EP.21 หรือว่า...

EP.21

วันนี้เป็นวันว่างของผมที่ไม่ต้องเข้ามหาลัย ไม่ต้องเข้าวอร์ด แต่ผมก็ยังเลือกที่จะมาใช้เวลาในโรงพยาบาลของผมอยู่ดี ถึงแม้ไอ้อาร์ทจะชวนผมเล่นบาสกระชับมิตรระหว่างสองคณะ แต่ผมก็เลือกที่จะปฏิเสธ ผมไม่ชอบสถานที่คนเยอะและเสียงซุบซิบนินทาเท่าไหร่ อีกอย่างถึงผมไม่ไปการแข่งขันมันก็ดำเนินต่อไปได้อยู่ดี

ผมเดินเตร็ดเตร่ในโรงพยาบาลดูนั่น ดูนี่ ไปทั่วโรงพยาบาลและรวมไปถึงการจับตาดูใครบางคนที่พ่อสั่งการไว้ แต่ดูเหมือนวันนี้ยังไม่มีอะไรน่าสงสัยแถมเขายังคงตั้งใจทำงานเหมือนอย่างเช่นเคย หากมองผิวเผินและไม่ได้รับรู้ว่าเขาเป็นคนเลวแบบนั้นดูยังไงเขาก็คือ คุณหมอท่านหนึ่งที่มากประสบการณ์และเป็นที่รักของผู้ร่วมงาน จนตอนนี้ผมยังไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นแบบที่พ่อผมสงสัยเลยสักนิด

ผมอยู่มาตั้งแต่เช้า จนตอนนี้เกือบเที่ยงจึงเลือกที่จะทานอาหารที่โรงพยาบาลที่นี่ไปเลย ก่อนคิดจะกลับคอนโดไปนอนให้ผ่านไปวันๆ  แต่แล้วสิ่งที่ขัดความสุขของคนกำลังจะกลับไปนอนนั้น ก็ดังขึ้นมา

‘ไอ้อาร์ท’

ชื่อของสายที่โทรเข้ามาหาผมได้อย่างประจวบเหมาะเสียจริง

“ว่าไง มีธุระอะไร” ผมเอ่ยถามด้วยเสียงราบเรียบเช่นเคย

(ไอ้เวลล์ มึงทำไรอยู่ มาแข่งบาสดีกว่ามึง)

“ไม่ไป” แน่นอนว่าผมปฏิเสธแบบไม่ต้องกลั่นความคิดใด ๆ

(มาเถอะ เพื่อนๆ อยากให้มึงมาช่วยเรียกเสียงกรี๊ดฝั่งเราหน่อย มันเล่นเอาเดือนเด่นเศรษฐศาสตร์มาลงเลยนะเว้ย)

“ไม่ไป” ผมยืนยันในความคิดของผม

(มึงนี่ก็ทำตัวให้เหมือนเขาว่าในบอร์ดเสียจริง หาตัวจับยากเนี่ย)

“เรื่องของกู”

(เอ่อแล้วแต่ล่ะกัน โอะ นั่นมันน้องแจนคนสวยนิหว่า)

“หืม....”

(น้องแจนวิศวะปีสามของกูไง)

“....” ผมเงียบขัดใจสิ่งที่ไอ้อาร์ทพูดมาก ‘ของกู’ งั้นเหรอ “ของมึงเมื่อไหร่”

(โอ้โห อาจจะไม่ใช่ของกูแล้วว่ะ)

“ทำไม”

(ไอ้หนุ่มนักบาสสุดหล่อหน้ามนเศรษฐศาสตร์ ใจกล้าไปคุยกับน้องแจนว่ะ)

“....”

(น้องแจนยิ้มหัวเราะไปกับมันด้วยดูท่า เสร็จมันแหง ๆ เศร้าจริง ไม่กวนมึงแหละไม่มาก็ไม่ต้องมา)

“เออ กูไป แค่นี้นะ”

ผมวางสายไอ้อาร์ทไป แค่ผมฟังมัน ผมก็รู้สึกหงุดหงิดแทบบ้าแล้ว เธอยิ้มให้กับคนอื่นยังนั้นเหรอ  หรือว่าเธอไปติดใจไอ้หนุ่มคนใหม่แล้วสินะ เป็นผู้หญิงที่ชอบคนไปทั่วเสียจริง

ผมหงุดหงิดกับเธอตั้งแต่วันก่อนแล้ว คำที่เธอตอกย้ำว่า เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ราวกับคำนี้คือกำแพงที่ขั้นกลางระหว่างความรู้สึกเธอกับผม

เพราะก่อนคืนแรกของเรานั้น เธอเคยพูดกับผมว่าเธอไม่ได้ชอบผมในเชิงชู้สาว เพียงแต่ต้องการร่างกายของผมเท่านั้น ส่วนผมก็ตอบไปว่าไม่อยากมีพันธะใด ๆ แต่ใครจะคิดเมื่อผ่านมันไปผมและเธอก็มักจะเจอกันเรื่อยมาไม่ว่าตอนที่อยู่ในห้องของเธอ ตอนที่ผมจูบเธอ เธอก็มักมีสายตาที่โหยหาผมอย่างเห็นได้ชัด จนผมคิดว่าภายในใจของเธอก็คงมีผมในนั้น แต่เพราะมีกฎบ้าๆ ของเราทั้งสอง เธอไม่กล้ารู้สึก ผมไม่กล้าล้ำเส้น มันเลยจบด้วยคำพูดทุกครั้งที่เจอกันว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรกัน’ ซึ่งผมเองก็พูดอะไรไม่ได้เช่นกัน หรือบางที ผมควรจะเป็นคนทำลายกำแพงนี้ไปซะ

ผมคว้ากระเป๋ากับกุญแจรถด้วยความรีบเร่ง มุ่งหน้าไปยังสนามบาส สถานที่แข่งขันกระชับมิตรระหว่างสองคณะทันที แน่นอนเมื่อผมมาถึงพวกเพื่อน ๆ พี่ ๆ คณะผมก็รีบผลักผมให้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

หลังแต่งตัวเสร็จ ผมเดินออกจากตัวอาคารไปยังสนามบาส เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นสนาม

‘กรี๊ด..........รุ่นพี่เวลล์นินา  กรี๊ด.......’ พวกเขาเหล่านั้นตะโกนชื่อผมเต็มสนาม ผมก็ไม่รู้ทำไมต้องตะโกน แต่เอาเถอะยังไงผมก็ทำหูทวนลมอยู่แล้ว ผม่ได้ได้สนใจอะไรทั้งนั้น  ผมแค่ต้องหาที่นั่ง และมองหาเธอในพบในฝูงชน

“ทางนี้เว้ย” ไอ้อาร์ทกวักมือเรียกผม ซึ่งตอนนี้ผมกำลังเดินดิ่งไปหามัน พร้อมกับนั่งลงข้างๆ และเสียงของมันก็ยังคงพูดกับผม “นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”

“....” ผมไม่ได้ตอบมัน ตอนนี้ผมแค่สนใจมองหาว่าแจนอยู่ตรงไหนของสนามเท่านั้น ไอ้อาร์ทเองก็เหมือนจะดูออก

“มองอย่างนี้จะหาเจอเหรอวะ ฮ่า” ไอ้อาร์ทหันมาหัวเราะใส่ผม น่าหงุดหงิดชะมัด

“....” ผมยังคงไม่ต่อปากกับมัน เพียงแต่หันหน้าทำตาขวางเท่านั้น ก่อนที่มันจะส่ายหัวไปมาให้ผม

“กูอยู่นี่เสือกไม่ถาม หาทั้งชาติมึงก็หาน้องแจนคนสวยไม่เจอหรอกไอ้เวลล์”

“มึงรู้” ผมหันหน้าไปมองมัน

“แน่นอน ไม่งั้นจะโทรหามึงเหรอวะ” มันยักคิ้วทำหน้ากวนตีนใส่ผม มือมันยังควงบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดอย่างสบายใจ

“แล้วอยู่ตรงไหน”

“ก่อนกูจะบอกมึง มึงสัญญากับกูก่อน”

“เรื่อง?”

“เลิกการแข่งขันเย็นนี้ไปกินร้านพี่พลกันกับพวกกู”

“กูไม่ไป”

“งั้นกูก็ไม่บอกมึง เชิญมึงหาให้ตาแฉะ”

“....” ผมนั่งคิดอยู่นานเพราะช่วงนี้ผมไม่ได้ไป เพราะไปกี่ทีก็เหมือนผมไปกินเงียบๆ ผมไม่เอ็นจอยเท่าไหร่ แถมแน่นอนดูจากสภาพหลังแข่งเสร็จ พาสาวเต็มโต๊ะอีกตามเคย และพวกมันก็ชอบยัดเยียดเอาผู้หญิงมานั่งใกล้ผม พวกเธอทำผมอึดอัดบางที่ผมปฏิเสธไปพวกเธอยังดื้อดึงที่จะมาเกาะเกี่ยวจนน่ารำคาญ

แต่ถ้าผมไม่ตกลง ผมก็คงจะหาเธอไม่เจอแน่นอนดูสภาพผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาเรื่อย ๆ อีกมีหวังจนจบเกมผมก็หาเธอไม่เจอแน่นอน

“เออ ไปก็ไป บอกได้ยัง”

“มึงดูตรงโน้นตรงต้นไม้ใหญ่ๆ ฝั่งเศรษฐศาสตร์  หน้าต้นขะจาว คนที่เอาเสื้อแขนยาวคาดเอวตรงนั้น”

ผมมองคนที่อยู่ไกล ๆ ตามคำอธิบายของไอ้อาร์ท เพ่งมองอย่างพิจารณา ใช่เลยนั่นมันเธอจริงๆ นั่นแหละ

ผมจดจ้องสายตาตรงดิ่งไปหาเธออย่างตั้งใจ จนเมื่อเห็นว่าคนข้างกายเธอสะกิดเธอให้หันมามองที่ผม สายตาเราปะทะกันชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะลุกลี้ลุกลน หันหน้าเบี่ยงออกไปจากผม เธอปลดเสื้อแขนยาวที่คาดเอวขึ้นมาคลุมใบหน้าตัวเองราวกับต้องการหลบเลี่ยงสายตา ช่างเถอะปล่อยเธอไปก่อนแล้วกัน