91

นิโคลัสหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋าเสื้อของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง มันเป็นกล่องกำมะหยี่สีชมพูเล็ก ๆ และเมื่อเขาเปิดมันออกก็ทำให้เป็นภิณไลย์ญาดวงตาเบิกกว้างเพราะภายในนั้นเป็นแหวนแพลตตินัมประดับเพชรแม้เม็ดไม่ใหญ่แต่ประกายของมันก็ล้อเล่นกับแสงแดดอุ่นที่สาดส่องลงมาอาบไล้ เขาบรรจงหยิบมันและสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของภิณไลย์ญาก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากของเขาบนเรือนแหวนที่อยู่บนนิ้วของเธอหญิงสาวมองดูราวกับไม่อยากเชื่อสายตา นิโคลัสเงยหน้าขึ้นและเอ่ยว่า

“คริสเคยบอกผมเหมือนกันว่าคนอย่างผมคิดถึงแต่ตัวเองและเห็นค่าของเงินเป็นใหญ่ ผมไม่เคยคิดถึงใคร แต่ตอนนี้ผมอยากพิสูจน์ให้น้องชายของผมได้เห็นว่าผมได้เปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เขาเคยว่าเอาไว้ ผมอาจจะเลวร้ายกับคุณมาก่อนแต่คนเราก็สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้นี่ไม่ใช่เหรอ คุณอาจไม่ต้องอภัยให้ผมวันนี้ มันอาจต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรือเป็นปี ว่าแต่คุณจะยินยอมให้โอกาสนั้นกับผมไหม”

“บอกแล้วไงคะว่าฉันต่ำต้อยมากเกินไป คนที่ต้องขอร้องโอกาสคุณเป็นฉันมากกว่าที่จะร้องขอจากคุณ”

“ผมจะไม่ให้คุณร้องขออะไร แต่เป็นผมที่จะต้องขอร้องคุณ”

นิโคลัสทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าภิณไลย์ญา เขากอดเอวของเธอเอาไว้และแนบใบหน้านิ่งสนิทกับหน้าท้องของเธอ ได้ยินเสียงชีพจรเต้นตุบ ๆ ภายในนั้นหากทว่าเป็นเสียงที่ทำให้เขาปลื้มปิติราวกับมันได้ทอดผ่านความอบอุ่นลึกเข้าไปถึงใต้ก้นบึ้งหัวใจของผู้ชายเลือดเย็นและแสนยะเยือกราวผาน้ำแข็ง ภิณไลย์ญาตกใจกับการกระทำนั้น เธอจับไหล่กว้างทั้งสองของเขาไว้แล้วบอกว่า

“นิค...คุณจะทำอะไร ลุกขึ้นเถอะนะคะ คุณคุกเข่าทำไม”

“ผมแค่อยากร้องขอโอกาสจากคุณ ขอโอกาสให้ผมได้แก้ตัวสำหรับความผิดพลาดทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโอกาสให้ผมได้ดูแลและรับผิดชอบสิ่งที่สำคัญที่สุดนั่นก็คือลูก...ลูกของเรา”

“กรุณาอย่าทำอย่างนี้เลยค่ะ ลุกขึ้นเถอะนะคะ”

“แค่คุณบอกว่าคุณจะให้โอกาสผม ผมก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้ ที่คุณบอกว่าคุณต่ำต้อยกว่าผมน่ะ เปล่าเลย...ผมต่างหากที่จิตใจต่ำคิดแต่จะเอาเปรียบ คิดแต่จะทำร้ายคุณทั้งที่รู้ว่าคุณไม่มีทางสู้ ทุกอย่างที่ทำไปมันก็แค่ความสะใจแต่ที่สุดคนที่ทุกข์มากกลับกลายเป็นผมเอง ขอโทษนะที่รัก ยกโทษให้ผมด้วย นี่เป็นสิ่งที่ผมจะร้องขอจากคุณ ยกโทษให้ผมด้วย”

“ฉันไม่โกรธคุณ...ลุกขึ้นเถอะค่ะ...ฉันไม่โกรธคุณแล้ว”

เธอพูดและสะอื้นให้ไปพร้อมกัน นิโคลัสยืดลำตัวขึ้นยืนและรั้งร่างนั้นเข้าหาตัว กดศีรษะทุยไว้หน้าอกกว้าง กี่ครั้งกี่หนแล้วที่ภิณไลย์ญาต้องร้องไห้เพราะเขา กี่หนแล้วที่ทำให้เธอต้องเจ็บช้ำและเสียน้ำตา

“ผมสัญญานะเนเน่ ผมขอสัญญาจากหัวใจและจิตวิญญาณของผมว่านับแต่นี้ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจ ผมจะไม่มองคนแค่วัตถุและจะใช้ชีวิตทั้งหมดที่เหลืออยู่กับคุณและลูก”

“รู้ไหมคะนิค ว่าฉันยังรู้สึกผิดเรื่องของคริส ไม่ใช่ว่าฉันยังรักเขาแต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเองทำให้ครอบครัวของเขาต้องแตกสลาย เขาต้องผิดหวังซ้ำสองต้องแตกหักกับลาริสา เธอไปจากชีวิตของเขาแล้วค่ะนิค คุณรู้ใช่ไหมคะ”

“ผมรู้...ผมรู้ดีทุกอย่าง เรื่องของคริสไม่มีอะไรที่ผมจะไม่ทราบความเคลื่อนไหวของเขาและเขาก็อธิบายให้ผมเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมขอยืนยันตรงนี้ว่าไม่ใช่คุณที่ทำให้คริสต้องหย่ากับลาริสาแต่มันเป็นเพราะว่าความผิดพลาดในอดีตและความผิดพลาดนั้นมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากคุณและผมก็จะไม่โทษคริสเพราะคนเราย่อมมีผิดพลาดกันได้บ้าง ที่พูดก็ไม่ใช่ว่าผมเข้าข้างน้องชาย ผมเข้าใจความรู้สึกของลาริสา รู้ไหมว่าเธอสับสนกับการเข้ามาอยู่ในครอบครัวของผมที่ต้องรับรู้ว่าคริสเคยมีเมียและมีลูกติดมาก่อนและที่มากไปกว่านั้นก็คือเรื่องของคุณกับผมที่แม้แต่คริสเองพอรู้เรื่องเขาก็ตกใจ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เป็นใครก็คงไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างผมจะตกหลุมรักหรือหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนไหนได้ แต่ผมก็ยืนยันกับคริสว่าผมรักคุณด้วยหัวใจ เขาคิดว่าผมจะได้คุณเล่น ๆ ผมเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงคุณก็เลยอยากจะใช้หนี้ให้ เขาคงคิดว่าผมไม่ได้จริงจัง แต่ผมก็ได้ยืนยันกับเขาแล้วว่...าผมรักคุณ”

“มันดูวุ่นวายและซับซ้อนมากจริง ๆ ค่ะนิค แม้แต่ฉันเองฉันก็ยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน”

“อะไรเหรอที่รัก?”

“ก็ที่คุณบอกว่าฉันเองก็รักคุณ ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว และตอนนี้ฉันก็รู้อยู่เต็มหัวใจว่าฉันเป็นอย่างที่คุณว่าจริง ๆ”

นัยน์ตาคมบนหน้าหล่อเหลาเป็นประกายวับวาวในทันใดที่ได้ยินคำพูดของภิณไลย์ญา เขาเชยคางมนให้เธอแหงนเงยใบหน้าสวยหวานขึ้น “คุณยอมรับแล้วใช่ไหมที่รักว่าคุณรักผม พระเจ้าก็ได้รับรู้ว่าเราต่างคนต่างรักกัน”

“นิคคะ...ฉันมีอะไรอยากร้องขอคุณอีกอย่าง”

“หลายอย่างก็ได้นะที่รัก คุณอยากขออะไรจากผม”

“ฉันอยากให้คุณลืมว่า ฉันเคยรักคริส...อยากให้คุณมองฉันที่เป็นปัจจุบัน”

“ซึ่งคุณก็ยังไม่แน่ใจในตัวผม”

“เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณละทิ้งความรู้สึกที่ว่าฉันยังรักคนที่ฉันเคยรัก ฉันก็จะรักคุณได้อย่างเต็มหัวใจ”

“ถ้าอย่างนั้น...” นิโคลัสโอบประคองใบหน้าสวยไว้ด้วยอุ้งมือทั้งสอง ก้มลงไปหาและจุมพิตบนเปลือกตา แก้มทั้งสอง ก่อนเลื่อนปากได้รูปลงไปแนบบนกลีบปากนุ่ม จุมพิตอ่อนหวานราวกับนั่นคือคำมั่นสัญญาและประจักษ์พยานจากการกระทำของเขาท่ามกลางหมู่ไม้หลากสีและสายลมอ่อนเบาพัดผ่าน นิโคลัสรู้แน่แล้วแก่หัวใจ ยิ่งเขาร้ายกับเธอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เขารักภิณไลย์ญามากเท่านั้น

“ผมสัญญา...รักผมอย่างเต็มหัวใจของคุณนะที่รัก ตอนนี้ผมไม่ได้คิดว่าคุณเคยรักคริสมากแค่ไหน ผมคิดเพียงว่าอนาคตสำหรับเราสามคนพรุ่งนี้จะเป็นยังไง”

“ฉันก็ยังเป็นพริตตี้ เป็นผู้หญิงที่ต้อยต่ำเหมือนเดิม”

“ขอให้มันเป็นแค่วันนี้ เพราะพรุ่งนี้คุณจะเป็นผู้หญิงของผม เป็นแม่ของลูก และเป็นมิสภิณไลย์ญา ของผมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ผมจะพาคุณไปจดทะเบียนสมรส และคุณต้องเปลี่ยนมาใช้นามสกุลซาเวียร์ คุณคือภิณไลย์ญา ซาเวียร์ ภรรยาของผม”

“นิคคะ...”

“หืมม์?” เขาส่งเสียงในลำคอพลางกอดร่างเล็กแนบอกกว้าง ภิณไลย์ญากอดเขาตอบ ความอ้างว้างในหัวในดับสลายไปสิ้น เหลือเพียงรังรองของความอบอุ่นจุดประกายอยู่ในหัวใจของเธอ

“ฉันคิดถึงวันที่คุณ...ร้ายใส่ฉัน”

“มันทำให้คุณไม่เคยลืมผม และมันจะย้ำเตือนผมเสมอว่าผมต้องรักคุณมากแค่ไหน...ไม่ใช่คุณหรอกนะที่เป็นหนี้ผม แต่ผมต่างหากที่เป็นหนี้คุณ...เนเน่...คุณสอนให้ผมรู้จักความรัก รู้จักสิ่งที่ผมละเลยและไม่อยากเข้าใกล้มันมาตลอดชีวิต”

“คุณเป็นจอมอสูรค่ะนิค”

“และคุณก็รักจอมอสูรคนนี้เต็มหัวใจของคุณแล้ว”

เขาก้มลงไปหากลีบปากละมุนฉ่ำอีกครั้ง กลืนเสียงของเธอไว้ราวปรารถนาถ่ายเทความอบอุ่นให้เรือนร่างน่าทะนุถนอมนั้น จอมอสูรที่ภิณไลย์ญาเคยเกลียดชัง จอมมารที่เคยยัดเยียดความเจ็บช้ำให้เธอ นับแต่นี้เขาต่างหากเป็นหนี้ความรักและไม่ปรารถนาสิ่งใดในโลกนอกจากหัวใจของเธอที่จะมอบไว้ให้เขาเพียงผู้เดียวนับจากนี้และนิจนิรันดร์