86

“ คุณคิดแบบนั้นเหรอเนเน่”

“ ใช่ค่ะ...และฉันก็คิดถูกใช่ไหมคะ ฉันพูดถูกทุกอย่าง ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ คุณจะไม่สูญเสียผลประโยชน์ใด ๆ ทั้งสิ้นเพราะฉันจะไม่ผิดสัญญาเรื่องที่จะหาเงินมาชดใช้ให้คุณ”

“ผมรู้ว่าคุณจะไม่ผิดสัญญาแต่คุณก็ผิดคำพูดกับผม “

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง จะให้ฉันทำยังไงคะนิค ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปแล้ว”

ภิณไลย์ญาเผลอร้องไห้ออกมาและทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องน้ำ เธอกอดเข่าแล้วร้องไห้อย่างคนสิ้นหวัง ตอนนี้หัวใจของเธอแหลกสลายทั้งจากความผิดหวังและร่างกายที่ยิ่งนับวันยิ่งอ่อนแอ เธอดูเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอกและถึงทางตันของชีวิต       นิโคลัสทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าเธอ จ้องมองร่างเล็กที่ก้มหน้าร้องไห้เหมือนแทบขาดใจแต่ภิณไลย์ญาก็ไม่ส่งเสียงออกมาดัง ๆ เธอกดเก็บตัวเองไว้เพราะกลัวโซอี้จะได้ยินแต่ในเวลานี้เธอช่างดูอ่อนแอและเป็นภาพที่ฉุดรั้งความรู้สึกของนิโคลัสให้ยิ่งดำดิ่ง เขารู้ตัวดีว่าทำให้เธอเจ็บช้ำอย่างสาหัสหากทว่าคนที่เจ็บปวดยิ่งกว่ากลับเป็นเขาเสียเอง ขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือเพื่อลูบเรือนผมของภิณไลย์ญาที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้นั้นก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นข้างหลัง

“daddy คุณน้าเนเน่เป็นอะไรคะ คุณน้าเนเน่ร้องไห้ไม่สบายเหรอคะ”

โซอี้ก้าวเข้ามาขณะในมือยังกุมขนมเอาไว้ รอบปากเล็กจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยรอยขนมเค้กและครีมสีขาว นิโคลัสหันไปบอกว่า

“ใช่จ้ะลูก คุณน้าเนเน่ไม่สบาย สงสัยว่าวันนี้ก็คงจะกลับบ้านไม่ได้”

“นิค...ฉันไม่ได้...”

ภิณไลย์ญาเงยหน้าขึ้นกำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่นิโคลัสกลับพูดกับโซอี้ว่า

“โซอี้ เดี๋ยวแดดดี้จะให้หนูโทรไปหาคุณแม่ของคุณน้าเนเน่แล้วบอกว่าคุณน้าน่ะจะต้องอยู่กับหนูก่อนยังกลับบ้านไม่ได้”

“ทำไมแดดี๊ไม่ให้หนูบอกคุณแม่ของคุณน้าเนเน่ว่าคุณน้าเนเน่ไม่สบายล่ะคะ”

“ถ้าบอกอย่างนั้นที่บ้านของคุณนะเนเน่ก็จะเป็นห่วงมากเดี๋ยวจะทำให้คุณแม่ท่านไม่สบายใจ เข้าใจหรือยังคะ”

“โอเคค่ะ” โซอี้ยกมือขึ้นจีบนิ้วโป้งกับนิ้วชี้เข้าหากันเพื่อส่งสัญญาณของคำว่าโอเค แม่หนูไร้เดียงสาไม่รู้เลยว่าเหตุผลที่แท้จริงของนิโคลัสคืออะไร ในเวลานั้นภิณไลย์ญาก็นั่งอ้าปากค้าง เธออยากจะปฏิเสธและพูดอะไรออกไปแต่ไม่ทันหนูน้อยตัวเล็กที่วิ่งผลาวออกจากห้องน้ำกลับไปที่ห้องรับแขก ภิณไลย์ญาได้ยินเสียงโซอี้พูดกับมารดาของเธอเสียงดังฉาดฉาน บอกว่าอยากให้พี่เลี้ยงของแม่หนูอยู่ที่นี่ก่อนขออนุญาตให้คุณน้าเนเน่ได้อยู่กับโซอี้ก่อนสักหนึ่งคืน

“นิค...คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร คุณกำลังวางแผนอะไรอยู่ใช่ไหมคะ”

เขาไหวไหล่และพูดด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ

“ผมไม่ได้วางแผนอะไรทั้งนั้น ก็คุณไม่สบายจะให้ผมพากลับไปที่บ้านคุณได้ยังไงถ้าแม่คุณรู้ท่านจะไม่สบายใจเอานะ”

“ฉันจะสบายดีหรือไม่สบายก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย และถึงแม่ฉันรู้มันก็ไม่ได้มีอะไรน่าแปลกใจเลยนะคะก็แค่ฉันไม่สบายท่านจะไม่เข้าใจฉันได้ยังไง”

“ก็ผมอยากให้คุณอยู่ที่นี่คืนนี้ยังไม่อยากให้คุณกลับ”

“นี่เรียกว่าการหน่วงเหนี่ยวกักขังนะคะ คุณไม่ควรมาทำแบบนี้ ฉันรู้ว่าฉันอาจจะแจ้งตำรวจไม่ได้และทำอะไรคุณไม่ได้แต่คุณกำลังบังคับให้ฉันหลังชนฝานะคะ”

“ผมไม่ได้บีบบังคับคุณนะเนเน่ คุณก็เห็นนี่ไม่ใช่เหรอว่ามีใครที่เป็นห่วงคุณมากตอนนี้ ดูนั่นสิ คนที่เป็นห่วงคุณวิ่งกลับมาแล้ว”

นิโคลัสพูดถึงโซอี้ที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา เด็กหญิงตัวน้อยเข้าไปประคองร่างของภิณไลย์ญาโดยทาบหลังมือบนหน้าผากของเธอและพูดว่า

“คุณน้าเนเน่มีไข้นิคะ ตัวอุ่น ๆ ค่ะ เดี๋ยวหนูจะให้แดดี๊พาคุณน้าเนเน่ไปพักผ่อนที่ห้องนะคะ”

ภิณไลย์ญาอ้าปากจะปฏิเสธแต่ก็ทำไม่ได้ ดูเหมือนว่าอะไร ๆ จะบีบคั้นจนเธอแทบกระดิกตัวไม่ได้ไปเสียทั้งหมด เพราะหลังจากที่โซอี้พูดจบนิโคลัสก็เข้ามาประคองเธอก่อนช้อนร่างนั้นขึ้นไว้ในอ้อมแขนและอุ้มกลับไปที่ห้องนอนซึ่งเธอเองก็อยู่ในสภาพอ่อนปวกเปียกแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ทั้งก็รู้สึกแปลก ๆ หากแต่โซอี้ก็วิ่งตามไปติด ๆ เด็กหญิงแสดงท่าทีเป็นห่วงยิ่งทำให้ภิณไลย์ญาพูดไม่ออก