83

“ไม่เป็นไรหรอกนะ ตอนนี้พิชญ์ดีขึ้นมากแล้ว แม่ก็แค่คอยดูแลให้เขากินอาหาร กินยาให้ตรงเวลาก็เท่านั้นเอง นอกเหนือจากนี้ก็ไม่ได้มีอะไรที่น่าเป็นกังวลเลย ลูกไปกับหนูโซอี้เถอะนะ เขาอุตส่าห์มาหาถึงที่นี่แสดงว่าคิดถึงลูกจริง ๆ”

“นั่นน่ะสิครับ...เหมือนอย่างที่คุณแม่ว่า เนเน่อย่าขัดใจโซอี้เลยนะ แกคิดถึง อยากอยู่กับคุณน่ะ”

นิโคลัสกล่าวเสริมแต่ภิณไลย์ญารู้สึกราวกับว่าเขากำลังบีบบังคับเธอทางอ้อมอีกแล้ว มันทำให้เธออึดอัดและเครียดขึ้นมาแต่แล้วหัวใจดวงนั้นก็อ่อนยวบลงเมื่อโซอี้เข้ามาสวมกอดและพูดว่า

“ไปกินขนมกับหนูเถอะนะคะ คุณน้าเนเน่ขา หนูอยากชวนคุณน้าเนเน่ไปซื้อพาเล็ทสวย ๆ ด้วยค่ะ คุณน้าเนเน่แต่งหน้าให้หนูสวยที่สุดเลย หนูอยากให้คุณน้าเนเน่แต่งหน้าให้หนูอีกค่ะ แดดี๊ก็ไม่ว่าอะไรแล้วนะคะ”

“ค่ะ...ก็ได้ค่ะ”

ภิญญารับปากทั้งที่ใจจริงเธออยากปฏิเสธและขณะที่พูดกับโซอี้เธอก็พยายามไม่สบนัยน์ตาเข้มของนิโคลัสที่จ้องมองหญิงสาวตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดหรือวางแผนอะไรอยู่การที่เขามาที่นี่คงไม่ได้อยากรู้จักครอบครัวของเธอซึ่งอยู่ในย่านของคนที่มีฐานะการเงินต่ำกว่าเขามากนัก เขาอาจรังเกียจด้วยซ้ำ คนอย่างนิโคลัสซาเวียร์ชอบดูถูกคนเป็นชีวิตจิตใจเขาไม่เคยเห็นค่าของใครฉะนั้นแล้วเขาจะรู้สึกรู้สาถึงความทุกข์และความทรมานของคนอื่นได้อย่างไร

ภิณไลย์ญาจำต้องออกมากับโซอี้และนิโคลัสโดยที่เด็กหญิงพูดคุยกับเธอเป็นปกติ ภิณไลย์ญาคิดว่าโซอี้ยังเล็กนักคงไม่มีวันเข้าใจและหยั่งเห็นความคิดของผู้ใหญ่ว่าในเวลานี้เธอกับนิโคลัสบาดหมางกันแค่ไหนและมากกว่าอะไรทั้งสิ้น เธอนึกหวั่นกลัวเพราะเธอเองเป็นคนผิดสัญญากับนิโคลัสก่อน เขาคงจะมาทวงเงินที่เธอยังค้างคาไว้ เขาอาจไม่ได้สนใจว่าเธอมีชีวิตอยู่แบบไหนด้วยซ้ำ เธอตั้งความหวังไว้เล็ก ๆ ว่าเขาอาจยังไม่รู้เรื่องที่เธอตั้งครรภ์และเธอก็จะไม่ปริปากพูดเรื่องนี้ให้เขารู้อย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแล้วก็ไม่รู้ว่านิโคลัสอาจบีบบังคับให้เธอทำลายเลือดเนื้อของเขาก็เป็นได้ ในเมื่อเขาไม่เคยยอมรับเธอและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อกดเธอให้ยอมจำนนอยู่ใต้อาณัติของเขา ภิณไลย์ญารู้สึกหวั่นกลัว เธอสั่นสะท้านขึ้นมาในบางครั้งรู้สึกว่าชีพจรเต้นแรง เธออยากอาเจียนเป็นเพราะความอัดอั้นความหวาดหวั่นแต่ไม่สามารถหลีกหนีจากสภาวะที่ต้องเผชิญนี้ได้ นิโคลัสพาเธอกับโซอี้ไปที่ร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่งซึ่งที่นั่นก็มีคาเฟ่เล็ก ๆ อยู่แถวชานเมืองในพื้นที่ที่สงบและผู้คนไม่พลุกพล่าน พอไปถึงที่ร้านโซอี้ก็รีบวิ่งเข้าไปและเลือกขนมเค้กก่อนหันมาถามภิณไลย์ญาที่เดินตามหลังมาว่า

“คุณน้าเนเน่ขา อยากกินอะไรไหมคะเดี๋ยวหนูจะสั่งให้”

“คุณน้าเนเน่ยังไม่หิวเลยค่ะยังไม่อยากกินอะไรเลยตอนนี้”

“ว้า...แย่จัง แล้วแบบนี้หนูก็ต้องกินขนมคนเดียวสิคะ”

“เอาอย่างนี้ไหมล่ะโซอี้ เดี๋ยวแดดี๊จะสั่งขนมแล้วพวกเราก็กลับไปกินที่บ้านกัน”

นิโคลัสก้าวเข้ามาและเสนอความเห็นทำให้โซอี้ปรบมือชอบใจพร้อมทั้งพูดว่า

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ สั่งขนมไปเยอะ ๆ เลย กว่าจะถึงบ้านคุณน้าเนเน่ก็คงหิวพอดี”

โซอี้ปรบมือชอบใจในขณะที่ภิณไลย์ญาไม่พูดอะไรและขณะที่โซอี้เข้าไปชี้นิ้วเลือกขนมเค้กบอกพนักงานด้วยเสียงเจื้อยเจ้าเหมือนนกน้อยตัวเล็ก ๆ และท่าทีที่ดูน่ารักน่าชัง ภิณไลย์ญาก็หันกลับมาบอกนิโคลัสว่า

“คุณพาโซอี้มาที่นี่แล้วก็ให้แกกินขนมที่นี่ซะเลยสิคะทำไมจะต้องเอากลับไปที่บ้านอีก”

“ก็คุณไม่กินขนมเป็นเพื่อนแกนี่ แล้วโซอี้จะกินขนมคนเดียวสนุกได้ยังไงผมก็เลยต้องสั่งกลับไปที่บ้าน”

“แต่ฉันมีเวลาไม่มากนักหรอกนะคะนิค ฉันต้องรีบกลับไปดูแลพิชญ์เพราะมีแม่อยู่ที่บ้านคนเดียวฉันว่า...”

“แม่คุณโอเคที่คุณออกมากับผมและโซอี้ แบบนี้ถึงคุณจะกลับบ้านช้าท่านก็คงไม่ว่าอะไรกระมัง จริงไหม?”

เขาพูดพลางเลิกคิ้วข้างหนึ่งและขยับเข้ามาใกล้ ใกล้มากเสียจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเพราะนิโคลัสยื่นเบียดกับเธอและก้มหน้าลงมาใกล้โดยที่เขาไม่สนใจคนอื่น ๆ ในร้านแม้แต่โซอี้ที่กำลังสาละวนอยู่กับการเลือกเค้กและขนมที่ชอบ ภิณไลย์ญากำลังจะขยับห่างแต่แล้วร่างบอบบางกลับถูกแข็งแกร่งกรัหวัดเอวของเธอเอาไว้ เขาทำให้เธอตกใจ

“นิค...คุณจะทำอะไร โซอี้อยู่ตรงนี้นะคะ”

“นี่เป็นเรื่องปกติที่แกเห็นผมทำอยู่บ่อย ๆ เวลาอยู่กับคุณ”