่ต่างจากไอ้พวก สาระเลวทั้งสามคนนั้น..จนเสียงปืนเงียบสงบลงก็มีคนมาเปิดประตูรถ ออกแล้วถามเธอด้วยนะเสียงทุ้มต่ำ

"ปลอดภัยแล้วคุณออกมาได้แล้ว?" ภาคินเปิดประตูก็เจอกับหญิงสาวตัวเล็กที่ขดตัวอยู่ใต้เบาะด้วยเนื้อตัวสั่นเทา เขาจึงเรียกเจ้าหล่อนให้ออกมาจากรถ..แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับจากหญิงสาวที่ขดตัวอยู่ในรถเขาจึงเรียกซ้ำอีกครั้ง

"คุณปลอดภัยแล้ว.."

"ออกมาได้แล้วครับคุณ พวกมันหมดสภาพกันหมดทุกคนแล้ว"เขาเอ่ยกับหญิงสาวอีกครั้ง

ธารธาราค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เปิดประตูเรียกเธออยู่ด้วยความรู้สึกกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"คุณเป็นคนช่วยฉันหรือคะ?"เธอถามพลางมองหาไอ้คนชั่วทั้งสาม

"ครับ"เขาตอบเสียงเบาก่อนจะยื่นมือไปให้หญิงสาวจับ..มาวินกลับไปเปิดไฟหน้ารถให้สว่างเพื่อจะได้มองเห็นพวกมันทั้งสามคนได้ชัดๆ พอดีกับที่ธารธาราเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ชายที่ช่วยเหลือเธอเข้าพอดี

" _ " .....?.....!

ภาคินมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความตกใจในครั้งแรกที่เขาได้เห็นเพราะใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด จนเขามองใบหน้าที่แท้จริงของเธอไม่ออก

เขารีบพยุงตัวเธอออกจากรถและไปที่รถของเขา แล้วเปิดหาผ้าขนหนูสะอาดจากกระเป๋าเพื่อมาเช็ดเลือดออกให้เธอพลางถามด้วยความเป็นห่วง

"หัวคุณแตก..แล้วมีตรงไหนที่เจ็บอีกไหมนอกจากหัวแตก?"เขาถามพลางเช็ดหน้าของเธอไปด้วย

เธอทั้งพยักหน้าและสายหัวทั้งน้ำตาอย่างบอกไม่ถูกเพราะมันเจ็บร้าวไปทั้งตัวอาจจะเกิดจากแรงกระแทกจากรถที่ชนต้นไม้หรืออาจจะเกิดจากการที่ถูกไอ้พวกสารเลวนั้นฉุดกระชากลากถูเธอมาก็ได้

ภาคิดมองสภาพของหญิงด้วยความรู้สึกสงสาร

"ผมจะพาคุณไปหาหมอส่วนไอ้คนพวกนี้ผมจะจับมันส่งตำรวจ"เขาพูดพลางตระโกนออกไปสั่งมาวิน

"วินโทรแจ้งตำรวจแล้วนายก็เฝ้าพวกมันอยู่ที่นี่รอตำรวจมา ฉันจะพาคนเจ็บไปโรงพยาบาล"เขาสั่งเสร็จก็ออกรถทันที

"นายระวังตัวด้วยถ้าพวกมันคิดอยากจะสู้ก็ยิงทิ้งได้เลย"เขาทิ้งคำสั่งเอาไว้ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไปทันที

"ครับนาย"มาวินรับคำเสียงเข้มพร้อมกับมองคนทั้งสามที่ถูกเขาใช้เชือกมัดรวมกันเอาไว้ที่ข้างถนนด้วยสภาพที่สะบักสะบอม