ตอนที่ 6 หญิงสาวปริศนา

ตอนที่ 6 หญิงสาวปริศนา

ปองภพเปิดประตูออกจากห้องแล้วตรงไปที่ลิฟต์ จุดมุ่งหมายก็คือห้องจัดเลี้ยงที่มีคู่หมั้นสาวรออยู่

ธารธารายิ้มออกมาทันทีที่เห็นคนรักหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

"รอพี่นานไหมครับ?"ปองภพถามคนรักทันทีที่เขาเดินเข้ามาถึงตัวคนรัก

ธารธารายิ้มบางเบาก่อนจะส่ายหวยน้อยๆพลางตอบออกไปด้วยน้ำเสียงหวานใส

"ไม่นานค่ะ"เธอตอบด้วยรอยยิ้ม จากนั้นชายหนุ่มก็เดินมานั่งลงร่างกายของเธอทันที

"ทานอะไรหรือยีงครับพี่ไปหาอะไรมาให้ทานไหม"เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ทำเอาคนถูกถามยิ้มจนแก้มปริที่คนรักเอาใจใส่และเป็นห่วงเธออย่างสม่ำเสมอ

"ยังไงค่ะ"เธอตอบคำถาม

อีกด้านหนึ่งภายในห้องพัก

"เจ้านายจะลงไปข้างล่างเลยไหมครับ?"มาวินถามผู้เป็นนายทันทีที่นาฬิกาบอกถึงเวลาที่งานเลี้ยงจะเริ่ม

"อือ"

เขาขานรับในลำคอก่อนจะลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไปทันทีโดยมี 2 คนสนิทเดินตามหลังออกไปติดๆก่อนที่ คนทั้ง 3 จะเดินผ่านห้องห้องนึงไป ก็มีเสียงประตูเปิดออกมาพร้อมกับหญิงสาวใบหน้าหมดจดโผล่ออกมามองซ้ายมองขวาแล้วถอยกลับเข้าไปในห้องท่ามกลางความสงสัยของคนทั้งสาม ก่อนที่คนทั้งสามจะเดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ

ภาคิน มองไปรอบๆงานด้วยความรู้สึกเบื่อนายก่อนจะเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ทางผู้จัดงานจัดเตรียมเอาไว้ให้ด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ก่อนสายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่พึ่งจะเห็นอยู่กับผู้หญิงอีกคน แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นกลับมานั่งอยู่ข้างกายกับผู้หญิงอีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นคู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงานกัน ภาคิดมองด้วยความรู้สึกสมเพชผู้ชายคนนั้น เพราะความรักและความสุขที่ดี พอมันได้สูญเสียไปแล้วยากนักที่มันจะได้กลับคืนมา คนคนนี้คงยังไม่เคยเจอกับความสูญเสียคนที่รักไปอย่างไม่มีวันได้กลับคืนมาแน่นอน

ส่วนคนที่ถูกจ้องมองจากสายตาปริศนาก็มองไปรอบๆตัวเพื่อ มองหาสายตาปริศนาคู่นั้น แต่ก็ไม่เจอเขาจึงหันกลับมาสนใจคู่หมั้นสาวของตัวเองต่อ

"มีอะไรหรอเปล่าคะพี่ภพ?"ธารธาราถามคู่หมั้นหนุ่มที่มองหาอะไรบางอย่าง

"เปล่าครับ.."ปองภพตอบเสียงเบา

"อ้อ..ค่ะ"ธารธาราพยักหน้ายิ้มๆ

".........นายครับ"มาวินเรียกคนเป็นนายพลางมองไปยังโต๊ะของปองภพ

"อืม"

ภาคินขานรับในลำคอ พอบอกให้รู้ว่าเขารับรู้แล้ว แค่นั้นคนสนิททั้งสองก็เข้าใจ จึงหันมามองสบตากันยิ้มๆ

"ฉันจำได้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร "มาวินหันไปพูดกับวินัยที่ก็กำลังยกแก้วไวน์ขึ้นจิบด้วยท่าทีเนิบช้า 

"ฉันก็ว่าอยู่ว่าทำไมคุ้นหน้าจัง"วินัยเอ่ย

หึ!

มาวินปลายตาไปมองยังผู้ชายที่เป็นคนดังของภาคเหนือด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ ไม่ใช่ว่าเขาเสือกเรื่องของคนอื่นแต่เขาไม่ชอบพฤติกรรมของผู้ชายแบบนี้เป็นอันมาก กำลังจะแต่งงานอยู่แล้วแท้ๆแต่กลับไปทำผู้หญิงคนอื่นท้องมันใช้ได้ที่ไหน คิดแล้วเขาก็อดที่จะรายตาไปมองหญิงสาวข้างกายของนักธุรกิจคนดังไม่ได้ด้วยความรู้สึกสงสาร

"คู่หมั้นก็ออกจะสวยแถมยังดูดี กว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งเยอะทำไมผู้ชายมันถึงต้องมักมากขนาดนี้ด้วยนะเอาจริงๆฉันเองก็เป็นผู้ชายแต่ถ้ามีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแบบนี้ฉันก็ไม่คิดที่จะ ทำให้เธอต้องเสียใจแน่นอน" มาวินเอ่ยขึ้นมาลอยๆกับคนเป็นเพื่อน

"นั่นมันแกไม่ใช่เขา"วินัยหันมาเอ่ยจับคนเป็นเพื่อนยิ้มๆเพราะเขาเองก็คิดไม่ต่างจากคนเป็นเพื่อนมากนัก กลางหันไปมองผู้เป็นนายที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ด้วยใบหน้าเย็นชา ก็พลันให้เขาเอาคนทั้งสองมาเปรียบเทียบกันไม่ได้คน หนึ่งทำตัวยังกับขุนแผนอีกคนหนึ่งทำตัวยังกับนักบวชผู้บรรลุธรรมปล่อยละทางโลกอย่างไรอย่างนั้น มันช่างแตกต่างกันเหลือหลาย วินัยคิดความตายหัวให้กับความคิดของตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่า มาวินเองก็คิดไม่ต่างกันกับเขาเมื่อมองดูเจ้านายสุดเซอของตัวเองกับนักธุรกิจสุดหล่อทรงเสน่ห์คนนั้น

เห้อ!!

คนทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกันจนต้องหันไปมองหน้ากันพรางแอบขำตัวเองอยู่ในใจ ต่อจากนั้นคนทั้งสองก็ไม่ได้มีโอกาส ได้คิดเรื่องเหลวไหลพวกนั้นอีกเพราะ นักธุรกิจทั้งในท้องถิ่นและกรุงเทพฯรวมไปถึงต่างชาติต่างก็เข้ามาหาผู้เป็นนายของเขาด้วยความสนอกสนใจ เพราะยากนะโอกาสที่จะได้เห็นตัวเป็นๆของเจ้าพ่อไร่ชา ไร่กาแฟแห่งภาคเหนือจะปรากฏตัวให้บุคคลภายนอกได้เห็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ

กว่าจะพบปะนักธุรกิจได้ครบทุกคนคนทั้ง 3 ก็ เมื่อยปากจนไม่อยากจะพูดกับใครอีก โดยเฉพาะคนที่ไม่ ชอบ พูดชอบเจรจาเหมือนเจ้านายของเขาเมื่อนักธุรกิจคนสุดท้ายกล่าวลาภาคินก็ไม่รีรอรีบเดินหันหลังกลับขึ้นไปบนห้องพักของตัวเองทันทีโดยไม่รอให้ใครได้ทักท้วงส่วนคนสนิททั้ง 3 เองก็แทบอยากจะวิ่งแซงผู้เป็นนายขึ้นห้องเช่นเดียวกัน

ในระหว่างที่ภาคินกำลังจะเดินผ่านหญิงสาวคนนึงอยู่นั้นอยู่ๆหญิงสาวคนนั้นก็มาชนกับเขา จนเขาต้องรีบคว้าเอวคอดกิ้วของเจ้าหล่อนเอาไว้แน่น

ธานธาราตกใจจนต้องอุทานออกมาเมื่ออยู่ๆก็มีหญิงสาว มาจากที่ไหนก็ไม่รู้มาชนเธอจนเธอเซทถลาไปด้านข้างจนเกือบจะล้มฟุบไปกับพื้นพรม ดีที่มีคนมารับตัวเธอเอาไว้ได้ทันเธอจึงไม่ต้องทนอับอายขายหน้ากับคนทั้งงาน

"น้ำ!!!.."

ปองพบเองก็ตกใจไม่ใช่น้อยที่อยู่ๆคู่หมั้นของตัวเองก็ถูกอดีตคู่ขาของเขาชนเข้าจนเซถลาไปด้านข้าง

"อุ้ยขอโทษค่ะ!.."หญิงสาวที่ตั้งใจเดินชนธานธารากล่าวของ โทษหญิงสาวด้วยน้ำเสียงดัดจริตทำเอาคนรอบข้างถึงกับหันมามองเป็นตาเดียวกัน

ปองภพมองหญิงสาวตรงหน้าที่เขาคุ้นหน้าดีด้วยความรู้สึกตกใจปนไม่พอใจ พอตั้งสติได้เขาถลึงตาใสหญิงสาวตัวปัญหาด้วยแววตาเหี้ยมดุ ก่อนจะหันไปหาคนรักที่กำลังถูกผู้ชายคนอื่นโอบประคองเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความไม่พอใจ

ส่วนธานธาราเมื่อหายตกใจแล้วเธอจึงเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่กำลังโอบประคองเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มจนต้องขายหน้าต่อประชาชีด้วยความรู้สึกขอบคุณ ก่อนที่เธอจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าคลามเข้มแต่เย็นชาของคนที่เกี่ยวเอวเธออยู่

"คุณ!!!."

เธออุทานเสียงหลงพลางยืดตัวยืนตรง

ภาคิดเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นหน้าคนที่เขาช่วยเหลือเอาไว้อีกครั้ง แต่ไม่ทันที่ภาคินจะได้เอ่ยอะไรออกมาเสียงของปองภพก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"น้ำ!"

เขารีบคว้าเอาตัวคนรักเข้ามากอดเอาไว้ด้วยความหวงแหน แล้วมองคนที่บังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวคนรักของเขาด้วยความไม่พอใจ

"ขอบคุณที่ช่วยคู่หมั้นของผมเอาไว้นะครับ"ปองภพกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขอไปที

ภาคินปลายตามองปองภพเพียงชัวครู่ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจทำเอาปองภพมองตามหลังคนทั้งสามด้วยความไม่พอใจ

ส่วนธานธาราได้แต่ยืนมองแผ่นหลังกว้างเยียดตรงของภาคินตาปริบๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอถูกใครบางคนจงใจเดินชนเธอจนเธอเกือบจะอับอายขายหน้าประชาชี เธอจึงมองหาคนคนนั้นทันที ก็เจอเข้ากับหญิงสาวนางหนึ่งที่ยื่นส่งยิ้มเยาะเย้ยเธออยู่ 

ธานธารามองด้วยความไม่พอใจก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาวนางนั้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"คุณจงใจ้ดินชนฉัน?"

หญิงสาวนางนั้นยักไหล่ก่อนจะตอบ

"คุณเอาอะไรมาพูด มันก็แค่อุบัติเหตุคุณอย่ามากล่าวหาฉันแบบนี้นะ!.."หญิงสาวนางนั้นตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่แหย่ ก่อนจะปลายตาไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายของผู้หญิงคนนั้น 

ธานธารามองตามสายตาของหญิงสาวพลางขมวดคิ้วมุ้นด้วยความไม่เข้าใจ

"พี่ภพรู้จักกับเธอเหรอคะ?" ธารธาราถามคนรักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เปล่าพี่ไม่รู้จัก"ปองภพรีบส่ายหน้าปฏิเสธรัวเร็ว

"ทำไมคุณปองภพถึงรีบปฏิเสธล่ะคะ?" หญิงสาวนางนั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานหยด มือเรียวงามยื่นมาจับต้นแขนของชายหนุ่มพลางยกยิ้มที่มุมปาก

ธานธารามองมือเรียวงามของหญิงสาวที่จับแขนของคนรักของเธอด้วยความไม่พอใจ

"ปากว่าไม่ต้องมาถึงก็ได้นะคะ!"เธอพูดกับหญิงสาวตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ

"อ้อ..มีหวงเสียด้วย.."หญิงสาวนางนั้นเอ่ยออกมาด้วยถ่อยคำยียวน

ปองภพเมื่อเห็นคู่หมั้นสาวกำลังอยู่ในอารมณ์กรุ่นโกรธเขาก็รีบหันไปถลึงตาใส่หญิงสาวนางนั้นทันทีพร้อมกับปัดมือเรียวงามข้างนั้นออกจากลำแขนของเขา

"ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง.. คุณควรจะขอโทษผู้หมั้นของผมที่คุณเดินมาชมเธอจนเกือบจะล้มมากกว่านะครับ" เขาพูดพร้อมกับส่งสายตาข่มขู่ไปให้กับหญิงสาว

หญิงสาวเมื่อเห็นแววตาที่เหี้ยมดุของชายหนุ่มก็รีบหุบปากหันไปกล่าวขอโทษธานธาราด้วยน้ำเสียงขอไปทีก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินจากไปในทันที

"ขอโทษ!" แล้วรีบเดินจากไปในทันทีปล่อยให้ธานธารามองตามด้วยความมึนงง?

"อะไรกันมาหาเรื่องแล้วก็ไป นี่มันกรรตะอะไร"ธานธาราพึมพำพลางขมวดคิ้ว

ปองภพที่มีชนักติดหลังรีบกล่าวตัดบท

"พี่ว่าผู้หญิงคนนั้นสมองคงคิดไม่ปกติน่ะอยู่ๆก็มาหาเรื่อง แล้ว อยู่ๆ ก็ไป พี่ว่าอย่าไปสนใจคนที่สมองไม่ปกติอย่างนั้นเลยนะ?"เขารีบพูดแล้วโอบไหล่ของคนรัก

"คุณลุงคงจะรอน้ำอยู่ที่รถแล้วพี่ไปส่งที่รถนะครับหรือว่าจะให้พี่ไปส่งที่ไร่ดี?"เขารีบพูดเข้าเรื่องอื่นทันที

ธานธารายิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้ำกลับกับคุณพ่อได้..นี้ก็ดึกมากแล้วพี่ภพกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะพรุ่งนี้จะต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานอีก มีประชุมเช้าไม่ใช่หรือคะพรุ่งนี้เธอ?" กล่าวปฏิเสธพร้อมกับถามกลับด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

"ครับพรุ่งนี้พี่มีประชุมเช้า"ปองภพรีบรับคำ เพราะมีใครบางคนรอเข้าอยู่บนห้องพักแห้งนี้

"งั้นพี่ภพก็กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะน้ำก็จะกลับแล้วเหมือนกัน"

"ครับ.ถึงแล้วส่งขอความมาบอกพี่ด้วยนะครับ"เขากล่าวลาพร้อมกับจูบลาหน้าฝากเกลี้ยงเกลาของคนรัก

"ฝันดีครับคนดี" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ค่ะ"เธอตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะเดินไปขึ้นรถตู้ที่จอดรออยู่เมื่อลับหลังคนละไปแล้วปองภพก็รีบกลับเข้าไปในโรงแรมทันที ด้วยความรีบเร่ง