85

“เข้าไปในบ้านกันเถอะเนเน่ โซอี้หิวขนมแล้ว”

“ค่ะ” เธอรับปากสั้น ๆ และเดินตามเขากับเด็กหญิงตัวเล็กเข้าไปโดยที่นิโคลัสก็ยังจูงมือไม่ยอมปล่อยมือของเธอจากมือของเขา มันไม่ได้ทำให้ภิณไลย์ญาอบอุ่นแม้แต่น้อยยิ่งใกล้ชิดเขามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งหนาวยะเยือกในหัวใจมากขึ้นเท่านั้น นิโคลัสเหมือนซาตานเขาอาจกลายร่างเป็นเทพบุตรก่อนที่จะกลายเป็นปีศาจร้ายภายในเสี้ยววินาที เธอรู้ดีและไม่เคยลืมสิ่งที่เขากระทำกับเธอ

เมื่อประตูบ้านเปิดออกทั้งสามก็ก้าวเข้าไปในห้องรับแขกภายในได้รับการตกแต่งอย่างเรียบหรู มันดูกว้างขวาง หลังคาทรงสูงทำให้บ้านดูโอ่อ่าหากทว่าสำหรับภิณไลย์ญาแล้วเธอยิ่งรู้สึกอึดอัด ไม่ได้คิดว่าบรรยากาศโล่งหรือโปร่งสบายเลย เมื่อเข้าไปในห้องรับแขกนิโคลัสก็วางถุงใส่ขนมลงบนโต๊ะ โซอี้เปิดถุงขนมดูและล้วงหยิบเค้กกับคุกกี้ออกมาก่อนหันมาทางภิณไลย์ญาและพูดด้วยประกายตาใสแจ๋วว่า

“คุณน้าเนเน่ขา คุณน้าเนเน่ชอบขนมนี้หรือเปล่าคะ”

“ว่าแล้วเด็กหญิงก็หยิบคุกกี้ในห่อสีสวยอยู่ในภิณไลย์ญาที่รับไปเธอยิ้มตอบและบอกว่า”

“ชอบค่ะ...เอ้อ...”

“ชอบก็กินเลยสิคะ แดดี๊ขา มากินขนมด้วยกันเถอะค่ะหนูหิวแล้ว”

“ได้สิจ๊ะทูนหัวของ daddy มาเรามากินขนมให้อร่อยกันแต่ว่าโซอี้ต้องสัญญากับแด๊ดดี้ก่อนนะ”

“สัญญาอะไรเหรอคะ daddy”

“สัญญาว่าหนูจะต้องกินขนมพวกนี้ให้หมดเพราะหนูเป็นคนเลือกมันมา”

“หนูจะกินให้หมดเลยค่ะ ถ้าวันนี้ไม่หมดพรุ่งนี้ก็ต้องหมด”

บทที่ 35

โซอี้พูดหัวเราะโชว์ยิ้มกว้าง ช่างเป็นรอยยิ้มน่ารักน่าเอ็นดูของแม่หนูน้อยที่คิดว่าตัวเองเป็นราชินีเมร่า ราชินีแห่งท้องทะเลซึ่งสำหรับภิณไลย์ญาแล้วเธอจดจำได้เสมอว่าโซอี้ชอบตัวละครในการ์ตูนตัวนี้มากแค่ไหน หลังจากนั้นหญิงสาวจึงแกะห่อขนมและหยิบคุกกี้ขึ้นมาลองกินมัน 1 ชิ้น แต่แล้วพอเคี้ยวและกลืนลงไปก็ต้องรีบวางมันลง โซอี้มองด้วยความประหลาดใจ

“คุณน้าเนเน่ขา ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ คุกกี้ไม่อร่อยเหรอคะ

“อร่อยค่ะแต่ว่าคุณน้าเพิ่งนึกได้ว่าจะขอตัวเข้าห้องน้ำทำธุระสักแป๊บ แล้วเดี๋ยวจะกลับมากินขนมกับโซอี้ก่อนนะคะ”

เธอรีบให้เหตุผลและลุกขึ้นเดินออกไป นิโคลัสมองตามและหันกลับมายังเด็กหญิงตัวน้อย เขาลูบปเรือนผมสีแดงมะฮอกกานีอย่างถนอม

“โซอี้จ๊ะ เดี๋ยวแดดี้จะเข้าไปในครัว เอาขนมนี้ใส่จานมากินมันน่าจะดูโอเคกว่านะ”

“ได้ค่ะ” โซอี้พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย นิโคลัสจึงหยิบถุงขนมไปเพียงแค่ถุงเดียว เขาเดินเข้าไปแต่ไม่ได้มุ่งไปในครัวเมื่อได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องน้ำซึ่งอยู่ห่างออกมาจากห้องรับแขกมากพอที่โซอี้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ เมื่อเขาเข้าไปก็เห็นภิณไลย์ญาก้มหน้าอยู่ที่อ่างล้างหน้า เธอกำลังอาเจียนและเขาก็รู้สึกตกใจที่เห็นร่างนั้นสั่นเทา นิโคลัสรีบวางถุงขนมลงแล้วรีบเข้าไปประคองร่างเล็กเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและดูเหมือนว่ากำลังจะทรุดลง เขารีบถลาเข้าไปโอบประคองร่างนั้นจากทางด้านหลัง นิโคลัสสอดมือเข้าไปที่ด้านหน้าของเธอ กอดรัดภิณไลย์ญาเอาไว้และมองใบหน้าสวยซีดเซียวผ่านทางกระจกบานใหญ่บนผนังเหนืออ่างล้างหน้า นิโคลัสแนบแก้มของเขาบนขมับบางชื้นเหงื่อ เขามองหน้าภิณไลย์ญาผ่านทางบานกระจกสะท้อนภาพใบหน้าสวยที่ดูดซูบซีด ดวงตาของเธอแดงก่ำ ริมฝีปากเผยออก ลมหายใจของเธอหอบเหนื่อย

“เนเน่...คุณเป็นอะไร”

“ไม่ค่ะ...ไม่ฉันไม่เป็นอะไร ปล่อยฉันเถอะค่ะ”

“ก็เห็นอยู่ว่าคุณอาเจียน คุณไม่สบายอย่างนั้นเหรอ”

“ฉันสบายดี...ได้โปรด...ปล่อยฉัน...ฉันไม่เป็นอะไรหรอกนะคะเดี๋ยวฉันจะรีบกลับออกไปกินขนมกับโซอี้”

“คุณไม่สบาย...ผมรู้ว่าคุณไม่สบาย”

“ฉันจะเป็นอะไรก็ช่างฉันเถอะค่ะ มันไม่ได้เกี่ยวกับคุณเลย”

“ทำไมจะไม่เกี่ยว เรื่องของคุณมันก็คือเรื่องของผม”

เพราะเขาพูดจบภิณไลย์ญาก็รวบรวมกำลังที่เหลือหมุนตัวไปเผชิญกับเขาอย่างช้า ๆ ขณะมือทั้งสองยันอกกว้างเอาไว้ทั้งที่เธอแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นได้อยู่แล้ว เธอพยายามเข้มแข็งขณะจ้องหน้าเขาและพูดว่า

“ฉันรู้...ที่คุณบอกว่าเรื่องของฉันเกี่ยวข้องกับคุณมันก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้นคือเรื่องเงิน และที่คุณไม่ยอมปล่อยฉันไปก็เพราะว่าคุณต้องการจะทำอะไรก็ได้ที่คุณจะไม่ต้องสูญเสียผลประโยชน์ของตัวเอง บอกแล้วยังไงล่ะคะนิคว่าถ้าฉันยังไม่ตายซะก่อนก็จะทำงานหาเงินใช้หนี้คุณ ฉันรู้ว่า เรื่องนี้สำคัญกับคุณมากแค่ไหน สำหรับคุณแล้วไม่มีอะไรสำคัญมากกว่าเงิน”