EP.24 ยกเลิก'กฎ'

EP.24

                ฉันนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ หันหลังให้กับผู้คนในคลับ เบื้องหน้ามีเพียงบาร์เทนเนอร์ที่คุ้นเคยกันดี เขาปล่อยให้ฉันดื่มเงียบๆ ไม่ชวนคุยอะไรอย่างเคย คงเพราะเห็นใบหน้าฉันเต็มไปด้วยความหงุดหงิดมากมายที่ไม่สามารถเก็บอาการได้ จึงทำได้แค่ชงเหล้าให้ฉันเงียบ ๆ

                “นี่มันแก้วที่เท่าไหร่แล้วนะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง จิบเหล้าไปเรื่อย ๆ อีกมือก็กุมศีรษะเพราะตอนนี้รู้สึกหนักอึ้งไปหมด แต่ยังพอทนยืนได้แต่เซไปมา

                “ผมนั่งด้วยได้ไหมครับ” ฉันที่ตอนนี้หัวแทบจะโขกกับเคาน์เตอร์บาร์ก็ค่อยๆ ปรือตามองผู้ชายที่ไม่เคยรู้จัก แน่นอนว่าฉันรู้สึกอยากลองประชดชีวิตดูสักครั้ง ในเมื่อเขาคนนั้นยังปล่อยให้ผู้หญิงมาเกาะแกะ ทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องโมโห ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์หวงเขา แต่แกเข้าใจป่ะ ร่างกายนั่นฉันอยากครอบครองมันคนเดียว มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวอยู่ภายในใจ พอเห็นเขามีผู้หญิงอื่นแบบนั้นมันก็เลยพาลโมโหแบบไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น

                “ดะ....โอ๊ย.....” ฉันยังไม่ทันได้ตอบตกลง กับชายคนนั้นจู่ ๆ ก็มีมือหนามือหนึ่งเข้ามาจับต้นแขนฉันกระชากจนตัวฉันปลิวออกจากเก้าอี้บาร์เซเข้าหาอ้อมกอดของใครสักคนที่ฉันยังไม่ทันได้ดู เพราะเมามากแค่เงยหน้าก็ยังลำบาก

                “ขอโทษที นี่คนของผมครับ” ฉันที่ยังพอมีสติบ้างได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยออกมา ก็พอจะเดาได้ว่าใคร แต่ก็ยังอยากเห็นใบหน้าเขาให้ชัดเพื่อยืนยันความคิด จึงค่อย ๆ เงยหน้ามองคนที่กำลังสวมกอดฉันแน่น ฉันเอามือที่อ่อนปวกเปียกของตัวเอง ขึ้นไปจับคางของเขาค่อยๆ โน้มใบหน้าเขาลงมาดู ตาที่แทบจะปิดก็พยายามที่จะเบิกกว้างเพื่อดูหน้าเขาให้ชัด ๆ

                “พะ...พี่เวลล์เหรอ มาทำไม” ฉันปล่อยมือลงทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นเขา จริงๆ ก็ไม่ได้ผิดคาดหรอก แต่พอยืนยันว่าเป็นเขาภาพทุกอย่างที่พาลให้หงุดหงิดก็เหมือนจะฉายซ้ำขึ้นมาทำเอาอยากทุบตีคนตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้

                ฉันพยายามใช้มือดันเขาให้ออกไปแต่สองแขนของเขากลับกระชับกอดแน่น ตอนนี้ใบหน้าของฉันแทบแนบชิดอกเขา จนหายใจไม่ออก เขาไม่ได้หันมาพูดกับฉันสักนิด ยังคงเปล่งวาจากับผู้ชายที่เข้ามาหาฉันก่อนหน้า

                “ช่วยหลีกทางด้วยครับ ผมจะพาเธอกลับ”  สิ้นเสียงดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจะปล่อยเขาไปแต่โดยดี ส่วนฉันก็ถูกอุ้มขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ฉันตกใจจนต้องใช้สองมือคล้องคอเขาไว้ ไม่งั้นฉันได้ตกลงไปกับพื้นแน่ ๆ  ดีว่าเขายังคว้าเอากระเป๋าฉันมาด้วย

                ไม่ได้สิ ฉันจะให้เขาอุ้มไม่ได้ แม้ฉันจะเมามาก แต่สติอันน้อยนิดของฉันยังมีอยู่ ถ้าตอนนี้เขาอุ้มฉัน แบบนั้นตรงเอ่อ.....มันก็ โอ๊ย......

                ฉันใช้แรงแขนที่โอบคอเขากระชับขึ้นจนทำให้ใบหน้าของฉันแนบชิดกับหูเขา เปล่งเสียงที่แหบพร่า

                “พี่ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” ดวงตาของฉันที่พยายามมองเขาส่งสายตาไม่พอใจ เขาหยุดชะงักมองฉัน สายตาของเขากลับดุดันยิ่งกว่าฉันเสียอีก

                “ปล่อย?” เขาไม่ได้พูดเฉยๆ แต่กับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก

                “ปล่อยฉันเถอะพี่ ฉันโป๊จะตายอยู่แล้วถ้าพี่ยังขืนอุ้มฉันแบบนี้ฉันโกรธจริงด้วย” หลังฉันเอ่ย ฉันก็หลบหน้าเขา ตอนนี้ฉันอายจนอยากมุดหน้าหนี ดีนะที่ในผับมันมืดมาก ฉันแค่กลัวว่าถ้าจู่ๆ ไฟมันสว่างขึ้นมามีหวังคนทั้งคลับจะเห็นส่วนล่างของฉัน ที่มีแค่แพนตี้ตัวจิ๋วบดบังมันเท่านั้น ก็วันนี้ฉันใส่ชุดที่สั้นเสมอหู จู่ ๆ คนตรงหน้ามาช้อนอุ้มขึ้นไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำแบบนี้ จะรู้ไหมว่าคนที่เขาอุ้มอยู่รู้สึกวาบหวามช่วงล่างใจจะขาด ก็ลมมันเย็นอ่ะ

                ดูเหมือนเขาจะรู้แล้วและมองไปยังช่วงล่างของฉัน เขาผงะก่อนจะปล่อยแขนข้างหนึ่งให้ฉันลงแต่แขนอีกข้างยังกอดฉันไว้ไม่ให้ห่างจากตัวเขา

“พี่ จะพาฉันไปไหน เอาฉันกลับไปนั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้นะ ฉันยังอยากกินเหล้า” ฉันค้อนใส่เขา ตอนนี้หน้าเขาฉันก็ไม่อยากเห็น ไม่อยากนึกภาพซ้อนที่ผู้หญิงคนนั้นโอบต้นคอนี้ของเขา

“....” เขาไม่ตอบอะไร มีแต่กระชับฉันแน่น ใบหน้าฉันซุกตรงอกเขา อึดอัดชะมัด

เมื่อเขาไม่ตอบฉันก็ไม่รู้จะถามอะไรต่อ ตอนแรกฉันคิดว่าเขาคงพาฉันออกจากคลับ แต่เปล่าเลยเขาดันพาฉันเดินตรงดิ่งไปยังโต๊ะของเขาที่มีเพื่อนๆ ของเขาจำนวนมาก ราวสิบคนได้มั้ง แถมพวกเขาแต่ละคนยังรายล้อมไปด้วยสาวสวยอีกเพียบ รวมถึงผู้หญิงคนนั้นก็ยังอยู่ เขาจะเอาฉันไปนั่งตรงนั้นทำไม เรื่องราวที่ลือสะพัดในมหาลัย จะยิ่งไปกันใหญ่ไม่ใช่เหรอ

“พี่เวลล์... พี่จะเอาฉันไปนั่งร่วมโต๊ะไม่ได้นะ ฉันไม่อยากไป ให้ฉันกลับไปนั่งที่เดิมเถอะ”

“....” เขายังเงียบไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันด้วยซ้ำ หมอเย็บปากมารึไง หรือเป็นใบ้ไปแล้ว เงียบชะมัด

“เราเพิ่งมีข่าวไปทั่วมอนะ แบบนี้เรื่องมันจะยิ่งแย่ ปล่อยฉันเถอะฉันไม่อยากผิด ‘กฎ’ ที่พี่บอกฉันไว้ว่าไม่อยากผูกมัดมีพันธะกัน” ฉันกลั้นใจพูดออกไปทั้งหมด แม้ตัวฉันเองที่อยากจะล้ำเส้นครอบครองเขาทั้งร่างกายและคิดเกินเลยไปจนครอบครองหัวใจ แต่ฉันจะเห็นแก่ตัวไม่ได้ ถ้าเขาไม่ชอบฉัน ฉันก็จะไม่ทำ

“เลิกพูดเรื่องกฎนั่นสักที” เขาหยุดเดินพลางก้มมองฉันด้วยสายตาดุ ดวงตาเกรี้ยวกราดอย่างเห็นได้ชัด ปากฉันที่กำลังจะเถียงก็หุบลงทันที เพราะใบหน้าตอนนี้ของเขากำลังทำให้ฉันกลัว

เขาดึงฉันมาจนถึงโต๊ะของพวกเขา พอมาถึงฉันก็ทำหน้าไม่รับแขกนั่งลงข้าง ๆ เขา และแทบไม่มองเพื่อนร่วมโต๊ะของเขาเลย แม้จะรับรู้ได้ว่าสายตาทุกคู่กำลังจับจ้องมาที่พี่เวลล์และฉันก็ตาม

“ขยับมานี่” พี่เวลล์พูดกับฉัน เหอะ ใครจะอยากนั่งใกล้เขากัน ตอนนี้แค่เห็นเขา แถมผู้หญิงคนนั้นก็ส่งสายตาริษยาพุ่งมาตรงนี้อย่างจงใจอีก ทำเอารมณ์เสียสุดๆ

“ไม่...” ฉันตอบเขาไป ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่แล้วเขาก็เอื้อมมือโอบเอวฉันก่อนจะใช้แรงแขนดึงให้ฉันนั่งแนบชิดเขาอย่างหน้าไม่อายต่อหน้าเพื่อนๆ เขากล้าจะอวดฉันต่อหน้าเพื่อนๆ เหรอ ไม่กลัวโดนเข้าใจผิดรึไงกัน พ่อคนโสดเอ้ย

เขาหยิบเสื้อแขนยาวสีดำของเขาเองมาคลุมตัวฉันเพื่อปกปิดร่างกายที่สวมใส่ชุดรัดสั้นเสมอหู จนเสียงโห่แซวดังไปทั่วโต๊ะ

“ไอ้เวลล์ ร้ายกาจนิหว่านี่ไม่ใช่น้องแจนที่เป็นข่าวสะพัดกับมึงวันนี้รึไง” เพื่อนคนหนึ่งร่วมโต๊ะเอ่ยขึ้น

“สรุปว่าเรื่องจริง ?” เพื่อนอีกคนของเขาเอ่ยออกมา

“จะเหลือเหรอ ห้าปีมานี่ มึงเคยเห็นไอ้เวลล์ควงผู้หญิง หวงอย่างกับไข่ในหินแบบนี้ไหมวะ ” พี่อาร์ทเอ่ยออกมา ฉันหันหน้าควับไปยังพี่เขาอย่างตั้งใจ แน่นอนว่าฉันตาขวางอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะเป็นรุ่นพี่ใหญ่มาจากไหน พอพี่อาร์ทเห็นก็ทำแค่ยักคิ้วแล้วยกแก้วเหล้ามาดื่มแบบไม่ได้รู้สึกอะไร ราวกับสนุกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นตรงหน้าเท่านั้น

แต่ต้องยอมรับเพราะหลังจากพี่อาร์ทพูดออกมา ฉันก็เก็บคำพูดของเขามาคิด ห้าปีมานี่พี่เวลล์ไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยงั้นเหรอ ฉันคนแรก? มันไม่น่าใช่รึเปล่า คนอย่างเขาเนี่ยนะ ฉันคิดว่าประสบการณ์โชกโชนพาผู้หญิงมานั่งด้วยแทบนับไม่ถ้วนซะอีก ฉันไม่เชื่อหรอก ช่ำชองขนาดนี้ พอคิดเองเออเองก็โมโหเอง พอโมโหก็อยากแดกเหล้าขึ้นมา

“พี่ ฉันขอเหล้าแก้วนึง” ฉันหันไปหาพี่เวลล์ที่ดูเหมือนจะนิ่งดื่มสงบเหลือเกิน ยังไม่รู้ตัวอีกรึไงว่าทำอะไรไปบ้าง

“ยังจะดื่ม” เขาพูดสั้นๆ ไม่แม้แต่จะหันมาหาฉัน

“ฉันจะดื่ม ถ้าพี่ไม่ชงให้ ฉันจะลุกไปที่เดิมแล้วนะ” ฉันทำท่าจะลุก เขาก็กระชากให้ฉันนั่งลงที่เดิม รุนแรงตลอดเอะอะก็ดึงอยู่นั่น

“....” เขาไม่พูดอะไร แต่เอื้อมไปชงเหล้าให้แล้ววางไว้ตรงหน้าฉัน ฉันจึงคว้าแก้วเหล้านั่นดื่มพลางมองไปยังผู้หญิงคนนั้นที่มองมาไม่วางตาซะที เหอะ คงอยากนั่งตรงนี้จนตัวสั่นรอให้ฉันออกไปสินะ อย่าแม้แต่จะหวัง

                ยิ่งดึกไฟในคลับก็ยิ่งน้อยลง ความมืดสลัวทั่วคลับ แสงสีวิบวับไปมา ยิ่งมองยิ่งเคลิ้ม แถมเหล้าที่เขาชงให้ตามคำเรียกร้องของฉันก็ผ่านไปไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้ว เขาดูไม่ห้ามฉันดื่มแล้วล่ะ สติตอนนี้เรียกว่าเลอะเลือนเต็มที่แล้ว

                “เพ่....” ฉันเรียกเขาอย่างแผ่วเบาแทบเอ่ยไม่เป็นคำ สู้กับเสียงดนตรีแต่มั่นใจว่าคนที่อยู่ใกล้ชิดฉันราวกับจะรวมเป็นหนึ่งได้ยินเสียงฉันเพียงคนเดียว ฉันจ้องมองเขาผ่านความมืดสลัวนี่อย่างพิจารณา ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่า ทำไมหล่อจังวะ หล่อแบบเป็นของฉันเถอะ สายตาที่เขามองมาแต่ล่ะทีทำเอาใจฉันสั่นทุกครั้ง แล้วยิ่งตรงนี้มีสายตาของผู้หญิงคนอื่นจ้องมองมาเหมือนอยากแย่งกัน ฉันยิ่งอยากดึงเขามาครอบครองคนเดียว อยากแสดงความเป็นเจ้าของ ความคิดเห็นแก่ตัวมีมากขึ้น หรือฉันต้องใช้จิตวิญญาณมาเฟียสาว ความรู้สึกอยากได้ก็ต้องได้ มาใช้กับเขาบ้างนะ

                “หืม....”เขาก้มมองฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นมาก พลางวางแก้วเหล้าลงแล้วนำมือนั้นมาลูบหน้าฉันก่อนที่มือนั้นจะหยุดที่ริมฝีปาก

                “ฉันอยากกลับ”

                “....”

                “ฉันอยากกลับจริงๆ” ฉันส่งสายตาออดอ้อน ดวงตาฉ่ำด้วยความเมามาย

                “....”

                “ไปส่งฉันที่คอนโดที”

                ฉันพูดจบ เขาก็เอาสองมือกุมสองแก้มฉันให้เงยหน้ามองเขา สายตาที่เขามองนิ่งสงบ แต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกมากมายที่ถาโถมมาใส่ฉัน ถ้าฉันไม่คิดไปเองคนเดียวนะ เขาคลายมือออกก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าของตัวเอง และของฉัน พลางพยุงฉันลุกขึ้น ก่อนจะหันไปเอ่ยกับเพื่อนๆ ของเขา

                “กูกลับก่อน หารกันเท่าไหร่ก็บอก เดี๋ยวกูโอนให้” สิ้นคำเขาก็พาฉันออกจากโต๊ะนั้นทันที ฉันแทบเดินไม่ไหว ทุลักทุเล แต่เพราะชุดของฉันไม่สะดวกที่จะให้เขาอุ้มดังนั้นการประคองฉันออกมาจึงเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้ และ แม้สติเลือนรางแต่ฉันได้ยินนะ เสียงที่เขาสถบออกมาเหมือนไม่พอใจ แต่ก็ฟังออกเพียงบางคำเท่านั้น

                ‘แต่งตัว.......ไร คราว.....อย่าแต่ง.......อีกล่ะ ไม่งั้น.......ทำให้เธอร้อง.......ภาษาแน่’