EP.23 ปัญหาคู่รัก

EP.23

                ฉันที่กำลังโยกกายเคล้าเสียงเพลงเบาๆ บนเก้าอี้บาร์ที่นั่งอยู่ จู่ ๆ ก็มีมือบางวางบนไหล่ของฉัน พอเหลียวไปมองก็พบว่าเป็นเพื่อนเลิฟฉันเอง

ยัยมีนหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้บาร์ข้างๆ ที่ฉันได้จองไว้ พลางถอนหายใจเสียงดัง

“เฮ้อ.....เอาเหล้าแก้วหนึ่งค่ะ ของแรงๆ กินแล้วลืมทุกอย่างเลยนะคะ” ยัยมีนหันไปสั่งเหล้ากับบาร์เทนเดอร์ตรงหน้า

ฉันมองยัยมีนอย่างพิจารณา ใช่แล้ววันนี้มันไม่ปกติ เดิมทีเสียงต้องมาก่อนตัวนินา ทำไมมันถึงดูมืดมนราวกับโดนวิญญาณปกคลุมไปทั่วร่างแบบนี้ เหมือนไม่ใช่ยัยมีนคนที่ฉันรู้จักเลย อาการแบบนี้ไม่ได้เห็นบ่อยครั้งหรือว่า ความรักมีปัญหาอีกแล้วงั้นเหรอ

“เป็นอะไร ทำไมดูเครียดๆ” ฉันหันหน้าถามเพื่อน รอบนี้เป็นห่วงมันจริง

“เรื่องมันเศร้าอ่ะ” ยัยมีนพูด พร้อมกับดื่มเหล้าไปสองอึกใหญ่ๆ  ดูท่าจะเครียดจริงจัง

“กูให้มึงมาเป็นเพื่อน ช่วยให้กูหายเครียด ไหงมึงมาเครียดแทนกูซะงั้นเพื่อนสาว” ฉันหันไปพูดกับเพื่อนที่ทำหน้าซังกะตาย

“ก็มัน เฮ้อ.....” ยัยมีนถอนหายใจ ก้มหน้าลง ดูท่าอาการหนักกว่าฉันจริงๆ

“ไหนเล่าให้กูฟังสิ” ฉันเอื้อมมือไปเกาะไหล่เพื่อน ก่อนที่มันจะเงยหน้ามองฉัน

“ก็เดิม ๆ” เสียงอันแผ่วเบาของยัยมีนเอ่ยออกมา ดวงตาเหมือนคนจะร้องไห้

“พี่แม็ก?” ฉันเอ่ยไปยังคนที่คาดว่าเป็นสาเหตุ

“อืม....”

“พี่เขานอกใจมึงเหรอ” ฉันเอียงคอถาม แต่คนอย่างพี่แม็กดูไม่มีพิษมีภัย จะนอกใจงั้นเหรอ

“กูก็ไม่รู้ ตอนนี้กูไม่รู้อะไรเลยว่าเขาจะยังไงกับฉัน เวลาไม่มีให้ฉันก็พอเข้าใจว่าคณะเขาเรียนหนัก แต่อาการไม่ค่อยจะตอบกลับ ติดต่อไม่ได้ตั้งสามวันกูก็แย่แล้วนะ  พอวันนี้กูติดต่อได้ก็ ....” ยัยมีนชะงักไป

“ทำไม” ฉันทำหน้าเครียดไปกับเรื่องเพื่อน

“มีเสียงผู้หญิง ในสาย” สิ้นคำยัยมีนที่กลั้นน้ำตาแทบตายก็ร่วงเป็นสายน้ำ ฉันจึงดึงตัวมันเข้ามากอดปลอดเบาๆ

“อาจไม่ใช่อย่างที่มึงคิดก็ได้นะ” ฉันยังคงลูบหัวมันเบาๆ พลางเช็ดคราบน้ำตาบนหน้า

“แต่เขามีโอกาสอธิบายในสายรึเปล่า แต่นี่กูถามว่าใคร ถ้าเขาแค่บอกว่าไม่มีอะไรกูก็เชื่อแล้ว แต่เขาก็ไม่ตอบแล้ววางสายไปดื้อๆ อ่ะ ฮือ.....” คราวนี้ ยัยมีนเพื่อนฉันร้องไห้โหเสียงแข่งกับดนตรีที่ดังกระหึ่ม ฉันดึงมันมากอดปลอบอีกครั้ง ก็ไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายมันจะเป็นจริงหรือเข้าใจผิด แต่นั่นคนที่รู้ดีที่สุด ก็คือพวกเขาเอง ดังนั้นเรื่องนี้ฉันคงยุ่งมากไม่ได้ ก็คงต้องปล่อยให้เวลาพิสูจน์พวกเขากันเอง ส่วนฉันก็อยู่ตรงนี้คอยให้กำลังเพื่อนไม่ห่าง

“ถ้าไม่ไหว ก็ถอยออกมาพักก่อนไหม เผื่ออะไรจะดีขึ้น บางทีอาจไม่มีอะไรก็ได้”

“ฮือ.... อือ” ยัยมีนผลักออกจากอ้อมแขนฉันก่อนจะเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ฉันจึงต้องพยายามทำให้เพื่อนไม่เศร้ามากกว่านี้

“มานี่หน้ามึง เลอะหมดแล้วเพื่อน มาแต่งหน้ากันใหม่ดีกว่า” ฉันคว้ากระเป๋าของฉันพลางหยิบเครื่องสำอางออกมาแต่งแต้มใบหน้าให้เพื่อนใหม่

“วันนี้มึงกับกู ทิ้งความเครียดกันไปก่อน เรามาดื่มให้เมากันไปข้างกันดีกว่าเพื่อน” ฉันดึงยัยมีนขึ้นก่อนจะลากไปเต้นบนฟลอร์

ฉันที่มาในชุดเดรสแดงสุดแซ่บ ยัยมีนมาในชุดสีขาวสุดร้อนแรง ท่ามกลางแสง สี เสียง บวกฤทธิ์แอล ไม่ต้องพูดเลยว่าพวกเราสุดเหวี่ยงกันแค่ไหน ไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนในคลับนี้ก็เอาเราสองคนไม่ลง พูดเลยมั่นใจมาก

เราสองคนเต้นสุดชนิดลืมโลก ยัยมีนตอนนี้แทบไม่สนห่าเหวอะไรแล้วเต้นแบบชนคนนั้น สะกิดผู้คนนี้ เรื้อนแล้วมัน เหล้าแก้วเดียวมันก็แทบสติจะเลือนแล้ว ส่วนฉันคอแข็งมาหน่อยสองแก้วที่ว่าก็ไม่ได้ทำให้ถึงกับขาดสติตอนนี้คือกรึ่มกำลังม่วนจอยสุด ๆ มีผู้มาเต้นสะกิดบ้างแต่สุดท้ายฉันก็ทำเมินไม่ได้ให้ท่าอะไร ดูเหมือนอะไร ๆ ก็ดี จนสายตาเจ้ากรรมดันเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งจิบเหล้านิ่งๆ อย่างที่เคยกับเพื่อนฝูงจำนวนมาก ถ้าแค่นั้นก็คงไม่อะไรหรอก แต่โต๊ะนั้นกลับเต็มไปด้วย ‘ผู้หญิง’ รายล้อม เหอะ หรือจริง ๆ เพื่อนกันก็เหมือนกันหมด

ฉันยืนนิ่งบนฟลอร์มองไปยังเขา ที่นั่งอยู่ ผู้หญิงคนหนึ่งก็โอบคอเขาจากด้านหลังแม้เขาจะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกับผู้หญิงคนนั้นให้เห็น แต่ฉันก็หงุดหงิดชะมัด

เมื่อตอนกลางวันสร้างเรื่องจนข่าวแพร่สะพัดไปทั่วมหาลัย มาตอนนี้กลับปล่อยตัวให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาโอบคอเนี่ยนะ โมโหชะมัด โมโหมาก ขัดใจสุดๆ ตอนนี้ดวงตาฉันแทบจะหลุดออกจากเบ้าตาอยู่แล้ว อยากจะเดินไปกระชากเขาออกมาให้รู้แล้วรู้รอด แต่ฉันก็ทำไม่ได้ เพราะฉันเองที่บอกเขาว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน จะมีสิทธิ์อะไรมาหึงหวง

ฉันยืนนิ่งอยู่นาน จนเมื่อคนที่ถูกฉันจ้องปานจะสูบเลือดสูบเนื้อหันมาประสานสายตากัน สายตาเขาจากเรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ราวกับมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วมีสีหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง แล้วไงใครแคร์ มีผู้หญิงรายล้อมดีนักใช่ไหม ได้ฉันเองก็มีผู้ชายรายล้อมได้เหมือนกันล่ะย่ะ

ฉันทำหน้ายกยิ้มก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปส่วนลึกของฟลอร์ที่แน่นหนาไปด้วยผู้คน ไม่อยากสนใจเขาคนนั้นแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ต่างอะไรกับยัยมีนที่เต้นไปสะกิดผู้ชายไป เรียกว่าอ่อยได้ไหมนะ เอาเป็นว่าถือเป็นอาหารตา อาหารใจเยียวยาเรื่องเหี้ย ๆ ของพวกเราแล้วกัน

ฉันกับมีน ยังคงเต้นกันไม่หยุด อีกทั้งยังเดินไปเอาเหล้ามาดื่มไม่พักด้วย ตอนนี้ถามว่าสภาพฉันเป็นยังไงนะเหรอ ฉันอ่ะยังไหว แต่ยัยมีนเพื่อนฉันนะสิเละ และดูท่ามันจะเริ่มมีผู้ชายมือปลาหมึกมาลวนลามมัน ฉันจึงต้องเดินเข้าไปดึงมันออกมา พร้อมทำตาขวางใส่ผู้ชายพวกนั้นแบบจริงจัง

ฉันลากยัยมีนกลับมานั่งตรงเคาน์เตอร์บาร์ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มแก้แฮงค์ให้มันดื่ม แต่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก จนตอนนี้ยัยมีนฟุบสลบบนเคาน์เตอร์บาร์ไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนฉันแม้จะมีสติอยู่ แต่หัวเจ้ากรรมก็หนักเอาการแบกยัยมีนแทบไม่ไหวเหมือนกัน จึงนั่งเท้าคาง ตาเกือบปิดพักชั่วครู่

“น้องแจน” เสียงเรียกฉันที่กำลังเท้าคางปิดตาอยู่ค่อยๆ ปรือตามองต้นเสียง

“พี่แม็ก” ฉันเอ่ยชื่อของผู้ชายที่มายืนด้านหน้าเบาๆ

“ทำไมสภาพเราสองคนเป็นแบบนี้ แล้วมีน....” เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นสภาพพวกเราสองคนที่แต่งตัวเซ็กซี่เกินงาม แถมสภาพยัยมีนก็ดุแทบไม่ได้

“ยัยมีนสภาพนี้ เพราะพี่ไม่ใช่รึไง” ฉันพูดไปตรงๆ ไม่อ้อมค้อม

“มันไม่ใช่อย่างที่น้องแจนคิด มีนคิดเองเออเองไม่ฟังพี่จะอธิบายอะไรเลยต่างหาก” เขาทำหน้าอมทุกข์ และพยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา แต่ตอนนี้ฉันเองก็ไม่ได้มีสติเต็มร้อยมารับฟังเรื่องของใคร ปวดหัวสุดๆ

“ความสัมพันธ์ของพวกพี่เป็นยังไงก็แก้กันเอาเอง แจนแค่เห็นเพื่อนเครียดก็มีหน้าที่ปลอบใจเท่านั้น แล้วพี่มาได้ไง แจนว่ายัยมีนไม่น่าจะไลน์ไปบอกพี่นะ”

“เวลล์บอกพี่ พี่ก็รีบมานี่เลย” เหอะ ไอ้พี่เวลล์จริง ๆ ด้วยแหะ ก็ไม่ได้ผิดคาดเท่าไหร่

“พี่พาแจนกลับได้ไหม” พี่แม็กเอ่ย ตอนแรกฉันก็ยังไม่อยากปล่อยให้ยัยมีนกลับกับพี่แม็กหรอกเพราะถ้ายัยมีนรู้คงโมโหฉันแน่ แต่สภาพตอนนี้ฉันคงแบกไม่ไหว

“....” ฉันจึงได้แต่กวักมือบ่งบอกว่า รีบเอามันกลับเถอะ

“แล้วเราล่ะ ให้พี่ไปส่งคอนโดไหม” พี่แม็กถามฉัน ซี่งแน่นอนว่าใครจะไปเป็น กขค ให้เขาปรับความเข้าใจกัน  อีกอย่างฉันยังไหว ยังอยากดื่ม ให้น็อคกันไปข้าง ไม่ไหวก็นอนที่นี่ไปเลย ยังไงวันนี้พี่พลก็อยู่ ห้องพักที่คลับก็คงพร้อมว่างให้เสมอ

“ไปเถอะค่ะ แจนยังไม่อยากกลับ แจนยังอยากดื่ม อยากสนุกอยู่ พี่เอามีนกลับไปก่อนเลย” ฉันบอกปัด และเร่งกวักมือไล่เขาให้รีบๆ ไป  ซึ่งพี่แม็กก็เข้ามาหยิบกระเป๋ายัยมีน จากนั้นก็อุ้มร่างเธอออกไปจากคลับทันที ตอนนี้ฉันก็เลยกลับมานั่งเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวอีกตามเคย