EP.27 อดีตที่ฝั่งใจ

EP.27

                (Well Part)

                ‘ปัง....’ แจนปิดประตูห้องนอนตัวเองดังสนั่น ดูเหมือนเธอจะหงุดหงิดที่ผมเอ่ยถามว่าชุดที่เธอยื่นให้ผมนี้ เป็นของผู้ชายคนอื่นรึเปล่า ผมเพียงแต่ถาม...เฉย ๆ ไง  ตอนแรกก็รู้สึกไม่เข้าใจทำไมเธอถึงต้องโมโห

                แต่เมื่อแจนเอ่ยว่า ผมเป็น ‘คนแรก’ ที่เธอชวนเข้ามาห้องนี้ ใจผมก็เข้าใจถึงความรู้สึกโมโหของเธออย่างแจ่มแจ้ง เฮ้อ... ผมผิดเองที่พูดแบบนั้นไป แต่ก็ปากไวไปแล้วก็คงต้องมาหาวิธีขอโทษเอาก็แล้วกัน

                ผมเดินไปห้องของแจน แม้เธอจะปิดประตู แต่เธอก็ไม่ได้ล็อค ดังนั้นผมถือวิสาสะว่าเธอไม่ได้ห้ามผมเข้ามาในห้องนี้

                ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ  ดูเหมือนเธอจะหลับไปแล้ว จ้องมองใบหน้าเธอ ดูสิแม้จะหลับคิ้วของเธอยังขมวดให้ได้เห็น บ่งบอกว่าเธอคงโกรธมาก

                ผมบรรจงจูบเบาๆ บนหว่างคิ้วของเธอ หว่างคิ้วเธอค่อยๆ คลายมัน กลายเป็นใบหน้าที่ไม่ได้ดูโกรธอะไรแล้ว

เฮ้อ... ยิ่งมองหน้าแจนนานๆ  ยิ่งรู้สึกว่าเธอ ‘สวย’ แถมนิสัยต่อหน้าผมเธอดูเป็นคนน่ารัก ตรงไปตรงมา ที่สำคัญเธอเป็นคนเอาแต่ใจหน่อยๆ ไม่เห็นเหมือนในบอร์ดที่ผมลองไปตามอ่านดู หลายคนแสดงความคิดเห็นไปในเชิงว่าเธอสายตาดุ เท่ห์ นิ่งราวกับราชินีน้ำแข็ง ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลยสักนิด

                เมื่อผมจ้องหน้าเธอจนเต็มอิ่ม ผมก็ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เธอ ๆ สวมกอดเธอด้านหลังสักหน่อย กระชับให้แน่น ก่อนจะนอนหลับไปทั้งอย่างนั้น

                เช้าวันใหม่

            แสงยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องทำให้ผมตื่นอย่างช่วยไม่ได้ ผมลืมตามองคนข้าง ๆ ที่ยังหลับใหล ทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้ จากที่เมื่อคืนผมเป็นฝ่ายสวมกอดเธอด้านหลัง  ตื่นมาก็พบว่าเธออยู่ในท่าที่หันมาสวมกอดผมแทนแถมศีรษะเธอยังซบอยู่บนอกผมอีก สงสัยดูท่าเธอคงหายโกรธผมทั้งที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรแล้วล่ะ

                ผมค่อยๆ ขยับตัวออกให้นิ่งที่สุด จัดเรือนผมสีไวน์แดงของแจนให้เข้าที ก่อนจะห่มผ้าให้เธออย่างบรรจง เพราะไม่อยากรบกวนการนอนของเธอนัก เมื่อคืนเธอดื่มหนัก ต้องใช้เวลาพักผ่อนเยอะๆ หน่อย ถ้ามีเวลามากกว่านี้ผมคงจะนอนเป็นเพื่อนเธอต่อได้ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่ผมต้องรีบไปโรงพยาบาลแล้ว การเรียนหมอปีห้าย่างเข้าปีหกมันหนักหนาสาหัสจริงๆ นั่นแหละ ดังนั้นผมจึงต้องรีบ

แต่ก่อนไปผมแอบทำอาหารทิ้งไว้บนโต๊ะ หวังว่าตื่นมาเธอจะดีใจที่ผมทำไว้ให้เธอนะ

ณ.โรงพยาบาล

                วันนี้ผมวุ่นวายใน โรงพยาบาลทั้งวัน เนื่องจากเมื่อคืนเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่ใจกลางเมืองเขตเหนือ ซึ่งเป็นการปะทะกันของกลุ่มอิทธิพลต่างเขต เห็นว่าแย่งชิงอำนาจความเป็นใหญ่กันจนก่อให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายกันอย่างหนัก แถมมีผู้บริสุทธิ์มากมายได้รับผลกระทบอีก ตำรวจก็ยังไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้ ผมล่ะเกลียดพวกมาเฟียจริงๆ

                โรงพยาบาลผมก็เป็นหนึ่งในโรงพยาบาลที่พวกมันเลือกมารักษา จะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะมันคือจรรยาบรรณของหมอเมื่อมีคนเจ็บ ก็ต้องรักษา ส่วนการเอาผิดก็เป็นหน้าที่ของตำรวจ (ที่ไม่สามารถคาดหวังอะไรได้)

                นักศึกษาแพทย์ทุกคนที่ประจำการที่นี่ ทั้งผม ไอ้อาร์ท ไอ้แม็ก ต่างก็ต้องละทิ้งเวลาส่วนใหญ่ในการช่วยเหลือครั้งนี้ พอสถานการณ์คลี่คลาย เราทั้งสามคนก็มานั่งเกาะกลุ่มกันพักเหนื่อย

                “แม่งเหนื่อยชิบหาย” ไอ้อาร์ทสถบออกมาพลางยกมือเสยผมอย่างเหนื่อยล้า

                “กูดิ ต้องไปแบกคนเจ็บที่แทบจะเหมือนศพ สภาพแต่ล่ะคนดูแทบไม่ได้” ไอ้แม็กที่ทำหน้าพะอืดพะอม แทบจะไม่ไหว ก่อนที่จะหันหน้ามามองผมที่สีหน้าราบเรียบอย่างเคย “ไอ้เวลล์ ทำไมมึงยังนิ่งได้ว่ะ”

                “....” ผมไม่ได้พูดอะไร เอาแต่แหงนมองเพดานเงียบ ๆ

                “ไอ้แม็ก คนที่เหนื่อยที่สุดคือไอ้เวลล์ต่างหาก” ไอ้อาร์ทพูดขึ้น แม่งไอ้นี่รู้ดีจริง

                “เหนื่อยยังไง มึงดูหน้ามัน วุ่นวายขนาดนี้มันยังหล่อ หันมาดูสภาพกูแทบไม่เหลือซาก”

                “มึงเหนื่อยกาย แต่มันเหนื่อยใจ ต้องมาช่วยพวกมาเฟีย แม่งมันคงอึดอัดจนพูดไม่ออก” ไอ้อาร์ทไอ้คนปากมากนี่รู้ดีจริง ๆ สมเป็นเพื่อนผม ถึงไม่พูดมันก็ดูออกหมด

                “จริงด้วย กูลืมไปได้ไง สาเหตุที่มันเรียนหมอ ก็เรื่องนี้นิหว่า” สิ้นคำผมก็หันควับไปมองไอ้แม็กทันที จนมันหุบปากเบือนหน้าหนีผม

                พอไอ้แม็กพูดเรื่องนี้ จู่ ๆ ภาพวันวานสมัยเด็กก็ฉายซ้ำในความทรงจำอีกครั้ง ผมไม่เคยลืมหรอกสิ่งที่ทำให้ผมอยากเป็นหมอทุกวันนี้เพราะอะไร และสิ่งที่เกลียดเข้าไส้คืออะไร

                ผมจำได้ไม่ลืม ตอนผมเป็นเด็กมักจะตามพ่อผมมาที่โรงพยาบาลเสมอ มีครั้งหนึ่งพ่อผมได้รับสายว่ามีเคสหนัก และมีแค่พ่อผมเท่านั้นที่สามารถผ่าตัดได้ พ่อผมจึงต้องละเคสที่อยู่ในมือมอบให้แพทย์ท่านอื่นก่อนจะตรงดิ่งไปที่ห้อง ไอซียู ผมเจอเด็กหญิงคนหนึ่ง พ่อของเธออาการสาหัสอยู่ในห้องนั้น และพ่อของผมกำลังผ่าตัดเขาอยู่ เธอนั่งลงกอดเข่าร้องไห้อย่างหนักหน่วง จนตุ๊กตาที่เธอถือเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

                ผมไม่รู้จะทำยังไง จึงนั่งลงข้าง ๆ  เด็กหญิงคนนั้น

                “ไม่เป็นไรนะ พ่อเราอยู่ในนั่นต้องช่วยพ่อเธอได้แน่ ๆ”

                “ฮือ... แต่พ่อหนูเลือดอาบเยอะเลย พ่อโดนคนไม่ดีทุบตี ฮือ” เด็กหญิงปล่อยตุ๊กตาลง ยกมือทั้งสองปิดหน้าร้องไห้หนักไปอีก ผมเห็นท่าไม่ดีจึงควานลูกอมที่อยู่กระเป๋ากางเกงยื่นให้เธอตรงหน้า

                “พ่อเธอต้องหายดี เชื่อในฝีมือพ่อเรานะ อ่ะนี่ลูกอม กินแล้วจะโชคดี” ผมยื่นให้เธอ เธอมองผมด้วยตาประกายอีกครั้งแม้จะยังสะอึกจากการร้องไห้ เด็กหญิงหยิบมันไปพลางแกะมันกินทันที

                ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก ไม่นานนักพ่อของผมก็เดินออกมา ผมวิ่งไปหาพ่อของผม

                “พ่อฮ่ะ การผ่าตัดเป็นไงบ้างฮ่ะ”

                “พ้นขีดอันตรายแล้ว” ผมได้ยินดังนั้นก็หันไปหาเด็กหญิงคนนั้นที่ตอนนี้ได้ยินอย่างแจ่มแจ้ง ดวงตาเธอมองมาที่ผมแววตาสดใสขึ้น วิ่งมาหาผม มือเล็ก ๆ นั่นกุมมือผมแน่นเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดีใจสุดขีด

                “พี่ชาย ขอบคุณค่ะสำหรับลูกอมแห่งความโชคดี” รอยยิ้มนั้นยังปรากฏอยู่ในความทรงจำ

ในขณะที่พ่อของเด็กหญิงคนนั้นยังพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลของตระกูลผม ผมก็เจอเธอทุกวัน เธอมักวิ่งมาหาผมชวนผมเล่น ซึ่งผมก็ยินดีเล่นไปกับเธอ

แต่แล้วเหตุการณ์ที่แสนเลวร้ายติดตาผมจวบจนทุกวันนี้ก็เกิดขึ้น ในวันที่พ่อของเด็กหญิงกำลังจะออกจาก

โรงพยาบาล ก็เกิดเหตุการณ์มาเฟียบุกเข้ามาทำร้ายทำร้ายเขาอย่างหนักอย่างจงใจ ในโรงพยาบาลของผมอย่างไม่เกรงกลัว ผมที่แอบดูอยู่ไม่ไกล ได้แต่ขวัญผวาคุณลุงคนนั้นนอนกอดเข่าถูกอัดไปทั่วตัวทั้งที่แผลเก่ายังไม่หายดี จวบจนมาเฟียคนหนึ่งจับเก้าอี้ใกล้มือกำลังจะฟาดลงไปที่เขาอย่างจัง

แต่แล้วเด็กหญิงคนนั้นกลับวิ่งออกไปกอดพ่อของตัวเอง ไอ้มาเฟียนั่นดูเหมือนจะไม่หยั่งมืออะไร ฟาดเก้าอี้ลงไปอย่างแรง ผมที่ตอนนี้หลบอยู่มุมตู้เล็กๆ เห็นภาพชัดตรงหน้า เด็กหญิงที่มักยิ้มแย้มแจ่มใสให้ผม ถูกเก้าอี้ฟาดเหนี่ยวบนศีรษะเข้าไปเต็มแรง เธอล้มลงบนตัวพ่อของเธอเลือดจากศีรษะค่อยๆ ไหลกองอยู่ตรงนั้น

ตอนนั้นดวงตาผมเบิกโพรงแดงก่ำ มือผมกำแน่นจนห่อเลือด ผมเป็นแค่เด็กชายตัวเล็ก ๆ จะทำอะไรได้ควานหาลูกอมในกระเป๋ากางเกงตัวเองก่อนจะกินมันเข้าไป เอาแต่ภาวนาในใจให้มันผ่านพ้นเสียที ภายในใจตอนนั้นรู้สึกผิดจนจะรับไหว

ผมเห็นนะสายตาที่เด็กหญิงปรือตามองมาหาผม นัยน์ตาเธอเศร้าเคล้าน้ำตา แต่เรียวปากยังคงยกยิ้มอ่อน ๆ มาทางผม ราวกับบอกว่าเธอไม่เป็นไร เธอไม่โทษใครที่ไม่เข้าไปช่วยเธอ ก่อนที่เธอจะหลับตาลงไป กว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลจะทำงาน และตำรวจจะมาถึง ทุกอย่างมันก็สายไปแล้ว

                ตอนที่ร่างของเด็กหญิงถูกเข็นไปยังห้องไอซียู ผมได้แต่วิ่งกุมมือเล็กๆ นั้นไว้แล้วตะโกนลั่นโรงพยาบาล

                “สักวันฉันจะเป็นหมอไปรักษาเธอนะ”

            และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเด็กหญิงคนนั้น กับพ่อของเธอ

            “ไอ้เวลล์.....ไอ้เวลล์” เสียงเรียกของไอ้อาร์ททำเอาผมสะดุ้ง จากอาการเหม่อไปชั่วขณะ

                “ดูท่าไอ้เวลล์อาการหนักกว่ากูจริงๆ ไอ้อาร์ทกูเชื่อมึงละ” ไอ้แม็กเอ่ยออกมาพลางตบบ่าผมเบาๆ  แต่แล้วเสียงของไอ้แม็กก็ทำให้ ผมกับไอ้อาร์ทสะดุ้งอีกที

                “เชี้ย!!! กูลืมส่งไลน์หาน้องมีน ไม่งั้นงอนกูหนักอีกแน่ เพิ่งจะง้อได้ กูขอตัวแป๊บ” ไอ้แม็กวิ่งแจ้นปลีกออกไป

                “กูไปเข้าห้องน้ำแป๊บ” ไอ้อาร์ทลุกขึ้นเดินออกไป

                ผมยังนั่งอยู่นิ่ง ๆ หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหยิบมือถือมาเปิด พบว่ามีข้อความไลน์ส่งมาหาผม

                Janny : ขอบคุณสำหรับโจ๊กนะคะ พี่เวลล์

                ในเวลาที่เหนื่อยกาย เหนื่อยใจเพียงใด ไม่คิดว่าแค่ได้อ่านข้อความที่เธอส่งมา ก็พาลทำให้ผมยิ้มได้ นี่สินะที่เรียกว่าอาการตกหลุมรักเขาซะเต็มเปา ผมไม่รอช้าที่จะพิมพ์ตอบกลับไปหาเธอ

                Well : เต็มใจทำให้ครับ

(Well Part End)