EP.17 หรือเป็นเธอ???

EP.17

(Well Part)

‘บรืน....’

ผมขับรถด้วยความเร็วสูง ตัวผมไม่สามารถทำใจสงบนิ่งได้จริงๆ จากที่ผมพึ่งจะหงุดหงิดเรื่องแจนจอมปากแข็งมาแล้ว  ตอนนี้ต้องมาได้รับข่าวร้ายที่กระทบจิตใจผมอย่างจัง เมื่อพ่อแม่ผมนั้น ถูกพวกคนเลวทำร้าย ใครกันช่างกล้าทำร้ายคนของตระกูลผมแสดงว่าพวกมันคงมีอำนาจมากพอควรถึงกล้าลงมือขนาดนี้ หรือจะเป็นพวก ‘มาเฟีย’ แน่นอนว่าถ้าผมรู้ตัวการ ผมไม่ปล่อยพวกมันได้แน่

ผมอยากกลับไปเจอพวกท่านเร็วๆ การที่วีโทรหาผมเอ่ยว่าสภาพรถยับเยินมากขนาดนั้น แต่พ่อแม่กลับไม่ได้อยู่โรงพยาบาล นั่นแสดงว่าพวกท่านยังคงปลอดภัยไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต แม้จะโล่งใจไปหน่อย แต่ก็ยังชะล่าใจไม่ได้

เมื่อผมขับรถมาถึงคฤหาสน์ บ้านตระกูลของผม และจอดเทียบโรงจอดรถแล้วนั้น รถคันหนึ่งที่คาดว่าพวกท่านขับในคืนวันนี้ สภาพบุบไปทั่วทั้งคันรถ กระจกรถรุ่นพิเศษที่หนาขนาดนั้นถึงกลับมีรอยแตกร้าวได้ ทำเอาตาผมเบิกโพรงไอ้พวกที่ทำกะเอาพ่อแม่ผมตายเลยสินะ ร่างกายจากที่พอสงบนิ่งได้บ้าง กลับกลายเป็นสั่นเทาด้วยความโกรธใบหน้าที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรก็ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกได้อีกต่อไป สองเท้าวิ่งเข้าตัวบ้านอย่างไม่รอรี

“พ่อครับ แม่ครับ” ผมเรียกพวกท่านด้วยน้ำเสียงกึกก้องไปทั่วบ้าน ผมมองซ้ายมองขวาไปมาก็พบว่าพวกท่านนั่งอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก แต่ในนั้นก็เต็มไปด้วยคนจำนวนมาก ทั้งน้องผมและคนดูแลบ้านทั้งหมดก็รวมตัวกันอยู่ที่นี่

“ตาเวลล์ ลูก...” เสียงของผู้เป็นมารดาเรียกผมเมื่อเห็นผมวิ่งหน้าตั้งเข้ามา

“พ่อครับ แม่ครับ เกิดอะไรขึ้นครับ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” ผมเดินหยุดตรงหน้าพวกท่านก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า จับตัวแม่ผมมองไปทั่วตัวจนผู้เป็นพ่อต้องเอ่ยรั้งให้ผมตั้งสติ

“แม่แกไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรหรอก คนแก่อย่างพวกเราตายยาก” หลังสิ้นคำพูดของพ่อ มันก็ทำให้ผมสงบนิ่งได้มาก แม้พ่อผมจะเพิ่งเจอเรื่องร้าย ๆ มา แต่ยังสามารถพูดด้วยน้ำเสียงปกติได้แสดงว่า ไม่เป็นอะไรจริง ๆ อย่างที่ท่านว่านั่นแหละ

“ตาเวลล์ พ่อกับแม่ปลอดภัยดีลูก ลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะ” แม่ยิ้มให้ผม แม้ดวงตาท่านจะยังมองออกว่าผ่านการร้องให้มาก่อน แต่ตอนนี้ท่านดูไม่ได้วิตกจริงๆ

“เฮ้อ...ทำเอาผมเป็นห่วงแทบแย่ตอนที่วีโทรหาผม” ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะลุกขึ้นยืนไปนั่งโซฟาไปไกลจากพวกท่าน

“ขอโทษที่พ่อกับแม่ทำให้เราเป็นห่วงนะ ขอโทษทุกๆ คนเลยนะจ๊ะ” แม่ผมยิ้ม ส่วนพ่อผมก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม

“แล้วคนร้ายล่ะครับ ตำรวจตับได้รึยัง" ผมถามพวกท่าน

“เอ่อ..." แม่ผมลังเลที่จะตอบ ผมเลยหันไปถามพ่อผมแทน

“พ่อครับ"

“พ่อจัดการแล้วล่ะ ลูกไม่ต้องเป็นห่วง" พ่อผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ความหมายของคำว่าจัดการที่พ่อผมพูดถึงคือยังไงนะ

“พวกมันเป็นใครครับ"

“ตอนนี้พ่อยังบอกลูกไม่ได้"

“ทำไมพ่อถึงบอกผมไม่ได้"

“เอาเป็นว่าพ่อต้องจัดการบางเรื่องก่อน ส่วนลูกตอนนี้พ่อมีอะไรให้แกทำ มานั่งข้างพ่อสิ" พ่อเรียกผมให้เข้าไปใกล้ๆ เพื่อบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา โดยไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้เด็ดขาด

“จับตา.....ให้ดี" พอได้ยินชื่อของคนที่พ่อผมให้สังเกตการณ์ ผมถึงกับอึ้ง จนค้างทันที

“ไม่จริงนา.. เขาเป็นคนดีมากๆ ในสายตาผมนะครับ" ผมพูดออกมาในความรู้สึก และคิดไม่ถึงว่าเขาจะเกี่ยวข้อง ก็เขาดีกับ โรงพยาบาลเรามากจริงๆ

“ดูไม่ออกใช่ไหมล่ะลูก ว่าคนที่น่ากลัวและกล้าจะทำอะไรที่เหี้ยมโหดอยู่ใกล้ตัวเราขนาดนี้” แม่ของผมที่จิบชาอยู่ถึงขนาดต้องแทรกเสียงขึ้นมา  ใบหน้าของทานจากที่ยิ้มแย้มก็แปรเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที จนผมต้องหลุบตาลง หันไปตอบรับผู้เป็นพ่อ

“ได้ครับพ่อ ผมจะจับดูเขาที่โรงพยาบาลให้ครับ”

“....” พ่อผมไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่มือของท่านได้ตบบ่าผมเบาๆ เข้าใจได้แหละ พ่อผมเป็นคนพูดน้อยซึ่งผมเองก็ได้รับอิทธิพลจากพ่อมาเต็มๆ เหมือนกัน

ผมเดินกลับไปนั่งยังโซฟาตำแหน่งเดิม

“พ่อค่ะ แม่ค่ะ แล้วพวกที่มาทำร้ายพ่อกับแม่มากันกี่คนค่ะ รถยับเยินซะขนาดนั้นต้องไม่ใช่แค่คนๆ เดียวแน่ ๆ ” วีน้องสาวผมที่เงียบอย่างสงบพักใหญ่เอ่ย

“สี่คนจ๊ะลูก”

“สะ สี่คน โว่ะ พระคุ้มครอง พระคุ้มครองค่ะ พ่อกับแม่รอดมาได้บุญแท้ๆ” ยัยวีทำท่าทางหวาดกลัว ลูบแขนไปมาราวกับขนลุกชัน “พ่อกับแม่รอดมาได้ไงคะเนี๊ย” วีจ้องไปทางพ่อแม่เธอด้วยความอยากรู้

“ตอนแรกแม่ก็คิดว่าคงไม่รอดเหมือนกันจ๊ะ แต่สุดท้ายก็มีพลเมืองดีมาช่วยไว้”

“ใครเหรอคะ”

“แม่ไม่ทราบชื่อเขาจ๊ะ”

“คนที่ใจดีมาช่วยพ่อกับแม่มากันกี่คนคะ”

“คนเดียวจ๊ะ”

“ว่าไงนะคะ คนเดียวสู้กับสี่คนเนี่ยนะ ต้องเป็นยอดมนุษย์แล้วรึเปล่า ไม่ก็คงเป็นผู้ชายร่างกำยำแน่ ๆ คงเท่สุดๆ” วีเอ่ยด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย ไอ้ข้อแรกนะเว่อร์เกินจริงไปหน่อย แต่อย่างหลังผมค่อนข้างเห็ฯด้วย คนที่ช่วยคงเป็นผู้ชายที่เก่งมากๆ สามารถรับมือกับอันธพาลทั้งสี่คนยังรอดมาได้ เป็นโชคของพ่อแม่ผมเสียจริงๆ

“เปล่านะลูก คนที่ช่วยพ่อกับแม่เป็นผู้หญิง เหมือนจะยังวัย ยี่สิบต้น ๆ  ล่ะมั้ง” แม่ผมเอ่ยไปจิบชาไปอย่างสบายอารมณ์

“...”  “...” ผมและวี มีสีหน้าไปในทางเดียวกัน นิ่ง เงียบ สับสนว่าเรื่องจริงหรือจ้อจี้ที่ว่าเป็นเพียงหญิงสาววัยประมาณยี่สิบต้น ๆ

“คุณหญิง พอเถอะ” พ่อผมที่เอาแต่เงียบ เอ่ยเพื่อเตือนแม่ผม ทำไมผมมีความรู้สึกว่าท่านทั้งสองไม่อยากให้พวกเรารู้ว่าคนที่ช่วยคือใคร

“อุ้ย! ขอโทษค่ะคุณ ฉันลืมตัว ก็ฉันชอบหนูคนนั้นมากจริงๆ เอาเป็นว่า สุดท้ายแม่กับพ่อก็ไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นหรอกจ๊ะ ชื่อก็ไม่ยอมบอก”

“ผิดคาดเลยค่ะแม่ บ้านเราเนี่ยดวงนารีขี่ม้าขาวรึเปล่าคะ พอเกิดเรื่องแย่ๆ ทั้งวี ทั้งพ่อกับแม่ ดันได้ผู้หญิงช่วยไว้ตลอด เพราะตอนวีเกิดเรื่อง ก็ได้รุ่นพี่แจนช่วยไว้เหมือนกัน  พ่อกับแม่ก็ได้ผู้หญิงช่วยไว้อีก คงไม่ใช่....” วีชะงักไป

“จะพูดอะไร” ผมหันไปหาน้องสาวผมที่กำลังจะพูดแต่เธอกลับชะงักที่จะพูดต่อราวกับกำลังไตร่ตรองทบทวน

“วีแค่คิดเล่นๆ นะพี่เวลล์ คนที่ช่วยพ่อกับแม่พวกเรา อาจจะเป็นพี่แจนคนดีคนเดิมของวีก็เป็นได้นะคะ”

“เหอะ” ผมส่ายหัวในความคิดของวี อาจเพราะเธอชื่นชอบในตัวแจนมากไปและมองเธอคนนั้นเป็นไอดอลในดวงใจ ไม่ว่าอะไรก็แจน แจน แจน ตลอด

แต่เอ๊ะ พอคิดดูดีๆ แล้วนั้น เวลาใกล้เคียงกัน ถนนเส้นเดียวกัน การที่แจนแต่งตัวแบบนั้นในวันที่พ่อกับแม่เกิดเหตุ แล้วสรุปว่าอาจเป็นคนเดียวกัน ก็พอมีมูลบ้าง แต่ยังไงก็คงไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะพวกอันธพาลของเหตุการณ์ที่พ่อกับแม่พบเจอมีตั้งสี่คน เธอเองก็ตัวเท่านั้น คงไม่ถึงกับสู้ชายฉกรรจ์ได้หรอก

(Well Part End)