แชร์
บทที่ 5
หญิงสาวร้องออกมาเมื่อไหล่ของเธอถูกลำแขนแกร่งโอบและกดต้นแขนเอาไว้ด้วยมือหนา เขาเบียดตัวเข้าหาพร้อมทั้งโน้มใบหน้าลงมา
“ตอนนี้คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าเราไม่ได้ทำความตกลงกันเสียก่อน”
“ทำความตกลง...นี่คุณพูดเรื่องอะไร ไม่มีอะไรที่ฉันต้องตกลงกับคุณ...ปล่อยฉันนะ!”
ภิณไลย์ญาพยายามสะบัดไหล่ออกจากมือหนาหนักแต่ยิ่งขืนตัวนิโคลัสก็ยิ่งกดเธอไว้จนแนบชิดตัวเขา ร่างเล็กอิงแอบกับอกกว้างของร่างสูงโดยไม่ตั้งใจ หญิงสาวนิ่วหน้าขณะเหลือบมองว่ารอบ ๆ นั้นจะมีใครสักคนหรือไม่หากก็ไม่เห็นเงาของใครเลย ชายหนุ่มคำรามลึกในลำคอก่อนเค้นเสียงลอดไรฟัน
“คุณควรจะทำตัวให้น่ารักหน่อย มิสภิณไลย์ญา อย่าลืมสิว่าตอนนี้คุณกำลังประสบปัญหาอะไรอยู่”
“ฉันกำลังถูกคุกคาม! นี่ยังไงล่ะคือปัญหาของฉัน”
“เปล่าเลยยาหยี ที่ผมมานี่เพราะอยากช่วยเหลือคุณต่างหาก”
“ว่ายังไงนะ”
หญิงสาวหยุดขัดขืนเพราะคำพูดของเขาทำให้เธอย่นคิ้วด้วยความฉงน หากแต่นิโคลัสกลับแสยะยิ้ม เขาหรี่นัยน์ตาสีทองแดงเข้มมองเธอ ผู้หญิงใบหน้าหวานจัดที่น้องชายของเขาหลงใหล ยิ่งเห็นใกล้ ๆ ราวกับว่าความรู้สึกของเขาวูบไหวไปชั่วขณะ เพียงเสี้ยวลมหายใจเท่านั้นที่เขารีบดึงความแน่วแน่ของตัวเองกลับคืน
“คุณฟังไม่ผิดหรอก ที่ผมมาที่นี่เพราะต้องการยื่นข้อเสนอที่คิดว่าคุณจะไม่มีวันปฏิเสธได้อย่างแน่นอน”
“ข้อเสนออะไร?”
เขาเลิกคิ้วสูง “น้องชายของคุณประสบอุบัติเหตุและต้องผ่าตัดใหญ่ เชื่อแน่ว่าคงต้องมีค่าใช้จ่ายที่สูงลิบลิ่ว และแค่ไอ้ค่าตัวกระจอกที่คุณได้รับจากการโชว์ตัวเป็นพริตตี้ไม่มีวันพอเป็นค่ารักษาน้องชายคุณอย่างเด็ดขาด ผมจะออกค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้ แต่...ต้องแลกกับข้อเสนอบางอย่าง”
“ข้อเสนอ...”
“เป็นผู้หญิงของผม”
“ไม่!”
“คุณปฏิเสธไม่ได้หรอก!”
คราวนี้เขาเปลี่ยนจากโอบไหล่เป็นกอดร่างเล็กไว้แน่น นัยน์ตาสีทองแดงเข้มเป็นประกายกล้าดุดันในฉับพลันที่หญิงสาวพยายามขัดขืน น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงกว่าเดิม เมื่อผละจากเขาไม่ได้ร่างเล็กจึงจ้องด้วยสายตาเอาเรื่อง
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ นิโคลัส มันเป็นข้อเสนอที่บ้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา รู้ไว้ด้วยนะว่าถึงจะไม่มีเงินค่ารักษาน้องชายฉันก็จะไม่มีวันยอมรับข้อเสนอของคุณ”
“คุณมีสองทางเลือกเท่านั้น...เลือก...ว่าจะให้น้องของคุณอยู่หรือตาย ถ้าไม่มีเงินโรงพยาบาลที่ไหนก็ไม่รับรักษาถึงผู้ป่วยอาการโคม่าร์ก็ตาม แค่รับข้อเสนอของผมทุกอย่างก็จบ”
“ฉันไม่รับข้อเสนอบ้าบอของคุณ! หมอจะช่วยชีวิตเขาและฉันก็จะหาเงินค่ารักษาพิทย์ด้วยตัวฉันเอง”
“ข้อเสนอของผมคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคุณต่างหาก หลังผ่าตัดแล้วน้องชายของคุณก็ยังต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกนาน คุณไม่มีปัญญาจ่ายค่ารักษาที่สูงขนาดนั้นได้แน่”
“ฉันจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวฉันเอง...ปล่อยนะคะ”
ภิณไลย์ญาแหวใส่แต่นิโคลัสกลับยิ่งกอดร่างน้อยไว้แนบแน่นขึ้น ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาแค่ลมหายใจเป่ารด ปลายจมูกโด่งยาวบนใบหน้าคร้ามคมเบียดชิดใบหน้าหวานหยดของหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อน ๆ เหมือนแป้งเด็กรบกวนสมาธิของชายหนุ่มชั่วขณะความคิด และสำหรับภิณไลย์ญามันเป็นยิ่งกว่าการคุกคาม ถึงจะทำงานอวดหน้าตาและรูปร่างแต่หญิงสาวไม่เคยยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้หรือจับเนื้อต้องตัวเลยสักหน นิโคลัส ซาเวียร์ทำเกินไปแล้วจริงๆ เธอพยายามขืนตัวอีกครั้งหากได้ยินเสียงของเขาเค้นออกมาชิดใบหูเล็ก
“อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยมิสภิณไลย์ญา แค่รับข้อเสนอเป็นผู้หญิงของผมมันยากตรงไหนในเมื่องานที่คุณทำอยู่มันก็แวดล้อมด้วยไอ้พวกผู้ชายหิวหื่นอยู่แล้ว”
“แต่ฉันไม่...”
เสียงค้านขาดหายเมื่อกลีบปากบางที่อ้าออกถูกประกบปิดไว้แน่นด้วยปากร้อนบนใบหน้าคมเข้มที่ฉกวูบลงมาอย่างอุกอาจ หญิงสาวไม่ทันได้หุบปากทำให้นิโคลัสฉกลิ้นเข้าไปจนเต็มอุ้งปากเล็ก ภิณไลย์ญาหน้าตื่นตัวสั่นเทิ้มไปหมด ไม่เคยมีใครทำอย่างนี้! ขนาดคบกับน้องชายของเขาแต่คริสต์ไม่เคยล่วงเกินด้วยการจูบเธอสักหน
“อื๊อ...อื๊อ”
เสียงประท้วงอื้ออึงในลำคอขณะนิโคลัสบดเบียดปากของเขาบนกลีบปากนุ่มอย่างย่ามใจ ลิ้นหนาจ้วงลึกรุกรานเข้าไปไร้ซึ่งความอ่อนหวานมีแต่คุกคามจาบจ้วง ภิณไลย์ญาแข็งใจดันอกแกร่งด้วยฝ่ามือแต่ร่างกายของเธอกลับอ่อนเปลี้ยลงอย่างไร้เหตุผล และเมื่อเขาเลื่อนปากออกหญิงสาวจึงรวบรวมสติกลับมาอีกครั้ง ด้วยความโกรธจัดเธอเง้อมือขึ้นจะฟาดลงบนหน้าเข้มแต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือไว้
บทที่เกี่ยวข้อง
หนี้สวาทอสูร บทที่ 1
“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ”เสียงจากเบาะด้านหลังทำให้คนขับรถแท็กซี่ค่อย ๆ ชะลอความเร็วรถและจอดลงที่หน้าประตูรั้วอัลลอยด์ขนาดใหญ่ก่อนร่างบอบบางในชุดเสื้อเทรนช์โค้ทสีน้ำตาลพาสเทลจะเปิดประตูและก้าวลงไป“จะให้ผมกดแตรเรียกคนในบ้านหรือเปล่าครับคุณผู้หญิง?”คนขับซึ่งเป็นชายวัยกลางคนถามขึ้นเมื่อลดกระจกลงและรับค่าโดยสารจากหญิงสาวที่สะพายกระเป๋าและหิ้วถุงของขวัญขนาดใหญ่ ภิณไลย์ญามองลอดรั้วเข้าไปยังทางเดินทอดตัวยาวไปยังบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์สร้างจากหินอ่อนสะท้อนประกายระยับใต้แสงแดดส่องและหันไปตอบว่า“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก เดี๋ยวดิฉันกดกริ่งเรียกเองค่ะ”เมื่อเธอบอกเช่นนั้นคนขับจึงปิดกระจกและขับรถออกไปทิ้งไว้แต่ร่างแน่งน้อยที่ระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ขณะเดินไปกดกริ่งประตูของบ้านซึ่งตั้งอยู่ใจกลางย่านคนรวยอย่างเบเวอร์ลี่ ฮิลล์ สักครู่จึงมีชายร่างใหญ่ในชุดสูทเดินมาเปิดประตู“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการมาพบใครหรือครับ?”“ดิฉันมาเยี่ยมน้องสาวน่ะค่ะ...เอ้อ...ลลิล...”“คุณลาริมาร์นะหรือครับ ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ก่อนหรือเปล่าครับ”“เปล่าค่ะ”“ขอทราบชื่อของคุณหน่อยครับ”“ภิณไลย์ญาค่ะ”“สักครู่นะครับ”ชายคนนั้นหยิบ
หนี้สวาทอสูร บทที่ 2
“นิค...ฉันดีใจมากเลยนะคะที่คุณมาวันนี้”ลลิลเอ่ยขึ้นขณะมือเรียวบางอยู่ในมือหนาหนักที่กอบกุมเอาไว้แน่น นิโคลัสบิดริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม“ผมต้องมาซีลาริมาร์ เมียของพีทเพื่อนผมคลอดลูกทั้งทีก็ต้องมาดูหลานเสียหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่รักกันจริง”“ลิลดีใจที่สุดเลยนะคะ วันนี้เป็นวันดีมากจริง ๆ ที่มีคนสำคัญมาเยี่ยมลิลถึงสองคน...เอ...แต่ว่า...นิคคงรู้จักพี่เนเน่แล้วซีนะคะ ก็เธอเป็นพริตตี้ในงานมอเตอร์โชว์ที่คุณจัดเมื่อวันก่อนไงคะ”หญิงสาวแนะนำและเมื่อเป็นเช่นนั้นภิณไลย์ญาก็จำต้องหันกลับมาประจันหน้ากับนิโคลัสที่เหลือบสายตามายังเธอ เขาแค่ยกมุมปากขึ้น ไม่เชิงว่าจะยิ้ม สำหรับพริตตี้สาวแล้วมันเหมือนว่าเขากำลังเหยียดหยามเธออย่างทุกครั้งที่พบกัน และถึงจะอึดอัดสักแค่ไหนเธอก็ต้องยิ้มให้ทั้งที่อยากจะเดินหนี“สวัสดีค่ะ คุณนิโคลัส”ภิณไลย์ญาเอ่ยขึ้นอย่างเสียมิได้ เธอก็แค่อยากให้สถานการณ์ตอนนี้ผ่านพ้นไปและรู้สึกว่าอยากให้เวลาอยู่ที่นี่สั้นลงกว่าตอนก่อนตั้งใจจะมา ทำไมต้องมาเจอเขาที่นี่ ผู้ชายคนนี้ที่ไม่เคยญาติดีกับเธอเลยสักหน หญิงสาวได้ยินเสียงของเขาดังในลำคอ“อ้อ...รู้จักสิลาริมาร์ ใครบ้างที่จะไม่รู้จักพริตตี้สาว
หนี้สวาทอสูร บทที่ 3
“ค่ะ...เอ้อ...พี่เนเน่ทำใจดี ๆ ไว้นะคะ”พริตตี้สาวยิ้มกับลลิลทั้งที่ใบหน้าเริ่มเผือดสีจนเป็นที่สังเกตของร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนมองอยู่ไม่ห่าง ก่อนกลับหญิงสาวไม่ลืมที่จะเข้าไปชื่นชมความน่ารักของทารกหญิงตัวน้อยสมาชิกใหม่ของบ้านล็อคก่อนเดินกลับออกไปโดยไม่สนใจจะกล่าวลาใครอื่นนอกจากเจ้าของบ้าน ลลิลเดินกลับมาที่นิโคลัสอีกครั้งเขาจึงถามขึ้น“มีอะไรหรือลาริมาร์ ท่าทางเพื่อนคุณรีบร้อนมากทีเดียว”“เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นค่ะ พี่เนเน่ต้องรีบไปโรงพยาบาลตอนนี้ค่ะเพราะน้องชายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กะโหลกร้าวต้องผ่าตัดด่วน”ปื้นคิ้วหนาเลิกขึ้น เหนือดวงตาสีทองแดงจัดฉายประกายคมกล้า นิโคลัสขบสันกรามบนหน้าคมคร้ามนูนเป็นสัน“น้องชายประสบอุบัติเหตุและต้องผ่าตัดด่วน...อย่างนั้นหรือ...อืม...น่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงจริงๆ”บทที่ 2 indecent proposal เงินแลกชีวิตโรงพยาบาลนิวยอร์ค 00:30 น.เป็นเวลานานหลายชั่วโมงเลยทีเดียวที่ภิณไลย์ญายังอยู่ที่โรงพยาบาลหลังออกจากบ้านของลลิล หญิงสาวไม่ได้รอหน้าห้องฉุกเฉินแต่เลือกที่จะมานั่งในสวนเล็ก ๆ ของโงพยาบาลเพียงลำพังซึ่งในเวลานั้นมีแต่ลมหนาวและความกระวนกระวายข้างในรุมเร้าความรู้สึกข
หนี้สวาทอสูร บทที่ 4
เธอพบกับคริสต์ ซาเวียร์ ลูกชายคนเล็กของมหาเศรษฐีบริษัทนำเข้ารถยนต์ในงานมอเตอร์โชว์ เขาแสดงออกว่าชอบเธอมากขนาดไหน และหญิงสาวก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอรักเขา ทว่าความสัมพันธ์นั้นกลับไม่ยั่งยืนเมื่อเรื่องราวระหว่างเธอกับคริสต์รู้ถึงหูนิโคลัส พี่ชายของเขา ผู้แสดงออกว่ารังเกียจผู้หญิงไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างเธอซึ่งเป็นแค่พริตตี้ที่ทำงานไม่ต่างจากดารา ขายหน้าตาแม้มีความสามารถแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจจะค้นหา สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือเธอต้องเลิกกับคริสต์นิโคลัสให้คนของเขาติดตามและคุกคามบีบคั้นให้เธอเกิดความหวาดกลัวซึ่งภิณไลย์ญาก็รู้สึกว่าตัวเองและครอบครัวอาจต้องเดือดร้อนหากยังปล่อยให้เรื่องระหว่างเธอและคริสต์ดำเนินต่อไป เธอเลือกที่จะหันหลังให้คนรัก หลังจากเธอยินยอมตัดความสัมพันธ์กับคริสต์แล้วพริตตี้สาวจึงได้ข่าวการประกาศหมั้นอย่างเป็นทางการระหว่างเขาและลูกสาวนักธุรกิจเลื่องชื่อชาวรัสเซีย เธอยอมรับทุกอย่างแต่โดยดีเพราะอย่างน้อยเขาก็จะได้พบคนที่ดีกว่าทว่าเรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น คริสต์ยังโทรมาหาและพยายามพบเธอด้วยการไปร่วมทุกงานโชว์ยานยนต์ที่ภิณไลย์ญารับงานเป็นพริตตี้ให้รถหรู จนถึงป่านนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่า
บทล่าสุด
