19. สนามบาสคึกคัก

ฉันกับไอ้นัทเดินไปยังกลุ่มน้อง ๆ ปีหนึ่งเศรษฐศาสตร์กลุ่มหนึ่งที่นั่งรวมตัวอยู่ใต้ต้นขะจาวข้างสนามบาส เสียงกรี๊ดในสนามยังดังไม่หยุดหย่อน อีกทั้งคนดูบางส่วนก็หันมามองฉันกันเป็นระยะ เอาเถอะมองกันให้พอตอนที่ฉันยังอารมณ์ดี

“พี่นัท ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่จะพาพี่แจนมาได้” สาวคนคุยของไอ้นัทเอ่ยพรางยกมือไหว้ฉันอย่างนอบน้อม ทำไมเขาทำเหมือนฉันเป็นคนแก่ขนาดนั้น แต่ไงก็รับไว้ตามมารยาทไว้ก่อนแหละ

“นี่น้องอร เอ่อ...” ไอ้นัทพูดติดขัด มันคงเขินแหละ สเปกตัวเล็ก ตาโต แก้มป่อง อย่างที่มันพูดจริงๆ ถือว่าหน้าตาใช้ได้เลย

“แฟนพี่นัทค่ะ” น้องอรพูดเสียงดังฟังชัด ฉันหันไปมองไอ้นัท ที่ตอนนี้มันอ้าปากค้างไปแล้ว น้องอรนี่ชัดเจนดีแหะ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นคบใครได้ดีของไอ้นัทมันแล้วล่ะ

“พี่ชื่อแจนนะคะ เพื่อนนัท ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“พวกเรารู้จักพี่ค่ะ พี่แจน” กลุ่มหญิงสาวพูดกันอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกไปเลย สมองเอาแต่คิดว่า รู้จักฉันเพราะอะไร ชื่อเสีย เอ้ย  ชื่อเสียงฉันกระฉ่อนอะไรนะ หน้าตาอย่างเดียวเหรอ  แต่ในมหาลัยนี่คนสวยก็ออกจะเยอะแยะ ไม่รู้ฉันไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้รึเปล่านะ

เมื่อพวกเธอเริ่มที่จะหายเกร็งจากฉัน ก็เริ่มซักไซ้พูดคุยกับฉันไหลเป็นสายน้ำ ส่วนใหญ่ก็เอ่ยถามเรื่องฉัน ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน การใช้ชีวิต รวมไปถึงเรื่องซุบซิบที่พวกเธอได้ยินมาบ้าง ทำให้ฉันเริ่มรู้ว่าตัวฉันมีชื่อเสียงบางส่วนจากอะไร

แต่นะใครจะพูดความจริงทุกอย่าง บางอย่างก็ต้องสร้างเรื่องโกหกออกไป ใครจะบอกนิสัยอันดำมืดของตัวเองให้คนอื่นฟังจริงไหมล่ะ

‘กรี๊ด’ เสียงกรี๊ดในสนามดังขึ้นมาอีกครั้งครานี้มันดังยิ่งกว่าเดิมจนทำให้การสนทนาระหว่างพวกเราไม่สามารถไปคุยกันต่อได้

น้อง ๆ กลุ่มนี้จึงลากฉันไปดูบาส ซึ่งเป็นการแข่งขันกระชับมิตรระหว่างสองคณะ เศรษฐศาสตร์ และ แพทย์ศาสตร์ นี่มันรวมคนหล่อของคณะชัด ๆ

ตอนนี้ฉันโดนผลักหลังฝ่าไปด้านหน้าขอบสนาม โดนเบียดเสียดจนตัวจะลีบเหมือนปลาหมึกอยู่แล้ว อีกอย่างรู้สึกไม่ดีเลยที่ฉันจะมาอยู่ด้านหน้าแย่งที่ของใครทั้งที่ฉันมาทีหลัง แม้ทุกคนที่เห็นฉันจะเต็มใจให้ฉันอยู่ด้านหน้าพวกเขาก็ตาม

ถามว่าฉัน ปฏิเสธ พวกเขาไหม ก็ตอบได้ว่าไม่ เพราะคนเหล่านั้นเต็มใจและเชื้อเชิญฉันให้ไปด้านหน้าขนาดนั้น ฉันจึงต้องรับน้ำใจอย่างเสียไม่ได้

ไอ้นัทปลีกตัวไปดูกับน้องอรสองคน ทิ้งเพื่อนอย่างฉันอยู่กับเพื่อน ๆ ของน้องอร ได้หญิงแล้วลืมเพื่อนสารเลวจริงๆ ไว้จะด่าเปิงทีหลัง

“ว่าแต่แข่งบาสเขาก็คัดหน้าตาเหรอ” ฉันหันไปกระซิบข้างหูน้องมาย (หนึ่งในเพื่อนของน้องอร) เพราะเหล่าบุรุษทั้งหลายในสนามนั้นหน้าตาดีแทบทั้งสิ้น และหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ฉันพอรู้จัก ‘พี่อาร์ท’ ฉันตกใจอยู่นะ แต่พอมองไปยังฝั่งแพทย์ไม่ว่าจะในสนามหรือข้างสนามก็ไม่เห็นพี่เวลล์ ฉันจึงทอดถอนใจด้วยความโล่งอก

“มายไม่แน่ใจว่าเขาคัดหน้าตาไหม แต่ถ้าพูดความจริงก็หล่อกันหลายคนอย่างที่พี่แจนว่าเลย การันตีด้วยยอดคนดูข้างสนามนี่แหละค่ะ”

“....” ฉันไม่ได้พูดอะไร แล้วหันกลับดูให้มันจบๆ แต่ก็เพลินดีนะ การดูพวกคนหล่อเล่นบาสนี่ แม้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้ทำให้ฉันว้าวมากขนาดนั้น แต่ก็ถือว่าเป็นอาหารตาที่ดีพอกระชุ่มกระชวยได้แหละ

การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป พี่อาร์ทที่ลงแข่งได้ถูกเปลี่ยนออกจากสนาม ขณะที่เขากำลังนั่งลงเก้าอี้ฝั่งแพทย์สายตาของเขาก็ปะทะกับฉันอย่างประสาน ถึงฉันจะเห็นเขายกยิ้มโบกมือไปมา แต่ฉันกลับทำเป็นมองไม่เห็นเขา เพราะตอนนี้ทุกคนข้างสนามล้วนกำมือถือไว้ในมือ บันทึกภาพกันไม่หยุด ขืนแสดงกิริยาราวกับคนรู้จักกันมีหวังเป็นขี้ปากในบอร์ดมหาลัยแหงๆ ทุกวันนี้แค่เข้าเรียนแล้วกลับคอนโด ไม่สุงสิงใคร ฉันยังถูกเอาไปโพสต์ในบอร์ดเลย อย่างเซ็ง

เอาจริงฉันไม่มีความรู้ว่าบาสเล่นยังไง ตอนนี้คือดูแค่คนหล่อๆโยนลูกรับส่งกันไปมา แล้วชูตลงห่วงเท่านั้น อยากจะกลับแล้วสิ เพราะไอ้นัททิ้งฉันไว้กลางทาง ตอนนี้เคว้งอย่างจัง กลับดีกว่าฉัน

“น้องมาย พี่กลับก่อนนะคะ”

“จะกลับแล้วเหรอพี่ ไม่อยู่ดูให้จบก่อนเหรอคะ”

“พี่ดูไม่เป็นน่ะ อีกอย่างพี่นัดเพื่อนไว้ฝากบอกนัทเพื่อนพี่ด้วยว่า พี่กลับแล้ว”

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมายบอกให้นะคะ ถ้าเจอกันครั้งหน้ามายทักทายพี่ได้ใช่ไหม”

“ได้สิ เจอที่ไหนก็ทักได้ พี่ไปก่อนนะ”

ฉันที่กำลังหันหลังเพื่อจะเดินฝ่าฝูงชนออกไป เพียงแค่ก้าวแรก

‘กรี๊ด’ ‘กรี๊ด’ ‘กรี๊ด’

เสียงกรี๊ดโหมกระหน่ำดังแบบไม่เคยดังแบบนี้มาก่อน และไม่มีทีท่าที่จะผ่อนแรงลงเลย จากที่ตอนแรกกำลังจะฝ่าฝูงชนออกจากข้างสนามบาส ตอนนี้กลับถูกต้อนให้กลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมเนื่องจากมวลชนที่ถาโถมดันเข้ามาอีกจำนวนมาก ให้ตายสิ ใครมากันนะ พวกนี้ถึงแทบคลั่งกันได้

ฉันหมุนตัวกลับเข้าหาสนามอย่างอารมณ์เสีย ไม่แม้แต่จะมองนักแข่งในสนามทั้งนั้น หงุดหงิดสุดๆ โว้ย

“พี่แจน ๆ” ฉันถูกน้องมายดึงร่างให้อยู่ด้านหน้าเธอ ใบหน้าของเธอดี๊ด๊า อย่างเห็นได้ชัด ดูตื่นเต้นเหมือนคนอื่นๆรอบสนาม

“หืม ว่าไงคะ น้องมาย” ฉันหันไปพูดกับน้องมาย

“พะ พี่เวลล์ค่ะ  พี่หมอเวลล์ที่หาจับตัวยากมาก จะลงแข่งค่ะ”

“หา ใครนะ” ฉันสถบ

“พี่หมอเวลล์ค่ะ คนดังหาตัวจับอยากของคณะแพทย์ศาสตร์ พี่แจนรู้จักไหมคะ”

“เอ่อ ไม่รู้จักค่ะ ไม่สักนิด” ฉันยิ้มหน้าเจื่อนๆ หวังว่าใครคงดูไม่ออก จะหันหลังกลับยังไงดีเนี่ย ดันอยู่ข้างสนามหน้าสุดเด่นตระหง่าน พระเจ้าช่วยฉันด้วย

สุดท้ายฉันจึงเอาเสื้อแขนยาวที่พันรอบเอวไว้ขึ้นมาคลุมหัวไปเลยแล้วกัน ปิดมิดชิดชนิดที่ลูกตาก็ไม่ต้องเห็น เพราะบางคนก็คลุมแบบนี้อยู่เหมือนกัน

เมื่อไหร่การแข่งขันจะหมดสักที เสียงกรี๊ดเวรนี่ก็ดังไม่หยุด แล้วยิ่งได้ยินการเปลี่ยนตัว พี่เวลล์กำลังจะลงสนามนั้น

‘กรี๊ด.......................’ ยิ่งดังไปอีกขั้น ก็รู้และว่าพี่เขาหล่อบรรลัย แต่ไม่คิดว่าจะมีคนชอบเขามากขนาดนี้ ร้ายกาจไม่ใช่เล่น ไหนบอกว่าฉายาไม่ค่อยดี เสียงตอบรับนี่มันสวนทางชะมัด หวังว่าเรื่องระหว่างฉันกับเขาคงไม่มีใครรู้หรอกนะ มีหวังโดนดักตี ดักตบไม่พ้นแต่ละวันแน่

ดวงตาของฉันไม่แม้แต่จะมองการแข่งขันตรงหน้า เอาแต่ก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง ถามว่ามันมีอะไรน่าดูไหม ก็ตอบว่ามี ก็ ‘เขา’ ไง แต่มันไม่ควรจะเป็นที่ตรงนี้

ฉันไม่อยากเจอเขา แต่สวรรค์ก็มักเหวี่ยงเขาให้หมุนรอบตัวฉันทุกที เขาทั้งหล่อ ทั้งนิ่ง แต่พอได้เห็นหน้ากลับรู้สึกเหมือนคุ้นเคย อยากได้เขามาเป็นของตัวเอง  ฉันกลัวน่ะ กลัวว่าฉันจะผิด ‘กฎ’ ที่ฉันตั้งมันขึ้นมา

‘กรี๊ด.....................’ เสียงกรี๊ดดังจนแสบแก้วหู แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขากรี๊ดกันทำไม อยู่รู้แหละแต่ก็ไม่อยากมองไง

“พี่แจนๆ พี่หมอเวลล์ชูตเข้าห่วงด้วย โคตรเท่เลยพี่ ว่าไหม”

ฉันก็อยากเห็นนะ  ฉากที่คนหล่อรูปร่างสูงโปร่งกระโดดชูตลงห่วง โดยเฉพาะเขา หรือจริงๆ เราแค่แอบมองก็ได้ เขาคงไม่เห็นฉันหรอกมั้ง ก็เขากำลังสนใจกับการแข่งอยู่นินา ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ

ฉันเหลือบตามองขึ้น ร่างสูงโปร่งใบหน้าสุขุมบาดใจที่ฉันคุ้นเคย ในยามที่เขาเลี้ยงลูกบาสด้วยท่าทางที่คล่องแคล่ว ใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อมองกี่ทีใจก็เหลวเป็นน้ำ ยิ่งเขาใส่ชุดบาสโชว์กล้ามแขน กล้ามขานั่น จู่ ๆ รู้สึกเห็นแก่ตัวขึ้นมา ฉันก็รู้สึกหวงร่างกายนั่น ฉันอยากเห็นมันแค่คนเดียว

บ้าจริง ทำไมเขาดูมีเสน่ห์ขนาดนี้ ดวงตาฉันค้างเหมือนถูกล็อคให้จ้องมองเขาไปแล้ว หัวใจที่นิ่งก็เต้นระส่ำไม่ไหว ร่างกายต้องการเขาอีกแล้ว

“พี่แจนระวัง” เสียงตะโกนของน้องมายดังสนั่น เมื่อเธอมองเห็นว่าลูกบาสกำลังพุ่งมายังตำแหน่งที่ฉันยืน ฉันมองเห็นนะ แต่สมองดันสั่งการร่างกายให้ขยับไม่ได้ดั่งใจคิด และเพียงอีกเสี้ยววินาที บาสลูกนั้นก็คงพุ่งตรงมาถึงฉันแล้ว สิ่งที่ฉันจะทำได้ตอนนี้คือการป้องกันตามสัญชาตญาณของตัวเอง

ฉันหลับตาปี๋ และนำมือทั้งสองข้างปิดใบหน้าไว้ ถ้ามันพุ่งมาที่ใบหน้าฉันอย่างน้อยก็ขอให้มือคู่นี้ช่วยบรรเทา แรงกระแทกที่จะเกิดขึ้นก็ยังดี

“ปึก...” เสียงลูกบาส ปะทะ เข้ากับบางสิ่งอย่างแรง แม้จะยังหลับตาอยู่ แต่หูฉันยังคงทำงานได้ดี ‘ฉันโดนลูกบาสแล้วเหรอ แต่ทำไมนะฉันไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ไม่สิฉันไม่ได้โดนลูกบาสนั่นเลยต่างหาก’

“ลืมตาได้แล้ว” เสียงของบุรุษคนหนึ่งที่เปล่งออกมา ฟังดูน่าคุ้นหูมากนัก ฉันลืมตาช้าๆ มองไปยังต้นเสียงที่อยู่ใกล้ตัวฉัน ‘ไม่จริงนา....เป็นพี่เวลล์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน’