EP.16 กังวล

EP.16

(Well Part)

หลายชั่วโมงก่อน ผมเดินสวนกับเธอตรงหน้าลิฟท์ของคอนโด แม้เธอจะแต่งตัวมิดชิดสวมฮู้ดดำคลุมหัว สวมแมสปิดหน้า เห็นเพียงแค่ดวงตา ผมก็จำได้ว่าเป็นเธอ

แจนดูรีบเร่ง และพยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองผมอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกผมกะตั้งใจจะรั้งเธอสักหน่อย แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ทำเพราะก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม แล้วมีสิทธิ์อะไรที่จะไปถามเธอแบบนั้น ในเมื่อเธอเลี่ยงที่จะไม่ให้ผมทัก ผมก็ทำเป็นไม่เห็นเธอแล้วกัน ปล่อยผ่านกลับห้องตัวเองเพื่อพักผ่อน หลังกลับจากโรงพยาบาล

22.00น.

ผมนอนไปนานอยู่เหมือนกัน เพราะตั้งแต่ตะวันตกดินจนตอนนี้ค่ำมืดแสงจันทร์สาดเข้ามาในห้องที่มืดมิด ความเหนื่อยทำให้ผมหลับสนิท แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้รับสายทางไลน์จากเพื่อนผม ที่วันนี้ก่อนออกจากโรงพยาบาลมันบอกผมด้วยใบหน้าอารมณ์ดีว่าจะไปเดทกับน้องมีนของมัน เห็นว่าน้องเขางอนที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันหรือคุยกันเท่าไหร่ แต่ก็ไม่แปลก พวกผมงานทั้งในมหาลัย และโรงพยาบาลยุ่งกันมากจริงๆ ชนิดที่เวลากินข้าว หรือแม้แต่เล่นเกมในมือถือยังไม่มีเวลาด้วยซ้ำ นี่แหละจึงเป็นเหตุผลที่พวกผมและเพื่อนเรียนหมอหลายคนโสดกันซะส่วนใหญ่ หรือถ้าคนที่มีแฟนก็มักจะมีปัญหาจุกจิกตามมาไม่น้อย

(ไอ้เวลล์ น้องมีนฝากมึงไปดูน้องแจนให้หน่อยว่ากลับคอนโดรึยัง)

“ทำไมไม่ให้น้องเขาโทรหากันเอง คนจะนอน”

(น้องเขาไม่รับสาย)

“เดี๋ยวก็มาแหละ” ผมตอบไปแบบนั้นเพราะผมคิดว่าการที่เจอเธอแต่งตัวมิดชิดอย่างกับโจรก็ไม่ปาน เธอคงไม่ออกไปดื่มจนดึกดื่นที่ไหนหรอก อีกอย่างผมง่วงผมอยากนอนมันไม่ใช่เรื่องของผมสักนิด

(มึงเอาอะไรมามั่นใจ)

“ก็เดินสวนกันตอนเย็น น้องเขาใส่ชุดมิดชิดเห็นแต่ลูกตาขนาดนั้นคงไม่ออกไปดื่มที่คลับไหนหรอก” สิ้นคำผมได้ยินคำสนทนาระหว่างไอ้แม็กกับน้องมีนปลายสาย

(มีน ไอ้เวลล์บอกว่าไม่ต้องห่วงหรอกครับน้องแจนแต่งตัวมิดชิดเห็นแต่ลูกตาแต่งไงก็คงไม่ใช่ไปเที่ยว / ชุดคลุมทั้งตัวสินะคะ โอเคมีนเข้าใจแล้ว พี่บอกพี่เวลล์นอนต่อได้เลยค่ะ มีนรู้แล้วว่ายัยแจนไปไหน วันนี้มันคงกลับดึกจริง คงออกไปทำธุระ) หลังการสนทนาระหว่างสองคนนี้จบ ไอ้แม็กก็หันมาคุยกับผมต่อ (ไอ้เวลล์มึงคงได้ยินที่น้องมีนพูดแล้วสินะ มึงนอนต่อได้เลย ไม่กวนมึงล่ะ บาย)

“เดี๋ยว!!”

(ตู้ด.....ตู้ด....)

ไอ้แม็กวางสายผมไปโดยที่ผมยังถามไม่หมดเลยด้วยซ้ำ ผมแค่อยากรู้ต่อว่าเธอไปไหนหากน้องมีนรู้แล้ว แต่ช่างเถอะมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม

ผมล้มตัวนอนลงนอนอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับข่มตานอนไม่ได้ มันคาใจกับการสนทนาที่น้องมีนพูดกับไอ้แม็ก ราวกับน้องมีนรู้ดีว่าการที่แจนแต่งตัวแบบนั้นออกไปทำธุระบางอย่างราวกับเป็นเรื่องปกติของเธอ และเธอคงทำแบบนั้นบ่อยครั้ง มันน่าสงสัยไหมล่ะ แต่งตัวแบบนั้นออกไปทำธุระ มองยังไงก็เหมือนพวกมีลับลมคมนัย คงไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีขาดเงินใช้จนไปเป็นโจรนะนั่น

ผมนอนต่อไม่ได้ล่ะ ลุกขึ้นเดินไปมาสักระยะ พลางถามตัวเองว่าจะลงไปดูดีไหมว่าเธอกับมาหรือยัง แต่ผมจะไปถามในฐานะอะไร ถ้าในฐานะรุ่นพี่ก็ดูจะเกินหน้าที่ไปหน่อย จะบอกว่าผมคิดอะไรกับเธอ ตอนนี้ผมว่าผมยังไม่ได้คิดอะไรกับเธอขนาดนั้น แต่ก็ต้องยอมรับว่าช่วงนี้เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมค่อนข้างสนใจ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน มันพูดยาก จะว่าแฟนก็ไม่ใช่ แต่ดันมีความรู้สึกต่อกันแรงกล้า มากกว่าคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องแน่นอน  หรือคำว่าคู่นอน ผมก็มองว่ามันมากกว่านั้น เพราะหลังจากคืนแรกของผมกับเธอ ผมก็ไม่เคยคิดจะมีสัมพันธ์กับผู้หญิงไหนอีกเลย ผมว่าผมเสพติดร่างกายของเธออย่างจังแล้วล่ะ แต่มันสถานะอะไรนั้นก็ช่างมันแล้วกันเพราะสุดท้าย ทั้งเธอและผมต่างก็ทิ้ง คำว่า ‘กฎ’ ไว้คั่นกลางระหว่างความสัมพันธ์ที่ห้ามล้ำเส้นกันอยู่

23.00 น.

ผมตัดสินใจลงไปรอที่ประตูหน้าห้องของแจน ผมรออยู่พักใหญ่เลยล่ะแต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่าแจนจะกลับมาสักที จนผมตัดสินใจโทรไลน์หาไอ้แม็กเผื่อ น้องมีนยังคงอยู่กับมัน

“....”

(โทรมาแล้วไม่พูดล่ะครับ คุณเวลล์ มีไรครับ) เสียงไอ้แม็กอันกวนประสาท ถ้าไม่จำเป็นผมไม่อยากจะโทรหามันเท่าไหร่ เพราะบางทีก็กวนตีนจนน่ารำคาญ

“น้องมีนกลับยัง”

(เดี๋ยว! ทำไมมึงมาถามหาคนคุยกูล่ะครับ อย่าบอกนะว่า...)

“ไร้สาระ” ผมตอบตัดจบแบบดื้อๆ ถึงจะรู้ว่ามันแค่พูดกวนไปงั้น

(แล้วสาระที่มึงโทรหาคืออะไร)

“ถามน้องมีนให้หน่อยว่าติดต่อแจนได้ยัง พอดีกูลงมาดูแล้วน้องเขาก็ยังไม่กลับมา”

(ถามทำไม น้องมีนก็บอกมึงไปแล้วว่าเดี๋ยวน้องเขาก็กลับ แต่...มึงสนใจน้องเขาด้วยเหรอ)

“....”

(เงียบแบบนี้ หรือว่า...)

“พูดมาก ...” ผมสถบใส่คนปลายสาย “แค่นี้แหละ”

(อ้าว เดี๋ยวมึงกลับมาคุยกับกูก่อน)

“ตู้ด... ตู้ด...” ผมวางสายทันทีเพราะไม่ต้องการคำตอบใดๆ แล้ว ตอนนี้คนที่ผมกำลังรออยู่กำลังเดินออกมาจากลิฟท์ เธอเอาแต่ก้มหน้าเดินเซไปเซมาเล็กน้อย แต่สิ่งที่ทำให้ผมถึงกลับต้องคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าเธอไปทำอะไรมากันแน่ เป็นเพราะชุดของเธอมีเขม่าดินปืนอยู่ แม้จะไม่มาก แต่ผมก็ดูออกว่ามันคือสิ่งนั้นจริงๆ

ผมจับแขนเธอ แต่เซนส์ของเธอเร็วมาก เพียงผมจับแขนเธอในขณะที่เธอเอาแต่ก้มหน้าเดินเธอกับพลิกข้อมือผมพร้อมจะตวัดขาเตะผมทันที ดีที่เธอมองหน้าผมทันทำให้เธอหยุดชะงักกลางคันก่อนที่หน้าแข้งของเธอจะฟาดลงมาที่ก้านคอผม และนี่ก็ทำให้ผมรู้ว่า แจนมี ‘ศิลปการต่อสู้’ ที่ดูชำนาญไม่น้อย

ผมเอ่ยถามเรื่องเขม่าดินปืน แต่เธอตอบว่าเป็นเพียงแป้งฝุ่น แป้งฝุ่นเหี้ยอะไรครับ ผมไม่ได้โง่จนแยกไม่ออก คำตอบของเธอทำให้ผมหงุดหงิด เธอมองเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติได้ไง เธอไปทำอะไรมาถึงมองว่าเขม่าดินปืนบนเสื้อไม่ได้มีอะไรสลักสำคัญ หรือจริงๆ เธอกำลังสั่นกลัว แต่ไม่กล้าบอกผมกันแน่

ใครๆ ก็รู้ว่าเมืองนี้เมืองเถื่อน หากต้องพบกลับอันตรายในช่วงค่ำคืนนั้นมีให้เห็นบ่อยครั้ง ในอดีตผมเองก็เคยพบเจอเข้าอย่างจังเหมือนกัน ดังนั้นตั้งแต่นั้นมาผมใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังตลอด ยุคนี้มาเฟียครองเมือง อิทธิพลของพวกมันนั้นมากเสียจนตำรวจยังตกเป็นเบี้ยล่างไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้ นั่นคือเหตุผลที่ผมเกลียด ‘มาเฟีย’ เข้าไส้

แค่มองดูภาพรวม ผมก็เป็นห่วงเธอ แต่เธอก็มักจะตอบปัดออกมาเสมอว่าผมกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน ย้ำอยู่คำนี้แหละจนน่ารำคาญ เป็นใคร ใครมาเห็นว่ามีเขม่าดินปืนติดตัวก็ต้องวิตกสงสัยอยู่แล้วรึเปล่า และยิ่งเป็นคนรู้จักกันการถามไถ่มันก็เป็นเรื่องสมควรที่จะเอ่ยรึเปล่า

ผมถามด้วยความเป็นห่วงแต่กลับโดนคำแดกดันอยู่นั่น เอาสิ ผมยอมซะที่ไหนแม้ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่คนเคยเอากันมาขนาดนี้ สงสัยต้องรื้อฟื้นกันสักหน่อย อยากรู้จริงเธอจะเก่งได้สักแค่ไหน

 ผมเดินกดดันแจน ไม่ต่อปากต่อคำอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าเธอจะเอะอะ โวยวาย ผมก็ไม่ปริปาก คนแบบแจนจะสยบได้ใช้วิธีปกติไม่ได้หรอก

และแน่นอนผม ‘จูบ’ เธอ ดูเหมือนมันได้ผล จากที่ผมเพียงต้องการให้เธอเงียบและคายคำพูดกลับกลายว่าที่ผมกำลังทำดันเป็นความรู้สึกตัวเองซะแบบนั้น และเธอเองก็เช่นกันจากที่ขัดขืนผลักผม ก็ตอบรับจูบผมอย่างง่ายดายเช่นกัน แต่ความสุขมันก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะไอ้มือถือเจ้ากรรมมันดังไม่หยุดหย่อนจนน่ารำคาญ ทำให้ผมชะงัก และแจนก็เหมือนได้สติกัดลิ้นผมพร้อมผลัก เพื่อให้หลุดจากพันธนาการ เธอโวยวายค้อนใส่ผมพักนึง แต่ในหัวผมตอนนี้มีแต่ความหงุดหงิด บางทีก็สงสัยผมแทบไม่เคยหัวร้อนอะไร แต่กับเธอ ผมกลับกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ รุนแรง และหยาบคายซะอย่างนั้น

มือถือก็ยังดังไม่หยุด ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูว่าใครช่างกล้าโทรย้ำมาหลายสิบครั้ง

‘วี’

ชื่อนี้ปรากฏสายที่โทรมาอยู่บนมือถือของผม ผมรับมือถือด้วยความโมโห แต่ก็ไม่นานนักสีหน้าบึงตึงของผมก็แปรเปลี่ยนเป็นคิ้วขมวดทันที เพราะน้องสาวผมโทรมานั้นกลับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย เกี่ยวกับพ่อแม่ของผมถูกพวกอันธพาลทำร้าย ตามที่วีเอ่ยคือสภาพรถยับเยิน ผมต้องรีบกลับแล้ว แต่คนตรงหน้านี่สิ ผมเองยังไม่ได้คำตอบเลย และผมก็คิดว่าคนหัวแข็งอย่างแจนคงไม่บอกความจริงกับผมแน่ ๆ ดังนั้นผมจึงทิ้งเรื่องของเธอไปก่อน ได้แต่มองหน้าเธออีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินออกมาเพื่อกลับบ้านผมทันที โดยไม่ได้เอ่ยอะไรกับเธอเลย